ผมย้อนอดีตมาเปลี่ยนชะตายุค 80 (นิยายแปล) - ตอนที่ 185 :กลับชิงโจว

ตอนที่ 185 :กลับชิงโจว

 

นับตั้งแต่เขาเกิดใหม่ นอกเหนือจากวันที่พวกเขาย้ายไปบ้านใหม่และดื่มจนเมาเข้าไปนอนกับหลินเจียอินเพียงลำพังแล้ว พวกเขายังไม่มีโอกาสได้ดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์ด้วยกันอีกเลย เพราะมีลูกสาวคอยอยู่ด้วยตลอดเวลา

 

เมื่อมาถึงเจี้ยนหยาง เจียงเสี่ยวไป๋ใช้เวลาในคืนแรกไปกับการดับไฟป่า

 

คืนที่สอง เจียงเสี่ยวไป๋ผล็อยหลับไปบนโซฟาในห้องนั่งเล่น รู้ตัวอีกทีก็เช้าวันต่อมาแล้ว

 

มีเพียงคืนนี้เท่านั้นที่พวกเขามีโอกาสเข้านอนด้วยกัน

 

เมื่อเข้ามาหาหลินเจียอินในห้องนอน เจียงเสี่ยวไป๋ถึงได้รู้ว่านับตั้งแต่พวกเขามาถึงที่นี่ เจียงชานก็นอนกับตายายของเธอมาโดยตลอด

 

บางครั้ง ความสุขก็มาโดยไม่คาดคิด

 

ยิ่งไปกว่านั้น ที่จริงแล้วห้องนี้จริงเป็นห้องนอนของหลินเจียอินเมื่อสมัยวัยรุ่น

 

เจียงเสี่ยวไป๋รู้สึกตื่นเต้นมาก

 

อย่างไรก็ตาม น่าเสียดายที่พวกเขาอยู่ที่บ้านพ่อแม่ของเธอ เขาจึงไม่กล้าทำเสียงดังเกินไป ทำได้เพียงเล่นเพลงรักกับเธออย่างอ่อนโยนเท่านั้น

 

ผ่านไปสักพัก:

 

เจียงเสี่ยวไป๋พลิกตัวขึ้นคร่อมหลินเจียอิน

 

……

 

พอผ่านไปอีกสักพัก:

 

เจียงเสี่ยวไป๋เคลื่อนตัวไล้ไปตามเรือนร่างของหลินเจียอิน

 

……

 

หลินเจียอินขึ้นคร่อมเจียงเสี่ยวไป๋

 

……

 

เจียงเสี่ยวไป๋พลิกตัวขึ้นมาทับร่างหลินเจียอิน

 

……

 

หลินเจียอินพลิกเกมกลายเป็นคนคุมจังหวะรักเอง

 

……

 

สลับวนเวียนไปแบบนี้ จนเกือบเช้า……

 

บางครั้งค่ำคืนนั้นยาวนาน แต่บางคราวก็แสนสั้น

 

เวลาจะสั้นหรือยาวนั้น อยู่ที่ความรู้สึกของคน

 

อย่างไรก็ตาม เจียงเสี่ยวไป๋รู้สึกว่าค่ำคืนนี้ช่างสั้นนัก ยังไม่ทันหลับ รุ่งเช้าก็มาถึงแล้ว

 

ในทางกลับกัน หลินเจียอินกลับรู้สึกว่าเวลานั้นช่างแสนยาวนาน ราวกับว่าเธอวิ่งมาราธอนในยามค่ำคืนไปไม่รู้จักกี่รอบ เธอทั้งเหนื่อยล้า ทั้งปวดเมื่อยไปทั้งตัว หลังจากผ่านพ้นยกแล้วยกเล่า ในที่สุดเธอก็รู้สึกเหมือนได้วิ่งออกจากความมืดมาพบเจอกับรุ่งอรุณ

 

“เกิดอะไรขึ้น ? ”

 

“เมื่อคืนลูกนอนไม่หลับหรือ ? ”

 

เมื่อเห็นเจียงเสี่ยวไป๋มีรอยคล้ำใต้ตา หลิวอี้ถิงจึงถามด้วยความประหลาดใจ

 

เอ่อ……

 

คำถามนี้ของแม่ยายช่างตอบยากจริง ๆ

 

เพราะถ้าเขาตอบ เขาจะต้องโกหกเธอ

 

เพราะเขาบอกไม่ได้จริง ๆ ว่าทำไมเมื่อคืนเขาถึงไม่ได้หลับไม่ได้นอน

 

“เอ่อ……ผมแปลกที่น่ะ ! ”

 

เจียงเสี่ยวไป๋ตอบอย่างขอไปที

 

หลิวอี้ถิงไม่ได้คิดอะไรมากเช่นกัน เธอมองไปรอบ ๆ และไม่เห็นหลินเจียอิน จึงเอ่ยถามขึ้น “เจียอินอยู่ที่ไหน ทำไมถึงยังไม่ตื่น ? ”

 

เจียงเสี่ยวไป๋ยังคงแก้ตัวต่อไป “เธอบอกว่าเธออยากนอนอีกสักหน่อยครับ”

 

โชคดีที่เจียงชานยังไม่ตื่นเช่นกัน หลิวอี้ถิงเลยไม่ได้ถามอะไรอีก

 

ใกล้จะเก้าโมงแล้ว และวันนี้จะต้องกลับบ้าน หลินเจียอินจึงลุกจากเตียงอย่างไม่เต็มใจ

 

เธอเดินโยกเยกเล็กน้อย

 

แต่เธอไม่สามารถให้แม่ของเธอจับสังเกตได้ เพราะจะทำให้แม่ของเธอเป็นกังวล

 

“ฮึ่ม เจียงเสี่ยวไป๋ กลับไปบ้านเมื่อไร ฉันจะจัดการคุณ ! ”

 

หลินเจียอินแอบคาดโทษในใจ

 

เมื่อถึงเวลาร่ำลา เจียงชานถึงกับร้องไห้โฮ แม้จะเป็นเพียงช่วงไม่กี่วันสั้น ๆ แต่เธอได้สร้างความผูกพันธ์กับหลิวอี้ถิง และไม่อยากแยกจากคุณยายของเธอแล้ว

 

หลิวอี้ถิงยังไม่อยากให้หลานสาวกลับไปเช่นกัน ดวงตาของเธอจึงรื้นด้วยคราบน้ำตาขึ้นมา

 

“ชานชาน เดี๋ยวอีกไม่กี่วันยายจะไปเยี่ยมหนู ดีไหมจ๊ะ ? ”

 

“จริงหรือคะ เมื่อคุณยายไปหาหนู หนูจะขอให้ป่าป๊าทำอาหารอร่อย ๆ มากมายให้คุณยายกิน ! ”

 

หลิวอี้ถิงยื่นซองสีแดงซองใหญ่ให้กับเจียงชาน แม้ว่าจะถูกห่อด้วยกระดาษสีแดง แต่เมื่อพิจารณาจากความหนาของมัน ในซองนั้นน่าจะมีอย่างน้อยหนึ่งพันหยวน

 

เจียงเสี่ยวไป๋และหลินเจียอินต่างมองหน้ากัน ทั้งคู่รู้สึกหมดหนทาง

 

เป็นไปตามที่พวกเขาคาดเอาไว้

 

“ขอบคุณค่ะคุณยาย ! ”

 

เด็กน้อยดีใจเป็นอย่างยิ่งเมื่อได้รับอั่งเปา

 

เธอไม่รู้หรอกว่าเงินมากหรือน้อย แต่การได้รับซองจดหมายสีแดงทำให้เธอมีความสุขราวกับว่าเธอได้รับรางวัล

 

“แม่ พวกเราจะกลับแล้วนะครับ ! ”

 

“หลายวันมานี้พวกเราทำให้แม่เหนื่อยแล้ว แม่อยู่บ้านพักผ่อนสักวันเถอะครับ”

 

เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวก่อนขึ้นรถ

 

หลิวอี้ถิงตอบว่า “แม่ไม่เหนื่อยหรือ ถ้าไม่มีพวกลูกที่บ้าน ที่นี่ก็จะว่างเปล่าและเงียบเหงา ดังนั้นแม่ไปทำงานดีกว่า เดี๋ยวเร็ว ๆ นี้เราจะไปเยี่ยมพวกลูกที่บ้านนะ”

 

เจียงเสี่ยวไป๋ยิ้ม เขากำลังรอคำตอบนั้นอยู่

 

หลังจากบอกลาหลิวอี้ถิงอีกครั้ง เจียงเสี่ยวไป๋ก็สตาร์ทรถจี๊ปและขับออกจากลานเล็ก ๆ ไปอย่างช้า ๆ

 

หลิวอี้ถิงจ้องมองจนกระทั่งรถจี๊ปหายไปที่ปลายถนน เธอยืนนิ่งอยู่กับความคิดของตนเองอยู่ครู่หนึ่ง

 

เจียงเสี่ยวไป๋ไม่ได้ออกจากเมืองทันที เขาขับรถไปที่ห้างสรรพสินค้าของเจี้ยนหยางแทน

 

“ความคิดของคุณคือการซื้อของหรือ ? ”

 

เมื่อพวกเขามาถึงห้างสรรพสินค้า หลินเจียอินก็ทำหน้าบูดบึ้งและถามขึ้น

 

เธอคิดว่าเขามีแผนดี ๆ อะไรเสียอีก แต่กลับกลายเป็นว่าเขาแค่อยากช้อปปิ้ง

 

น่าทึ่งมากที่เธอเชื่อคำพูดหวาน ๆ ของเขาเมื่อคืนนี้และทำตามแผนของเขา

 

“ใช่แล้ว เราไปซื้อของกันเถอะ”

 

เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวอย่างมั่นใจ เนื่องจากการให้เงินกับพ่อตาแม่ยายไม่ได้ผล เขาจึงตัดสินใจที่จะไม่ให้เงินพวกเขาเลย แต่เลือกซื้อของให้พวกเขาแทน

 

เขาสังเกตเห็นว่านอกจากโทรทัศน์แล้ว ในบ้านของพ่อตาแม่ยายแทบไม่มีเครื่องใช้ในครัวเรือนอื่นใดเลย

 

ในฐานะนายอำเภอ ค่อนข้างน่าแปลกใจที่บ้านของพ่อตาของเขาเรียบง่ายเพียงนี้

 

“ป่าป๊า เรามาซื้อของอะไรหรือคะ ? ”

 

หลังจากไปที่ห้างสรรพสินค้ากับเจียงเสี่ยวไป๋สองสามครั้ง เจียงชานก็รู้ว่าเมื่อใดก็ตามที่พวกเขาเข้าใกล้เคาน์เตอร์ พ่อของเธอจะต้องซื้อของอีกครั้ง

 

เธอชอบไปช้อปปิ้งกับป่าป๊ามาก

 

เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวว่า “วันนี้ เรากำลังซื้อเครื่องใช้ในครัวเรือนให้กับคุณตาคุณยาย”

 

เด็กน้อยตอบว่า “บ้านคุณยายมีโทรทัศน์แล้ว”

 

สำหรับเธอ ‘เครื่องใช้ในครัวเรือน’ หมายถึงโทรทัศน์ เธอเอียงคอคิดอยู่ครู่หนึ่ง “โอ้ โทรทัศน์ของคุณยายไม่ใหญ่เท่าของเรา พ่อคะ หนูอยากได้อันที่ใหญ่กว่านี้ให้คุณยายหน่อยค่ะ”

 

เจียงเสี่ยวไป๋อดยิ้มไม่ได้ “ชานชาน เครื่องใช้ในครัวเรือนมีหลายสิ่งหลายอย่าง ไม่ใช่แค่โทรทัศน์ ยังมีเครื่องซักผ้า เครื่องปรับอากาศ และอื่น ๆ อีกมากมาย”

 

หลินเจียอินกะพริบตา ทันใดนั้นก็เข้าใจความคิดในการซื้อของของเจียงเสี่ยวไป๋ ไม่ใช่ของเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เธอคิดไว้ตั้งแต่แรก เช่น อาหารหรือเสื้อผ้า เขาหมายถึงการซื้อเครื่องใช้ในครัวเรือนจำพวกเครื่องใช้ไฟฟ้าขนาดใหญ่ต่างหาก

 

การมีเครื่องซักผ้าให้แม่ได้ใช้คงจะดีไม่น้อย เพราะแม่อายุมากแล้ว !

 

เมื่อใกล้ถึงฤดูร้อน การติดตั้งเครื่องปรับอากาศที่บ้านจะช่วยให้พ่อแม่ของเธอเย็นสบาย

 

อืม สามีของเธอมักคิดเรื่องต่าง ๆ อย่างละเอียดถี่ถ้วนเสมอ

 

ในห้างสรรพสินค้า เจียงเสี่ยวไป๋ไปช้อปปิ้งอย่างสนุกสนาน โดยซื้อเครื่องซักผ้าฝาบนรุ่นล่าสุดของยี่ห้อโหยวอี้ ตู้เย็นใหม่ยี่ห้อซินเฟย และเครื่องปรับอากาศยี่ห้อเสี่ยวเทียนเอ๋อร์สำหรับห้องนั่งเล่นและในห้องนอนแต่ละห้อง

 

หลังจากซื้อเครื่องใช้ไฟฟ้าชิ้นใหญ่แล้ว พวกเขาก็เริ่มซื้อเสื้อผ้าและสิ่งจำเป็นในชีวิตประจำวัน

 

หลังจากช้อปปิ้งเสร็จ พวกเขาก็ใช้จ่ายเงินไปมากกว่า 10,000 หยวน

 

หลินเจียอินเป็นคนจ่ายทั้งหมดโดยที่เธอไม่รู้สึกเสียดายเงินเลยแม้แต่น้อย

 

เจียงเสี่ยวไป๋บอกให้ทางห้างสรรพสินค้าจัดส่งของทั้งหมดไปที่บ้านพ่อตาเขาในตอนเย็น หลังจากนั้น เขาก็ขับรถกลับชิงโจวพร้อมกับหลินเจียอินและเจียงชาน

 

ประมาณ 2 ชั่วโมงต่อมา พวกเขาก็มาถึงที่ร้าน

 

หลินเจียอินรีบไปทำงาน แต่เจียงเสี่ยวไป๋พูดว่า “ดูสิ แม้ว่าเราจะหายไปหลายวัน แต่ทุกอย่างก็ดำเนินไปอย่างราบรื่นใช่ไหม ? ”

 

“แล้ว ? ” หลินเจียอินถาม

 

“ดังนั้น เมียจ๋า คุณควรพักผ่อนก่อน” เจียงเสี่ยวไป๋กล่าว

 

ร้านค้าทั้งหมดดำเนินงานภายใต้ความรับผิดชอบของแต่ละคน ยิ่งไปกว่านั้นยังมีหวังผิงและเฝิงเยี่ยนหงเป็นผู้ถือหุ้น แม้ว่าหลินเจียอินที่เป็นผู้จัดการทั่วไปจะไม่อยู่ 2-3 วัน แต่ร้านค้าทั้งหมดก็ยังเปิดทำการได้ตามปกติ

 

อย่างไรก็ตาม หลินเจียอินไม่ได้ทำตัวสบาย ๆ เหมือนเจียงเสี่ยวไป๋ เธอยังคงไปที่ร้านแต่ละแห่งเพื่อพูดคุยกับผู้จัดการ ตรวจสอบบัญชี และตรวจสอบมาตรฐานความสะอาดของร้านค้า

 

เจียงเสี่ยวไป๋เองก็ไม่รู้จะห้ามอย่างไร

 

อาจกล่าวได้ว่านิสัยของแต่ละคนแตกต่างกัน และทัศนคติต่อการจัดการสิ่งต่าง ๆ แตกต่างกันไป บางคนเป็นคนทำงานหนักโดยธรรมชาติและไม่สามารถทำตัวตามสบายได้ เว้นแต่จะมีเหตุการณ์ที่ทำให้ต้องหยุดพัก ในทางกลับกัน บางคนกลับเป็นง่าย ๆ ผ่อนคลาย ตราบใดที่โลกไม่แตกสลาย พวกเขาก็ไม่กังวล

 

แม้ว่าท้องฟ้าจะถล่มทลาย ผู้คนเหล่านี้เชื่อว่ามีคนที่สูงพอที่จะพยุงท้องฟ้าไว้ได้เสมอ

 

เห็นได้ชัดว่าหลินเจียอินอยู่ในประเภทแรก

 

“ไม่ได้กาล ฉันปล่อยให้เมียจ๋าเป็นกังวลขนาดนี้ไม่ได้ ! ”

 

เจียงเสี่ยวไป๋พึมพำกับตัวเอง

 

แผนการของเขาคือทำให้ภรรยาของเขาให้กลายเป็นบุคคลที่ร่ำรวยที่สุดในโลก ไม่ใช่ให้ภรรยาทำงานหนักเพื่อให้ตัวเองรวยที่สุดในโลก

 

เขาจำเป็นต้องค้นหาวิธีที่จะเปลี่ยนแปลงสิ่งต่าง ๆ

 

อย่างไรก็ตาม แม้ว่าเขาจะบอกให้หลินเจียอินพักผ่อน แต่ตัวเขาเองก็ยังยุ่งไม่หยุดหย่อน

 

เขาไม่มีทางเลือก เขาไม่ได้มาที่ร้าน 2-3 วันแล้ว และเครื่องปรุงรสกุ้งอบน้ำมันสำเร็จรูปที่เขาเตรียมไว้ก่อนหน้านี้ก็กำลังจะหมดลง เขาต้องรีบทำเพิ่มอีก

 

ตลอดช่วงบ่าย เขาทำงานในห้องครัวของร้านเก่า ผสมเครื่องปรุงรสกุ้งอบน้ำมันสำเร็จรูปเป็นชุดแล้วชุดเล่าจนกระทั่งเกือบมืด เขาถึงได้วางมือ

 

“พรุ่งนี้ ฉันต้องไปดูว่าโรงงานผลิตเครื่องปรุงรสไปถึงไหนแล้ว”

 

เมื่อเดินออกจากห้องครัว เจียงเสี่ยวไป๋ก็ยืดตัวบิดซ้ายทีขวาทีและพึมพำกับตัวเอง