ผมย้อนอดีตมาเปลี่ยนชะตายุค 80 (นิยายแปล) - ตอนที่ 163 :ถึงเวลาที่ลูกสาวต้องนอนแยกห้อง

ตอนที่ 163 :ถึงเวลาที่ลูกสาวต้องนอนแยกห้อง

 

ตกดึก เวลา 22.00 น.

 

สถานีโทรทัศน์หยุดออกอากาศตรงเวลา หน้าจอโทรทัศน์ได้กลายเป็นภาพคลื่นสัญญาณอีกครั้ง

 

“ทำไมหน้าจอโทรทัศน์ดับไปแล้วล่ะ ? ”

 

“ใช่ กำลังดูเพลิน ๆ เลย ! ”

 

“ละครสนุกมากเลย ฉันอยากดูทุกวันแล้วสิ”

 

“ถ้าอย่างนั้นเรามาที่นี่ทุกวันดีไหม เจียงเสี่ยวไป๋จะได้เปิดละครให้เราดูทุกวันเลย ! ”

 

“เสี่ยวไป๋ ฉันกลับก่อนนะ พรุ่งนี้ฉันจะมาดูละครอีก”

 

“พี่เสี่ยวไป๋ พรุ่งนี้ฉันจะมาด้วย”

 

“……”

 

เมื่อละครจบ ทุกคนก็แยกย้ายกันไปท่ามกลางเสียงทักทายของชาวบ้าน

 

ในที่สุด ชาวบ้านก็กลับไปกันเสียที

 

เจียงเสี่ยวไป๋สูดลมหายใจยาวด้วยความโล่งอก

 

วันแรกของการย้ายเข้าบ้านหลังใหม่อย่างกับเป็นวันเปิดโรงภาพยนตร์อย่างไรอย่างนั้น ทำให้เขาถึงกับยิ้มอย่างขมขื่น

 

“ป่าป๊า เรายังไม่กลับบ้านหรือคะ ? ”

 

เมื่อเห็นว่าทุกคนกลับไปแล้ว หนูน้อยจึงถาม

 

เจียงเสี่ยวไป๋ยิ้ม เขาลูบแก้มของเธอแล้วพูดว่า “เด็กน้อย ที่นี่ก็บ้านของเราเหมือนกัน”

 

“ใช่แล้ว ที่นี่คือบ้านใหม่ของเรา ! ”

 

ดูเหมือนว่าหนูน้อยจะจำได้ เธอจึงพูดอย่างมีความสุขทันที

 

“ป่าป๊าคะ คืนนี้เราจะนอนที่บ้านหลังใหม่กันใช่ไหม ? ”

 

เจียงเสี่ยวไป๋พูดว่า “หนูอยากนอนที่นี่ไหม ? ”

 

“อยากค่ะ ! ”

 

หนูน้อยพูดอย่างไม่ลังเล

 

“งั้นคืนนี้เราจะค้างที่นี่ ! ”

 

“ว้าว เยี่ยมเลย ได้นอนที่บ้านหลังใหม่แล้ว ! ” หนูน้อยกระโดดขึ้นอย่างตื่นเต้นและโห่ร้องอย่างมีความสุข

 

บ้านหลังใหม่ที่เจียงเสี่ยวไป๋สร้างขึ้นนั้นมีรูปแบบของเรือนสี่ประสานที่มีทางเข้าสามทาง มีห้องเล็กห้องใหญ่รวมกันกว่า 64 ห้อง

 

มีห้องเยอะขนาดนี้ แต่เวลาเขาร่างแปลนบ้านออกมา แม้ว่าเขาจะวางแปลนบ้านตามแปลนของเรือนสี่ประสาน แต่ตัวห้องต่าง ๆ และการใช้งานกลับออกแบบตามแนวคิดบ้านสมัยใหม่และผสมผสานความต้องการที่แท้จริงของที่อยู่อาศัยในชนบท มีทั้งห้องครัว ห้องน้ำ ห้องนอน ห้องพักแขก ห้องเพื่อความบันเทิง ห้องอ่านหนังสือ ห้องปิ้งย่าง ห้องวางถังดับเพลิง เป็นต้น

 

ในบ้านหลังใหม่ของเขามีห้องครัวสองประเภท

 

ประเภทหนึ่งคือห้องครัวทันสมัย เขาวางแผนที่จะใช้เตาแก๊สเป็นหลัก และอีกห้องคือครัวแบบดั้งเดิมในชนบทที่ใช้ไม้ฟืน

 

สำหรับวิธีจัดการกับแก๊สได้อยู่ในแผนของเขาแล้ว

 

ในระหว่างช่วงสร้างบ้าน เขาสร้างถังบำบัดน้ำเสียและถังก๊าซชีวภาพ รอให้ย้ายเข้ามาอยู่บ้านใหม่แล้วก็จะมีมูลสำหรับนำมาหมักเป็นก๊าซธรรมชาติ และเขาก็จะบรรจุก๊าซใส่ถังแล้วนำไปใช้ในครัว

 

สำหรับห้องน้ำนั้น ไม่ใช่มีแค่ห้องนอนใหญ่ที่มีห้องน้ำแยกเป็นแบบส่วนตัว แต่ยังมีห้องน้ำสาธารณะและอ่างล้างหน้าหลายห้องแยกเป็นสัดส่วน อย่างไรก็ตาม สิ่งปฏิกูลจะถูกระบายไปยังถังบำบัดน้ำเสียผ่านท่อ ซึ่งไม่เหม็นเท่ากับห้องส้วมหลุมในชนบทปัจจุบัน

 

แน่นอนว่าเมื่อคำนึงถึงพฤติกรรมการใช้ส้วมของชาวบ้านในชนบทแล้ว เขายังคงใช้ส้วมนั่งยองแทนโถส้วม

 

ยกเว้นในห้องนอนของเขาเอง

 

ถึงแม้ว่าตอนนี้จะอยู่ในปี 1983 ห้องน้ำจะไม่ใช้เทคโนโลยีขั้นสูงเหมือนคนในยุคสมัยใหม่ แต่เขาก็ยังรู้สึกสบายกว่านั่งยอง

 

“ชานชาน ให้หม่าม๊าพาไปอาบน้ำ ! ”

 

ในห้องนอนใหญ่มีอ่างอาบน้ำและฝักบัว หลังจากสอนหลินเจียอินถึงวิธีการใช้แล้ว เขาก็เรียกลูกสาวของเขาให้ไปอาบน้ำ

 

“ค่ะ ไปอาบน้ำดีกว่า ! ”

 

หนูน้อยเดินตามหม่าม๊าของเธอเข้าห้องน้ำอย่างมีความสุข

 

ทันทีที่เธอเข้าไป ดวงตาของเธอก็สว่างขึ้นด้วยความประหลาดใจ “ว้าว… ฟองเยอะมาก ! ”

 

หลินเจียอินเองก็ไม่ได้พูดอะไร ที่จริงแล้วเจียงเสี่ยวไป๋ได้บอกเธอก่อนแล้วว่านี่คืออ่างอาบน้ำฟองสบู่

 

น้ำอุ่นในอ่างอาบน้ำขนาดใหญ่เต็มไปด้วยฟองสบู่และมีกลิ่นหอมคล้ายน้ำนม

 

การอาบน้ำแบบนี้เป็นประสบการณ์แปลกใหม่ที่เธอไม่เคยมีมาก่อน

 

แม่และลูกสาวสนุกสนานกันมากในอ่างอาบน้ำ

 

เจียงเสี่ยวไป๋เดินเล่นคนเดียวในลานบ้าน เขาไม่รู้ว่าควรมีความสุขหรือผิดหวังดี

 

เขาอยากลงอ่างกับหลินเจียอินด้วย !

 

อย่างไรก็ตาม ครั้งแรกที่เขาย้ายเข้าบ้านหลังใหม่ เขาก็อยากให้ภรรยาและลูกสาวของเขาสนุกสนานไปกับมัน

 

เขายังไม่รีบ เพราะโอกาสหน้ายังมีเสมอ

 

ตอนนี้ลูกสาวของเขาโตขึ้นและการย้ายมาอยู่บ้านหลังใหม่ก็มีห้องที่ออกแบบเป็นพิเศษสำหรับเธอ ถึงเวลาที่เธอต้องนอนแยกห้องกับพ่อแม่แล้ว

 

เจียงเสี่ยวไป๋กำลังคิดว่าจะบอกเจียงชานอย่างไรดี

 

เขาจะต้องคุยเรื่องการแยกห้องกับลูกสาวของเขา และคืนนี้จะเป็นค่ำคืนที่วิเศษสำหรับเขาและภรรยา เจียงเสี่ยวไป๋อดไม่ได้ที่จะตั้งตารอมัน

 

“ป่าป๊า อาบน้ำฟองสบู่สนุกมาก แถมอาบเสร็จแล้วยังตัวหอมอีกด้วย”

 

เจียงชานออกมาจากห้องอาบน้ำแล้วพูดอย่างมีความสุข

 

เจียงเสี่ยวไป๋ยิ้ม ลูกสาวของเขามักจะมีความสุขกับทุกสิ่งที่เขาทำ แค่นี้ก็คุ้มค่าสำหรับเขาแล้ว

 

“ชานชาน ป่าป๊าจะพาหนูไปดูห้อง ! ”

 

หนูน้อยผงะไปเล็กน้อย “ตกลง ! ”

 

การมีห้องเป็นของตัวเองเป็นเรื่องน่ายินดีเสมอ

 

แต่หนูน้อยยังไร้เดียงสาเกินไปจนไม่รู้ว่าป่าป๊าอยากแยกเธอไปนอนคนเดียวอีกห้องหนึ่ง

 

ห้องของเจียงชานอยู่ติดกับห้องนอนใหญ่ ภายในตกแต่งอย่างเรียบง่ายและอบอุ่น มีเตียงขนาด 1.2 เมตรคลุมด้วยมุ้งสีขาว ผ้านวมใยไหมเนื้อนุ่มถูกเลือกมาเป็นพิเศษโดยเจียงเสี่ยวไป๋

 

เพียงแต่ว่ารูปแบบของทุกสิ่งทุกอย่างในยุคนี้ค่อนข้างล้าสมัยและไม่มีผลิตภัณฑ์ที่ออกแบบมาเพื่อเด็กโดยเฉพาะ

 

ถัดจากหมอนบนเตียง เจียงเสี่ยวไป๋ยังวางตุ๊กตาตัวใหญ่และตัวเล็กสีชมพูน่ารักที่ข้างหมอนอีกด้วย

 

“ว้าว ! ”

 

“นี่คือห้องของหนูหรือ ? ”

 

“สวยมาก ! ” หนูน้อยพูดอย่างตื่นเต้น

 

เมื่อเห็นว่าลูกสาวของเขาชอบมัน เจียงเสี่ยวไป๋ก็รู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งและพูดว่า “ชานชาน หนูชอบที่นี่ ดังนั้นตั้งแต่นี้ไป หนูจะได้นอนในห้องของหนูเอง โอเคไหม ? ”

 

“ค่ะ ! ”

 

หนูน้อยตอบตกลงด้วยความยินดี

 

เจียงเสี่ยวไป๋หัวเราะ เดิมทีเขาคิดว่ามันคงเป็นเรื่องยากที่จะโน้มน้าวลูกสาวของเขาให้นอนคนเดียว แต่ไม่คิดเลยว่ามันจะง่ายขนาดนี้

 

“ชานชานเก่งมาก ! ”

 

เจียงเสี่ยวไป๋ชื่นชมหนูน้อยอย่างดีอกดีใจ

 

โดยไม่คาดคิดว่า ประโยคถัดไปของหนูน้อยจะทำลายความดีใจก่อนหน้าของเขาไปทั้งหมด

 

“ถ้าอย่างนั้น ป่าป๊ากับหม่าม๊าก็นอนกับหนูด้วย”

 

“แต่เตียงของหนูเล็กไปหน่อย นอนทั้งสามคนไม่ได้ ! ”

 

เจียงเสี่ยวไป๋กุมขมับ

 

ลูกสาวพ่อ ที่แท้ที่เธอบอกว่าจะนอนห้องของตัวเองก็เพราะต้องการให้เขากับภรรยามานอนด้วย

 

คำโน้มน้าวของเขาเมื่อก่อนหน้านี้ไม่ได้ผลเลย !

 

เธอไม่เข้าใจความพยายามอันอุตสาหะของป่าป๊าเลย !

 

“ชานชาน ตอนนี้หนูอายุ 5 ขวบแล้ว หนูโตขึ้นแล้ว หนูต้องเรียนรู้ที่จะนอนคนเดียว”

 

เจียงเสี่ยวไป๋ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องสอนหนูน้อยอย่างตรงไปตรงมา

 

“แต่หนูยังนอนคนเดียวไม่เป็น”

 

หนูน้อยพูดอย่างมั่นใจ รูปร่างหน้าตาที่น่ารักของเธอทำให้เจียงเสี่ยวไป๋หมดหนทางที่จะพูดต่อ เขาเกิดความเอ็นดูเธอขึ้นมาทันที

 

เฮ้อหยา เขาไม่สามารถทำอะไรกับลูกสาวของเขาได้จริง ๆ

 

ให้แม่ของเธอโน้มน้าวเธอแล้วกัน

 

เจียงเสี่ยวไป๋เดินไปที่ห้องนอนใหญ่อย่างไม่สบอารมณ์ ในเวลานี้หลินเจียอินกำลังเป่าผมอยู่หน้ากระจก ชุดนอนที่เพิ่งซื้อมานั้นนุ่มและโปร่ง อีกทั้งท่าทางของเธอก็แสดงให้เห็นรูปร่างที่สง่างามของเธออย่างสมบูรณ์แบบ รูปร่างที่งดงามนั้นทำให้เจียงเสี่ยวไป๋ร้อนรุ่มไปทั้งตัว

 

เรื่องนี้ใครจะทนได้ ?

 

ร้อนแรงยิ่งกว่าฉากสาวอาบน้ำซะอีก !

 

อย่างไรก็ตาม จนกว่าลูกสาวของเขาจะตกลงไปนอนคนเดียว แม้ว่าเขาจะมีอารมณ์ร่วมรักกับภรรยาของเขามากแค่ไหน ก็ได้แต่ฝันถึงมันเท่านั้น

 

เฮ้อ……

 

เจียงเสี่ยวไป๋สูดอากาศร้อนเหมือนหินหนืด สงบอารมณ์ที่ปั่นป่วนของเขาให้สงบลง แล้วรีบเดินปรี่เข้าไปพูดกับเธอว่า “เมียจ๋า ให้ผมเป่าผมให้คุณดีกว่า”

 

ขณะที่เขาพูด เขาก็หยิบเครื่องเป่าผมและหวีในมือของหลินเจียอินมา หวียาวไปตามเส้นผมสลวยของหลินเจียอิน เขาสะบัดมันเบา ๆ เพื่อให้ผมฟู จากนั้นจึงหมุนเครื่องเป่าผมไปมาและใช้หวีสางผมให้เธอเบา ๆ

 

“หลังจากสระผมแล้ว อย่าเพิ่งรีบเป่าให้ผมแห้ง ไม่งั้นผมของคุณจะหลุดร่วงได้ง่าย ! ”

 

เจียงเสี่ยวไป๋พูดขณะเป่าไดร์

 

การเคลื่อนไหวที่อ่อนโยนแต่มีทักษะของเขาทำให้หลินเจียอินเขินจนต้องค่อย ๆ เบือนหน้ามองไปทางอื่น

 

เขาเป่าผมและหวีผมได้เชี่ยวชาญมาก !

 

เธอคิดอยู่ในใจและสับสนเล็กน้อยว่าผู้ชายจะเป่าผมได้อย่างเชี่ยวชาญขนาดนี้ได้อย่างไร ?

 

หลินเจียอินอดไม่ได้ที่จะกลอกตาใส่เขา

 

“เมื่อก่อนฉันสระผมเสร็จแล้วเอาผ้าเช็ดตัวคลุมไว้บนศีรษะ มันก็ไม่เสียไม่ใช่หรือ ? ”

 

จากนั้น เธอก็พูดต่อ “ผมร่วงแค่ไม่กี่เส้น ไม่ถือว่าผมเสียหรอก ! ”

 

ก่อนที่จะแต่งงานกับเจียงเสี่ยวไป๋ เธอเคยใช้เครื่องเป่าผมที่บ้าน แต่หลังจากแต่งงาน เธอก็ไม่ได้ใช้เครื่องเป่าผมอีกเลย ตอนนี้เธอกลับมาใช้เครื่องเป่าผมครั้งแรกในรอบ 5 ปี

 

ด้วยเหตุนี้ เธอจึงพอใจมาก

 

“คุณไม่เมื่อยแขนหรือ”

 

เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวว่า “ผมของคุณจะต้องได้รับการดูแลอย่างดี ! ”

 

ใบหน้าของหลินเจียอินแดงก่ำด้วยความสุข ตอนนี้สามีเธอให้ความสำคัญกับตัวเธอมาก

 

เธอชอบที่เจียงเสี่ยวไป๋ใส่ใจเธอแบบนี้ !