ผมย้อนอดีตมาเปลี่ยนชะตายุค 80 (นิยายแปล) - ตอนที่ 17 :หนูอยากรู้ความลับของป่าป๊ากับหม่าม๊า

ตอนที่ 17 :หนูอยากรู้ความลับของป่าป๊ากับหม่าม๊า

 

“เสี่ยวเหลย เสี่ยวหยู”

 

เจียงเสี่ยวไป๋ทักทายน้อง ๆ ด้วยรอยยิ้มแล้วถึงได้หันไปพูดกับเจียงไห่หยาง “พ่อ ผมผัดเนื้อกระต่ายกับทำเมนูหมูตุ๋น ผมทำเยอะเลยแบ่งมาให้”

 

“แกไปเอาเงินจากไหนมาซื้อเนื้อ ? ”

 

แม้ว่าเนื้อจะหอมมาก แต่เจียงไห่หยางกลับยังไม่ยอมรับ ทว่าปั้นหน้าบึ้งตึงถามเขาแทน

 

เนื้อกระต่ายยังพอเข้าใจ เพราะหากโชคดีอาจจับได้ตามบนภูเขา แต่หมูตุ๋นนั้น หากไม่มีเงินก็อาจหาซื้อไม่ได้

 

สถานการณ์ในบ้านของเจียงเสี่ยวไป๋เป็นอย่างไร ?

 

นังเลงฉินมาตามทวงหนี้ถึงบ้านขนาดนี้ เขายังมีเงินไปซื้อเนื้อกินอีกหรือ ?

 

เจียงเสี่ยวไป๋ยิ้มและอธิบายว่า “พ่อ ผมขึ้นเขาไปล่าสัตว์มา ได้ไก่ฟ้ากับกระต่ายป่ามา 2-3 ตัว ผมเก็บไว้กิน 1 ตัว แล้วขายที่เหลือไปถึงได้มีเงินมาซื้อเนื้อ”

 

เจียงไห่หยางตะลึงอีกครั้ง

 

ไอ้สารเลวคนนี้ไปล่าสัตว์บนภูเขาจริงหรือ ?

 

เขาไม่มีแม้แต่ปืนลูกซอง แล้วเขาจะล่าสัตว์ได้อย่างไร ?

 

เจียงไห่หยางเกิดความสงสัยอยู่ในใจ แต่เนื้อกระต่ายก็อยู่ตรงหน้าแล้ว เขาจะไม่เชื่อไม่ได้

 

เขาคงไม่ได้รอกระต่ายอย่างเงียบ ๆ แล้วมีกระต่ายวิ่งมาชนตาย จากนั้นเขาก็เก็บกระต่ายมาได้ใช่ไหม ?

 

“จริงหรือ ? ”

 

“จริงสิ ! ”

 

หลังจากถามคำตอบคำกับลูกชายไป สีหน้าของเจียงไห่หยางถึงได้ดีขึ้นมาก เขาพูดขึ้นว่า “เข้ามาเถอะ”

 

“ไม่ล่ะครับ ผมจะกลับบ้านไปกินข้าวกับเจียอินและชานชาน เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมมาใหม่” เจียงเสี่ยวไป๋พูด

 

“ได้สิ”

 

เจียงไห่หยางรับชามมาทั้งสองใบ แล้วพูดขึ้นว่า

 

“อือ มีเนื้อให้กินด้วย”

 

“หมูตุ๋นหอมมาก”

 

เจียงเสี่ยวไป๋หันกลับก็ได้ยินเสียงน้องห้าและน้องหกพูดด้วยความตื่นเต้น

 

พอกลับมาถึงบ้าน หลินเจียอินได้เก็บของที่กองพะเนินไว้บนโต๊ะอาหารเรียบร้อยแล้ว เธอย้ายเตาเล็กมาบนโต๊ะ เนื้อกระต่ายในหม้อกำลังร้อน ๆ ส่งกลิ่นหอมไปทั่ว จานใส่หมูตุ๋นและหมูผัดพริกถูกจัดวางไว้อย่างเป็นระเบียบบนโต๊ะเช่นกัน

 

“ป่าป๊ากลับมาแล้ว”

 

หนูน้อยที่เฝ้าอยู่ตรงโต๊ะอาหารเห็นเจียงเสี่ยวไป๋กลับมาแล้วก็กระโดดโลดเต้นพลางโห่ร้องด้วยความดีใจ

 

หม่าม๊าบอกแล้วว่ารอให้ป่าป๊ากลับมาก่อนค่อยกินข้าว

 

หลินเจียอินออกมาหลังจากได้ยินเสียง ในมือถือชามข้าวสองชามเป็นชามใหญ่และชามเล็ก เม็ดข้าวสีขาวสะอาดปะปนอยู่กับเม็ดข้าวสีทองอ่อนที่มาจากก้นหม้อ ส่งกลิ่นหอมน่ากิน

 

เธอส่งชามใบใหญ่ให้เจียงเสี่ยวไป๋อย่างเงียบ ๆ และยื่นชามใบเล็กให้เจียงชาน จากนั้นหญิงสาวหันกลับไปที่ห้องครัวเพื่อตักของตัวเอง

 

“ขอบคุณนะที่รัก”

 

จู่ ๆ เธอก็ได้ยินเสียงเขาขอบคุณมาจากด้านหลัง ทำให้ร่างของหลินเจียอินสั่นสะท้านไปเล็กน้อย

 

เมื่อก่อนเวลาที่เจียงเสี่ยวไป๋มากินข้าวที่บ้าน เธอก็จะเป็นคนยกอาหารมาให้เขา แต่เขาไม่เคยสนใจและไม่เคยขอบคุณเธอมาก่อน

 

แต่วันนี้เขากลับพูดขอบคุณเธอ

 

เธอรู้สึกได้ว่าเจียงเสี่ยวไป๋ในวันนี้แตกต่างออกไปจริง ๆ

 

และในตอนที่เธอหันกลับมา เธอก็เห็นว่าเจียงเสี่ยวไป๋เดินตามเข้ามาในครัว

 

“คุณไปตักข้าวเถอะ ผมจะไปเอาผักชีมาโรยหน้ากระต่ายผัด” เจียงเสี่ยวไป๋พูดอย่างอบอุ่น

 

เขาซอยผักชีเป็นต้นเล็ก ๆ แล้วใส่ลงในหม้อ จากนั้นก็หั่นต้นหอมโรยหน้าไปอีกหนึ่งกำมือ

 

ทำให้กลิ่นหอมของอาหารแจ่มชัดมากยิ่งขึ้น

 

เจียงเสี่ยวไป๋คีบเนื้อกระต่ายในหม้อให้หลินเจียอิน หลินเจียอินลองชิมดู ปรากฏว่ามันไม่มีกลิ่นเหม็นจริงด้วย ในทางตรงกันข้ามมันกลับขับให้เนื้อกระต่ายผัดมีกลิ่นหอมเข้มข้นยิ่งขึ้น

 

ที่แท้ผักชีมันมีกลิ่นหอมจริง ๆ ด้วย

 

“ป่าป๊า หนูอยากกินบ้าง”

 

เนื้อจากหม้อตั้งอยู่บนเตา เจียงชานน้อยตัวเล็กจึงเอื้อมตักไม่ถึง เมื่อเห็นป่าป๊าคีบอาหารให้หม่าม๊า หนูน้อยจึงมุ่ยปากและอ้อนขอบ้าง

 

“ได้สิ”

 

เจียงเสี่ยวไป๋คีบเนื้อกระต่ายชิ้นหนึ่งให้ลูกสาว แล้วคีบหมูตุ๋นอีกหนึ่งชิ้นในชามให้เธอ เขาพูดด้วยรอยยิ้มว่า “มา พ่อคีบหมูตุ๋นให้ด้วย”

 

“ขอบคุณค่ะป่าป๊า”

 

หนูน้อยพูดอย่างดีใจ

 

เจียงเสี่ยวไป๋ยิ้มอย่างมีความสุข ไม่มีความรู้สึกแปลกหน้าต่อกันระหว่างเขากับลูกสาว หลังจากที่เขากลับมาเกิดใหม่นี้ ชานชานน้อยได้เริ่มยอมรับในตัวเขาแล้ว

 

เขาอดไม่ได้ที่จะชำเลืองมองหลินเจียอิน แต่ก็เห็นว่าเธอเอาแต่ก้มหน้าก้มตากินอย่างเงียบ ๆ

 

เจียงเสี่ยวไป๋ถอนหายใจ ภรรยายังคงไม่ยิ้มให้เขาเหมือนเคย

 

แต่เขารู้ดีว่าเรื่องนี้ไม่ควรรีบร้อนเกินไป

 

คงต้อง……ให้มันค่อยเป็นค่อยไปแล้วสินะ

 

“ข้าวเจ้าอร่อยจัง ! ”

 

“เนื้อกระต่ายอร่อยมาก ! ”

 

“หมูตุ๋นก็อร่อย ! ”

 

“หมูผัดพริกก็อร่อยเหมือนกัน ! ”

 

“อร่อยทุกอย่างเลย ! ”

 

หนูน้อยกินไปคำนึงก็เอ่ยชมหนึ่งที ตอนนี้เธอกินข้าวไว้เต็มปาก ทำให้พูดไม่ชัด

 

“ถ้าอร่อยก็กินเยอะ ๆ นะ”

 

เจียงเสี่ยวไป๋พูดด้วยรอยยิ้ม แววตาที่เขามองลูกสาวมันเปี่ยมไปด้วยความรัก เมื่อก่อนหนูน้อยไม่เคยได้กินอิ่มท้อง ทำให้เธอมีรูปร่างซูบผอม ขนาดผมยังกลายเป็นสีน้ำตาลอ่อน ๆ เพราะขาดสารอาหาร

 

หลินเจียอินกลับไม่เหมือนกัน เธอพูดว่า “ค่อย ๆ กิน”

 

เธอกลัวว่าลูกสาวกินเร็วไปแล้วจะสำลัก

 

“อื้อ ๆ ”

 

หนูน้อยพยักหน้าครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ไม่ยักจะรู้สึกว่ามือของเธอช้าลง เพราะเธอยังคงกินเร็วอยู่

 

เธอไม่เคยกินของอร่อยแบบนี้เลย จะกินช้า ๆ ได้ยังไง เธอยังอยากกินมากกว่านี้

 

หลินเจียอินส่ายหน้าและไม่ได้พูดอะไรต่อ

 

อืม เหตุผลหลัก ๆ ก็คือเธอเองก็ไม่ได้กินช้าเช่นกัน

 

มันไม่ใช่แค่ไม่ได้กินข้าวและเนื้อมานานแล้ว แต่อาหารที่เจียงเสี่ยวไป๋ทำมันอร่อยมากเช่นกัน

 

“เขาทำอาหารเก่งขนาดนี้ ทำไมฉันไม่เคยเห็นเขาทำอาหารมาก่อนเลยนะ”

 

นึกถึงตอนแต่งงานกันแรก ๆ เจียงเสี่ยวไป๋ดีต่อเธอมาก แต่เขาก็ยังไม่เคยทำอาหารให้เธอกินมาก่อน ในใจของเธอจึงรู้สึกผิดหวังขึ้นมาเล็กน้อย

 

เจียงเสี่ยวไป๋ไม่รู้ความคิดในใจของหลินเจียอิน ถ้าเขารู้ เขาจะต้องบอกว่าเธอเข้าใจเขาผิดแล้วล่ะ

 

เพราะถ้าเขาไม่ได้เกิดใหม่ เขาจะปรุงอาหารอร่อย ๆ แบบนี้ได้อย่างไร ?

 

ไม่นาน อาหารมื้อนี้ก็หมด ไม่ว่าจะเป็นในหม้อบนเตาหรือในชามล้วนถูกกินจนเกลี้ยง ไม่เหลือแม้กระทั่งน้ำซุปด้วยซ้ำ

 

“หนูกินอิ่มเกินไปแล้ว”

 

หนูน้อยลูบท้องที่ป่องแล้วพูดด้วยสีหน้าพึงพอใจ

 

หลินเจียอินพูดสอน “ใครให้ลูกกินเยอะขนาดนั้นล่ะ”

 

แต่เสียงของเธอแผ่วมาก เพราะเธอเองก็กินอิ่มจนแน่นท้องเหมือนกัน

 

ถ้าจะโทษต้องโทษเจียงเสี่ยวไป๋ ใครใช้ให้เขาทำอาหารอร่อยขนาดนี้กันล่ะ

 

เจียงเสี่ยวไป๋กินอิ่มแปล้เช่นกัน จะให้ทำอย่างไรได้ ในเมื่อลูกสาวอยากจะแข่งกินกับเขา เขาต้องทำให้ภรรยารักเห็นความสามารถในการกินของเขาให้ได้

 

นอกจากนี้ การได้กินข้าวอย่างพร้อมหน้าพร้อมตากับภรรยาและลูกสาวคือความฝันของเขาในชาติที่แล้วมาหลายสิบปี นี่เป็นครั้งแรกที่ครอบครัวของเขาได้กินอาหารเย็นด้วยกันตั้งแต่เขากลับมาเกิดใหม่ กินมากเกินไปจะผิดอะไร ?

 

หลังจากกินเสร็จ หลินเจียอินลุกขึ้นจะไปล้างจาน แต่เจียงเสี่ยวไป๋กลับแย่งทำเอง “เมียจ๋า คุณพักผ่อนเถอะ ผมล้างเอง”

 

ห๊ะ !

 

หลินเจียอินตกตะลึงอีกครั้ง

 

เจียงเสี่ยวไป๋ทำอาหารแล้วไม่ว่า แต่นี่เขารีบไปล้างหม้อล้างจาน……นี่ยังใช่เขาจริง ๆ หรือเปล่า ?

 

ขณะที่เธอกำลังมึนงง เจียงเสี่ยวไป๋ได้รวบรวมหม้อ ชามและตะเกียบบนโต๊ะแล้วยกไปที่ห้องครัว

 

“พรุ่งนี้หนูอยากกินเนื้ออีก หนูอยากกินฝีมือของป่าป๊า”

 

หนูน้อยเดินตามหลังเจียงเสี่ยวไป๋เหมือนผู้ติดตามตัวน้อยแล้วพูดอย่างออดอ้อน

 

“ได้สิ พ่อจะทำอาหารอร่อย ๆ ให้เจ้าหญิงน้อยของพ่อทุกวันต่อจากนี้”

 

เจียงเสี่ยวไป๋ยิ้มรับ

 

คำขอนี้ไม่มากเกินไปเลย

 

ทางที่ดีที่สุดคือภรรยาของเขาก็ต้องการแบบนี้เหมือนกัน แบบนั้นเขาจะต้องตั้งใจทำเพื่อให้พวกเธอพอใจแน่นอน

 

เจียงเสี่ยวไป๋เดินออกมาจากห้องครัวออย่างมีความสุขก็เห็นหลินเจียอินกำลังจับมือชานชาน ทั้งสองกำลังเดินเล่นในลานบ้านก็เดาว่าพวกเธอน่าจะกำลังเดินย่อย

 

“เมียจ๋า เข้ามาสิ”

 

เจียงเสี่ยวไป๋ยืนยิ้มกวักมือเรียกอยู่ตรงประตู

 

“มีอะไร ? ”

 

หลินเจียอินถามโดยไม่รู้ตัว

 

เธอยังไม่อยากเข้าห้องนอนเร็วเกินไป เธอยังอยากเดินย่อยอีกสักพัก

 

“เรื่องดีน่ะ คุณรีบเข้ามาสิ”

 

เจียงเสี่ยวไป๋ยิ้มอย่างมีเลศนัย

 

“คุณจะไปมีเรื่องดี ๆ อะไรได้ ? ”

 

หลินเจียอินพึมพำบางอย่าง เธอปล่อยมือลูกสาวแล้วเดินเข้าไปในบ้าน

 

ป่าป๊าบอกว่ามีเรื่องดี ส่วนหม่าม๊าก็เดินเข้าห้องโดยไม่พาเธอไปด้วย

 

พวกเขามีความลับอะไรกันนะ ?

 

หนูน้อยวิ่งตามเข้าไปอย่างไม่พอใจ

 

“ป่าป๊า อุ้มหน่อย”

 

หลังจากเข้าบ้านแล้ว หนูน้อยก็วิ่งไปหาป่าป๊า เธอกางแขนออกแล้วเงยหน้ามองเจียงเสี่ยวไป๋อย่างน่ารัก

 

ลูกสาวเป็นฝ่ายทำตัวน่ารักและอ้อนให้อุ้มแบบนี้

 

ใครจะไปห้ามใจไหว ?

 

เจียงเสี่ยวไป๋ใจจะละลาย เขาโน้มตัวลงไปอุ้มลูกสาวอย่างมีความสุข

 

หนูน้อยโผเข้าหาอ้อมกอดของเจียงเสี่ยวไป๋พร้อมกับยิ้มอย่างภูมิใจ

 

‘เฮอะ ๆ หนูตัวติดหนึบกับป่าป๊าแล้ว ความลับระหว่างป่าป๊ากับหม่าม๊า หนีหนูไม่พ้นหรอก’