ผมย้อนอดีตมาเปลี่ยนชะตายุค 80 (นิยายแปล) - ตอนที่ 146 :โควต้ามีจำกัด

ตอนที่ 146 :โควต้ามีจำกัด

เทศบาลเมืองชิงโจว ที่สำนักงานรองนายกเทศมนตรีจาง

ติงจวิ้นเจี๋ยมอบหนังสือพิมพ์รายวันชิงโจวของวันนี้ให้กับรองนายกเทศมนตรีจาง แล้วพูดว่า “ท่านลองอ่านดูครับ มีข่าวเกี่ยวกับเจียงเสี่ยวไป๋ด้วยนะครับ”

“อ้อ ! ”

รองนายกเทศมนตรีจางหยิบหนังสือพิมพ์และเปิดอ่านไปที่หัวข้อเกี่ยวกับการรับนักลงทุน

“กุ้งอบน้ำมันชิงเหอ ? ”

รองนายกเทศมนตรีจางขมวดคิ้วแล้วหันไปหาติงจวิ้นเจี๋ย ก่อนจะถามว่า “ร้านของเขาไม่ได้ชื่อร้านกุ้งอบน้ำมันชิงเจียงหรือ ? ทำไมถึงมีกุ้งอบน้ำมันชิงเหอเพิ่มมาอีกล่ะ นี่เขากำลังทำอะไรอยู่ ? ”

ผู้นำให้ความสำคัญกับรายละเอียดมากกว่าคนทั่วไป ต่างจากโจวฉางซงและหลี่กวงหรงที่มักจะด่วนสรุปเมื่อเห็นคำว่า ‘กุ้งอบน้ำมัน’ ส่วนรองนายกเทศมนตรีจางได้ตั้งใจอ่านเนื้อหาข่าวอย่างละเอียด จึงสังเกตเห็นความแตกต่างเล็ก ๆ น้อย ๆ ในทันที

ติงจวิ้นเจี๋ยอธิบายว่า “ตอนนี้เขามีสาขาร้านกุ้งอบน้ำมันชิงเจียงอยู่สี่ร้านที่อยู่ระหว่างการปรับปรุง ซึ่งจะเปิดให้บริการในอีกไม่กี่วันข้างหน้า ส่วนเรื่องกุ้งอบน้ำมันชิงเหอนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร ผมก็เพิ่งอ่านเรื่องนี้ในหนังสือพิมพ์ เนื่องจากเขาไม่มีโทรศัพท์ ผมจึงไม่มีโอกาสถามเขาเลยครับ”

“ฉันต้องการรู้ความชัดเจนของเรื่องนี้” รองนายกเทศมนตรีจางพยักหน้าและกล่าวว่า “เช้านี้คุณคงไม่มีงานอะไรมากนัก ดังนั้นไปหาคำตอบให้ฉันหน่อย”

“ครับท่าน ! ”

ติงจวิ้นเจี๋ยเห็นด้วย และหันหลังเดินออกจากห้องไป

“รอเดี๋ยว ! ”

เมื่อเขาไปถึงประตู จู่ ๆ เขาก็ถูกเรียกกลับมา

ติงจวิ้นเจี๋ยหันหลังกลับแล้วรีบเดินกลับไปถามด้วยความเคารพว่า “รองนายกเทศมนตรีจาง มีอะไรจะกำชับเพิ่มอีกไหมครับ ? ”

รองนายกเทศมนตรีจางกล่าวว่า “เมื่อคุณไปถึงที่นั่น ช่วยแวะไปสำนักงานโทรคมนาคมหน่อย และแจ้งให้พวกเขาไปติดตั้งโทรศัพท์บ้านที่ร้านของเจียงเสี่ยวไป๋ ผู้ชายคนนั้นจะไม่ติดต่อมาหรอก เว้นแต่คุณจะตามหาเขา ดังนั้นการติดตั้งโทรศัพท์บ้านที่บ้านของเขา จะได้ง่ายต่อการติดต่อเขาในอนาคต”

ติงจวิ้นเจี๋ยตอบทันทีว่า “ความคิดนี่ยอดเยี่ยมมากเลยครับท่าน การติดตั้งโทรศัพท์บ้านให้เขาก็เหมือนกับการผูกเชือกไว้ เมื่อไหร่ที่ต้องการติดต่อเขา ก็แค่ดึงเชือกแล้วให้เขาวิ่งมารายงาน”

รองนายกเทศมนตรีจางหัวเราะเบา ๆ “คุณอยู่กับเจียงเสี่ยวไป่มาระยะหนึ่งแล้ว ดูเหมือนว่าคุณจะเรียนรู้ทักษะความเจ้าเล่ห์จากเขามาไม่น้อยเลย”

ติงจวิ้นเจี๋ยไม่กล้าพูดอะไรต่อ

รองนายกเทศมนตรีจางโบกมือแล้วพูดว่า “รีบไปจัดการให้เสร็จโดยเร็ว ! ”

ติงจวิ้นเจี๋ยมาถึงด้านนอกร้านของเจียงเสี่ยวไป๋ และอดไม่ได้ที่จะประหลาดใจ

วันนี้ดูเหมือนว่ามีรถยนต์จอดอยู่ที่นี่เป็นจำนวนมากผิดปกติ

นอกจากนี้ ส่วนใหญ่ยังเป็นรถของหน่วยงาน

ในหมู่พวกเขา มีรถที่คุ้นเคยอยู่บ้าง เช่น รถจากสำนักส่งเสริมอุตสาหกรรม สำนักงานคลัง บริษัทรับเหมาก่อสร้างและโรงงานผลิตเครื่องจักรกลการเกษตรในเมือง

“เลขาติง คุณมาที่นี่เพื่อพบผู้จัดการหลินด้วยหรือเปล่า ! ”

เจี่ยงชุ่ยหยูเมื่อเห็นติงจวิ้นเจี๋ยก็ยิ้มและทักทายเขา

ระยะนี้ติงจวิ้นเจี๋ยมักจะมาเป็นลูกค้าประจำของร้าน พนักงานส่วนใหญ่จึงรู้จักตัวตนของเขา

“ผมมาที่นี่เพื่อพบคุณเจียงครับ” ติงจวิ้นเจี๋ยพูดพร้อมโบกมือ

“ถ้าอย่างนั้น เชิญเข้าไปข้างในได้เลยค่ะ เขาอยู่ในสวนหลังร้านค่ะ”

“ขอบคุณครับ ! ”

ติงจวิ้นเจี๋ยเหลือบมองทางเข้าร้านกุ้งอบน้ำมันชิงเจียงที่อยู่ใกล้เคียง จากนั้นจึงเดินเข้าไปในร้านอร่อยสามมื้อ

โดยปกติแล้ว หากต้องการพบเจียงเสี่ยวไป๋ คุณจะพบเขาที่สวนหลังร้านหรือในห้องครัวของร้านอร่อยสามมื้อ

สำหรับร้านกุ้งอบน้ำมันชิงเจียงนั้น เจียงเสี่ยวไป๋แทบไม่ได้ใช้เวลาที่นั่นเลย ยกเว้นในตอนเช้าที่เขาเข้าไปในครัวเพื่อเตรียมพะโล้

ติงจวิ้นเจี๋ยเดินเข้าไปในสวนหลังบ้าน และเห็นเจียงเสี่ยวไป๋กำลังเล่นหมากรุกกับลูกสาว เขาอดไม่ได้ที่จะส่ายหัวด้วยรอยยิ้ม

“สวัสดีค่ะลุงติง ! ”

เจียงชานเอ่ยทักทายขึ้น เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมองและเห็นติงจวิ้นเจี๋ยเดินเข้ามา เสียงของเธอทั้งอ่อนหวานและไร้เดียงสา

เมื่อได้ยินเสียงของลูกสาว เจียงเสี่ยวไป๋จึงหันหลังกลับด้วยรอยยิ้ม พร้อมกล่าวว่า “ยังเช้าอยู่ อะไรทำให้คุณมาที่นี่ ? ”

ติงจวิ้นเจี๋ยตอบว่า “ทั้งหมดเป็นเพราะโฆษณาที่คุณลงไว้ในหนังสือพิมพ์ รองนายกเทศมนตรีจางส่งผมมาถามว่าทำไมถึงมีกุ้งอบน้ำมันชิงเหอเพิ่มมาอีกแล้ว ? ”

เจียงเสี่ยวไป๋ยิ้มและกล่าวว่า “ในเมื่อผู้นำต้องการพัฒนาอุตสาหกรรมกุ้งเครย์ฟิช จึงไม่ใช่แค่ผมที่เปิดร้านได้ ร้านของผมคือร้านกุ้งอบน้ำมันชิงเจียงไปแล้ว ก็ปล่อยให้คนอื่นเปิดในนามร้านกุ้งอบน้ำมันชิงเหอไปเถอะ”

จากนั้น เขาก็อธิบายสั้น ๆ เกี่ยวกับแนวคิดเรื่องธุรกิจแฟรนไชส์

ติงจวิ้นเจี๋ยหัวเราะเบา ๆ และกล่าวว่า “คุณอยากใช้โอกาสนี้ให้เกิดประโยชน์สูงสุดนี่เอง แต่แนวคิดเรื่องแฟรนไชส์นั้นค่อนข้างสร้างสรรค์เลยทีเดียว”

เจียงเสี่ยวไป๋ตอบว่า “ผมต้องสอนวิธีทำกุ้งอบน้ำมันให้พวกเขาฟรี ดังนั้นผมควรได้รับผลประโยชน์ตอบแทนบ้างไม่ใช่หรือไง ? ”

พวกเขาทั้งสองคุยกันอยู่พักหนึ่ง จากนั้นติงจวิ้นเจี๋ยก็แจ้งเจียงเสี่ยวไป๋เกี่ยวกับการติดตั้งโทรศัพท์บ้าน

เจียงเสี่ยวไป๋หัวเราะเบา ๆ และดีใจที่ได้ยินข่าวดีนี้ ซึ่งเขาไม่คาดคิดเช่นกัน

ก่อนหน้านี้เขาเคยไปที่สำนักงานโทรคมนาคมเพื่อสอบถามเรื่องนี้ แต่พวกเขาปฏิเสธที่จะติดตั้งให้

เขายังคิดที่จะเชิญผู้อำนวยการสำนักงานโทรคมนาคมมากินกุ้งอบน้ำมัน และเสนอของขวัญเล็ก ๆ น้อย ๆ เพื่อหวังว่าจะสร้างความสัมพันธ์ แล้วค่อยพูดคุยเรื่องการติดตั้งโทรศัพท์บ้าน

ตอนนี้ด้วยคำพูดของรองนายกเทศมนตรีจาง เขาไม่ต้องการความช่วยเหลือจากผู้อื่นอีกต่อไป

เขาอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ ในประเทศจีน อำนาจของภาครัฐมีอำนาจเหนือเงินทองอยู่เสมอ

บางครั้ง สิ่งที่ไม่สามารถทำได้โดยการใช้จ่ายเงิน แต่ก็สามารถบรรลุผลสำเร็จได้ด้วยคำสั่งเดียวจากผู้นำ

“ฝากขอขอบคุณรองนายกเทศมนตรีจางด้วยนะครับ” เจียงเสี่ยวไป๋ยิ้มและเอ่ยขอบคุณ

ติงจวิ้นเจี๋ยโบกมือ “เอาล่ะ ผมจะกลับไปรายงานเรื่องการเปิดแฟรนไชส์ของคุณให้ท่านทราบก่อน เมื่อติดตั้งโทรศัพท์บ้านเสร็จแล้ว อย่าลืมโทรหาท่านบ้างล่ะ”

เจียงเสี่ยวไป๋พยักหน้ารับ

หลังจากติงจวิ้นเจี๋ยออกไปแล้ว เจียงเสี่ยวไป๋ก็หันกลับมาเล่นหมากรุกกับเจียงชานและหวังกังต่อ

อีกด้านหนึ่ง ที่ร้านกุ้งอบน้ำมันชิงเจียง แม้ร้านยังไม่เปิด แต่กลับมีคนประมาณ 40-50 คนมาที่ร้าน และดูเหมือนว่าพวกเขาแต่ละคนจะไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไป

พวกเขาทั้งหมดมาเพราะเห็นโฆษณาการลงทุนในหนังสือพิมพ์ จึงรีบมาที่นี่โดยเร็ว

หลินเจียอินไม่คาดคิดว่าการโฆษณาเมื่อไม่นานมานี้จะดึงดูดผู้คนจำนวนมากมาที่นี่พร้อมกัน

อย่างไรก็ตาม เนื่องจากพวกเขาอยู่ที่นั่นแล้ว เธอจึงจัดระเบียบและเริ่มอธิบายข้อตกลงของร้านแฟรนไชส์

หลังจากที่หลินเจียอินพูดจบ ในบรรดาคน 40-50 คนที่มามีเพียงไม่กี่คนที่รู้สึกว่าค่าธรรมเนียมแฟรนไชส์ 500 หยวนแพงเกินไป และดูเหมือนว่าคนส่วนใหญ่ไม่สนใจเรื่องค่าใช้จ่าย พวกเขายังกระตือรือร้นที่อยากจะได้แฟรนไชส์ของเจียงเสี่ยวไป๋

เพราะท้ายที่สุดแล้ว มันจะมีเพียงแค่ 10 แห่งเท่านั้น

ผลลัพธ์นี้เกินความคาดหมายของหลินเจียอิน ในตอนแรกเธอคิดว่าแม้ว่าผู้คนจะมาเพื่อหารือเกี่ยวกับความร่วมมือ แต่ก็ต้องมีการเจรจาต่อรองบ้าง

เธอไม่คิดว่าจะมีคนกระตือรือร้นและสนใจมากมายขนาดนี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อพิจารณาว่าบางคนมีภูมิหลังที่โดดเด่น รวมถึงบางคนที่เป็นลูกค้ารายใหญ่มีสัญญาซื้อพะโล้กับเธอด้วย ในตอนนี้เธอไม่แน่ใจว่าจะตัดสินใจขั้นสุดท้ายอย่างไร

ผู้ที่ได้รับโควต้าย่อมมีความสุขเป็นธรรมดา

ส่วนผู้ที่ไม่ได้โควต้าอาจรู้สึกไม่พอใจ

ในขณะนี้ เธอเริ่มตระหนักได้ว่าการดำเนินธุรกิจไม่ง่ายอย่างที่คิด

อย่างไรก็ตาม เนื่องจางเจียงเสี่ยวไป๋มอบหมายงานให้เธอ เธอจึงมุ่งมั่นที่จะจัดการกับมันให้สำเร็จ

หลินเจียอินรวบรวมสมาธิของเธอ และกล่าวว่า “ฉันรู้สึกได้ถึงความกระตือรือร้นของทุกคนที่มีต่อการเปิดแฟรนไชส์กุ้งอบน้ำมัน และขอขอบคุณที่ทุกท่านให้การยอมรับและไว้วางใจในร้านอาหารของเรา”

“สำหรับโควตาแฟรนไชส์ชุดแรกมีจำกัดเพียง 10 แห่งเท่านั้น และจะไม่มีการเปิดรับเพิ่มเติมใด ๆ ในตอนนี้”

“เพราะเราต้องรับผิดชอบต่อคู่ค้าแฟรนไชส์ของเรา เพื่อให้แน่ใจว่าพวกเขาจะสามารถทำเงินได้หลังจากชำระค่าธรรมเนียมแฟรนไชส์แล้ว”

“ดังนั้นการเปิดตัวร้านค้าจำนวนมากเกินไปในคราวเดียว อาจทำให้ธุรกิจเติบโตได้ยาก”

“ยิ่งไปกว่านั้น สิ่งที่เรามอบให้นั้นนอกเหนือไปจากแบรนด์และอุปกรณ์ ยังรวมถึงประสบการณ์ด้านการจัดการและการปฏิบัติงาน เราจึงต้องดำเนินการทีละขั้นตอน”

ทันทีที่เธอพูดจบ คนข้างล่างก็พูดทันที

“ผู้จัดการหลิน ไม่ว่าคุณจะพูดอะไร ฉันก็อยากได้แฟรนไชส์นี้”

“ผู้จัดการหลิน ฉันด้วย”

“ผู้จัดการหลิน เราเป็นคู่ค้ารับพะโล้จากร้านคุณไปประจำ และโรงอาหารของบริษัทเราก็มีเมนูพะโล้ของคุณด้วย”

“ผู้จัดการหลิน เมื่อพูดถึงเมนูพะโล้ โรงงานเครื่องจักรกลการเกษตรของเราเป็นเจ้าแรกที่สั่งซื้อ ฉะนั้นไม่ว่าอย่างไร คุณก็ต้องให้โควต้าแฟรนไชส์กุ้งอบน้ำมันแก่เรา”

“ผู้จัดการหลิน ถ้าคุณไม่เห็นด้วย ผมจะไปหาเจียงเสี่ยวไป๋โดยตรง”

“……”

หลินเจียอินรู้สึกสับสนเล็กน้อย ดูเหมือนว่าคำพูดของเธอก่อนหน้านี้ไม่มีผลเลย

เมื่อเป็นเช่นนี้ เธอจึงตระหนักว่าเธอจำเป็นต้องเปลี่ยนแนวทางของเธอ

หลินเจียอินยกมือขึ้นเพื่อสงบความวุ่นวาย และพูดว่า “หากพวกคุณต้องการเปิดแฟรนไชส์ร้านกุ้งอบน้ำมัน ที่จริงยังมีวิธีแก้ปัญหาอยู่อีกวิธีหนึ่ง”

ทุกคนเริ่มตื่นเต้นทันที

“ผู้จัดการหลินมีวิธีอะไร ? ”

“ผู้จัดการหลิน มีวิธีไหนอีก โปรดบอกเราด้วย ! ”