ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก - บทที่ 97 การเผชิญหน้ากับ หวังเฉิง

หลังจัดการทำลายล้างกองทัพของ เหมิงเจิ้ง หลินเฉิง อ้าปากหายใจหอบ เนื่องจากเขาใช้พลังอย่างต่อเนื่องทำให้ลมหายใจของเขาหอบเหนื่อยอย่างสับสน เมื่อลมหายใจสงบเขาหันไปหา เหมิงเจิ้ง และคว้าคอเสื้อของเขา

“ถ้าคุณไม่อยากตายพาผมไปพบ หวังเฉิง!”

หน้าผากของ เหมิงเจิ้ง เต็มไปด้วยหยาดเหงื่อทันที แม้ว่าเขาจะเคยเป็นผู้นำที่ภาคภูมิใจในทหารของตัวเองแต่เขาไม่เคยเห็นใครโหดร้ายและฆ่าคนเป็นร้อยคนในชั่วพริบตาแบบนี้มาก่อน

ใบหน้าของเขามืดครึ้ม เหมิงเจิ้ง กำลังหยุดคิด 2-3 นาทีเขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากพูดว่า

“ รู้แล้ว…ผมจะพาคุณไปหา หวังเฉิง!”

เมื่อเห็นว่า เหมิงเจิ้ง ตอบกลับด้วยความหวาดกลัว หลินเฉิง จึงปล่อยคอของเขา แต่ดูเหมือนแข้งขาของชายชรายังคงไม่ทำงาน หลินเฉิง จึงพยายามดันไหล่ของชายชราให้ไปด้านหน้ายังไม่เต็มใจ

ผลของการเสริมความแข็งแกร่งของยาระดับ D นั่นทำให้เขามีความสามารถเพิ่มมากขึ้น มีหลายอย่างที่เขาเคยคิดไว้ก่อนหน้านี้และในที่สุดวันนี้เขาก็สามารถทำได้ แต่การบริโภคพลังทางกายภาพนั้นยังคงค่อนข้างสูง แต่เขาก็ไม่ได้หมดสิ้นพลังเหมือนทุกครั้งที่ใช้ก่อนหน้านี้

สำหรับผู้นำ เหมิงเจิ้ง ที่เดินอยู่ด้านหน้าหันมามอง หลินเฉิง ในบางครั้งในสายตาของเขายังคงเย้ยหยันและเหยียดหยามเพื่อจะรอดูจุดจบของเขา

ชายชราคนนี้แสร้งทำเป็นลังเล แต่ในความเป็นจริงแล้วในดวงตาของเขาเปิดเผยถึงความดีใจได้อย่างชัดเจน สายตาของเขาไม่สามารถหลบพ้นจาก หลินเฉิง ที่ได้รับการเสริมสร้างร่างกายด้วยยาระดับD ความคิดของเขาเองก็เช่นกัน

หวังเฉิง มีชื่อเสียงในด้านทรงพลังมาเป็นเวลานาน ทุกคนเคยเห็นความสามารถในการใช้เปลวไฟของเขา อย่างไรก็ตาม เหมิงเจิ้ง เพิ่งเคยมาอาคาร 1 เป็นครั้งแรก ในฐานะอดีตผู้นำคนก่อนของพื้นที่ทหาร แม้ว่าเขาจะไม่เต็มใจที่จะยอมพ่ายแพ้ต่อผู้อื่น แม้ว่าเขาต้องการที่จะต่อต้าน หวังเฉิง แต่เมื่อนึกถึงชีวิตของตัวเองเขายินยอมที่จะรอเก็บเกี่ยวผลประโยชน์ภายหลัง

เดินมาไม่ไกล หลินเฉิง ขมวดคิ้วและรู้สึกถึงอันตรายบางอย่างในหัวใจของเขา เขาหยุดเดินอย่างรวดเร็ว เหมิงเจิ้งจึงหันมามอง หลินเฉิง และมอง หลินเฉิง อย่างสงสัย หลินเฉิงเงียบไป 2-3 วินาทีทันใดนั้นเขาก็หัวเราะขึ้นว่า

“ดูเหมือนว่า คงไม่ต้องเดินไปหาแล้ว พวกเขายินดีที่จะมาตายด้วยตัวเอง!”

ทันทีที่ หลินเฉิง พูดจบมีคนหลายคนปรากฏตัวขึ้น ไม่ไกลนัก

เมื่อคนเหล่านี้เดินเข้ามาพวกเขาเห็นชายหนุ่มรูปงามคนหนึ่งเดินอยู่ด้านหน้า ชายหนุ่มรูปงามคนนั้นพูดขึ้นว่า

“นายคือคนที่ช่วย มู่หวู่หยวน ใช่ไหม?”

หลินเฉิง พยักหน้า “ใช่! ขอเตือนไว้ก่อน พวกมือใหม่ของคุณเช่นปรมาจารย์จารึกอะไรนั่น ได้ตายไปแล้ว เขาอ่อนแอเกินไป!”

เมื่อได้ยินคำพูดเย่อหยิงของ หลินเฉิง เหมิงเจิ้ง ตัวแข็งทื่อและรีบพูดกับชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าทันที

“หวัง…คุณชายหวัง..คุณต้องเชื่อผมผมไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับเขา!… ปรมาจารย์เฉิงต้องการที่จะจัดการเขาด้วยตัวเองดังนั้นปรมาจารย์เฉิงจึงไปพบกับชายคนนี้!”

หวังเฉิง โบกมือยังไม่สนใจแล้วพูดว่า

“ทักษะของปรมาจารย์เฉิงนั้นไม่สามารถสู้กับคนอื่น เขาก็สมควรตาย! สำหรับบัญชีระหว่างเราไว้ชำระกันภายหลัง!”

หลังจากนั้นเขาก็โบกมือและให้ชายคนหนึ่งที่อยู่ด้านหลังเขาเดินไปหา เหมิงเจิ้ง เพื่อพาเขามาอยู่ด้านข้างจากนั้นชายหนุ่มมองหน้า หลินเฉิง และพูดว่า

“ แล้วยังไงต่อล่ะ”

เมื่อได้ยินคำถามของเขา หลินเฉิง ค่อนข้างหงุดหงิดและพูดว่า

“ผมจำเป็นต้องอธิบายอะไร?เห็นได้ชัดว่าผมอยู่ฝ่ายตรงข้ามกับคุณ?ดังนั้นไม่จำเป็นต้องพูดมาก คุณไม่เคยได้ยินหรอว่าคนตายไม่จำเป็นต้องฟังคำอธิบาย!”

หลังจากนั้น หลินเฉิง เตรียมพร้อม แต่ หวังเฉิง ยังคงไม่ทำสิ่งใด เขาไม่สนใจการเตรียมพร้อมโจมตีของ หลินเฉิง เขาถอนหายใจอย่างไรประโยชน์และพูดว่า

“ผมต้องการพูดว่า ผมพึ่งตื่น และก็ไม่ได้เข้าใจในสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ แต่สิ่งหนึ่งที่ผมรู้ก็คือคุณแข็งแกร่งมาก และแน่นอนว่าผมเองก็ไม่ได้เลวร้ายไปกว่าคุณ…” จากนั้นคำพูดของ หวังเฉิง ก็เปลี่ยนไป

“แต่เราจำเป็นต้องสู้กันหรอ?เราควรที่จะเข้าร่วมเป็นกองทัพและทำให้พื้นที่เขตทหารนี้แข็งแกร่ง? ทำไมต้องเข่นฆ่ากัน คุณคิดอย่างนั้นไหม?”

เมื่อได้ยินข้อเสนอที่ไม่คาดคิด หลินเฉิง ตกตะลึงและพูดว่า

“หัวสมองของคุณคงไม่ได้กระทบกระเทือนใช่ไหมผมเพิ่งฆ่ามือขวาของคุณไปสองคน คุณแน่ใจเหรอว่าต้องการที่จะเป็นเพื่อนกับผม?”

หวังเฉิง ยิ้มและพูดอีกครั้งว่า

“แน่นอน!ตราบใดที่เราสองคนร่วมมือกันสิ่งต่างๆจะได้รับการแก้ไข..”

“ผมต้องยอมรับเงื่อนไขอะไรที่จะร่วมมือกับคุณ”

หลินเฉิง ขมวดคิ้วและถามขึ้น

“มันง่ายมาก คุณฆ่าคนของผมไป 2 คน อีกทั้งทหารจำนวนมาก ผมจะคิดว่าเรื่องทั้งหลายไม่ได้เกิดขึ้น เพียงแค่คุณส่งตัว มู่หวู่หยวน มาให้ผม และให้เขาบอกรหัสผ่านคลังแสง แค่นี้ทุกอย่างก็ได้รับการแก้ไขแล้ว?”

เมื่อเห็น หลินเฉิง ยังคงเงียบฟัง หวังเฉิง ยิ้มเล็กน้อยกับข้อเสนอที่เป็นธรรมของเขา

เมื่อได้ยินวิธีที่แสนจะ “เรียบง่าย”ดวงตาของ หลินเฉิง หรี่ลง น้ำเสียงของเขาแสดงออกถึงความเย็นชา

“แล้วศพของเด็กในห้องทดลองล่ะ?”

เมื่อเห็นว่า หลินเฉิง หยิบยกเรื่องนี้ขึ้นมาพูด หวังเฉิง ยังคงยิ้มแย้มและมอง หลินเฉิง 2 -3 วินาทีจากนั้นอ้าปากพูดด้วยความเสียใจ

“เพื่อเข้าใจในความลับของพลัง การเสียสละจึงเป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ คุณดูไม่เหมือนผู้หญิงใจอ่อน ทำไมคุณถึงถามคำถามนี้?”

เมื่อเห็นว่าทัศนคติของ หวังเฉิง ไม่แยแสต่อความเป็นมนุษยธรรม หลินเฉิง ส่ายหัวและไม่ต้องการเล่นกับเขาอีกต่อไป

“ผมแค่อยากรู้ว่าคนคนนึงจะแสดงออกถึงความเศร้าได้มากแค่ไหน!”

ทันใดนั้น หลินเฉิง กระพริบตาและเกิดแท่งน้ำแข็ง 12 อันปรากฏขึ้น ด้านหลังศีรษะของ หวังเฉิง ในขณะที่แท่งน้ำแข็งกำลังเจาะเข้าไปในหัวของ หวังเฉิง ร่างของ หวังเฉิง ก็ปรากฏเปลวไฟห่อหุ้มร่างกายของเขาเอาไว้ แท่งน้ำแข็งทั้ง 12 อันถูกเผาไหม้กลายเป็นน้ำทันที

มันเป็นเรื่องง่ายที่จะจัดการกับการโจมตีครั้งแรกของ หลินเฉิง หวังเฉิง แสร้งทำเป็นเสียใจและพูดขึ้นว่า

“คุณอาจได้กลายเป็นผู้บัญชาการทหารคนที่ 2 ของเขตทหารนี้!แต่ตอนนี้คุณเลือกที่จะทำบางอย่างแทน และแสดงให้เห็นว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่จะมอบ มู่หวู่หยวน คืนมาให้กับผม ดังนั้นผมคงต้องลงมือเองและส่งพวกคุณทั้งหมดไปตายซะ!”

หลังจากนั้น หวังเฉิง ก็โบกมือ มีคนหลายคนออกมาจากที่ซ่อน ดวงตาของเขาแสดงออกถึงความเย็นชาบนมือของเขาปรากฏเปลวไฟสีแดงขึ้น จากนั้นเขาสบัดมันไปยังทิศทางของ หลินเฉิง