ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก - บทที่ 91 ช่วยเหลือ มู่หวู่หยวน

หลินเฉิง เหลือบมองไปที่ด้านหลัง เขาเห็นเพียงประตูบานหนึ่งที่ซ่อนอยู่ในระยะไกล ไม่มีทางอื่นที่เขาจะไปได้ หลินเฉิง ตัดสินใจที่จะเปิดประตูบานนั้นและพุ่งเข้าไปอย่างรวดเร็วก่อนหันหลังปิดประตูอย่างแน่นหนา

“บูม!”

ทันทีที่ หลินเฉิง พุ่งเข้าไปในห้องเขาก็ได้ยินเสียงระเบิดกระทบกับประตูอย่างแรง ประตูเหล็กที่หนาแน่นมีรอยนูนกระทุ้งออกมา

เมื่อเห็นรอยจากประตูเหล็ก หลินเฉิง รู้ได้ทันทีว่าประตูเหล็กนี้สามารถช่วยให้เขารอดพ้นได้เพียงไม่กี่นาที เขาสูดหายใจลึกและมองไปรอบๆ ห้องนี้มีอุณหภูมิที่เย็นมาก ภายในห้องมีเพียงแสงสลัวสลัว เขาพยายามกวาดสายตาเพื่อมองหาประตูออกไปจากห้องนี้

แต่หลังจากที่เขากวาดสายตามองอยู่ 2-3 รอบ สิ่งที่เขาได้เห็นนั้นไม่ใช่ประตูทางออกแต่มันเป็นสิ่งที่ทำให้เขาเกือบลืมหายใจ!

ภายในห้องนี้เต็มไปด้วยซากศพ ศพเหล่านี้ไม่สมบูรณ์ กระเพาะอาหารของซากศพเปิดอยู่ทำให้อวัยวะภายในเห็นอย่างเด่นชัด อวัยวะเหล่านั้นเคลือบด้วยชั้นน้ำแข็งบางๆ ชิ้นส่วนบางอย่างกลายเป็นสีม่วง

สิ่งที่ทำให้ หลินเฉิง รู้สึกโกรธมากที่สุดก็คือ เตียงที่อยู่ไม่ไกลจากเขามีศพของเด็กอยู่จำนวนมาก

เมื่อมองไปที่ซากศพของเด็กเหล่านั้น พวกเขาถูกฆ่าตายอย่างไร้ความปราณี หลินเฉิง รู้สึกถึงความโกรธที่ไม่สามารถบรรยายได้

เขาอาจจะไม่สนใจสิ่งที่มนุษย์เหล่านี้ทำการทดลองหรือสิ่งที่คนเหล่านี้ทำการทดลองกับผู้มีพลัง อย่างไรก็ตามพวกเขากลับกล้าที่จะทดลองกับเด็ก แม้แต่คนที่เย็นชาอย่าง หลินเฉิง ยังยอมรับไม่ได้!

ดวงตาของเขาแสดงออกถึงความเย็นชา หลินเฉิง พยายามหลับตาและข่มความโศกเศร้าของตัวเอง จากนั้นเขาลืมตาขึ้นมาอีกครั้งแม้ว่าดวงตาของเขาจะแสดงออกอย่างสงบนิ่ง แต่รังสีการฆ่าฟันที่ปรากฏในสายตาของเขาไม่อาจซ่อนได้อย่างสมบูรณ์

หลินเฉิง ใช้มีดของเขาตัดช่องเล็กๆบนประตูเหล็ก และสามารถมองเห็นทหารกำลังวิ่งเข้ามาไกล หลินเฉิง วางมือทั้งสองข้างลงกับพื้นทันใดนั้นก็ปรากฏแท่งน้ำแข็งแหลมคมขึ้นจากพื้นทันที และทันใดนั้นมันก็เจาะทะลวงเท้าของทหารที่วิ่งเข้ามา

อ้าก!

“มีบางอย่างอยู่ที่พื้น อ้าก!”

“เท้าของฉัน ถูกแทง หัวหน้าช่วยผมด้วย!!”

“…..”

หลินเฉิง หัวเราะเยาะในใจเมื่อได้ยินเสียงกรีดร้องของเหล่าทหาร แท่งน้ำแข็งผสมกับเลือดและควบแน่นอย่างรวดเร็วอีกครั้ง ภายในเวลาไม่กี่วินาทีมันรวมตัวกันเป็นน้ำแข็ง 2 ชิ้นซึ่งมีความใหญ่ประมาณ 5 ลูกบาศก์เมตร ล้อมรอบพวกเขาทั้งสองด้านทำให้ทหารไม่สามารถถอยหลังกลับหรือเคลื่อนที่ไปด้านหน้าได้

จากนั้นภายใต้การบังคับของ หลินเฉิง ก้อนน้ำแข็งทั้งสองก้อนพุ่งเข้าหาเหล่าทหารอย่างเฉียบพลัน เหล่าทหารถูกทุบกลายเป็นแซนวิชซอสเนื้อทันที มีเสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด

“ตึบ!”

เมื่อได้ยินเสียงตกกระทบอันหนักหน่วงเป็นสัญลักษณ์ถึงการสิ้นสุดชีวิตของเหล่าทหาร หลินเฉิง ถอนหายใจเงียบๆ

“นอนอยู่ที่นี่ตลอดกาล…”

เมื่อเห็นเลือดที่ไหลออกมาตามช่องว่างของก้อนน้ำแข็ง หลินเฉิง พึมพำเบาๆ และเดินออกจากห้องเก็บศพสถานที่ที่อยู่ด้านหน้าเขาในตอนนี้กลายเป็นนรกของพวกมนุษย์ไปแล้ว จากนั้นเขาเดินออกมาจากประตูเหล็กและนั่งลงบนพื้นพร้อมกับหายใจลึกๆ

แม้ว่าช่วงเวลาในการต่อสู้จะสั้นมาก แต่เขาก็ใช้พลังอย่างต่อเนื่องมันทำให้เขาต้องใช้พลังทางกายภาพมากเกินไป หลังจากนั่งพักผ่อนบนพื้นเป็นเวลา 10 นาทีเขารู้สึกว่าขาของเขาเริ่มมีแรงอีกครั้ง จากนั้น หลินเฉิง ยืนขึ้นและพร้อมที่จะตรงไปยังชั้น 10

สถานที่อยู่ในตอนนี้ของเขาถูกเปิดเผยแล้ว หลินเฉิง ไม่แน่ใจว่าเจ้าหน้าที่ในอาคารแห่งนี้จะทำอย่างไร แต่ไม่ว่ากรณีใดทหารเหล่านี้ไม่ได้สร้างความเดือดร้อนให้กับ หลินเฉิง มากนัก

สิ่งที่รบกวนจิตใจของเขาก็คือ คุณชายหวังผู้ลึกลับ อาจจะปรากฏตัวขึ้นเนื่องจากสถานการณ์นี้ แต่สถานะปัจจุบันของ หลินเฉิงนั้นยังไม่เต็มร้อยเปอร์เซ็นต์

ไม่ว่าจะเป็นอันตรายแบบใด เขาต้องหลบหนีจากกระสุนปืนและชายผู้สามารถควบคุมไฟ เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ฝีเท้าของ หลินเฉิง เร็วยิ่งขึ้น เขารีบตรงไปยังชั้น 10 ที่ห้อง 1102!

เมื่อ หลินเฉิง เห็นประตูที่ปิดอยู่เขาพยายามสังเกตรอบๆ 2-3 ครั้ง เมื่อเห็นว่าไม่มีทหารคอยคุมดูแลพิเศษเขาก็ตระหนักได้ว่าอีกฝ่ายอาจไม่คาดคิดว่าจุดประสงค์ของเขาคือที่นี่

หลินเฉิง หายใจลึกและดึงปืนพกออกมาจากเอว จากนั้นถือปืนไว้อยากมั่นคง และพยายามแนบหูกลับกำแพงแอบฟังสิ่งที่อยู่ภายใน

หลังจากที่เขาฟังเป็นเวลา 1 นาทีเขาพบว่าไม่มีเสียงภายในนั้น หลินเฉิง ขมวดคิ้วเขาดึงมีดตรงออกมาแล้วจัดการกลับตำแหน่งตัวล็อคของประตู หลังจากจัดการ 2- 3 ครั้ง ตัวล็อคของประตูก็ใช้การไม่ได้อีกต่อไป

หลินเฉิง ค่อยๆดันประตูเข้าไปและคอยระวังการเคลื่อนไหวภายในห้องนั้น และเมื่อเขาเข้าไปด้านในเขาพบว่าห้องนี้เป็นเพียงห้องธรรมดาเท่านั้น หลินเฉิง คิดว่าสถานที่ที่กักขัง มู่หวู่หยวน ไว้นั้นน่าจะอยู่ในห้องลับที่อยู่ภายในนี้

เมื่อคิดได้ดังนั้น หลินเฉิง ไม่ได้แอบซ่อนตัวอีกต่อไปเขาต้องการที่จะค้นหาประตูลับ เขาพยายามแนบหูไปกับกำแพงด้านต่างๆ ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียง “หวอ”ดังกึกก้อง!

สัญญาณเตือน!

เมื่อได้ยินสัญญาณเตือน หลินเฉิง ตื่นตัวทันที ตั้งแต่ที่เขาขึ้นมาจากชั้น 8 ไม่มีทีท่าที่จะถูกจับได้ แต่ดูเหมือนว่าในตอนนี้เขาได้ทำบางอย่างที่ไปกระตุ้นสัญญาณเตือน

เมื่อสัญญาณเตือนดังขึ้น หลินเฉิง ไม่จำเป็นจะต้องค้นหาอย่างระมัดระวังต่อไป เขารีบเพิ่มความเร็วในการค้นหาในห้องนี้ทันที แต่ก่อนที่เขาจะทันพบ จู่ๆประตูด้านซ้ายก็เปิดออกทันที หลังจากนั้นมีชายที่แข็งแกร่ง 4 คนพุ่งออกมาพร้อมยกปืนยิง หลินเฉิง ทันทีที่เห็น!

ปังปังปัง !

ในขณะที่พวกเขายิง หลินเฉิง พุ่งตัวกลิ้งไปยังด้านหลังโซฟาทันที จากนั้นรอช่วงจังหวะเวลา หลินเฉิง ใช้ความเร็วสูงสุดของเขาพุ่งไปยังผู้ชายทั้ง 4 คน เสียงปืนเงียบลงในขณะชายทั้ง 4 คนจับลำคอของตัวเองและล้มกับพื้นทีละคน

หลินเฉิง รีบวิ่งเข้าไปหลังประตูที่เปิดออกมาโดยไม่สนใจซากศพทั้ง 4 เมื่อ หลินเฉิง เข้าไปด้านในขอพบชาย 2 คนที่กำลังอยู่กับชายชราคนหนึ่งที่มีผมสีเทา

เป็นอีกครั้งที่ หลินเฉิง จัดการพวกเขาอยากรวดเร็ว จากนั้นเขารีบช่วยเหลือชายชราที่อยู่บนพื้น

“คุณคือ มู่หวู่หยวน ใช่ไหม ผมคือเพื่อนของ มู่หยิงเสวี่ย!”

ชายชราพยักหน้าอย่างรวดเร็วการแสดงออกของเขาดูเหมือนว่าคาดไม่ถึง แต่ก่อนที่เขาจะพูดอะไรก็ถูกขัดจังหวะโดย หลินเฉิง

“ ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาที่จะมาพูดคุยกัน คุณพอไหวไหม”

หลินเฉิง เห็นว่า มู่หวู่หยวน พยักหน้า เขาใช้มือช้อนรักแร้ของ มู่หวู่หยวน และพาไปยังหน้าต่างจากนั้น เขาเตะทำลายหน้าต่างออกไปและใช้เชือกที่มีอยู่ในกระเป๋าของเขา ปลายด้านหนึ่งผูกไว้กับเสาที่อยู่ในห้องส่วนอีกปลายด้านหนึ่งผูกไว้กับเอวของ มู่หวู่หยวน เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าดังมาใกล้เรื่อยๆ หลินเฉิง ไม่กล้าที่จะชักช้าอีกต่อไป เขาจับ มู่หวู่หยวน และโยนออกไปทันทีจากนั้น หลินเฉิง กระโดดตามออกไป!