ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก - บทที่ 95 เหมิงเจิ้ง

เหล่าทหารส่วนใหญ่ถูกจัดการโดย หลินเฉิง ทันใดนั้นเขาก็ได้ยิน

“ระวัง!” จากด้านหลัง จากนั้นก็มีเสียง “ปัง”กระทบที่ไหล่ของเขา

เมื่อมองไปที่ไหล่ที่รู้สึกเจ็บปวด ณ ตอนนี้เขามองตามเส้นทางของวิถีและเห็นชายวัยกลางคนคนหนึ่งส่วนชุดคลุมสีดำอยู่ด้านหลังกองทหาร มีปืนพกสีน้ำเงินขนาดใหญ่ในมือของเขา ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ

“มันเป็นเขา!ไม่มีใครหลบหนีกระสุนที่เขาทำสัญลักษณ์ไว้ได้ คุณต้องระวังให้ดี หลินเฉิง!”

หลินเฉิง ได้รับบาดเจ็บเขาได้รับคำเตือนอย่างกระวนกระวายใจจาก รั่วเหมิง

ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงชายคนนั้นพูดขึ้นมาว่า

“ฉันไม่อยู่เพียงสองสามวัน เด็กเลวแบบแกกลับสร้างปัญหา อย่างไรก็ตามแกไม่สามารถต้านทานปืนของฉันได้ เจ้านี่มันทรงพลังมาก!”

เมื่อพูดจบเขายกปืนสีเงินของเขาขึ้นอีกครั้งแล้วยิง

หลินเฉิง ซึ่งเตรียมพร้อมก่อนหน้านี้เรียกกำแพงน้ำแข็งขึ้นมาทันที

ปัง!

ลูกกระสุนติดอยู่ท่ามกลางกำแพงน้ำแข็ง ความแข็งแกร่งของกำแพงน้ำแข็งเป็นสิ่งที่ หลินเฉิง ได้ทดลองมาเป็นเวลานานแล้ว แม้ว่ามันจะไม่แข็งเทียบเท่ากับเหล็กกล้าแต่มันก็สามารถป้องกันกระสุนไม่ให้ทะลุเข้ามาได้ แต่การที่กระสุนนี้สามารถทะลวงได้มาถึงครึ่งทางแสดงให้เห็นว่ากระสุนนี้มีบางอย่างพิเศษ

เมื่อเห็นว่าการยิงที่เต็มไปด้วยความมั่นใจของตัวเองถูกปิดกั้นด้วยกำแพงน้ำแข็ง ใบหน้าของปรมาจารย์เฉิงก็บิดเบี้ยว พร้อมกับโบกมือให้ทหารล้อมรอบ หลินเฉิง เอาไว้ และเขาหวังว่าจะสามารถบังคับให้ หลินเฉิง ออกมาจากหลังกำแพงน้ำแข็งได้

หลินเฉิง จะทำตามความปรารถนาของเขาได้อย่างไร เมื่อทหารกำลังบีบตัวเข้ามาหา หลินเฉิง กำแพงน้ำแข็งของ หลินเฉิง ก็กระจายออกไปเป็นเศษเล็กเศษน้อย แต่มันไม่ได้ตกลงสู่พื้นมันยังคงทรงตัวลอยอยู่กลางอากาศ ด้วยการควบคุมของ หลินเฉิง เศษน้ำแข็งเล็กน้อยเหล่านี้ควบแน่นกลายเป็นมีดน้ำแข็ง และเริ่มเคลื่อนไหวเป็นพายุทอร์นาโดขนาดเล็ก และหมุนเข้าหาทหารเหล่านั้นอย่างรวดเร็ว!

“อ้าก!!”

“ปรมาจารย์เฉิงช่วยพวกเราด้วย!”

“มือ..มือของฉัน ถูกตัดออกไป อ้าก!!!”

ไม่ว่าพายุทอร์นาโดใบมีดน้ำแข็งจะหมุนไปทางไหนก็เกิดภาพโศกนาฏกรรมแขนขาขาดปลิวว่อน ในเวลาไม่นานกองทัพที่เตรียมมาพร้อมจับกุม มู่หวู่หยวน ก็ถูกทำลาย เหลือเพียงแต่ปรมาจารย์เพียงคนเดียวที่สามารถหลบหนีไกลออกไปเพียงลำพัง

หลังจากเห็นการหลบหนีของปรมาจารย์เฉิง หลินเฉิง ขยับร่างอีกครั้งร่างกายของเขากระพริบเหมือนกับสายฟ้าแลบเพียงไม่กี่ลมหายใจเขาก็สามารถติดตามปรมาจารย์เฉิงที่วิ่งหนีก่อนหน้านี้

“แก-”

หลินเฉิง ปิดกั้นทางหนีของปรมาจารย์เฉิงจากนั้น เขาเตะปรมาจารย์เฉิงล้มลงกับพื้น หลินเฉิง ขยับนิ้วเล็กน้อยจนเกิดแท่งน้ำแข็ง 4 อันโผล่ขึ้นมาจากหิมะ จากนั้นมันพุ่งเข้าหาปรมาจารย์เฉิงทันที ในช่วงเวลาที่แท่งน้ำแข็งอยู่เหนือหัวของปรมาจารย์เฉิง หลินเฉิง พูดว่า

“ยินดีที่ได้รู้จัก ปรมาจารย์เฉิง!”

หลังจากที่ปรมาจารย์เฉิงพบว่าเขาไม่สามารถหลบหนีจากแท่งน้ำแข็งทั้ง 4 อันได้ เขาพูดขึ้นด้วยความเกลียดชังว่า

“แกอย่าหยิ่งยโสเกินไปนัก ไอ้เด็กเวร! อีก 10 นาทีก็ถึงเวลาเที่ยงวัน แกจะต้องตายอย่างแน่นอน!ไม่มีใครสามารถช่วยแกได้!”

เมื่อได้ยินคำพูดแปลกๆของปรมาจารย์เฉิง หลินเฉิง จึงถามขึ้นว่า

“อะไรหรอ?ก็อตซิลล่าจะบุกอย่างนั้นหรอ?”

เมื่อเห็นว่า หลินเฉิง ยังคงเยาะเย้ยตัวเองปรมาจารย์เฉิงทําได้เพียงตะโกนออกมาว่า

“ ก๊อตซิลล่า ห่าอะไร ฉันหมายถึงคุณชายหวัง เขาจะตื่นขึ้นมาและพบว่าแกได้ฆ่าคนของเขาไปมากมาย เป็นยังไงล่ะ กลัวขึ้นมาหรือยัง!”

“ โอ้..เข้าใจแล้ว ดูเหมือนว่าที่นักวิจัยพูดเมื่อคืนนี้ ว่าคุณชายหวังที่เคารพของพวกเขาดูเหมือนจะดื่มอะไรเข้าไปสักอย่าง และทำให้นอนหลับนานยิ่งขึ้น น่าอิจฉาจริงๆ ที่เขาสามารถนอนหลับพักผ่อนได้ทุกวัน?ไม่เหมือนกับ..”

ทันใดนั้นหูของ หลินเฉิง ก็ได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวของผู้คนจำนวนมากมาจากระยะไกล มันทำให้เขารู้สึกหงุดหงิด

หลินเฉิง เลิกคุยเรื่องไร้สาระกับชายคนนี้อีกต่อไป เขาให้แท่งน้ำแข็งของเขาแทงแขนขาของชายคนนี้ทันที เกิดเสียงกรีดร้องโหยหวนน่าสมเพชจากนั้น หลินเฉิง ถามปรมาจารย์เฉิงว่า

“ยังมีใครอีกที่สามารถสั่งทหารจำนวนมากนอกจากคุณ?!”

หลังจากถูกทรมานปรมาจารย์เฉิงตะโกนขึ้นแล้วตอบว่า

“ผู้บัญชาการ! ไอ้เด็กเวร..แกกล้าที่จะรนหาที่ตายโดยไม่รู้ว่าเหยียบตีนใครอย่างนั้นหรอ…ฉันชื่นชมแกจริงๆ!”

ผู้บัญชาการ?

หลินเฉิง นึกถึงคำพูดที่ เฉินฮงหยวน เคยพูดถึงก่อนหน้านี้

ดูเหมือนผู้บัญชาการที่พูดถึงคงจะเป็นคนของพ่อหวังเฉิง ซึ่งเป็นรัฐมนตรีว่าการกระทรวงการเมืองที่นำโดยหวังฉวน และเป็นคนออกคำสั่งกักขัง มู่หวู่หยวน หลินเฉิง กำลังฟังเสียงฝีเท้าที่กําลังเข้ามาไกลดูเหมือนว่า กลับมาครั้งนี้ของสำนักงานใหญ่จะเป็นภัยคุกคามมากกว่าปรมาจารย์เฉิง

เมื่อปรมาจารย์เฉิงได้ยินเสียงฝีเท้าของกองทัพเขาหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง

“ฮ่าฮ่า ฉันเป็นเพียงแค่ทหารตำแหน่งเล็กๆ และตอนนี้ผู้บัญชาการมาพร้อมกับคนจำนวนมาก แกคงไม่มีชีวิตรอดให้คุณชายหวังต้องลงมือ ฮ่าฮ่า!!”

“ปุ!”

ในขณะที่ปรมาจารย์เฉิงกำลังหัวเราะแท่งน้ำแข็งก็ทวงเข้าไปในปากของเขา มันทะลุออกไปยังคอด้านหลัง ทำให้เขาเสียชีวิตทันที!

หลินเฉิง ถอนหายใจอย่างเย็นชา เขาหันไปมองดูกองทัพที่กำลังเดินทางมาจากระยะไกล ดูเหมือนว่าการเคลื่อนพลในครั้งนี้จะไม่เป็นความลับอีกต่อไป ทั่วทั้งเขตทหารเหลียนเฉิง ทุกคนคงรู้ถึงการเคลื่อนไหวนี้หมดแล้ว หลินเฉิง ดึงมีดออกมาจากด้านหลัง และเตรียมพร้อม!

…..

เหล่าทหารทั้งหลายเดินกองทัพมาพร้อมกับใบหน้าที่เย็นชา พวกเขากำลังนึกถึงฉากที่ หวังฉวนตะโกนดุด่าพวกเขาต่อหน้าสาธารณะ พวกเขารู้สึกเกลียดชังชายลึกลับที่บุกรุกเข้ามายังพื้นที่ทหารโดยไม่มีเหตุผล

ในฐานะผู้นำในอดีต ผู้บัญชาการเหมิงเจิ้งไม่ได้ให้ความสนใจในการเป็นพันธมิตรกับหวังฉวนในตอนแรก ไม่ว่าก่อนหรือหลังภัยพิบัติเขาก็มีความมั่นใจที่จะควบคุมกองทหารของตัวเอง

แต่สิ่งที่ทำให้เขาจินตนาการไม่ถึงก็คือ นอกจากสัตว์ประหลาดที่ดุร้ายแล้วยังมีมนุษย์ที่เริ่มกลายพันธุ์เช่นกัน

ผลที่ตามมาก็คือ หวังฉวนคว้าโอกาสนี้โดยการเป็นผู้นำของผู้มีพลัง แม้ว่าผู้บัญชาการจะเต็มไปด้วยผู้มีความสามารถอยู่ภายใต้คำสั่งของเขาแต่เขาก็ไม่สามารถเผชิญหน้ากับกองกำลังของหวังฉวนได้อีกต่อไป!

สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือหวังฉวนคือจอมวายร้าย ไม่เพียงแต่สามารถดึงดูดผู้ที่ปลุกพลังขึ้นมา แต่ลูกชายคนเดียวของเขายังสามารถปลุกพลังแห่งเปลวไฟ เป็นคนแรก

เหมิงเจิ้ง ที่เต็มไปด้วยความหวังเป็นเจ้าโลกต้องยกเลิกความใฝ่ฝันของตัวเองชั่วคราว เขาต้องยอมจำนนต่อหวังฉวนซึ่งเป็นผู้อำนวยการของกระทรวงการเมืองเพื่อรอโอกาสที่เขาจะกลับมาเป็นใหญ่ได้อีกครั้ง

ดังนั้นเขาจึงอนุญาตให้กระทรวงการเมือง กักขัง มู่หวู่หยวน อย่างสมบูรณ์ อย่างไรก็ตาม มู่หวู่หยวน เป็นเพียงรองผู้บัญชาการเท่านั้น ดังนั้นการเสียสละ มู่หวู่หยวน ไม่ได้มีความสำคัญต่อเขานักอีกทั้งยังทำให้หวังฉวนไว้ใจเขามากยิ่งขึ้น

แต่สิ่งที่คาดไม่ถึงก็คือ คนที่ไม่มีความสำคัญอย่าง มู่หวู่หยวน ไม่ได้จัดการง่ายเหมือนอย่างที่เขาคิด หวังฉวน ต้องการตัว มู่หวู่หยวน เพราะเขาต้องการรหัสผ่านที่จะเข้าไปยังคลังอาวุธ