ผมย้อนอดีตมาเปลี่ยนชะตายุค 80 (นิยายแปล) - ตอนที่ 154 :หวังผิงตลบหลังคนเก่งเหมือนกัน

ตอนที่ 154 :หวังผิงตลบหลังคนเก่งเหมือนกัน

เมื่อเห็นว่าจูเยี่ยนผิงกำลังจะฉุนเฉียวอีกครั้ง ผู้คนรอบตัวเธอจึงพยายามห้ามปรามเธอ

“เยี่ยนผิง เสี่ยวเฟิงไม่ยอมรับซื้อกุ้งของเธอก็ช่างเถอะ พวกเธอรีบกลับไปซะ”

“ใช่ เธอบังคับให้เสี่ยวเฟิงยอมรับซื้อกุ้งของเธอไม่ได้หรอก”

“เยี่ยนผิง อย่าสร้างปัญหาเลย ยังมีคนรอชั่งน้ำหนักกุ้งอยู่นะ”

“เขาก็บอกแล้วว่าไม่รับซื้อของเธอ เธอก็ไปเถอะ ฉันจะชั่งน้ำหนักกุ้งของฉันแล้ว”

“……”

แม้ว่าเจียงเสี่ยวไป๋จะเป็นคนรับซื้อกุ้งเครย์ฟิชที่แท้จริงแล้ว แต่เจียงเสี่ยวเฟิงก็เป็นน้องชายของ เจียงเสี่ยวไป๋ และเขายังดูแลเรื่องการรับซื้อกุ้งในเจียงวานด้วย ผู้คนในหมู่บ้านไม่อยากทำให้เขาขุ่นเคือง ดังนั้นพวกเขาจึงห้ามปรามจูเยี่ยนผิง

จูเยี่ยนผิงไม่ฟังคำห้ามปรามของใครเลย เธอเริ่มโมโห ทำท่าสบถไม่ยอมและพูดเสียงดัง “ทำไมนายยอมรับซื้อของคนอื่น แต่ไม่ยอมรับซื้อของฉัน ? ”

“วันนี้ ถ้านายไม่ยอมรับซื้อกุ้งของฉัน ฉันก็จะตามนายไปทุกที่”

“ถ้านายไม่ยอมรับซื้อของฉันก่อน นายก็ไม่สามารถยอมรับซื้อของคนอื่นได้ ! ”

คำพูดของเธอสร้างความไม่พอใจให้แก่ทุกคน

หากปล่อยให้เธอสร้างปัญหาเช่นนี้ อย่าว่าแต่วันนี้จะไม่ได้ขายกุ้งเลย หลังจากนี้ก็น่าจะลำบากแล้ว

เลี่ยวจวี๋จือและจูเยี่ยนผิงไม่ค่อยถูกกันอยู่แล้ว เมื่อก่อนทั้งสองเคยทะเลาะต่อปากต่อคำกันอยู่หลายครั้ง วันนี้เลี่ยวจวี๋จือหมดความอดทนแล้วจึงด่าจูเยี่ยนผิงทันที

“จูเยี่ยนผิง ทำไมถึงยังหน้าด้านหน้าทนแบบนี้ ! ”

“ตัวเองทำเรื่องน่ารังเกียจไม่พอ ยังพาลให้คนในเจียงวานพลอยเดือดร้อนไปด้วยอีก เธอคิดว่าที่นี่เป็นของเธอคนเดียวหรือไง ? ”

“เธอไสหัวไปให้พ้นจากที่นี่เลยนะ ! ”

“เฮอะ…”

จูเยี่ยนผิงยิ้มเยาะ เธอหันไปหาเลี่ยวจวี๋จือแล้วพูดเสียงดัง “นังเหลียว มันไม่ใช่ธุระอะไรของเธอ ใครให้เธอมาสอดเรื่องของฉันไม่ทราบ ? ”

“ฉันมาเพื่อขายกุ้ง เธอมีสิทธิ์อะไรมาไล่ฉัน”

“อย่าเที่ยวออกจากบ้านมาทำให้ตัวเองอับอาย”

เลี่ยวจวี๋จือตัวสั่นด้วยความโกรธ แล้วพูดสวนกลับไปว่า “ไม่รู้ว่าใครน่าอับอายกว่ากัน ? ”

“ขนาดเสี่ยวเฟิงบอกแล้วว่าไม่รับซื้อกุ้งของเธอ แต่เธอก็ยังกล้าบีบบังคับให้เขารับซื้อ”

“หรือเธออยากกินลูกปืนเป็นอาหารเหมือนนักเลงเฉิน ลูกพี่ของเธอ ! ”

พูดถึงนักเลงเฉิน ทั้งหลิวซือกั๋วและจูเยี่ยนผิงต่างตัวสั่นเทิ้มโดยไม่รู้ตัว เมื่อ 20 กว่าวันก่อน นักเลงเฉินและเจิ้งต้าเป่าได้ถูกตัดสินโทษประหาร ต่างคนต่างกินลูกปืนพากันไปเฝ้ายมบาลหมดแล้ว

หลิวซือกั๋วแอบดึงแขนเสื้อของจูเยี่ยนผิงเบา “อย่าสร้างปัญหา เรากลับกันเถอะ”

แม้ว่าจูเยี่ยนผิงจะกลัวอยู่ในใจ แต่ปากของเธอก็ยังไม่ยอมหยุด “ไม่ใช่ว่าฉันอยากสร้างปัญหา แต่เป็นเพราะเจียงเสี่ยวเฟิงรังแกคนมากเกินไป ฉันมาที่นี่เพื่อขายกุ้ง ทำไมเขาไม่ยอมรับซื้อมันล่ะ ? ”

“กุ้งที่ฉันจับได้มันตายหรือไง มันไม่เหมือนของคนอื่นตรงไหน ? ”

“ฉันแค่ต้องการขายกุ้ง ทำไมต้องโยงไปเรื่องกินลูกปืนด้วย ? ”

เวลาผู้หญิงโวยวายขึ้นมา พวกเธอจะไม่สนสี่สนแปด ทำให้คนรอบข้างได้แต่ถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย

ด้านหลังหลิวซือกั๋วและภรรยาของเขาคือคนขายหมูแซ่จาง

เขามีรูปร่างสูงกำยำ คิ้วหนาตาโต ใบหน้าเหลี่ยม บางทีอาจเป็นเพราะเขาฆ่าหมูไปเยอะ เขาจึงมีท่าทางที่เคร่งขรึมดูน่ากลัว

คนขายหมูแซ่จางไม่ชอบพูดมาก จูเยี่ยนผิงก่อกวนมาเป็นเวลานาน แต่เขากลับมองด้วยสายตาเย็นชาแทน

เขาคงเหนื่อยมากกับการรอคอย เขาก็เลยพูดขึ้นทันทีว่า “หลิวซือกั๋ว นายควรพาเมียของนายออกไป ไม่อย่างนั้นฉันจะเอาโซ่ตรวนมาแขวนเธอซะ”

คำพูดของเขาเป็นเหมือนฟ้าผ่าลงกลางตัวทุกคน

หลิวซือกั๋วและจูเยี่ยนผิงเสียวสันหลังวาบ

จูเยี่ยนผิงกัดฟันแล้วพูดอย่างอ่อนแรงว่า “มายุ่งทำไม ฉันทำอะไรให้ลุงไม่พอใจงั้นหรือ ? ”

คนขายเนื้อจางตะคอกอย่างเย็นชา “ฉันไม่อยากยุ่งกับเธอหรอก แต่เธอทำให้ฉันเสียเวลา”

ว่ากันว่าผู้ที่ก้าวร้าวย่อมกลัวผู้ที่ดุร้าย และผู้ที่ดุร้ายย่อมกลัวผู้ที่โหดร้าย

จูเยี่ยนผิงเป็นเพียงผู้หญิง ไม่ว่าเธอจะปากกล้าแค่ไหนก็ตาม แต่เธอก็ไม่กล้าโต้เถียงกับคนขายเนื้อจาง ดังนั้นเธอจึงต้องย้ายถังที่เต็มไปด้วยกุ้งออกจากแถวไป

แต่เธอไม่เต็มใจที่จะจากไปแบบนี้ และเฝ้าดูผู้คนที่อยู่ข้างหลังเธอชั่งน้ำหนักทีละคน

ไม่นานก็มีเสียง ‘บื้น’ ดังขึ้น

ทุกคนเงยหน้ามองก็รู้ว่าเป็นหวังผิงที่ขับรถบรรทุกมา

จูเยี่ยนผิงเริ่มกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง

เธอจับข้อศอกแขนของหลิวซือกั๋ว แล้วพูดเบา ๆ “ว่ากันว่าคนที่มาที่นี่แซ่หวัง ซึ่งเป็นคนรับซื้อกุ้งตัวจริง เราสองคนจะขายกุ้งให้เขาโดยตรงและฟ้องเรื่องที่เจียงเสี่ยวเฟิงทำ”

หลิวซือกั๋วแอบเหลือบมองทุกคน

ดูจากสีหน้าของชาวบ้านทุกคน เห็นได้ชัดว่าคนแซ่หวังคนนี้ได้รับการต้อนรับจากชาวบ้านอย่างดี เป็นไปได้มากว่าเขาน่าจะเป็นเถ้าแก่ที่รับซื้อกุ้งตัวจริง

อย่างไรก็ตาม เขายังคงส่ายหัวและพูดว่า “เธออย่าสร้างปัญหาแล้วกัน”

จูเยี่ยนผิงโกรธมากเมื่อได้ยินเช่นนั้น “ฉันสร้างปัญหาตอนไหน ? ”

“ฉันไม่เหมือนคุณหรอกที่มัวแต่หดหัว ไม่ทำอะไรสักอย่าง ! ”

“ตอนนี้เราถูกเอาเปรียบจากเจียงเสี่ยวเฟิงอยู่ไม่ใช่หรือ ? ”

“วันนี้ฉันจะต้องขายกุ้งให้ได้ และจะต้องฟ้องพฤติกรรมของเจียงเสี่ยวเฟิงให้คนแซ่หวังรู้ด้วย”

ไม่นานหลังจากนั้น รถของหวังผิงก็ขับมาจอดอยู่ข้าง ๆ เจียงเสี่ยวเฟิง

“เสี่ยวเฟิง วันนี้รับซื้อกุ้งได้เท่าไหร่ ? ”

หวังผิงลงจากรถแล้วเอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม เขาโบกมือให้ชาวบ้านเป็นการทักทาย

เจียงเสี่ยวเฟิงกล่าวว่า “น้อยกว่าเมื่อวานนิดหน่อย ระยะนี้มีการจับกุ้งอย่างแพร่หลาย กุ้งเลยโตไม่ทัน”

ในอดีต เป็นปัญหาที่ยากสำหรับทุกคนที่จะจับกุ้งเครย์ฟิชให้หมดจากนาของตนเอง

แต่ตอนนี้มันแตกต่างออกไป ไม่ว่าจะมีกุ้งกี่ตัวก็มีคนจับได้

จุดนี้ไม่สามารถเทียบกันได่ เมื่อก่อนตอนจับกุ้งฆ่าทิ้งในฐานะศัตรูพืช พวกเขาต้องออกแรงเยอะ แม้จะช่วยลดจำนวนศัตรูพืช แต่ประโยชน์ของมันก็ไม่ได้ชัดเจนขนาดนั้น

แต่การจับกุ้งเครย์ฟิชตอนนี้แตกต่างออกไป พวกเขาสามารถจับมันไปขายได้ชั่งละ 3 เหมา ทุกคนจึงมีแรงบันดาลใจและแทบรอไม่ไหวที่จะจับกุ้งเครย์ฟิชทั้งหมดด้วยตัวเอง

ไม่ว่ากุ้งจะโตเร็วแค่ไหนก็ไม่สามารถตอบโจทย์ความกระหายเงินของมนุษย์ได้

หลังจากจับกุ้งไปสักพัก ตอนนี้กุ้งเริ่มมีปริมาณลดน้อยลงมาก

หลังจากได้ยินคำพูดของเจียงเสี่ยวเฟิง จูเยี่ยนผิงคิดว่าโอกาสมาถึงแล้ว เธอจึงพูดแทรกเสียงดังทันที “เถ้าแก่หวัง ไม่ใช่ว่ากุ้งมีน้อย แต่เจียงเสี่ยวเฟิงเขาเล่นแง่ เห็นได้ชัดว่ามีกุ้งเครย์ฟิช แต่เขาจงใจปฏิเสธไม่รับซื้อของเรา”

หวังผิงชะงักไปเล็กน้อย เขามองจูเยี่ยนผิงและถามด้วยความประหลาดใจว่า “คุณเป็นใคร ? ”

จูเยี่ยนผิงกล่าวว่า “ฉันชื่อจูเยี่ยนผิง และฉันก็มาจากเจียงวานเช่นกัน เมื่อคืนฉันจับกุ้งเครย์ฟิชได้สองถังใหญ่ พวกมันตัวใหญ่และยังเป็นกุ้งเป็น เจียงเสี่ยวเฟิงรู้อยู่เต็มอกว่าคุณอยากได้กุ้งจำนวนมาก แต่เขากลับไม่รับซื้อกุ้งจากเรา”

หวังผิงมองดูจูเยี่ยนผิงด้วยสีหน้าประหลาด

แม้ว่าเขาจะไม่เข้าใจว่าทำไมเจียงเสี่ยวเฟิงไม่ยอมรับซื้อกุ้งของผู้หญิงคนนี้ แต่เขาเชื่อใจเจียงเสี่ยวเฟิง จึงพูดด้วยน้ำเสียงเฉยชาว่า “ในเมื่อเขาบอกไปแล้วว่าไม่รับซื้อ แล้วคุณจะมาบอกผมทำไม ? ”

อ่า ?

จูเยี่ยนผิงสับสนเล็กน้อยอยู่ครู่หนึ่ง เนื่องจากสิ่งต่าง ๆ ดูเหมือนจะแตกต่างไปจากที่เธอคาดไว้

“เถ้าแก่หวัง คุณกำลังต้องการกุ้งจำนวนมากไม่ใช่หรือ ? ”

“ในเมื่อเขาไม่รับซื้อ งั้นคุณก็รับซื้อเองเสียเลยสิ ! ”

หวังผิงยิ้มและพูดว่า “ฉันน่ะรับซื้ออยู่หรอก แต่ในเจียงวานนี้ ฉันจะรับซื้อเฉพาะของเจียงเสี่ยวเฟิงเท่านั้น”

ตอนแรกจูเยี่ยนผิงดีใจมากที่ได้ยินประโยคครึ่งแรกของหวังผิง

อย่างไรก็ตาม เมื่อเธอได้ยินประโยคสุดท้ายที่เขาบอกว่าจะรับซื้อจากเจียงเสี่ยวเฟิงเท่านั้น เธอก็กังวลและรีบพูดว่า “กุ้งของฉันมีไม่มากนัก คุณก็ถือเสียว่าซื้อติดไปด้วยเถอะ”

หวังผิงโบกมือปฏิเสธ “ในเมื่อตกลงกันแล้ว จะผิดคำพูดไม่ได้ ถ้าคุณอยากขายก็เอาไปขายที่ถังซาน ผมจะไปรับซื้อที่ถังซานในตอนบ่าย”

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้หลุดออกมา แม้แต่เจียงเสี่ยวเฟิงก็ตกตะลึง

หวังผิงเป็นคนซื่อตรงมาโดยตลอด ไม่ยักคิดว่าเขาจะมีกลยุทธ์ตลบหลังคนแบบนี้ด้วย

จูเยี่ยนผิงตกตะลึง

คนอื่นเขาได้ขายกุ้งเครย์ฟิชที่หน้าบ้านตัวเอง แต่เธอต้องแบกถังกุ้งไปไกลกว่าสิบลี้เพื่อนำไปขายที่หมู่บ้านถังซาน ไม่รู้ทำไมเธอถึงต้องมาเจอเถ้าแก่ที่จิตใจแน่วแน่ขนาดนี้ด้วย

“จริงสิ ที่ถังซานรับซื้อชั่งละ 2.5 เหมานะ”

หวังผิงดูเหมือนจะเพิ่งจำได้และพูดเสริมในตอนท้าย

จูเยี่ยนผิงยิ่งตกตะลึงเข้าไปใหญ่ เธอต้องใช้แรงตั้งมากมายหากจะแบกมันไปขายที่ถังซาน แต่กลับได้ราคาถูกกว่าที่นี่ตั้ง 5 เจี่ยวอย่างนั้นหรือ

มันไม่คุ้มเลย