ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก - บทที่ 61
หลินเฉิง นำแว่นตากันหิมะสวมลงบนตาของเขาอีกครั้งเพื่อป้องกันพายุหิมะที่กำลังกระหน่ำอยู่ในตอนนี้ ในขณะเดียวกันเขาพยายามหลบหลีกการโจมตีของ เฉินหยูหมิน ไม่เพียงเฉพาะการหลบหลีกเท่านั้น หลินเฉิง ยังคงตอบโต้ในบางครั้งแต่เขารู้สึกราวกับว่ากำลังเตะอยู่บนแผ่นเหล็ก เท้าของเขาแทบจะแตกหัก
หลังจากที่ เฉินหยูหมิน เห็นว่า หลินเฉิง เจ็บเท้าหลังจากการเตะลงบนตัวของเขา มันทำให้ เฉินหยูหมิน หัวเราะอย่างเย้ยหยัน ทันใดนั้น หลินเฉิง ก็เร่งฝีเท้าและอ้อมไปด้านหลังของ เฉินหยูหมิน จากนั้นกอด เฉินหยูหมิน จากด้านหลังแล้วยกขึ้นเลยศีรษะ เพื่อจับ เฉินหยูหมิน ทุ่มลง หลินเฉิง รู้สึกราวกับว่าเอวของเขากำลังจะหัก ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงทำให้เขาแทบไม่สามารถเอี้ยวตัว
ในขณะที่ หลินเฉิง กำลังเผชิญหน้ากับความเจ็บปวดอย่างรุนแรง เฉินหยูหมิน พยายามคว้าคอของ หลินเฉิง แต่ดูเหมือน หลินเฉิง จะตอบสนองได้อย่างรวดเร็ว โดยการทุ่มตัวไปด้านหลัง เฉินหยูหมิน รู้สึกว่าเอวของเขานั้นถูกบีบรัดและกำลังลอยไปด้านหลัง เฉินหยูหมิน ใช้ส้นเท้าเตะใส่ หลินเฉิง ในช่วงขณะที่เขายืนอยู่ มันทำให้ หลินเฉิง กระเด็นออกไปแล้วและจมลงไปในหิมะอย่างรุนแรง หลินเฉิง กระอักเลือดออกมาเต็มปากเขาพยายามลุกขึ้นอีกครั้งและจ้องมอง เฉินหยูหมิน เขาหยิบก้อนอิฐที่อยู่ในกองหิมะขึ้นมาและโยนไปหา เฉินหยูหมินในขณะที่ เฉินหยูหมิน กำลังหลบก้อนอิฐของ หลินเฉิง นั้น หลินเฉิง ก็ใช้ประโยชน์จากช่วงเวลานี้หลบหนีออกไปเพื่อให้พ้นระยะการจู่โจม
เป็นไปไม่ได้!ชายคนนี้สามารถทำให้ผิวหนังของเขาแข็งได้ตลอดเวลาอย่างนั้นหรอ!
นี่คือสิ่งที่ หลินเฉิง คิดไว้ก่อนหน้านี้เขาพยายามต่อสู้เพื่อยืดเยื้อเวลา แม้ว่าเขาจะได้รับบาดเจ็บสาหัสหลายครั้งแต่เขาเชื่อว่าผู้ชายคนนี้จะหมดพลังอีกไม่นาน!
แต่ดูเหมือน เฉินหยูหมิน จะรู้แผนการของ หลินเฉิง เขาจึงหยุดการโจมตีและพูดอย่างเหยียดหยามว่า
“ไอ้เด็กน้อย การที่แกสามารถฆ่าน้องรองได้ แล้วฮึกเหิมคิดว่าจะฆ่าคนอื่นได้อย่างนั้นหรอ ถ้าแกคิดว่าพลังเพียงแค่นี้สามารถต่อกรกับฉันได้ คิดผิดมหันต์!แกคิดจะรอฉันหมดพลังอย่างนั้นหรอ?”
ดูเหมือน เฉินหยูหมิน เองก็ไม่อยากที่จะเล่นกับ หลินเฉิง อีกต่อไป เขาเดินเข้าไปหา หลินเฉิง และเตรียมยกเท้าขึ้นเหยียบเพื่อบดขยี้ แม้ว่าความเร็วของเขาน้อยกว่า หลินเฉิง แต่ด้วยความแข็งแกร่งแล้วเขาสามารถเทียบกับ หลินเฉิง ได้
หลินเฉิง หลบการเหยียบย่ำของ เฉินหยูหมิน เขาต้องการที่จะเว้นระยะห่างเพื่อที่จะหลบหลีกไปเรื่อยๆ แต่ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงปืนมาจากด้านหลัง หลังจากนั้นเขารู้สึกเจ็บแสบที่ด้านหลังของเขา
หลินเฉิง ขมวดคิ้วและหันกลับไปมองยังทิศทางของเสียงปืนทันที ในขณะที่ เฉินหยูหมิน และ หลินเฉิง อยู่บนลานหิมะด้านล่าง หลินเฉิง เงยหน้าขึ้นไปบนชั้น 3 และเห็นชายคนหนึ่งที่สวมแว่นยืนอยู่ที่ริมหน้าต่างและเป็นผู้ยิงปืน
“ไอ้ลูกหมา แน่จริงมึงอย่าหลบ ถึงมึงใส่ชุดเกราะมาก็ไม่รอด เอาลูกปืนกูไปกิน!”
หลังจากนั้นชายคนนั้นก็ยิงปืนมาที่ หลินเฉิง อีกครั้ง
ปัง!
เกือบจะในเวลาเดียวกัน หลินเฉิง สามารถเคลื่อนไหวและกลิ้งตัวไปด้านข้างเพื่อหลบลูกกระสุน เขาได้ยินเสียง ปัง ลงบนหิมะข้างเท้าของเขา หลินเฉิง โกรธมากเขาจับมีดแน่นแต่คู่ต่อสู้ด้านหน้าของเขายังคงเป็น เฉินหยูหมิน หลังจากที่เขาจัดการ เฉินหยูหมิน แล้วเขาจะรีบไปฆ่าไอ้เด็ก 4 ตานี้อย่างรวดเร็ว
ด้วยการจู่โจมด้วยกระสุนปืนทำให้ หลินเฉิง ไม่สามารถหลบหลีกไปมาได้อีกต่อไป ดูเหมือนว่าวันนี้เขาจะเตะแผ่นเหล็กเข้าอย่างจัง!
ประสบการณ์ก่อนหน้านี้ทำให้เขาชะล่าใจและคิดว่าศัตรูของเขาเป็นเพียงมนุษย์ทั่วไปที่มีการวิวัฒนาการ อย่างไรก็ตามเขาไม่เคยคิดเลยว่ามนุษย์ผู้รอดชีวิตเหล่านี้จะพัฒนามาถึงระดับนี้ ระดับที่เขาเกือบจะไม่สามารถต้านทานได้!
เมื่อเผชิญหน้ากับ เฉินหยูหมิน เขารู้สึกอารมณ์เสีย การโจมตีอย่างรวดเร็วที่เป็นความภาคภูมิใจของเขากลายเป็นเรื่องตลกเมื่ออยู่ต่อหน้า เฉินหยูหมิน ผู้มีผิวหนังที่แข็งแกร่งเหมือนกับเหล็ก
แต่มันก็สายเกินไปที่จะมาถอนตัวตอนนี้ คนของ เฉินหยูหมิน จะไม่ปล่อยให้เขาออกจากบริเวณนี้อย่างแน่นอน แม้ว่าพลังของคนเหล่านี้จะไม่ได้แข็งแกร่งนักแต่พวกเขามีปืน เพียงแค่คนเหล่านี้จำกัดบริเวณการหลบหลีกของ หลินเฉิง แค่นี้ก็สามารถให้ เฉินหยูหมิน จัดการกับ หลินเฉิง ได้อย่างง่ายดาย
หลินเฉิง ยกมีดอีกครั้งและเริ่มวิ่งตรงไปยัง เฉินหยูหมิน คราวนี้จุดที่เขาเลือกจู่โจมนั้นคือจุดที่อ่อนไหวมากที่สุด เป้ากางเกง! ด้วยการจู่โจมอย่างกะทันหัน เฉินหยูหมิน เห็นว่า หลินเฉิง นั้นแทงมีดมาที่เป้าของเขามันทำให้เขาพยายามเคลื่อนที่หลบด้วยความตกใจ นั่นเป็นปฏิกิริยาให้ หลินเฉิง รู้ว่าเขาพบจุดอ่อนของ เฉินหยูหมิน แล้ว!
หลินเฉิง พบจุดอ่อนของ เฉินหยูหมิน เฉินหยูหมิน เองก็ไม่โง่เขาตะโกนใส่กลุ่มคนด้านหลัง
“จัดการมัน!”จากนั้นเขารีบถอยหลังเข้าไปในกลุ่มคนทันที!
“ไอ้เหี้ย! ความกล้าหาญก่อนหน้านี้ไปไหนหมด!”
เมื่อเห็นว่า เฉินหยูหมิน ซ่อนตัวอยู่หลังกลุ่มคน หลินเฉิง ตะโกนออกมาด้วยความโกรธและพยายามวิ่งเข้าไปหา เฉินหยูหมิน หลังจากที่ หลินเฉิง จัดการคนมากกว่า 1 โหล เฉินหยูหมิน รีบวิ่งเข้าไปในล็อบบี้โรงแรม หลินเฉิง พยายามติดตามเข้าไปแต่ก็ต้องพบกับกลุ่มคนที่มาขัดขวาง
สิ่งที่เขาทำได้ในตอนนี้ก็คือสาปแช่งบรรพบุรุษของ เฉินหยูหมิน เมื่อ หลินเฉิง ค้นพบจุดอ่อนของ เฉินหยูหมิน เฉินหยูหมิน พยายามหลบหนีอย่างรวดเร็วและใช้ลูกน้องของตัวเองเป็นเหยื่อ แต่คนเหล่านั้นไม่สามารถที่จะปิดกั้นการติดตามของ หลินเฉิง ได้
หลินเฉิง เห็น เฉินหยูหมิน วิ่งหนีไป หลินเฉิง รู้สึกอยากมีพลังเหมือนกับชายผมแดงเพื่อสร้างกำแพงดินหยุดยั้งไอ้ขี้ขลาดคนนี้!
ในขณะที่ หลินเฉิง เครียดแค้นถึงขีดสุดอยู่ๆเขาก็รู้สึกเหมือนกับว่าร่างกายของเขาอ่อนแออย่างกะทันหัน มันทำให้เขาคุกเข่าลงกับพื้นทันที หลินเฉิง มองมือตัวเองที่กำลังสั่นเทาด้วยใบหน้างุนงง แต่ทันใดนั้นก็มีเสียงดังจากด้านหน้าเกิดขึ้น!
ปัง!
ในขณะที่ เฉินหยูหมิน กำลังวิ่งหนีนั้นเกิดกำแพงน้ำแข็งขนาดใหญ่ขึ้นด้านหน้าของเขาทำให้เขาชนมันอย่างจังและไม่สามารถหลบหนีได้!
——————————————————-
YOU MAY ALSO LIKE
