ผมย้อนอดีตมาเปลี่ยนชะตายุค 80 (นิยายแปล) - ตอนที่ 16 :บ้านไหนตุ๋นเนื้อกิน

ตอนที่ 16 :บ้านไหนตุ๋นเนื้อกิน

 

ข้างสวนไผ่มีผักชีขึ้นเยอะมาก

 

หากไม่ใช่เป็นเพราะเจียงเสี่ยวไป๋กลับมาเกิดใหม่ เขาก็คงไม่รู้ว่าเจ้าสิ่งนั้นคือผักชี เพราะคนในยุคสมัยนี้ไม่มีใครกินผักชีจริง ๆ

 

ผักชีมีกลิ่นเหม็นเวลาดม มันเป็นกลิ่นเหม็นที่ฉุนจมูก

 

ดังนั้น ชาวบ้านหลายคนในชนบทจึงเรียกมันว่า ‘หญ้าเหม็น’

 

แต่ผักชีมันอร่อยจริง ๆ นะ

 

เจียงเสี่ยวไป๋ถอนผักชีมาหนึ่งกำเล็ก แล้วนำไปล้างน้ำจนสะอาด

 

“เจ้าหญ้าเหม็นนี้มันกินได้ด้วยหรือ ? ”

 

“ใส่ลงไปในอาหารแล้วมันจะทำให้อาหารเหม็นไหม ? ”

 

หลินเจียอินรู้สึกแปลกใจว่าทำไมเจียงเสี่ยวไป๋ถึงกลับมาพร้อมหญ้าเหม็นหนึ่งกำ เธอจึงถามอย่างเป็นกังวล

 

“เมียจ๋า ผักชนิดนี้มีชื่อว่าผักชี มันช่วยเพิ่มกลิ่นหอมให้อาหาร อร่อยมากเลยนะ”

 

เจียงเสี่ยวไป๋ยิ้มให้หลินเจียอิน คำพูดของเขาเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจ

 

หลังจากล้างผักชีจนสะอาดแล้ว เจียงเสี่ยวไป๋ก็เริ่มหั่นเนื้อติดมันต่อ

 

แม้จะบอกว่ามันคือเนื้อติดมัน แต่อันที่จริงมันไม่ใช่มีแต่มันหมูอย่างเดียว แต่เป็นหมูสามชั้นที่มีมันบาง ๆ

 

เขาตั้งใจจะทำหมูตุ๋น

 

อันดับแรก เขาหั่นเนื้อหมูสามชั้นเป็นชิ้นขนาดประมาณ 3 เซนติเมตรใส่ลงในกะละมัง จากนั้นเติมน้ำพอชุ่มและเกลืออีกเล็กน้อย แล้วนำมากรองเอาแต่น้ำ

 

ในเวลานี้ เนื้อกระต่ายในหม้อก็สุกแล้วเช่นกัน

 

เจียงเสี่ยวไป๋ตักใส่หม้ออะลูมิเนียมใบเล็ก จากนั้นเขาก็ให้หลินเจียอินคีบถ่านจากในเตาใหญ่มาใส่เตาอั้งโล่ใบเล็ก แล้วนำหม้ออลูมิเนียมที่มีเนื้อกระต่ายมาตั้งตุ๋นต่อ

 

ชาวชนบทเรียกวิธีนี้ว่า “ตุ๋นจนน้ำแห้งก้นหม้อ”

 

วิธีการตุ๋นแบบนี้จะทำให้เข้าเนื้อ มีกลิ่นหอมเข้มข้นยิ่งขึ้น ยิ่งตุ๋นนานยิ่งทำให้รสชาติดี

 

เมนูต่อไป เจียงเสี่ยวไป๋จะเริ่มทำหมูตุ๋น

 

เมนูหมูตุ๋นเป็นเมนูที่เจียงเสี่ยวไป๋ชำนาญที่สุด แม้ว่าเครื่องเทศในมือของเขาจะมีไม่ครบ ทำให้เขาทำซอสสูตรลับไม่ได้ แต่เขายังมีเครื่องเทศ 3 หอมได้แก่โป้ยกั๊ก อบเชยและใบกระวาน อีกทั้งตอนนี้ก็มีซีอิ๊วและน้ำตาลอยู่แล้ว ฉะนั้นการจะทำหมูตุ๋นให้มีรสชาติอร่อยจึงไม่ใช่เรื่องยากอีกต่อไป

 

หลังจากเคี่ยวเครื่องปรุงทั้งหมดแล้ว การทำหมูตุ๋นค่อนข้างใช้เวลานาน ทำให้หนูน้อยรอคอยอย่างใจจดใจจ่อ เดินวนรอบหม้อไปหลายรอบ

 

ว่ากันว่า “หากไม่อยากกินของอร่อยคงไม่เกาะขอบกระทะรอ”

 

เจียงเสี่ยวไป๋รู้ว่าลูกน้อยหิวแล้ว เขายิ้มแล้วใช้ตะเกียบคีบเนื้อกระต่ายขึ้นมาจากหม้อ “มา เจ้าหญิงน้อยของพ่อ ช่วยพ่อชิมหน่อย”

 

“ได้ค่ะ”

 

หนูน้อยดีใจมาก เธอจึงกินเนื้อกระต่ายที่พ่อคีบให้อย่างเอร็ดอร่อย

 

ดูเหมือนการชิมชิ้นเดียวจะไม่พอ ดังนั้นเธอจึงกินอีกชิ้น

 

ขนาดหลินเจียอินที่ยืนอยู่ด้านข้างยังอดใจไม่ไหวจนต้องคีบขึ้นมาชิมเช่นกัน

 

“อร่อยมาก”

 

“อื้ม อร่อยมากจริงๆ”

 

สองแม่ลูกพากันชมไม่ขาดปาก

 

เมื่อได้รับการการันตีจากภรรยาและลูกสาว เจียงเสี่ยวไป๋ก็ยิ้มหน้าบานจนปากจะฉีกไปถึงใบหูอยู่แล้ว

 

ถ้าหากพวกเธอมีความสุข เขาก็มีความสุขเช่นกัน

 

ผู้ชายทำงานหนักก็เพื่อให้ภรรยาและลูกสบาย ได้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขไม่ใช่หรือ ?

 

หมูตุ๋นเสร็จแล้ว เจียงเสี่ยวไป๋จึงทำเนื้อผัดพริกอีกชาม สุดท้ายก็นำข้าวที่กรองน้ำออกหมดแล้วไปหุงในหม้ออีกรอบ

 

เขาใช้ไฟอ่อนหุง กว่าจะได้ที่ต้องใช้เวลาประมาณ 7-8 นาที

 

เจียงเสี่ยวไป๋หยิบชามออกมาสองชาม เขาตักเนื้อกระต่ายใส่ชามใหญ่ แล้วตักหมูตุ๋นใส่อีกชาม พลางพูดว่า “ผมทำเยอะ เดี๋ยวจะแบ่งไปให้พ่อกับแม่สักหน่อย ผมกลับมาก็กินข้าวกันได้แล้ว”

 

“อืม”

 

หลินเจียอินพยักหน้า

 

ในช่วงสองปีที่ผ่านมา เจียงเสี่ยวไป๋เอาแต่เที่ยวเตร่อยู่นอกบ้านจนทำให้ชีวิตครอบครัวต้องยุ่งเหยิง ปกติพ่อแม่สามีจะมาช่วยดูแลเธอและลูก เวลามีของกินอะไร เธอย่อมอยากนำไปให้พวกเขาอยู่แล้ว

 

เพียงแต่คิดไม่ถึงเลยว่าเจียงเสี่ยวไป๋จะเป็นฝ่ายเอ่ยปากก่อน

 

หลินเจียอินมองตามแผ่นหลังของเจียงเสี่ยวไป๋ไป รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าสวยเป็นครั้งแรก

 

เจียงเสี่ยวไป๋ที่เป็นแบบนี้ช่างดีมากจริง ๆ

 

หวังว่าวันเวลาดี ๆ แบบนี้จะไม่ได้มีอยู่แค่สองสามวัน แต่ขอให้คงอยู่ตลอดไปด้วยเถิด

 

หลินเจียอินได้แต่คิดอยู่ในใจเงียบ ๆ

 

บ้านของเจียงไห่หยางอยู่ข้างบ้านเขานี้เอง ที่เจียงเสี่ยวไป๋แยกครอบครัวออกมาเพราะในบ้านมีสมาชิกเยอะแล้ว

 

เจียงไห่หยางและภรรยามีลูกด้วยกันทั้งหมด 6 คน

 

พี่ใหญ่เจียงเสี่ยวเยว่แต่งงานไปอยู่ต่างหมู่บ้าน เจียงเสี่ยวไป๋เป็นลูกคนรอง เจียงเสี่ยวเฟิงเป็นลูกคนที่สาม น้องสี่คือเจียงเสี่ยวชิง เพิ่งอายุ 17 ปี อายุห่างจากเจียงเสี่ยวเฟิง 6 ปี ตอนนี้กำลังเรียนชั้นมัธยมปลายที่โรงเรียนในเมืองชิงโจว น้องห้ามีชื่อว่าเจียงเสี่ยวเหลย อายุ 15 ปี เรียนอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3 ส่วนน้องเล็กมีชื่อว่าเจียงเสี่ยวหยู อายุ 12 ปี เพิ่งขึ้นชั้นมัธยมต้น

 

เจียงเสี่ยวเฟิงไม่ได้แยกครอบครัวออกมา เจียงเสี่ยวเหลยและเจียงเสี่ยวหยูเดินทางไปกลับจากที่เรียน ดังนั้นพวกเขาจึงอยู่ที่บ้าน

 

ครอบครัวใหญ่กำลังนั่งพูดคุยกันอยู่ในห้องโถง

 

“เสี่ยวไป๋มีเรื่องชกต่อยกับนักเลงเฉิน ต่อไปนี้จะไม่มีปัญหาอะไรตามมาใช่ไหม” หวังซิ่วจวี๋พูดด้วยความกังวล

 

เพราะถึงอย่างไร นักเลงเฉินก็ไม่ใช่คนที่ควรจะมีเรื่องด้วย

 

“จะไปกลัวเขาทำไม ? ผมก็ตีไอ้นักเลงนั่นเหมือนกันนี่” เจียงเสี่ยวเฟิงพูดอย่างไม่ยี่หระ

 

เจียงไห่หยางพยักหน้า คนนอกมารังแกลูกชายของเขาถึงที่บ้าน เขาจะต้องออกโรงช่วยลูกชายแน่นอน เขาเอามือทุบโต๊ะแล้วพูดด้วยริมฝีปากที่แห้งกร้านว่า “แต่พ่อมักจะรู้สึกว่าเสี่ยวไป๋ในวันนี้ดูแปลกไป”

 

“อื้อ ๆ ”

 

เจียงเสี่ยวหยูพยักหน้าครั้งแล้วครั้งเล่า เธอเห็นฉากตอนพี่รองของเธอจัดการนักเลงแล้ว และรู้สึกว่าพี่รองไม่เคยดูจริงใจขนาดนี้มาก่อน เธอชอบพี่รองแบบนั้นจริง ๆ

 

“ผมพร้อมร่วมวงกับเขาเหมือนกัน”

 

เจียงเสี่ยวเหลยนั่งอยู่บนม้านั่งในขณะที่พลิกนิยายศิลปะการต่อสู้เล่มเก่าในมือ แล้วพูดแทรกขึ้น

 

เขาอ่านนิยายกำลังภายในเรื่อง ‘แปดเทพอสูรมังกรฟ้า’ มาหลายรอบแล้ว แต่เขาก็ยังสนุกกับการอ่านมันอยู่

 

“เด็กคนนี้จะอยากเข้าร่วมวงชกต่อยกับคนอื่นเขาไปทำไม ? ”

 

เจียงไห่หยางตำหนิลูกชายอย่างไม่สบอารมณ์

 

เด็กคนนี้นิสัยป่าเถื่อนเหมือนเจียงเสี่ยวไป๋ไม่มีผิด

 

เขากังวลจริง ๆ ว่าเจียงเสี่ยวเหลยจะกลายเป็นพวกนักเลงหัวไม้เหมือนกับเจียงเสี่ยวไป๋ ฉะนั้นเขาจึงเข้มงวดกับลูกชายคนนี้เป็นพิเศษ

 

เจียงเสี่ยวเหลยกำลังจะต่อปากต่อคำ แต่แล้วเขาก็ได้กลิ่นหอมของเนื้อลอยมา

 

“หอมมากเลย ! ”

 

เขาไม่สนใจต่อปากต่อคำกับผู้เป็นพ่อแล้ว แต่กลับสูดกลิ่นหอมของเนื้อไปหลายฟอด

 

“หอมมากจริง ๆ บ้านไหนตุ๋นเนื้อกินในเวลานี้กันนะ ? ” หวังซิ่วจวี๋ได้กลิ่นเช่นกัน หญิงวัยกลางคนจึงเอ่ยด้วยความสงสัย

 

“หนูก็อยากกินเนื้อเหมือนกัน”

 

เจียงเสี่ยวหยูกลืนน้ำลายลงคอขณะที่พูด

 

ตั้งแต่ผ่านวันตรุษจีนมา ครอบครัวของเธอก็ไม่เคยได้กินเนื้ออีกเลย พอได้กลิ่นเนื้อตุ๋นลอยมา เธอจึงเริ่มหิวอีกแล้ว

 

“ผ่านไปสักสองสามวันค่อยไปเรียกลุงใหญ่กับพวกอาสามมาช่วยงาน แม่จะไปซื้อเนื้อที่ตลาดสัก 2 ชั่งมาทำอาหารให้ลูกกิน”

 

หวังซิ่วจวี๋พูดด้วยความสงสารขณะมองดูลูกสาวที่ซูบผอม

 

“อื้อ ดีจังเลย ในที่สุดก็จะได้กินเนื้อแล้ว”

 

เจียงเสี่ยวหยูตบมือ เธอแทบอยากจะให้พ่อกับแม่เรียกพวกลุงใหญ่ให้มาช่วยงานในวันพรุ่งนี้เลย

 

พูดถึงเรื่องมาช่วยงาน เจียงไห่หยางและเจียงเสี่ยวเฟิงหารือกันว่าจะเรียกใครมา แล้วจะเรียกมาช่วยงานวันไหน

 

การขอให้ใครสักคนมาช่วยงาน ไม่ใช่ว่าจะพูดขอแล้วจะให้ใครมาเลยก็ได้

 

ขึ้นอยู่กับว่าใครว่างและมีเวลา ใครขยันและตั้งใจทำงานมากกว่ากัน ไม่อย่างนั้นก็ไม่คุ้มที่จะทำ

 

แม้จะไม่ต้องจ่ายค่าจ้าง แต่ก็ต้องเตรียมอาหารและเครื่องดื่มดี ๆ ไว้ให้

 

หลังจากพูดคุยกันสักพัก สุดท้ายเจียงไห่หยางตั้งใจจะเชิญคนมาช่วยงานในวันมะรืนนี้ และวันพรุ่งนี้เขาจะไปบอกกล่าวคนที่เขาจะให้มาช่วยงานก่อน

 

เพราะถึงอย่างไรก็ควรบอกให้เจ้าตัวรู้ล่วงหน้า จะได้เตรียมตัว

 

เวลาผ่านไปโดยไม่รู้ตัว หลังจากพูดคุยกันพอประมาณแล้ว หวังซิ่วจวี๋กำลังจะเตรียมเรียกเจียงเสี่ยวเหลยและเจียงเสี่ยวหยูเข้านอน

 

พรุ่งนี้ทั้งสองยังต้องไปโรงเรียน ไม่ควรนอนดึก

 

“ปัง ปัง ปัง”

 

ทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นอยู่สองสามที

 

“มืดค่ำขนาดนี้แล้ว ใครยังมาเคาะประตูอยู่อีก ? ”

 

เจียงไห่หยางบ่นแล้วลุกขึ้นเดินไปเปิดประตู

 

ทันทีที่เปิดประตู กลิ่นหอมของเนื้อตุ๋นก็โชยเข้ามาในบ้าน และพวกเขาก็เห็นร่างของเจียงเสี่ยวไป๋ยืนอยู่หน้าประตู

 

“เป็นแกเองหรือ ! ”

 

เจียงไห่หยางชะงักไปเล็กน้อย เพราะคนที่มาก็คือเจียงเสี่ยวไป๋

 

ที่สำคัญคือเขายังถือชามอยู่ในมือแต่ละข้าง อีกทั้งยังมีกลิ่นหอมโชยออกมาจากชามทั้งสองใบนั้นอีกด้วย

 

พอได้กลิ่นเนื้อก็เดาได้เลยว่าบ้านไหนตุ๋นเนื้อกิน ?

 

เขาคิดไม่ถึงเลยว่ามันจะมาจากบ้านของเจียงเสี่ยวไป๋

 

เจียงไห่หยางแทบไม่อยากจะเชื่อ

 

“พี่รอง”

 

“พี่รอง”

 

เจียงเสี่ยวเหลยและเจียงเสี่ยวหยูได้กลิ่นหอมของอาหารจึงวิ่งมาที่หน้าประตูแล้วทักทายเจียงเสี่ยวไป๋