ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก - บทที่ 501 หลี่เฉิงหยีที่ตื่นเต้นสุดๆ

　　SC:บทที่501 หลี่เฉิงหยีที่ตื่นเต้นสุดๆ!
　　เมื่อเห็นว่าหลินเฉิงพูดออกมาด้วยความจริงจังแม้จะคิด หลี่เฉิงหยีก็ไม่สามารถเชื่อได้ เขารู้ว่าหลินเฉิงนั้นพูดจริง เพราะว่าด้วยความแข็งแกร่งของหลินเฉิงตอนนี้เอง มันไม่จำเป็นต้องโกหกเลย
　　ยิ่งได้คิดถึงความทรงพลังของยาในมือนี่หลี่เฉิงหยีก็เริ่มที่จะร้อนรนไปด้วยไฟที่ปะทุขึ้นในใจ ไม่กี่เดือนมานี้ อาชีพข้าราชการพลเรือนของเขาในยุคที่สงบสุขนี่เริ่มจะเปลี่ยนไป เขากลับกลายเป็นจุดต่ำสุดของห่วงโซ่อาหาร และในช่วงเวลาที่ผ่านมา เขาหวังได้แค่ว่าให้ลูกสาวของเขาสามารถเอาตัวรอดได้ในฐานที่ซับซ้อนแห่งนี้ ฐานที่ทำให้หัวใจของเขาและความภาคภูมิใจต่างๆต้องถูกทำลายไปจนหมด!
　　และถ้าหากยาที่อยู่ในมือของเขานี่มันทรงพลังอย่างที่หลินเฉิงว่าเช่นนั้นเขาก็จะสามารถกลับไปอยู่ยังตำแหน่งเดิม และทวงคืนทุกอย่างที่เคยเสียไปให้กลับมาได้! เท่านี้เขาก็จะไม่ต้องปล่อยให้ภรรยาของเขาต้องไปพบปะกับคนอื่น หรือปล่อยให้ลูกสาวออกจากบ้านทุกวันเพื่อหาเงินมาประทังชีวิตเขาแล้ว!
　　ดวงตาของหลี่เฉิงหยีนั้นดูแดงก่ำเมื่อได้คิดถึงพวกเรื่องที่น่าตื่นเต้นนี้จากการที่เป็นเพียงคนธรรมดาที่ไม่มีพลังพิเศษใดๆมาหลายเดือน เขามีประสบการณ์มากมายและไม่ได้สัมผัสกับความรู้สึกของมนุษย์มานานแล้ว ถึงแม้เขาจะมีอายุที่เยอะขึ้น แต่ในฐานะผู้ชายคนหนึ่ง ตัวเขาเองก็ยังต้องการที่จะปลุกพลังของตนให้ตื่นและใช้พลังนั้นในทุกๆวันเพื่อตัวเขาเอง รวมถึงใช้มือของเขาในการช่วยให้ครอบครัวของเขาไม่ให้ถูกขยี้จนถึงจุดจบให้ได้!
　　“นี่มันมีค่าเกินไปนะไม่! ป้ารับไว้ไม่ได้!”
　　ขณะที่หลี่เฉิงหยีกำลังครุ่นคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ฉินซูยี่ที่สติกลับมานั้นแสดงท่าทีที่แตกต่างกับหลี่เฉิงหยีโดยสิ้นเชิง เธอวางขวดยาเพิ่มสมรรถนะคืนให้กับหลินเฉิง พร้อมทั้งขมวดคิ้วและพูดขึ้นด้วย “เธอน่ะเป็นเด็กที่พูดจริงทำจริง มันจะเสียของเปล่าถ้านำของที่มีค่าแบบนี้มาให้คู่รักแก่ๆแบบพวกเรานะ เก็บไว้กับตัวเถอะ และเมื่อไหร่ที่เธอเจอผู้หญิงที่คิดว่าดีและชอบ เธอก็ค่อยให้มันแก่สาวคนนั้นก็ได้ บางทีเธอคนนั้นอาจจะหันมาติดตามเธอเหมือนกับแม่หนูซานด้วยความขอบคุณก็ได้ ถ้าแบบนั้นเธอจะได้มีผู้ช่วยเก่งๆ 2 คนเลยนะ!”
　　หลังจากที่ได้ยินฉินซูยี่ปฏิเสธหลี่เฉิงหยี่ที่กำลังคิดเรื่องที่น่าตื่นเต้นเองก็ได้สติหลังจากที่ได้ฟังภรรยาพูด เขาวางมันกลับไปบนมือของหลินเฉิงเช่นกัน “ป้าฉินพูดถูกแล้ว ยังไงซะพวกเราก็เป็นคู่รักที่อายุมากแล้ว มันจะเสียของเปล่าๆ มันจะดีซะกว่าถ้าเจ้าสิ่งนี้สามารถช่วยนายให้แข็งแกร่งขึ้นไปได้อีกในอนาคต”
　　มองคู่รักทั้งสองที่ส่งขวดยาคืนมาหลังจากได้ฟังคำอธิบายหลินเฉิงก็ส่ายหน้าด้วยความหมดคำพูดก่อนจะยัดขวดยาทั้งสองขวดนั้นคือกลับไปยังมือของลุงและป้าด้วยท่าทีที่มั่นคง “เก็บมันไว้กับลุงป้านั่นแหละ ไม่ต้องคืนมาเลย! ถึงแม้ว่าราคาของไอ้สิ่งนี้จะไม่ได้ถูก แต่ผมน่ะยังมีเหลือไว้อยู่ ห้ามให้ใคร แล้วก็ห้ามปฏิเสธ! ทุกอย่างจะเป็นอย่างที่ผมพูด…”
　　ระหว่างที่พูดหลินเฉิงก็มองไปยังหลี่เฉิงหยี่ด้วย“ผมเข้าใจว่าป้าชิงไม่อยากจะใช้เจ้ายานี่ แต่ลุงหลี่ ถึงปากจะบอกว่าไม่อยากใช้แต่ผก็ไม่เชื่อหรอกนะ…”
　　“ท-ทำไมล่ะ?”
　　ครั้นเมื่อโดนหลินเฉิงจ้องมองด้วยสายตาเย็นชาเช่นนั้นหลี่เฉิงหยีก็รู้สึกตะขิดตะขวงใจไปหมด ราวกับคนตรงหน้ารู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่อย่างงั้นแหละ ดังนั้นแล้วเขาจึงรีบปัดมือและพูดติดอ่างออกไป
　　ได้ยินแบบนั้นหลินเฉิงก็ยกยิ้มและพูดพร้อมรอยยิ้มน้อยๆ“ทำไมงั้นเหรอ? เรื่องนี้ลุงน่าจะรู้อยู่แก่ใจ ผมเองก็ไม่ใช่เด็กๆแล้ว แต่ผมก็ยังคงต้องการจะพูดว่า ลุงน่ะเป็นชายแท้คนนึงเลยนะ!”
　　“ไอ้บ้าเอ้ย!”
　　เมื่อเห็นหลินเฉิงหัวเราะใส่เขาหลี่เฉิงหยี่ก็โวยวายกลับไปเลย
　　“คุณอยากจะเอายานี่ไปทำอะไรเหรอ”
　　สิ่งที่หลี่เฉิงหยี่แสดงออกมาทำให้ฉินซูยี่จ้องมองไปยังเขาและเริ่มที่จะโกรธขึ้นมาทันที!
　　หลังรับรู้ได้ถึงอารมณ์โกรธของฉินซูยี่ร่างของเขาก็สั่นขึ้นมาเลยจากนั้นเขาก็รีบไปนั่งที่หลังเตียงและกุมมือตัวเองไว้ทันที ตอนนี้หลี่เฉิงหยี่ไม่กล้าพูดอะไรทั้งนั้น
　　“ป้าชิงผมรู้ว่าครอบครัวของป้านั้นค่อนข้างจะเข้มงวดมากๆ แต่ยังไงซะ ผมก็ยังอยู่ที่นี่ ถ้ายังไงอยากจะได้บะหมี่ซักถ้วย…”
　　ด้วยรอยยิ้มและการโบกมือเบาๆที่เขาทำนั่นคือการช่วยหลี่เฉิงหยี่เพื่อไม่ให้โดนภรรยาของเขาบ่นไปมากกว่านี้ จากนั้นก็พูดต่อ “ผมบอกประสิทธิภาพของเจ้ายานี่ไปหมดแล้ว เพราะงั้นที่นี่ลุงป้าน่าจะเข้าใจแล้วว่าทำไมผมถึงห้ามไปบอกคนอื่น ใช่มั้ย?”
　　พวกเขาพยักหน้าก่อนที่หลี่เฉิงหยี่จะพูดขึ้นด้วยเสียงเบาๆ“ผู้ชายทุกคนมันก็ซื่อหมดนั่นแหละ แต่เพราะซื่อก็เลยรู้สึกผิดไงล่ะ! ถ้าใครก็ตามที่รู้ว่ามันมียาที่สามารถฝืนชะตาฟ้าได้เช่นนี้ ไม่ว่าใครก็เลือดร้อนกันหมดนั่นแหละ! นายกังวลถูกแล้ว! ทางที่ดีที่สุดที่จะจัดการความลับนี้ได้ก็คือจับไอ้คนที่รู้แล้วโยนลงโลงไป—”
　　“นั่นก็ไม่ถูกต้องซะทีเดียวยังไงก็ตาม สิ่งที่ดีที่สุดของสถานการณ์ในตอนนี้ คืออย่าพูดอะไรออกไป แต่ใครจะรู้อนาคตกันล่ะ? บางทีอีกไม่กี่ปีข้างหน้า เจ้าสิ่งนี้อาจจะเกลื่อนท้องถนนเลยก็ได้…”
　　เขาส่ายหน้าช้าๆหลินเฉิงมองไปยังยาสีใสที่อยู่ในขวดแก้วในมือของหลี่เฉิงหยีและพูดขึ้นด้วยความใจเย็น
　　“เพราะงั้นจนกว่าทุกคนจะรู้มันยังไม่สายเกินไป”
　　ฉินซูยี่อดไม่ได้ที่จะบ่นมุบมิบจากนั้นก็ถือยาสมรรถนะที่เขาให้เธอไว้และพูดขึ้น“ลุงหลี่เป็นชายชาตรี เขามีวิธีที่จะใช้เจ้ายานี่แน่ๆ แต่ป้าน่ะไม่รู้จะใช้มันทำอะไร ถ้ายังไงทำไมเธอไม่ลองเอาไปให้หลี่เหมิงเตี๋ยดูล่ะ? จริงสิ ฉันอยากจะให้เสี่ยวชิงมากกว่า เพราะยังไงถ้าหากไม่ได้เธอช่วยไว้ป่านนี้ครอบครัวของเราคงยากที่จะรอดมาจนถึงตอนนี้ บุญคุณต้องทดแทน แต่ถ้าพวกเธอทั้งสองคนพูดแบบนั้น ป้าคงต้องคิดใหม่… ลืมมันไปก็ได้ ถ้ายังไงเดี๋ยวป้าหาวิธีอื่นที่จะทดแทนเด็กคนนั้นเอง!”
　　หลินเฉิงส่ายหน้าแบบไม่เต็มใจเท่าไหร่ก่อนจะหยิบเอาขวดยาเพิ่มสมรรถนะอีกขวดออกมาจากกระเป๋าและเขย่ามันต่อหน้าฉินซูยี่“เข้าใจแล้วล่ะ ในเมื่อป้าชิงอยากจะให้แบ่ง ป้าคิดว่าผมจะลืมเสี่ยวเตี๋ยเหรอ? ติดที่ว่า ผมยังต้องแก้อะไรบางอย่างเกี่ยวกับเธอก่อน ถ้าไม่รีบแก้ในวันนี้ เธอจะใช้ยานี่ไม่ได้ และเรื่องนี้ ผมหวังว่าลุงป้าจะไม่เข้ามารบกวนด้วย” 　　“นี่…”
　　หลังได้ยินหลินเฉิงพูดแบบนั้นฉินซูยี่ก็ประหลาดใจสุดๆ เรื่องนี้ค่อนดูจะน่าซีเรียสมากกว่าการที่รู้ว่ามียาสำหรับหลี่เหมิงเตี๋ยอีก เธอรู้สึกถึงเสียงที่ดังใจใจ ความรู้สึกรางๆที่บอกเธอว่าระหว่างหลินเฉิงและหลี่เหมิงเตี๋ยจะต้องมีเรื่องขัดแย้งกันแน่ๆ เพราะว่าอีกฝ่ายจะไม่เข้าใจในสิ่งนี้แน่นอน!