ผมย้อนอดีตมาเปลี่ยนชะตายุค 80 (นิยายแปล) - ตอนที่ 18 :บริหารเงิน

ตอนที่ 18 :บริหารเงิน

 

จู่ ๆ ลูกสาวก็มาติดป่าป๊าเข้าแล้ว !

 

หลินเจียอินมองดูก็หมดคำจะพูด

 

แค่กินอาหารฝีมือพ่อไปมื้อเดียวก็จะให้พ่ออุ้ม โดยไม่ยอมให้แม่อุ้มแล้วงั้นหรือ ?

 

เมื่อก่อน ชานชานเห็นพ่อของเธอทีไรเป็นต้องหลบให้ห่างอยู่เสมอ ลูกสาวจะติดแค่เธอเท่านั้น แต่ตอนนี้มาติดพ่อ ไม่ยอมสนใจเธอแล้ว

 

ทำไมช่างเปลี่ยนไปเร็วเหลือเกิน

 

หลินเจียอินมองค้อนเจียงเสี่ยวไป๋ ฉันไม่ใช่ชานชาน คุณอย่าหวังว่าจะซื้อฉันได้ด้วยอาหารมื้อเดียว

 

เจียงเสี่ยวไป๋ไม่รู้ความคิดของหลินเจียอิน

 

ถ้าเขารู้ เขาก็คงพูดเป็นแน่ว่า “ถ้ามื้อเดียวไม่พอ งั้นก็ทำให้กินมันทุกมื้อไปเลย”

 

“คุณมีเรื่องอะไร ? ”

 

เห็นเจียงเสี่ยวไป๋เรียกเธอเข้ามา แต่เขาก็เอาแต่หยอกล้ออยู่กับชานชาน หลินเจียอินจึงถามด้วยความสงสัย

 

“อ้อ”

 

เจียงเสี่ยวไป๋ถึงนึกเรื่องสำคัญขึ้นได้ “คุณนั่งลงคุยกันก่อนสิ”

 

เขาพูดพลางอุ้มชานชานไว้ด้วยมือข้างเดียว ส่วนอีกมือลากเก้าอี้มานั่ง แล้วจัดท่าให้ลูกสาวนั่งอยู่บนขา รอจนกระทั่งหลินเจียอินนั่งลงเรียบร้อยแล้ว เขาถึงได้ควักเงินออกมาจากกระเป๋า

 

“อ่ะ ผมให้คุณ ! ”

 

เจียงเสี่ยวไป๋พูดอย่างหนักแน่นแล้วยื่นเงินทั้งหมดใส่มือของหลินเจียอิน

 

ห๊ะ ?

 

หลินเจียอินเบิกตากว้างด้วยความตกตะลึง

 

เงินเหล่านี้ส่วนใหญ่เป็นธนบัตรรูปประชาสามัคคีทั้งนั้น แต่ละใบมีมูลค่าถึง 10 หยวน ส่วนธนบัตรย่อยมีแค่ไม่กี่ใบเท่านั้น

 

ดูจากความหนาของมัน คาดว่าน่าจะมีเป็นหลักร้อยหยวนเลยใช่ไหม ?

 

เงินมากมายขนาดนี้ เจียงเสี่ยวไป๋มอบมันให้เธออย่างนั้นหรือ ?

 

นึกถึงตอนที่เขาทั้งซื้อข้าว ซื้อน้ำมัน ซื้อเนื้อและเครื่องปรุงต่าง ๆ อีกมากมาย ไหนจะเงินที่ใช้หนี้นักเลงเฉิน ตอนนี้เขายังเอาเงินก้อนใหญ่มาให้เธออีก

 

เขาเอาเงินมากมายมาจากไหน ?

 

มือที่หลินเจียอินถือเงินกำลังสั่นเทา

 

“คุณ……คุณไปทำอะไรมา ? ทำไมถึงมีเงินเยอะขนาดนี้”

 

เธอถามเสียงสั่น

 

เจียงเสี่ยวไป๋ยิ้มและพูดว่า “เมียจ๋า เมื่อตอนกลางวันผมทำธนูแล้วขึ้นเขาไปล่าสัตว์ คุณจำไม่ได้หรือไง ? ”

 

“ผมโชคดีล่าสัตว์มาได้เยอะ”

 

“อีกอย่าง ผมล่าเลียงผาได้ด้วยนะ”

 

“ผมก็เลยเข้าเมืองไปขายสัตว์ป่าที่โรงแรมในเครือของรัฐ”

 

หา ?

 

หลินเจียอินตะลึงอีกครั้ง ก่อนหน้านี้เธอถามเจียงเสี่ยวไป๋ว่าเขาไปปล้นสหกรณ์จัดหาสินค้าอุปโภคบริโภคมาหรือเปล่า ผลปรากฏว่าโดนเขาตัดบท เธอจึงไม่ได้ถามเจียงเสี่ยวไป๋ต่อว่าเขาไปเอาเงินมาจากไหน

 

ตอนนี้เองที่เธอเพิ่งรู้ว่าเงินทั้งหมดนี้มาจากการที่เจียงเสี่ยวไป๋ล่าสัตว์เอาไปขาย

 

แม้แต่พรานล่าสัตว์ในเจียงวานยังมักจะกลับมามือเปล่า แต่เจียงเสี่ยวไป๋ไม่เพียงแต่ล่าสัตว์ได้เท่านั้น แต่เขายังขายแลกเงินมาได้มากมายขนาดนี้ด้วย

 

เธอประทับใจเจียงเสี่ยวไป๋จริง ๆ

 

ที่แท้เขาก็เก่งขนาดนี้นี่เอง

 

อีกทั้งเขายังเข้าเมืองไปอย่างเงียบ ๆ แล้วซื้อของติดไม้ติดมือกลับมามากมายขนาดนี้

 

ลำพังแค่การขึ้นเขาไปล่าสัตว์ก็ลำบากมากพอแล้ว นี่เขาต้องเดินเท้าเข้าเมืองไปกลับเป็นระยะทางกว่า 40 ลี้ เขาต้องลำบากขนาดไหนกันนะ

 

ในตอนนี้เองที่เธอตระหนักได้ว่าเจียงเสี่ยวไป๋ได้ทำหลายสิ่งหลายอย่างมากมายขนาดนี้โดยที่เธอไม่รู้

 

“เมียจ๋า ต่อไปนี้ผมจะหาเงินมาให้คุณเยอะกว่านี้อีก”

 

“นับตั้งแต่วันนี้ไป เงินที่ผมหามาได้ทุกหยวนทุกเหมาจะยกให้คุณทั้งหมด ผมจะให้คุณบริหารเงินแค่คนเดียว”

 

เจียงเสี่ยวไป๋มองตาหลินเจียอินและให้คำมั่นสัญญาด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น

 

หลังจากพูดจบ เขาก็ไม่ลืมที่จะพูดติดหวานอีกประโยค “ต่อไปนี้ผมมีหน้าที่หาเงิน ส่วนคุณก็มีหน้าที่ทำตัวเองให้สวยเหมือนดอกไม้”

 

หัวใจของหลินเจียอินเต้นแรง ใบหน้าแดงก่ำ

 

“หนูก็อยากสวยเหมือนดอกไม้เหมือนกัน”

 

เจียงชานน้อยที่นั่งตักเจียงเสี่ยวไป๋เอี้ยวตัวไปพูดกับเขาอย่างมีความสุขเช่นกัน

 

“ได้สิ เจ้าหญิงน้อยของพ่อต้องสวยเหมือนดอกไม้เหมือนกัน”

 

เจียงเสี่ยวไป๋หัวเราะ

 

“หม่าม๊าสวยเหมือนดอกไม้ ชานชานสวยเหมือนดอกไม้ ป่าป๊ามีดอกไม้สวยสองดอก เป็นป่าป๊าที่โชคดีที่สุดในโลก”

 

หนูน้อยพูดอย่างน่ารัก

 

เจียงเสี่ยวไป๋ยิ้มอย่างมีความสุขมากขึ้น เขากอดลูกสาวและหอมแก้มน้อย ๆ ของเธอไปฟอดใหญ่

 

สมแล้วที่เป็นแก้วตาดวงใจของพ่อ พระเจ้าช่างสร้างสรรค์มาจริง ๆ

 

หลังจากหยอกล้อกับลูกสาวสักพัก เจียงเสี่ยวไป๋ก็หันไปพูดกับหลินเจียอินว่า “ทั้งหมดน่าจะมี 222.25 หยวน คุณลองนับดูว่ามันใช่จำนวนนี้หรือเปล่า ? ”

 

เขาขายเนื้อสัตว์ป่าได้เงินมา 263.75 หยวน ซื้อของที่ห้างสรรพสินค้าไป 14.4 หยวน ซื้อเนื้อไป 6.8 หยวน กินบะหมี่ไป 3 เหมา ใช้หนี้นักเลงเฉินไป 20 หยวน น่าจะเหลือเงินทั้งหมด 222.25 หยวน

 

หลินเจียอินนับเงินอย่างเงียบๆ

 

ธนบัตรรูปประชาสามัคคีมีทั้งหมด 22 ใบ ธนบัตร 1 หยวนจำนวน 2 ใบ ธนบัตร 1 เหมาจำนวน 2 ใบและธนบัตร 5 เจี่ยวอีก 1 ใบ

 

ทำให้นับง่ายมาก

 

ไม่ผิด ทั้งหมดนี้คือเงิน 222.25 หยวน

 

ไม่ขาดแม้แต่เจี่ยวเดียว

 

หลินเจียอินกำเงินแน่นด้วยความรู้สึกตื่นเต้น เพราะเธอไม่เคยมีเงินมากขนาดนี้มาก่อน

 

เงินตั้ง 200 กว่าหยวนเชียวนะ ต่อให้เป็นพนักงานในเมืองที่ทำงานในหน่วยงานก็ยังเก็บเงินทั้งปีได้ไม่ถึง 200 หยวน

 

“ให้ฉันหมดนี่เลยจริง ๆ หรือ ? ”

 

หลินเจียอินจ้องไปที่เจียงเสี่ยวไป๋และถามอย่างระมัดระวัง

 

จนถึงตอนนี้ เธอก็ยังคงรู้สึกว่ามันไม่ใช่ความจริง ดังนั้นเธอจึงถามโดยไม่รู้ตัว

 

“ผมบอกแล้วไงว่าผมจะเอาเงินที่ผมหามาได้ทั้งหมดให้คุณ”

 

เจียงเสี่ยวไป๋พยักหน้าแล้วพูดอีกว่า “ผมจะให้คุณเป็นคนดูแลเงินของครอบครัวเรา ดีไหม ? ”

 

“อืม ! ”

 

หลินเจียอินยิ้มอย่างมีความสุข “งั้นฉันขอนับอีกรอบ”

 

เจียงเสี่ยวไป๋ผงะไปครู่หนึ่งแล้วหัวเราะเสียงดัง ในชาติที่แล้วเขาไม่รู้เลยว่าที่จริงแล้วภรรยาของเขาเป็นคนชอบเงินเหมือนกัน

 

เมื่อเห็นเธอมีความสุขขนาดนี้ เจียงเสี่ยวไป๋จึงปล่อยให้เธอนับเงินไป

 

หลินเจียอินนับซ้ำ ๆ อยู่สามรอบอย่างตั้งอกตั้งใจ ถึงได้หยุดนับในภายหลัง

 

“ฉันจะเอาเงินไปเก็บ”

 

หลินเจียอินลุกขึ้นเดินเข้าไปในห้องนอน แต่เมื่อเดินมาถึงประตู เธอก็หันมาพูดกับเขาว่า “ไม่อนุญาตให้คุณเข้ามา”

 

เงินเยอะขนาดนี้ เธอต้องซ่อนไว้ให้ดี

 

จะให้เจียงเสี่ยวไป๋รู้ไม่ได้เด็ดขาด

 

“ได้ ผมไม่เข้าไปหรอก ผมจะพาชานชานไปเดินเล่น” เจียงเสี่ยวไป๋พูดด้วยรอยยิ้ม

 

“หนูจะไปเล่นที่ลานบ้านกับป่าป๊าแล้วนะ”

 

หนูน้อยร้องลั่นอย่างมีความสุข เธอกระโดดลงจากขาของป่าป๊าแล้วจับมือป่าป๊าไปที่ลานบ้าน

 

ค่ำคืนนี้แสงจันทร์ช่างน่าหลงใหล ท้องฟ้าเต็มไปด้วยดวงดาว สายลมอ่อน ๆ ยามค่ำคืนพัดโชยมา

 

“ดีจริง ๆ ! ”

 

เจียงเสี่ยวไป๋ทอดถอนใจ

 

“ป่าป๊า อะไรดีหรอคะ ? ”

 

หนูน้อยไม่เข้าใจที่ป่าป๊าพูดเลยถามอย่างสงสัย

 

เจียงเสี่ยวไป๋พูดอย่างอ่อนโยนว่า “พ่อหมายถึงมันดีจริง ๆ ที่มีลูกกับแม่อยู่อย่างพร้อมหน้าพร้อมตากันแบบนี้”

 

ในตอนนี้ หลินเจียอินเพิ่งเดินออกมาจากในบ้าน เธอได้ยินคำพูดของเจียงเสี่ยวไป๋พอดี ร่างบางจึงหยุดกึก

 

“คุณที่เป็นแบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะ”

 

หลินเจียอินพูดในใจ

 

แต่เธอก็ยังคงปั้นหน้าบึ้งตึง

 

ฮึ่ม เรายังทำหน้าดี ๆ กับเขาไม่ได้ ไม่อย่างนั้นถ้าไม่ให้เขาได้เห็นดี เกิดเขากล้าทำตัวเหลวไหลอีกล่ะ

 

โชคดีที่เจียงเสี่ยวไป๋ไม่รู้ความคิดในใจของหลินเจียอิน ไม่อย่างนั้นมีหวังเขาได้น้อยใจแน่นอน

 

เวลาผ่านไปอย่างเงียบ ๆ หลินเจียอินกับหนูน้อยเริ่มง่วงแล้วจึงกลับเข้าห้องไปนอน

 

เจียงเสี่ยวไป๋อาบน้ำแล้วเข้าห้องนอนเช่นกัน

 

เมื่อเดินไปที่เตียง เขาก็พบว่าภรรยากับลูกสาวหลับไปแล้ว

 

เขาจึงค่อย ๆ ขึ้นไปนอนข้างกายหลินเจียอิน แต่ไม่ว่าอย่างไร เจียงเสี่ยวไป๋ก็นอนไม่หลับ

 

เขาอยากเล่นจ้ำจี้กับเธอ……

 

แค่ดูท่าทีของภรรยาแล้ว เกรงว่าในระยะเวลาอันสั้นนี้คงทำได้ยาก

 

แต่ในเมื่อเขาได้เกิดใหม่ พระเจ้าให้โอกาสเขา แค่นี้เขาก็พอใจมากแล้ว

 

วันข้างหน้ายังอีกยาวไกล

 

ก่อนที่เขาจะรู้ตัว เขาก็หลับสนิทไปเช่นกัน