ผมย้อนอดีตมาเปลี่ยนชะตายุค 80 (นิยายแปล) - ตอนที่ 137 :เตรียมขยายสาขา

ตอนที่ 137 :เตรียมขยายสาขา

 

“แล้วคุณจะรับสมัครพนักงานไปทำไม ? ”

 

หลินเจียอินถามด้วยความประหลาดใจ

 

เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวว่า “เมียจ๋า ผมกำลังปรึกษากับคุณอยู่ไม่ใช่หรือ? ความคิดของผมคือการพัฒนาแบบจำลองร้านค้าที่มีเครือข่ายทั้งสองแบบไปพร้อมกัน”

 

ห๊ะ ?

 

หลินเจียอินตกตะลึงอีกครั้ง

 

เธอรู้สึกว่าตนเองตามความคิดของเจียงเสี่ยวไป๋ไม่ทันแล้ว

 

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง เธอก็พูดว่า “แต่เรามีแบรนด์เดียวเท่านั้น เป็นไปได้ไหมว่าร้านค้าที่ดำเนินการโดยตรงและร้านค้าแฟรนไชส์จะมีชื่อเรียกว่าร้านกุ้งอบน้ำมันชิงเจียงเหมือนกัน ? ”

 

เจียงเสี่ยวไป๋ยิ้มและพูดว่า “สำหรับชื่อร้านไม่ได้ยุ่งยากอะไร พรุ่งนี้คุณไปจดทะเบียนร้านค้าในนามร้านกุ้งอบน้ำมันชิงเหอ”

 

“ร้านกุ้งอบน้ำมันชิงเจียงเป็นร้านของเราโดยตรง เราจะขยายสาขาไปยังที่อื่นในนามของเราเท่านั้น”

 

“ร้านกุ้งอบน้ำมันชิงเหอจะเป็นร้านที่เราเปิดขายแฟรนไชส์”

 

แบบนี้ก็ได้หรือ ?

 

หลินเจียอินรู้สึกว่าความรู้ความเข้าใจของเธอถูกล้มล้างไปหมดแล้ว

 

แต่ลองคิดดู นี่ถือเป็นความคิดที่ดีเลยทีเดียว

 

ร้านกุ้งอบน้ำมันชิงเจียงและร้านกุ้งอบน้ำมันชิงเหอมีลักษณะคล้ายกัน หากไม่สังเกตให้ดีอาจคิดว่าเป็นร้านเดียวกัน

 

ยอดเยี่ยม……

 

แต่อันที่จริงแล้วมันก็คือร้านภายใต้เจ้าของเดียวกัน

 

เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวว่า “ที่จริงแล้ว ผมไม่ต้องการเริ่มธุรกิจเครือข่ายเร็วขนาดนี้ แต่รองนายกเทศมนตรีจางส่งเลขาติงมารบเร้าผมอยู่หลายครั้ง และถามผมว่าจะพัฒนาอุตสาหกรรมกุ้งเครย์ฟิชอย่างไร”

 

“ต้องใช้เวลาพอสมควรในการสร้างโรงงานเครื่องปรุงรสสำเร็จรูป คงต้องรอเปิดร้านสาขาก่อนแล้วค่อยว่ากันอีกที”

 

หลินเจียอินกล่าวว่า “ฉันเห็นด้วยกับการขยายสาขา งั้นเดี๋ยวฉันจะรับสมัครคนงานทันที”

 

เจียงเสี่ยวไป๋ดีใจมาก เขาไม่คิดว่าหลินเจียอินจะสนับสนุนเขาขนาดนี้

 

แต่ครั้งนี้ หลินเจียอินรับสมัครคนมากเกินไป

 

ยิ่งไปกว่านั้น ส่วนใหญ่เป็นคนหนุ่มสาวจากเจียงวาน

 

ทันทีที่พวกเขาได้ยินเรื่องการรับสมัครงาน ทุกคนก็รีบไปลงชื่อทันที

 

“ได้ยินมาว่าถานเสี่ยวฟางทำงานให้เจียงเสี่ยวไป๋ เธอได้เงินเดือนและโบนัสรายเดือนมากกว่า 100 หยวนเชียวนะ”

 

“ใครไม่รู้บ้าง ! ฉันยังรู้ด้วยว่าถานชิงซานได้รับโบนัส 100 หยวนหลังจากที่เข้าไปทำงานไม่นาน”

 

“ใช่ แม้แต่หูฉางอิงและคนอื่นก็ยังได้รับโบนัส 20 หยวน ทั้งที่เพิ่งไปทำงานที่นั่นได้แค่ 2-3 วันเท่านั้น”

 

“ใช่แล้ว พวกเขาได้เงินเยอะมาก”

 

“เมื่อก่อนไม่เคยรู้เลย ถ้ารู้แต่แรกฉันคงสมัครไปนานแล้ว”

 

“ครั้งนี้พี่เสี่ยวไป๋กำลังรับสมัครคนอีกครั้ง ฉันจะไปสมัครให้ได้ คราวนี้ฉันจะไม่พลาดแล้ว”

 

“ใช่แล้ว ถ้าได้ทำงานกับเจียงเสี่ยวไป๋ก็ไม่ต้องกังวลเรื่องการหาเงิน”

 

“ฉันว่านะพวกเธอเพ้อฝันไปไกลแล้ว แค่การจับกุ้งในในเจียงวานก็ทำให้เรามีรายได้มากกว่าสิบหยวนต่อวันแล้วนะ”

 

“เธอจะไปรู้อะไร เราจับกุ้งขายได้ถึงแค่เดือนตุลาคมเท่านั้น หลังจากนั้นมันก็จะหมดรุ่นแล้ว”

 

“……”

 

แม้ว่าคนหนุ่มสาวในเจียงวานเร่งรีบที่จะมาลงชื่อสมัคร แต่หลินเจียอินก็ไม่กล้าเปิดรับสมัครคนมากเกินไปในคราวเดียว คราวนี้เธอรับสมัครเพียง 30 คนเท่านั้น

 

คนอื่นที่สมัครไม่ทันต่างรู้สึกหดหู่ใจกันหมด

 

หลินเจียอินเห็นแบบนั้นจึงกล่าวว่า “ทุกคนอย่าเพิ่งใจร้อน เดี๋ยวจะมีการรับสมัครเพิ่มในภายหลัง”

 

ผู้ที่สมัครไม่ทันจึงรู้สึกดีขึ้นมาเล็กน้อย

 

อย่างไรก็ตาม ถึงจะสมัครไม่ทันตอนนี้ แต่พวกเขายังมีเวลาจับกุ้งเครย์ฟิชไปขายได้อยู่

 

จนมาถึงตอนนี้ เจียงเสี่ยวไป๋ได้กลายเป็นที่พึ่งของผู้คนในเจียงวานไปแล้ว ทุกสิ่งที่สามารถสร้างรายได้ให้พวกเขาได้นั้นล้วนเกี่ยวข้องกับเจียงเสี่ยวไป๋ทั้งหมดจริง ๆ

 

ยิ่งไปกว่านั้น ตั้งแต่เจียงเสี่ยวไป๋เริ่มรับซื้อกุ้งเครย์ฟิช ผู้คนในเจียงวานก็เริ่มมีเงินกันมากขึ้นเช่นกัน

 

ผ่านไปเพียงไม่ถึงหนึ่งเดือนเท่านั้น

 

ภายในเดือนสิบ คาดว่าทุกครัวเรือนจะมีรายได้ตก 1,000-2,000 หยวน และปีนี้จะเป็นปีที่พวกเขามีชีวิตความเป็นอยู่ดีขึ้นอย่างแน่นอน

 

ทางด้านของเจียงเสี่ยวไป๋ หลังจากจัดทำรายการอุปกรณ์ที่จะซื้อแล้ว เขาก็ส่งให้กับติงจวิ้นเจี๋ยจัดการ

 

เครื่องจักรและอุปกรณ์หลักที่มีคือเครื่องผสม เครื่องกวนเครื่องปรุง เครื่องบด เครื่องซีลสุญญากาศเป็นต้น

 

ตามแผนของเขา เขาวางแผนสร้างโรงงานชั่วคราวขึ้นมาก่อน เพื่อผลิตเครื่องปรุงรสสำเร็จรูปที่ใช้สำหรับกุ้งอบน้ำมันในปีนี้เท่านั้น ดังนั้นเขาจึงไม่ต้องการเครื่องจักรและอุปกรณ์มากนัก

 

“เถ้าแก่เจียงไม่ต้องกังวล รองนายกเทศมนตรีจางพูดแล้วว่าทางรัฐบาลจะสนับสนุนอุปกรณ์ที่คุณต้องการอย่างเต็มที่ เราจะให้โควตาการจัดซื้อแก่คุณ และติดต่อผู้ผลิตอุปกรณ์ในประเทศที่ดีที่สุดเพื่อเจรจาขอซื้อราคาที่เหมาะสมที่สุดสำหรับคุณ”

 

เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวว่า “ถ้าอย่างนั้น ขอขอบคุณรองนายกเทศมนตรีจางและเลขาติงมาก ลำบากพวกคุณแล้ว”

 

ติงจวิ้นเจี๋ยพูดอย่างสุภาพ “ไม่ลำบากเลยครับ งานของผมคือการถ่ายทอดสารและวิ่งทำธุระจัดหาสิ่งต่าง ๆ ให้ นี่คือสิ่งที่ผมควรทำ”

 

เจียงเสี่ยวไป๋ยิ้มและพูดว่า “เลขาติง อย่าพูดอย่างนั้นสิ เลขาถูกขนานนามว่าผู้นำหมายเลขสองนะครับ”

 

ผู้นำหมายเลขสอง !

 

ดวงตาของติงจวิ้นเจี๋ยเป็นประกาย เขาชอบคำเรียกนี้

 

เถ้าแก่เจียงยอดเยี่ยมจริง ๆ สามารถตั้งคำเรียกเลขาอย่างเขาได้สง่างามขนาดนี้ เขารู้สึกประทับใจมาก

 

ในอนาคต เขาต้องสร้างความสัมพันธ์ที่ดีกับเถ้าแก่เจียงให้มากยิ่งขึ้น

 

เจียงเสี่ยวไป๋ไม่รู้ว่าติงจวิ้นเจี๋ยใส่ใจเรื่องนี้จริง ๆ เพราะสิ่งที่เขาพูดไปก็ไม่ได้จริงจังอะไรมาก

 

หลังจากนั้น เขาก็ไขว่คว้าตำแหน่งเลขานุการ และในที่สุดก็กลายเป็นเลขานุการคนแรกของคณะกรรมการพรรคประจำจังหวัดจีนกลาง และกลายเป็นผู้นำหมายเลขสองอย่างแท้จริง

 

ติงจวิ้นเจี๋ยเป็นคนกตัญญู หลังจากที่เขาประสบความสำเร็จ เขามักจะรู้สึกเสมอว่าหากปราศจากคำแนะนำของเจียงเสี่ยวไป๋ในตอนแรก เขาอาจจะผ่านวันนั้นไปไม่ได้ง่าย ๆ อย่างแน่นอน

 

ดังนั้น ติงจวิ้นเจี๋ยจึงให้ความช่วยเหลือเจียงเสี่ยวไป๋ในการพัฒนาช่วงหลังเป็นอย่างมาก

 

แน่นอนว่านี่คือการตอบแทนที่เขามีต่อเจียงเสี่ยวไป๋

 

ในขณะนี้ ติงจวิ้นเจี๋ยกล่าวลาและกำลังจะกลับไป เจียงเสี่ยวไป๋ก็มอบกุ้งอบน้ำมันเนื้อเกรด A ให้สองถ้วย

 

ดูเหมือนว่าจะกลายเป็นข้อตกลงโดยปริยาย

 

รายการสั่งซื้อได้รับการอนุมัติแล้ว และเจียงเสี่ยวไป๋ก็ไม่ต้องกังวลกับสิ่งนี้อีกต่อไป เขาแค่รอผลลัพธ์เท่านั้น

 

ในอีกไม่กี่วันต่อมา ได้มีพนักงานใหม่หลายสิบคนเข้ามาในร้าน ซึ่งแบ่งออกเป็นสี่กะและผลัดกันเรียนรู้งานในแต่ละตำแหน่ง

 

ในตอนเช้า เจียงเสี่ยวไป๋อยู่ในครัว สอนพ่อครัวที่ได้รับการคัดเลือกใหม่ถึงวิธีทำกุ้ง และในช่วงบ่าย เขาได้ขี่รถมอเตอร์ไซค์พ่วงข้างตระเวนไปตามถนนในห้าเขตหลักของเมืองชิงโจว

 

แน่นอนว่าเขาไม่ได้เบื่อจนขนาดออกมาขี่รถเล่น

 

แต่เขากำลังมองหาทำเลที่สามารถเปิดร้านกุ้งอบน้ำมันได้

 

จากห้าเขตหลักในเมืองชิงโจว ถนนชิงโจวอยู่ในเขตศูนย์กลาง นอกจากนี้เจียงเสี่ยวไป๋ยังเลือกสถานที่ทางตะวันออก ใต้ ตะวันตกและทางเหนือของเมือง ในระยะแรก เขาวางแผนที่จะเปิดร้านกุ้งอบน้ำมัน 4 แห่งที่ในเวลาเดียวกัน

 

เขาส่งที่อยู่ให้ถานชิงซานไปเจรจากับเจ้าของที่

 

จะเช่าหรือซื้อก็ไม่สำคัญ

 

ถานชิงซานใช้เวลาเพียงครึ่งวันในการดำเนินการทั้งสี่ร้าน ในบรรดานี้มีเจ้าของ 3 แห่งยินดีขาย ในขณะที่อีกแห่งให้แค่เช่าร้านเท่านั้น

 

ตอนนี้ เจียงเสี่ยวไป๋มีเงินเพียงพอในบัญชีของเขา ดังนั้นเขาจึงตอบตกลงทันที

 

หลังจากที่หลินเจียอินชำระค่าซื้อบ้านและค่าเช่าแล้ว เธอก็ได้ใบกรรมสิทธิ์อสังหาริมทรัพย์มาครอบครองอีก 3 แห่ง

 

จู่ ๆ เธอก็มีบ้านสี่หลังในเมืองชิงโจว

 

หลินเจียอินไม่อยากจะเชื่อเลย

 

ต่อมา เจียงเสี่ยวไป๋ก็งานยุ่งอีกครั้ง หลังจากวัดพื้นที่บ้านทั้งสี่หลังกับถานชิงซานแล้ว เขาก็เริ่มออกแบบแปลนร้านใหม่ต่อ

 

แต่ดีที่ครั้งนี้เขามีแปลนเก่าของร้านกุ้งอบน้ำมันชิงเจียง เขาแค่ปรับให้กับแปลนบ้านเดิมก็พอแล้ว

 

ในเวลาเพียงสองคืน เจียงเสี่ยวไป๋ก็ออกแบบแปลนเสร็จทั้ง 4 แผ่น

 

หากเขาจะจ้างคนมาตกแต่ง แน่นอนว่าเขาจะต้องจ้างจวงปี้เฉิง

 

เขาไปหาจวงปี้เฉิง หลังจากที่จวงปี้เฉิงรับแบบแปลนทั้ง 4 แผ่นมา เขาก็แทบจะอ้าปากค้าง

 

“เถ้าแก่เจียง คุณกำลังจะเปิดร้านเพิ่มหรือ ! ”

 

ตอนนี้เขากำลังสร้างบ้านให้กับเจียงเสี่ยวไป๋ ซึ่งยังทำถนนเข้าบ้านไม่เสร็จเลย ตอนนี้ได้รับงานใหม่เพิ่มอีกแล้ว

 

และไม่ใช่แค่การตกแต่งใหม่แค่ร้านเดียว แต่เป็น 4 ร้านในเวลาเดียวกัน

 

ตอนนี้เขาถึงขั้นมีความรู้สึกว่าทีมก่อสร้างของเขาแทบจะกลายเป็นทีมก่อสร้างส่วนตัวของเจียงเสี่ยวไป๋แล้ว

 

เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ทั้ง 4 ร้านนี้เป็นเพียงจุดเริ่มต้น ผ่านไปอีกสักพักน่าจะมีอีกหลายสิบร้านที่ต้องตกแต่งใหม่เช่นกัน”

 

“ยังมีอีกหลายสิบร้านหรือครับ ! ”

 

จวงปี้เฉิงเกือบจะเป็นลม ดูท่าว่าปีนี้เขาคงไม่ต้องรับงานอื่นแล้ว

 

ทว่า มันไม่ได้มีเพียงเท่านี้

 

“นอกจากนี้ ผมยังมีพื้นที่อุตสาหกรรมอีก 100 หมู่ทางตอนใต้ของเมืองชิงโจว ผมต้องการสร้างโรงงานที่นั่น คาดว่าการก่อสร้างจะเริ่มขึ้นในอีกไม่กี่วัน”

 

เจียงเสี่ยวไป๋พูดจบก็ทิ้งท้ายต่อ “คุณเองก็เตรียมตัวล่วงหน้าแล้วกัน”

 

ห๊ะ !

 

จวงปี้เฉิงตกตะลึงอ้าปากค้างจนแทบจะยัดไข่เป็ดลงไปได้ทั้งใบ

 

เดิมทีเขาคิดว่าการตกแต่งร้านใหม่หลายร้านคืองานใหญ่แล้ว แต่ไม่คาดคิดเลยว่ามันจะเป็นแค่เรียกน้ำย่อยเท่านั้น

 

เพราะงานใหญ่ของจริงคือการก่อสร้างโรงงานบนพื้นที่ 100 หมู่ต่างหาก

 

นี่คืองานใหญ่ที่สุดในชีวิตของเขาเลยก็ว่าได้

 

“เถ้าแก่เจียง ขอบคุณมาก ! ”

 

จวงปี้เฉิงพูดอย่างจริงใจ เสียงของเขาสั่นเครือเล็กน้อย

 

เขาโชคดีมากที่ได้เป็นเพื่อนที่ดีกับเจียงเสี่ยวไป๋ในเวลานั้น

 

เจียงเสี่ยวไป๋ไม่เพียงแต่ให้งานเยอะเท่านั้น แต่ยังจ่ายในราคาที่สูงอีกด้วย

 

เรียกได้ว่าเป็นเทพเจ้าแห่งความมั่งคั่งของเขาอย่างแท้จริง

 

เจียงเสี่ยวไป๋ยิ้มและพูดว่า “เสี่ยวจวง ดูท่าว่าคุณต้องรับสมัครคนงานมากกว่านี้แล้ว ไม่เช่นนั้นในอนาคตคุณจะไม่ไหวเอานะ”