ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก - บทที่ 84
หลังจากเดินเข้าไปในประตูเหล็ก สิ่งที่ปรากฏด้านหน้าของ หลินเฉิง รลาวกับฝัน มีผู้รอดชีวิตหลายคนนั่งอยู่บนพื้นทั้งสองด้านของกำแพง มีบางสิ่งบางอย่างวางอยู่ด้านหน้าของพวกเขารวมถึงอาหาร บุหรี่ และอาวุธเย็น เมื่อพวกเขาเห็นใครบางคนเดินเข้ามา พวกเขาโก่งคอตะโกนด้วยพลังเสียงทั้งหมด
การเดินในพื้นที่ใต้ดินนี้ค่อนข้างเดินลำบากเนื่องจากมีแผงลอยจำนวนมากมายวางอยู่บนพื้นในขณะเดียวกันก็มองไปรอบๆตามคำแนะนำของ รั่วเหมิง
“หลังจากตรวจสอบผู้รอดชีวิตแต่ละคนเราจะออกบัตรให้เข้าสู่พื้นที่เล็กๆแห่งนี้ได้ หากต้องการค้าขายต้องจ่ายค่าเช่าพื้นที่ การแลกเปลี่ยนสินค้าที่นี่เป็นอิสระ เนื่องจากเรามีข้อตกลงดังกล่าวคนที่อยู่ในตาข่ายไฟฟ้านี้จะไม่โดนยึดอาวุธที่หามาได้อีกต่อไป สิ่งที่เราเก็บเกี่ยวได้จากด้านนอกควรร่วมมือกับทหาร..แต่อย่างไรก็ตามสิ่งของที่มีมูลค่าสูงถ้าคุณแลกเปลี่ยนกับทหารราคาของมันจะต่ำมาก ดังนั้นที่นี่จึงช่วยให้คุณได้รับผลประโยชน์ที่มากขึ้น พื้นที่แลกเปลี่ยนใต้ดินนี้ถูกสร้างมาจากที่กำบังระเบิด!”
เมื่อได้ยินดังนั้น หลินเฉิง ถามขึ้นอย่างสงสัยว่า
“ถ้าเป็นเช่นนั้นสถานที่แห่งนี้จะถูกค้นพบในไม่ช้าก็เร็วทำไม คุณถึงยังต้องการสร้างสถานที่แลกเปลี่ยนที่นี่?”
เมื่อได้ยินคำถามของ หลินเฉิง รั่วเหมิง หัวเราะเบาๆและพูดออกมาว่า
“ใช่แล้ว สถานที่ขนาดใหญ่นี้ไม่สามารถซ่อนสายตาของผู้คนได้ แต่เบื้องบนนั้นสามารถปิดหูปิดตาได้”
“อ่อ …ดูเหมือนว่าการทุจริตจะมีอยู่ทุกที”
หลินเฉิง ถอนหายใจและมองไปยังแผงขายของมีสิ่งหนึ่งที่เขาจ้องมองมาเป็นเวลานานแล้ว นั่นคือ มีดพับ!
เมื่อหันไปมองเจ้าของร้านดูเหมือนว่าชายคนนั้นกำลังพูดคุยกับลูกค้าคนอื่น หลินเฉิง นั่งลงและหยิบมีดพับขึ้นมาเพื่อพิจารณา
มีดพับนี้ถูกสร้างมาด้วยฝีมือประณีต ที่จับสีดำและให้ความรู้สึกหนักเมื่อถือไว้ในมือ หลังจากที่เปิดใบมีดขึ้นมา มีรอยหยักอยู่ตรงขอบของมีดส่วนอีกด้านหนึ่งใบมีดคมอย่างชัดเจน หลินเฉิง สะบัดมันไปมา 2-3 ครั้งอย่างคล่องมือ ยิ่งไปกว่านั้นดูเหมือนมีดทั้งหมดที่ขายอยู่ในร้านแห่งนี้ถูกรวบรวมจากคนที่ร่ำรวยก่อนวันสิ้นโลก
หลังจากลองดู หลินเฉิง ก็จับมีดพับและเรียกเจ้าของร้านมา จากนั้นเขาก็ถามขึ้นว่า
“มีดพับมีขายอย่างไร?”
เจ้าของแผงขายของนี้เป็นชายหนุ่มอายุประมาณ 20 ปี ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้นเมื่อเห็นว่า หลินเฉิง สนใจมีดของเขา
“เพื่อน สายตาดีมาก! นี่คือมีดพับยุทธวิธีระดับสูงของผู้บัญชาการ หากเป็นแฟนคลับจะรู้ว่าสิ่งนี้มีค่ามาก ผมไปยังบ้านพักตากอากาศในเขตว่านหวู่ และได้ค้นพบมัน สำหรับการค้นหามีดเล่มนี้ผมเกือบถูกฆ่า ถ้าชอบผมจะให้ราคาแบบมิตรภาพ”
เมื่อพูดจบเจ้าของร้านก็ยืดนิ้วออกมา 2 นิ้วแล้วยิ้มให้กับ หลินเฉิง
“ คูปองอาหาร 20 ดวง?”
เมื่อเห็น 2 นิ้วของชายคนนั้น หลินเฉิง ถามด้วยความแปลกใจ
“ 2,000! เพื่อนคุณคงล้อเล่นกับผมแล้ว มีที่ไหนมีดราคา คูปองอาหาร 20 ดวง?”
เมื่อชายหนุ่มได้ยินราคาที่หลินเฉิง พูดออกมาเขาแทบอยากกระโดดขึ้น เขาจ้องมอง หลินเฉิง ด้วยใบหน้าสงสัยและพูดด้วยความโกรธ
เมื่อ หลินเฉิง เห็นคนขายใจร้อนเขายังคงสงบสติอารมณ์
“มีดชนิดนี้ทำได้เพียงผ่าแอปเปิ้ลเท่านั้น ไม่รู้ว่ามันจะเฉือนเนื้อเข้าหรือเปล่า? คูปองอาหาร 20 ดวงถือว่าคุ้มแล้ว!”
เมื่อได้ยินคำพูดของ หลินเฉิง คนขายมอง หลินเฉิง อย่างขุ่นเคืองแล้วโบกมือไล่ หลินเฉิง ออกไป
“นี่คือคนที่ฉันพามา อย่าคิดราคาเขาหนักเกินไป!”
ทันใดนั้น รั่วเหมิง ที่ยืนมองเห็นฉากดังกล่าวก็ปรากฏตัวขึ้นและมองมีดพับในมือของ หลินเฉิง จากนั้นอ้าปากพูดอะไรบางอย่าง
เมื่อได้ยินเสียงของ รั่วเหมิง คนขายเงยหน้าขึ้นและเห็นหน้าผู้หญิงอย่างชัดเจนมันทำให้ใบหน้าของเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อย เขายืนขึ้นอย่างรวดเร็วและพูดว่า
“อุ้ย? คุณมาตั้งแต่เมื่อไหร่ รั่วเหมิง ทำไมไม่ทักทาย..”
เมื่อฟังคำเยินยอต่างๆ รั่วเหมิง ไม่ได้แสดงออกใดๆ
“ ฉันเองก็ต้องการที่จะทักทายคุณเหมือนกันแต่คนที่นี่มีมากมาย ฉันจึงไม่สามารถหาคุณได้ง่าย และตอนนี้ฉันได้พบคุณแล้ว..”
คนขายตะโกนออกมาว่า
“ น้องสาว รั่วเหมิง ผมรู้สึกผิดก่อนหน้านี้ราคาที่ผมตั้งไว้อาจจะสูงเล็กน้อย แต่สินค้าเหล่านี้ต่างมีคุณภาพดีจริงๆ และเนื่องจากน้องชายคนนี้เป็นคนที่คุณพามา อย่างนั้นผมจะลดลงให้เหลือ คูปองอาหาร 1000 ดวง แล้วมีดนี้จะเป็นของน้องชายคนนี้ไปเลย ผมจะไม่ทำให้ รั่วเหมิง เสียหน้าอย่างแน่นอน!”
เมื่อได้ยินราคานี้ รั่วเหมิง หันหน้าไปมอง หลินเฉิง แต่ หลินเฉิง ยังคงส่ายหัวจากนั้นเขาพูดกับคนขายว่า
“ ถ้าคุณบอกว่าราคา 2,000 บาทเป็นราคาที่ตั้งไว้สำหรับกำไล ผมก็จะบอกเหมือนกันว่าที่ผมบอกราคาคูปอง 20 ดวงนั้นก็เป็นเพียงการล้อเล่น อย่างไรก็ตามมีดพับอันนี้มีมูลค่าสูงสุดแค่คูปองอาหาร 200 ดวง ถ้าไม่ใช่ว่าผมขาดมีดปอกผลไม้ผมคงไม่สนใจที่จะซื้อมีดไร้ประโยชน์นี้ ดังนั้นผมจึงสามารถให้ราคาได้เพียงคูปองอาหาร 200 ดวงเท่านั้น!”
หลังจากนั้น หลินเฉิง ก็วางมีดพับลงแล้วยืนขึ้น
เมื่อเห็นว่า หลินเฉิง พูดอย่างนั้นคนขายหันไปมอง รั่วเหมิง อีกครั้ง และเมื่อเห็นว่าหญิงสาวเองก็ต้องการที่จะลุกขึ้นจากไปเช่นกัน เขาจึงกัดฟันพูดว่า
“ตกลง! เพื่อน้องสาว รั่วเหมิง 200 ก็ 200 เอาเถอะถึงแม้ว่ามีดนี้จะไม่สามารถทำอะไรได้มากแต่มันจะเป็นอาวุธที่ร้ายกาจเมื่ออยู่ในมือของคนที่ใช้เป็น คุณช่างเอาเปรียบผมจริงๆ”
ในขณะที่คนขายพยายามพูด หลินเฉิง หยิบมีดพับและถามขึ้นอีกครั้งว่า
“ผมไม่มีคูปองอาหาร ผมสามารถใช้บุหรี่ 2 ซองเพื่อชำระแทนได้หรือไม่?”
คนขายค่อนข้างประหลาดใจและต้องการที่จะปฏิเสธ แต่เมื่อเห็น รั่วเหมิง พยักหน้าให้เล็กน้อย เขาก็ตอบอย่างชัดเจนว่า
“ได้ได้!”
คราวนี้แทนที่จะช่วย หลินเฉิง ต่อรอง รั่วเหมิง ส่งคูปองอาหาร 200 ดวงให้กับ หลินเฉิง จากนั้นเธอก็หยิบบุหรี่ 2 ซองจากมือของ หลินเฉิง และพูดว่า
“พี่สาวคนนี้กำลังขาดแคลนบุหรี่ โชคดีที่คุณมีพอดี!”
เมื่อเธอพูดอย่างนั้นเธอฉีกซองและโยนบุหรี่ 1 มวนให้กับ หลินเฉิง หลินเฉิง เข้าใจในการกระทำของหญิงสาว เขาส่ายหัวและส่งคูปองอาหารไปที่คนขาย จากนั้นยืนขึ้นพร้อมกับเล่นมีดพับในเมือง
“น้องชายฉันไม่ได้โกหกคุณเห็นไหม ไม่ว่าใครที่มาที่นี่ก็ต้องได้รับสิ่งที่ตามหา คุณสนใจที่จะเป็นสมาชิกหรือไม่ฉันสามารถจัดการเกี่ยวกับค่าเช่าแผงให้กับคุณได้!”
“คนสวย พวกเขาที่มาที่นี่ต่างลุ่มหลงในความงดงามของคุณ และคุณกำลังใช้เสน่ห์ของตัวเองหลอกขายการ์ดอีกแล้วอย่างนั้นหรอ?”
หลินเฉิง อารมณ์ดีขึ้นเมื่อเขาได้อาวุธที่เขาเคยใฝ่ฝันมานาน
YOU MAY ALSO LIKE
