ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก - บทที่ 470 กุญแจเพชร

　　SC:บทที่470: กุญแจเพชร
　　เมื่อได้ยินคำต่อว่าของหลิงเหมิงหลินเฉิงก็อ้าปากและเอาไฟฉายออกและพูด “เธอเป็นคนเดียวที่สามารถเดินไปไหนมาไหนได้ในที่มืดแบบนี้ ฉันเป็นคนปกติไม่ใช่รึไง? มันแน่นออยู่แล้วว่าฉันต้องช้าๆ ถ้ามันไม่มีไฟ ฉันก็คงลงไปนอนกับพื้นแล้ว!”
　　เมื่อได้ยินที่หลินเฉิงพูดหลิงเหมิงก็ตกตะลึง “นายหมายความว่ามนุษย์อย่างพวกนายมองไม่เห็นในเวลากลางคืนอย่างนั้นหรอ?”
　　“ไร้สาระ!”
　　เมื่อได้ยินว่าหลิงเหมิงถามคำถามปัญญาอ่อนหลินเฉิงก็กลอกตาและพูด “เธอซุ่มอยู่ที่ฐานทัพสมุทรสีครามอยู่ช่วงนึง แต่ยังไม่รู้ข้อแตกต่างระหว่างมนุษย์กับปีศาจรัตติกาลเนี่ยนะ? นี่ไปแฝงตัวหรือหน้าตาดีไปวันๆ?” 　　“ว่าไงนะ!”
　　เมื่อได้ยินคำแหย่ของหลินเฉิงหลิงเหมิงก็สบถออกมาอย่างอดไม่ได้ จากนั้นเธอก็ไม่สนใจเขาอีก เธอหมุนตัวและเดินไปตามโพรง
　　โครงสร้างของถ้ำตรงหน้าหลินเฉิงแทบไม่ได้แตกต่างจากถ้ำที่ภูเขาฟินิกซ์เลยสักนิดมันเริ่มจากทางลงแนวดิ่งลึกลงไปหลายร้อยเมตรต่ำกว่าพื้นดิน จากนั้นก็หักเลี้ยว90องศา และสามารถลอดผ่านมันไปได้ด้วยการงอตัวเล็กน้อย
　　หลังจากอยู่ในทางมืดๆมาสองถึงสามนาทีประตูหินก็ปรากฏขึ้นด้านหน้าของคนทั้งสาม พวกเขาจึงต้องหยุดอีกครั้ง
　　“ทั้งสองคนรอตรงนี้ฉันจะไปเปิดประตู”
　　เมื่อเห็นประตูหินหลิงฉงไม่ได้ประหลาดใจเลยสักนิดหลังจากทำสัญญาณมือให้กับหลินเฉิงและหลิงเหมิงที่อยู่ข้างหลัง เขาเดินไปที่ประตู จากนั้นก็หยิบกุญแจเพชรออกมาจากกระเป๋าและเสียบมันเข้าไปในช่องกุญแจเพชรที่อยู่บนประตูหิน　　“ครืด…”
　　เพียงแค่เสียบกุญแจเข้าไปในช่องหลินเฉิงก็รู้สึกถึงแรงสั่นสะเทือนใต้เท้าของเขา และบานประตูหินทั้งซ้ายและขวาที่อยู่ตรงหน้าก็เปิดออกหลังจากที่ส่งเสียงครืดออกมา!
　　“ทางออกนี้ไม่ได้ใช้มานานแล้วหรือก็คือมันถูกยกเลิกนั่นแหละ เพราะฉะนั้นมันเลยไม่มีใครประจำอยู่จุดนี้”
　　หลังจากเปิดประตูหลิงฉงก็หันกลับไปกวักมือเรียกหลินเฉิง จากนั้นเขาก็เดินเข้าไปในประตูอันมืดมิด
　　“เดี๋ยว!”
　　แต่ก่อนที่หลิงฉงจะเดินเข้าไปด้านในจู่ๆหลินเฉิงก็หยุดเขา และเมื่อหลิงฉงหันกลับมามองด้วยใบหน้าสงสัย หลินเฉิงก็ขมวดคิ้วและถามหลิงฉงเรื่องกุญแจเพชร “กุญแจดอกนี้ คุณทำเองรึเปล่า?”
　　“ถามทำไม?”
　　เมื่อได้ยินคำถามหลิงฉงก็ตกตะลึง เขาไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆหลินเฉิงถึงสนใจกุญแจดอกนี้
　　หลินเฉิงไม่ได้ตอบอีกฝ่ายเขาส่ายหน้าเบาๆและบอกให้ทุกคนเดินต่อ หลังจากที่ประตูหินปิดลงอีกครั้ง ทันใดนั้นเขาก็ปรับให้ความสว่างของไฟฉายไประดับสูงสุด และส่องไปที่โครงสร้างภายในของประตู!
　　“คลิ๊ก…แปลก!”
　　ภายใต้แสงสว่างของไฟฉายด้านหลังของประตูหินได้ปรากฏอยู่เบื้องหน้าของหลินเฉิง ที่จริงแล้ว เขามีความสามารถในการมองในที่มืดตอนที่เขาทำการเพิ่มความหนาของกระจกตารูปแบบC แต่มันก็แย่กว่าความสามารถในการมองในที่มืดที่ได้มาโดยธรรมชาติของกลุ่มปีศาจรัตติกาลมาก นอกจากนี้ การเห็นสิ่งตรงหน้านั้นสำคัญต่อเขามาก เพราะฉะนั้นเขาเลยใช้ไฟฉายเพื่อไม่ให้พลาดรายละเอียดบางอย่างไป
　　แต่เขาก็ต้องผิดหวังเมื่อพบว่าประตูหินนี้ไม่ได้สลักเครื่องหมายแปลกๆอะไรไว้ยกเว้นที่ว่ามันคล้ายกับประตูหินที่หญิงลึกลับที่อยู่ที่ภูเขาฟีนิกซ์อยากเปิด
　　เมื่อเห็นว่าหลินเฉิงดูไม่ค่อยปกติตั้งแต่ที่เห็นกุญแจเปิดประตูในมือของตนในใจของหลิงฉงก็รู้สึกทันทีว่าชายหนุ่มจะต้องมีความลับอะไรที่เชื่อมโยงกับเผ่ารัตติกาลแน่ เขาจึงเอ่ยถามออกไปอย่างไม่แน่ใจ “กุญแจนี่มันทำไม? แล้วประตูหินนี่…”
　　แต่ก่อนที่หลิงฉงจะพูดจบประโยคหลินเฉิงก็ทำมือขัดเขาทันที “ช่างเถอะ มันแค่คล้ายกับที่ที่ผมเคยเห็นเท่านั้น มันก็แค่คล้าย…..”
　　เมื่อเห็นว่าหลินเฉิงไม่ยอมบอกอะไรหลิงฉงรู้สึกผิดหวัง แต่เขาก็ไม่ใช่คนที่ไม่รู้ว่าควรจะต้องทำอย่างไร
　　ในเมื่อหลินเฉิงไม่อยากพูดมันออกมาแสดงว่ามันต้องมีเหตุผลว่าทำไมเขาถึงไม่อยากพูดมันออกมาแน่ ถ้าขืนพูดมากไปกว่านี้ มันก็มีแต่จะเพิ่มความสงสัยมากขึ้น ซึ่งนั่นไม่จำเป็น
　　ในที่สุดหลังจากที่ตรวจดูประตูหินอยู่หลายครั้ง หลินเฉิงก็ส่ายหัว โยนกุญแจเพชรคืนให้หลิงฉงและเดินลึกเข้าไป
　　“ได้ยินรึเปล่า?เมื่อวานนี้ ท่านผู้อาวุโสทั้งสี่ขึ้นไปบนพื้นดินและจัดการปัญหาเรื่องฉางเหวินฉวน แต่พวกเราไม่รู้ว่าเกิดเหตุการณ์ร้ายแรงอะไรขึ้น ตอนกลับมาคนของเราถึงตายสองคนและบาดเจ็บอีกสอง! ตอนนี้ผู้คนกำลังสงสัยกันว่าใครกันที่สามารถทำให้ผู้อาวุโสทั้งสี่เป็นแบบนี้ได้!”
　　“จะไม่ได้ยินได้ยังไง!แล้วฉันก็รู้ด้วยว่าเจ้าหญิงหลิงเหมิงเองก็ถูกผู้ชายคนนั้นจับตัวไป ท่านผู้อาวุโสหลิงฉงรีบไปช่วยตั้งแต่เช้า ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้รับบาดเจ็บก็เถอะ!”
　　“เห้อ….โลกนี้มันไม่เป็นระเบียบเลยจริงๆฉันนึกว่ามันจะไม่มีสิ่งมีชีวิตไหนในโลกที่แข็งแกร่งเท่าเผ่ารัตติกาลของพวกเราแล้วซะอีก แต่ตอนนี้มันดูเหมือนว่าพวกเราจะดูถูกศักยภาพของมนุษย์มากเกินไปเสียแล้ว…..”
　　“ก็คงจะเป็นอย่างงั้น….”
　　ที่มุมหนึ่งก่อนที่หลินเฉิงจะหมุนตัวกลับทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงพูดคุยกันดังมาจากหัวมุมหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลจากเขามากนัก!
　　ในขณะเดียวกันคนทั้งสองที่กำลังคุยกันก็ดูเหมือยว่าจะได้ยินเสียงฝีเท้าของหลินเฉิง พวกเขาหยุดพูด มองหน้ากันและจากนั้นก็มองมาในทิศทางของหลินเฉิง!
　　“ฟึ่บ”
　　เมื่อรู้สึกถึงความผิดปกติหลินเฉิงก็สะบัดข้อมือและสร้างดาบน้ำแข็งขึ้นมาโดยสัญชาติญาณ หลังจากควงดาบในมือ เขาก็พร้อมสู้!
　　“อย่าวู่วามไป!”
　　หลินเฉิงที่จะกำลังจะเดินออกไปตรงหน้าคนทั้งคู่พร้อมดาบน้ำแข็งที่สร้างขึ้นหยุดชะงักทันทีหลิงฉงขมวดคิ้ว จากนั้นเขาก็พบเหตุผลอย่างรวดเร็ว เขาจึงรีบเดินไปหยุดอยู่ด้านหน้าและคว้าข้อมือของหลินฉงและกระซิบเสียงเบา
　　เมื่อได้ยินแบบนั้นหลินเฉิงก็เหลือบมองอีกฝ่าย จากนั้นก็สร้างวงแหวนเวทย์ขึ้นมาและดาบน้ำแข็งก็หายไป
　　หลังจากที่หลินเฉิงสลายดาบน้ำแข็งไปคนของเผ่ารัตติกาลทั้งสองที่กำลังคุยกัน ทันทีที่พวกเขาเห็นหน้าหลินเฉิง รูม่านตาของพวกเขาก็หดตัวอย่างกระทันหัน พวกเขามองเห็นหลิงฉงและเตรียมพร้อมที่จะต่อสู้ทันที!
　　“หยุดเดี๋ยวนี้!”
　　เมื่อเห็นว่าชายสองคนที่ไม่รู้วิธีใช้ชีวิตเตรียมจะสู้กับหลินเฉิงจริงๆหลิงฉงก็ตื่นตระหนกและรีบพูดกับทั้งคู่ด้วยใบหน้าถมึงทึง!
　　หลังจากได้ยินเสียงที่คุ้นเคยของหลิงฉงคนของเผ่ารัตติกาลทั้งสองที่กำลังวิ่งเข้าใส่หลินเฉิงก็สั่นสะท้านและหยุดลงทันที เมื่อพวกเขาหันกลับไปมองด้านหลังและเห็นว่าคนที่ตะโกนคือหลิงฉง ทั้งสองก็หน้าตาตื่นและรีบก้มหน้าขอโทษทันที “ผมขออภัย พวกเราขออภัยท่านผู้เฒ่าหลิง! ผม…พวกเรามองไม่เห็นคุณ!”
　　————————————　　��