ผมย้อนอดีตมาเปลี่ยนชะตายุค 80 (นิยายแปล) - ตอนที่ 113 :ข่าวแพร่ไปแล้ว

ตอนที่ 113 :ข่าวแพร่ไปแล้ว

 

หูฉางจวินไม่เคยคิดมาก่อนจริง ๆ ว่าการกินกุ้งอบน้ำมันจะใช้น้ำมันเปลืองขนาดนี้

 

เพราะน้ำมันพืชราคาชั่งละ 9 เหมาเชียวนะ

 

เขาไม่กล้าตัดสินใจเอง

 

“งั้นฉันขอกลับไปปรึกษากับแม่ของหย่งหว๋าก่อน”

 

หูฉางจวินเดินคอตกกลับไป ทิ้งให้เจียงเสี่ยวไป๋และหลินเจียอินมองหน้ากันอย่างพูดไม่ออก

 

นี่มันอะไรกันเนี่ย !

 

“วันนี้คุณเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว กว่าจะทำกุ้งอบน้ำมันให้เขาเสร็จก็คงดึกพอดี”

 

หลินเจียอินพูดด้วยความสงสาร

 

เจียงเสี่ยวไป๋กลับส่ายหน้าอย่างจนใจ “ผมพูดไปขนาดนั้นแล้ว แต่เขาก็ยังอยากให้ผมช่วยทำ ผมจะมีทางเลือกอะไรได้อีก”

 

หลินเจียอินพยักหน้า เธอเห็นด้วยกับเขาเช่นกัน

 

เพราะเขาเป็นเพื่อนบ้าน ต้องเห็นหน้ากันทุกวัน หากปฏิเสธแรงไปอาจจะมองหน้ากันไม่ติดได้

 

ทว่าทั้งสองคนไม่รู้เลยว่าหูฉางจวินเป็นเพียงแค่จุดเริ่มต้นเท่านั้น

 

“เสี่ยวไป๋ กลับมาแล้วหรือ ! ”

 

“เสี่ยวไป๋ ตอนนี้ไม่ยุ่งแล้วใช่ไหม ! ”

 

“เสี่ยวไป๋ ช่วยอะไรฉันหน่อยสิ ! ”

 

“……”

 

หูฉางจวินเดินออกไปได้ไม่นาน หูฉางปิน เจียงไห่กุ้ย เจียงเสี่ยวหลี่ และคนอื่นก็พากันยกโขยงมาราวกับนัดกันไว้

 

ในมือของทุกคนต่างก็ถือถังไม้เอาไว้คนละถัง

 

เขามีบทเรียนจากหูฉางจวินแล้ว มุมปากของเจียงเสี่ยวไป๋อดไม่ได้ที่จะกระตุกอย่างแรง

 

ไม่ต้องคิดก็รู้ว่าพวกเขามาทำอะไร

 

ว่ากันว่ามาถึงบ้านให้นับเป็นแขก เจียงเสี่ยวไป๋ไม่อยากไล่พวกเขากลับ จึงทำได้เพียงพูดกับพวกเจียงไห่กุ้ยเหมือนที่พูดกับหูฉางจวินไปตอนแรก

 

จากนั้นเขาก็พูดอีกว่า “และเรื่องฆ่ากุ้ง ทุกคนต้องทำเอง”

 

เมื่อรวมกับปริมาณกุ้งที่หูฉางจวินนำมา พวกเขาเจ็ดครอบครัวเอากุ้งมารวมแล้วเกือบหนึ่งร้อยชั่งได้ เขาจะไม่ทำให้เด็ดขาด

 

จุดนี้ เจียงไห่กุ้ยและคนอื่นไม่คัดค้านเช่นกัน

 

เจียงเสี่ยวไป๋อุตส่าห์ช่วยทำให้ ไหนต้องมาขอพึ่งพิงเครื่องเทศและส่วนผสมของเขาอีก ฉะนั้นแค่เรื่องฆ่ากุ้ง พวกเขาจึงยินดีที่จะลงมือทำเอง

 

แต่พวกเขาก็รู้สึกไม่ต่างจากหูฉางจวิน ในใจของแต่ละคนต่างคิดว่าหากต้องใช้น้ำมันเป็นชั่งในการทำกุ้งอบน้ำมันหม้อหนึ่ง สุดท้ายแล้วมันจะคุ้มค่าสำหรับพวกเขาหรือไม่

 

และในตอนนี้เอง หูฉางจวินกลับมาพร้อมกับหม้อน้ำมันสกปรกอยู่ในมือ

 

“เสี่ยวไป๋ ที่บ้านของฉันไม่มีน้ำมันเยอะขนาดนั้น”

 

“นายว่าฉันพอจะลดปริมาณลงได้ไหม ? ”

 

หูฉางจวินพูดอย่างเก้อเขิน

 

เจียงเสี่ยวไป๋เหลือบมองหม้อน้ำมัน และเห็นว่าน้ำมันในหม้อนั้นเกือบจะอยู่ก้นหม้อแล้ว น่าจะเหลือไม่ถึง 2 เหลี่ยง

 

เขาจึงพูดว่า “น้ำมันของนายน่าจะพอทำกุ้งอบน้ำมันได้แค่ชั่งกว่า ๆ เท่านั้น”

 

หูฉางจวินพูดอย่างเขินอาย “งั้นช่วยทำให้ฉันสัก 2-3 ชั่ง แล้วใช้น้ำมันน้อยลงได้ไหม”

 

ใส่น้ำมันน้อยแล้วจะเรียกว่ากุ้งอบน้ำมันได้อย่างไร ?

 

เจียงเสี่ยวไป๋หมดคำจะพูด

 

แต่เขาก็รู้ว่าคนในชนบทมีวิถีชีวิตที่ยากลำบากขนาดไหน มันไม่ต่างอะไรจากเนื้อร้องในเพลงของคนรุ่นหลังที่ว่า “ในมือถือหมั่นโถว ในจานไม่มีน้ำมันสักหยด”

 

และดูจากที่หูฉางจวินยกหม้อน้ำมันมาทั้งใบแบบนั้น คาดว่าที่บ้านของพวกเขาคงจะเหลือน้ำมันน้อยมากจริง ๆ

 

ถ้าวันนี้เขาทำกุ้งอบน้ำมัน หากพรุ่งนี้เขาไม่ไปตลาด เขาก็จะไม่มีน้ำมันไว้ทำอาหารกินแล้ว

 

“ได้ ฉันจะพยายามอย่างเต็มที่แล้วกัน ! ”

 

เจียงเสี่ยวไป๋ตอบตกลงอย่างจนใจ เขาคิดในใจว่าอย่างมากก็คงต้องใช้น้ำมันที่เหลือที่บ้านด้วย

 

เจียงไห่กุ้ยได้ยินก็รีบพูดว่า “เสี่ยวไป๋ ของฉันก็ลดปริมาณลงเหมือนกัน เดี๋ยวฉันจะกลับไปเอาน้ำมันมาจากที่บ้านด้วย”

 

คนอื่นต่างก็บอกว่าจะขอลดปริมาณลงเช่นกัน

 

เจียงเสี่ยวไป๋ได้ยินแบบนั้นก็รู้สึกพอใจมาก

 

เมื่อบ้านนั้นนำน้ำมันมาเล็กน้อย บ้านนี้นำน้ำมันของตนเองมาร่วมแจมบ้าง ในที่สุดทั้งเจ็ดครอบครัวก็สามารถรวบรวมน้ำมันได้ราว 1 ชั่งกว่า ๆ

 

เจียงเสี่ยวไป๋ทำกุ้งอบน้ำมันสองหม้อ ได้ประมาณ 20 กว่าชั่ง

 

เจียงไห่กุ้ย หูฉางจวินและคนอื่นแบ่งกุ้งกัน แล้วขอตัวกลับบ้านใครบ้านมันอย่างมีความสุข

 

คาดว่าในคืนนี้ ลูกหลานในครอบครัวของพวกเขาจะไม่ร้องไห้โวยวายแล้ว

 

กว่าเขาจะทำเสร็จก็ปาไปเที่ยงคืนกว่าแล้ว เจียงเสี่ยวไป๋จึงไปอาบน้ำนอน

 

เช้าวันรุ่งขึ้น เจียงเสี่ยวเฟิงไม่ได้รอเขาอยู่ในลานบ้านเหมือนทุกที แต่นำกุ้งเครย์ฟิชที่จับได้ใส่ในถังใบใหญ่และนำไปวางบนถนนลูกรังโดยตรง

 

แบบนี้จะได้ช่วยเบางานของเจียงเสี่ยวไป๋

 

วันนี้มีตลาดพอดี เจียงเสี่ยวหยุนตื่นแต่เช้าตรู่สะพายกระบุงไว้ด้านหลังเดินเข้าตัวอำเภอ เมื่อมาถึงถนนลูกรังและเห็นว่าเจียงเสี่ยวเฟิงกำลังยืนเฝ้าถังไม้หลายใบ ก็อดที่จะเอ่ยถามไม่ได้ “พี่เสี่ยวเฟิงทำอะไรหรือ ? ”

 

เจียงเสี่ยวเฟิงตอบ “พี่รองของฉันจะใช้กุ้งเครย์ฟิช ฉันกำลังรอเขามายกขึ้นรถพ่วงข้าง”

 

“กุ้งเครย์ฟิช ? ”

 

เจียงเสี่ยวหยุนเดินไปที่ด้านข้างของถังไม้แล้วชะโงกหน้ามอง พลางพูดว่า “แมลงตัวใหญ่ที่ทำลายกล้าข้าวพวกนี้น่ะหรือ ? ”

 

เจียงเสี่ยวเฟิงพยักหน้า

 

เจียงเสี่ยวหยุนจึงถามด้วยรอยยิ้มว่า “พี่รองของพี่ลากกุ้งเครย์ฟิชพวกนี้ไปขายในเมืองงั้นหรือ ? แล้วมันคุ้มเงินไหม ? ”

 

เจียงเสี่ยวเฟิงและเจียงเสี่ยวหยุนมีศักดิ์เป็นลูกพี่ลูกน้องกัน เพียงแต่เป็นญาติที่ค่อนข้างจะห่างเหิน ไม่ได้สนิทกันมาก แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ตอบอย่างไม่ปิดบังว่า “ตอนนี้เขากำลังลองตลาด อีกไม่กี่วันน่าจะรับซื้อในเจียงวานที่ราคาชั่งละ 3 เหมา”

 

ซี๊ด……

 

เจียงเสี่ยวหยุนสูดลมหายใจเข้าด้วยความตกใจ

 

“ชั่งละ 3 เหมา ? ”

 

“พี่เสี่ยวเฟิงอย่ามาล้อฉันเล่นนะ”

 

ในเจียงวานมีพื้นที่นาข้าวและหนองน้ำโคลนมากมาย ทุกที่ล้วนมีแต่กุ้งเครย์ฟิชทั้งนั้น สองวันมานี้เขายังไปจับพวกมันในแปลงนาของครอบครัวเขาอยู่เลย ปกติหากไม่ฆ่ามันแล้วจับโยนทิ้งก็จะนำไปป้อนเป็นอาหารหมู

 

ไม่เคยคิดมาก่อนว่าแมลงตัวใหญ่ที่ทำลายกล้าข้าวนี้จะขายได้ราคาสูงถึงชั่งละ 3 เหมา !

 

อีกไม่กี่วันข้างหน้าจะต้องลงกล้าในแปลงนาแล้ว หากไม่จับกุ้งเครย์ฟิชในนาออกไปให้หมดก่อน พวกมันก็อาจจะทำลายกล้าข้าวเสียหายได้

 

แบบนี้เท่ากับว่าการจับกุ้งเครย์ฟิชไม่เพียงแต่ไม่เพิ่มงานเท่านั้น แต่ยังสามารถทำเงินได้ก้อนโตด้วยน่ะสิ

 

เจียงเสี่ยวเฟิงยิ้มแล้วพูดว่า “เรื่องจริงสิ ถ้าพี่รองของฉันรับซื้อเมื่อไรแล้วฉันจะบอกนายแล้วกันนะ”

 

เจียงเสี่ยวหยุนดีใจมาก เขาหยุดพูดคุยกับเจียงเสี่ยวเฟิงอีกครู่ใหญ่ ลืมเรื่องที่ตนเองจะรีบไปจ่ายตลาดหมดแล้ว

 

อำเภอชิงซานจะตั้งตลาดทุกวันคู่ และจะปิดตลาดทุกวันคี่ ซึ่งพวกเขาจะได้จ่ายตลาดแค่สองวันครั้งเท่านั้น ฉะนั้นคนในหมู่บ้านจึงรีบตื่นแต่เช้าไปจ่ายตลาดกัน

 

ไม่นานหลังจากนั้น หยางซื่อหยุน หูฉางจวิน เถียนเจียอิง และคนอื่นก็เดินผ่านมาทางนี้เช่นกัน

 

คนอื่นน่ะยังพอได้ แต่เมื่อวานหูฉางจวินได้ให้เจียงเสี่ยวไป๋ช่วยทำกุ้งอบน้ำมันให้

 

แม้ว่าส่วนใหญ่จะให้หูหย่งลูกชายของเขาได้กิน แต่เขาก็ลองชิมไปหลายตัวเช่นกัน

 

รสชาติของกุ้งอบน้ำมันยังตราตรึงในใจของเขาจวบจนตอนนี้

 

“เสี่ยวเฟิง นายบอกว่าเสี่ยวไป๋จะรับซื้อกุ้งเครย์ฟิชในอีกไม่กี่วันข้างหน้าอย่างนั้นหรือ ? ”

 

หูฉางจวินถามอย่างตื่นเต้น “งั้นแบบนี้พวกเราก็สามารถจับไปขายให้เขาได้เหมือนกันใช่ไหม ? ”

 

เจียงเสี่ยวเฟิงยังไม่ทันพูดอะไร เจียงเสี่ยวหยุนก็แย่งพูดขึ้นว่า: “พี่เสี่ยวเฟิงบอกว่าราคาชั่งละ 3 เหมา ตอนที่รับซื้อจะมาบอกให้ฉันรู้”

 

พอได้ยินว่าราคารับซื้อชั่งละ 3 เหมา หูฉางจวิน หยางซื่อหยุนและคนอื่นต่างตื่นเต้นกันมาก

 

เมื่อก่อนหลิวซือกั๋วรับซื้อมันฝรั่งลูกเล็กจากพวกเขาในราคาชั่งละ 4.5 เหมา พวกเขาแต่ละครอบครัวต่างก็นำไปขายให้ ครอบครัวที่ได้มากหน่อยก็ได้เงินสูงถึง 200 กว่าหยวน น้อยหน่อยก็อยู่ที่ 80-90 หยวน

 

มากกว่าเงินที่พวกเขาหามาได้ตลอดหลายปีเสียอีก

 

มันเหมือนกับว่าพวกเขารวยในข้ามคืนอย่างไรอย่างนั้น

 

แต่น่าเสียดายที่มันฝรั่งลูกเล็กขายราคานั้นได้แค่ครั้งเดียว และไม่เคยได้ราคานั้นอีกเลย

 

แต่การจับกุ้งเครย์ฟิชนั้นแตกต่างกัน พวกเขาสามารถจับมันได้หลายเดือน ตั้งแต่เดือนพฤษภาคมถึงเดือนตุลาคมของทุกปี

 

อย่างน้อยผู้ใหญ่หนึ่งคนก็น่าจะจับได้หลายสิบชั่งในวันที่น่าเบื่อหน่าย

 

เท่ากับว่าในแต่ละวัน พวกเขาอาจจะขายกุ้งเครย์ฟิชได้เงินมากถึง 20-30 หยวน

 

และหากเป็นแบบนั้นจริง พวกเขาก็อาจจะทำเงินได้ราว ๆ 2,000-3,000 หยวนตลอดช่วงฤดูกาลของมัน

 

แค่คิดก็ตื่นเต้นแล้ว

 

“เสี่ยวเฟิง พอถึงตอนนั้นอย่าลืมมาบอกฉันบ้างนะ”

 

“เสี่ยวเฟิง อย่าลืมฉันนะ”

 

“เสี่ยวเฟิง พวกเราสองคนเป็นเพื่อนเล่นโคลนกันมาตั้งแต่เด็ก นายต้องมาบอกฉันก่อนนะ”

 

“……”

 

หูฉางจวิน หยางซื่อหยุนและคนอื่นต่างแย่งกันเข้ามาพูดกับเจียงเสี่ยวเฟิงจนแทบจะตัวติดกับเขา เหลือก็แค่ลากตัวเขากลับไปไว้ที่บ้านตัวเองแล้ว

 

“เอาล่ะ ๆ พอถึงตอนนั้นฉันจะมาบอกทุกคนเอง”

 

เจียงเสี่ยวเฟิงตอบรับพวกเขาไป