ผมย้อนอดีตมาเปลี่ยนชะตายุค 80 (นิยายแปล) - ตอนที่ 186 :คุณมาผิดแล้ว

ตอนที่ 186 :คุณมาผิดแล้ว

 

ก็อก ก็อก ก๊อก !

 

หลังจากเลิกงานและกลับบ้าน หลิวอี้ถิงอยู่ในครัวเพื่อเตรียมอาหารเย็น ทันใดนั้นเธอก็ได้ยินเสียงเคาะประตูดังขึ้น

 

“ลืมเอากุญแจไปอีกแล้วหรือ ! ”

 

เธอพึมพำกับตัวเองขณะเช็ดมือบนผ้ากันเปื้อน แล้วเดินไปเปิดประตู

 

“สวัสดีครับ นี่คือบ้านของคุณหมอหลิวหรือเปล่าครับ ? ” ชายวัยกลางคนในชุดยูนิฟอร์มของพนักงานห้างสรรพสินค้ายืนอยู่ที่หน้าประตู

 

“ใช่ค่ะ ฉันเอง ! ”

 

หลิวอี้ถิงพยักหน้าและมองดูชายคนนั้นด้วยความสับสนแ แล้วถามว่า “คุณเป็นใครคะ ? ”

 

พนักงานมีรอยยิ้มบนใบหน้าและพูดว่า “สวัสดีครับหมอหลิว ผมชื่อหวงเหวินฮวา มาจากห้างสรรพสินค้า ผมนำของมาส่งให้คุณครับ”

 

หลิวอี้ถิงดูสับสนไปเล็กน้อยและพูดว่า “สหาย ฉันคิดว่าคุณจำผิดคนแล้ว ฉันไม่ได้ซื้ออะไรจากห้างสรรพสินค้าของคุณเลย ! ”

 

ตอนนี้เพิ่งอยู่ในยุคปี 1983 และลูกค้าไม่ได้รับบริการจัดส่งถึงบ้านจากห้างสรรพสินค้าเมื่อซื้อสินค้า

 

หลิวอี้ถิงนึกว่าเธอเจอกับนักต้มตุ๋นเข้าแล้ว จึงเตรียมจะปิดประตู

 

หวงเหวินฮวารีบพูดว่า “เดี๋ยวก่อนครับหมอหลิว ชื่อเต็มของคุณคือหลิวอี้ถิง และที่อยู่บ้านของคุณคือเลขที่ 49 ถนนกู่หย๋าใช่ไหมครับ ? ”

 

หลิวอี้ถิงพยักหน้าอีกครั้ง

 

หวงเหวินฮวากล่าวว่า “ถ้าอย่างนั้นก็ถูกต้องแล้วครับ”

 

พูดจบ เขาก็หันกลับมาและส่งสัญญาณไปที่รถบรรทุกสินค้าคันเล็กที่จอดอยู่ใกล้ ๆ “ขนของลง เจ้าของอยู่บ้านแล้ว”

 

หลิวอี้ถิงเดินตามเสียงนั้นไป และเห็นพนักงานหลายคนกำลังขนกล่องกระดาษแข็งขนาดใหญ่ออกจากพื้นที่เก็บสัมภาระของรถบรรทุก

 

เธอยิ่งสับสนมากขึ้นไปอีก อาจเป็นของที่สามีของเธอซื้อไว้หรือเปล่า ?

 

แต่นั่นก็ไม่สมเหตุสมผลเช่นกัน หลินต้าเหว่ยไม่เคยซื้ออะไรเลย เธอมักจะจัดการซื้อพวกข้าวของเครื่องใช้ในครัวเรือนและของใช้ในชีวิตประจำวันด้วยตัวเองเสมอ

 

ไม่นาน พนักงานก็นำกล่องใหญ่มาส่งถึงหน้าประตูบ้าน

 

“ของเหล่านี้คืออะไร ? ”

 

“ฉันไม่ได้ซื้ออะไรเลยจริง ๆ ! ”

 

หลิวอี้ถิงรีบประท้วง

 

หวงเหวินฮวาหยิบเอกสารออกมาสองสามฉบับแล้วมองดู จากนั้นถึงได้พูดว่า “คุณหมอครับ ไม่น่าจะมีอะไรผิดพลาด ชื่อของคุณถูกเขียนอยู่ในรายการจัดส่ง ในบิลส่งของระบุว่าให้จัดส่งที่นี่ครับ”

 

หลังจากตรวจสอบเอกสารอย่างละเอียดอีกครั้ง เขาก็พูดต่อ “ชื่อของผู้จ่ายเงินเขียนว่า หลินเจียอิน คุณรู้จักคนชื่อนี้ไหมครับ ? ”

 

“เธอเป็นลูกสาวของฉัน ! ”

 

“ถ้าอย่างนั้นคงไม่มีอะไรผิดพลาด กรุณาหลีกทางให้พนักงานนำของเข้าไปด้วยครับ ยังมีของอีกหลายชิ้นเลยครับ ! ”

 

หลิวอี้ถิงรีบก้าวถอยหลัง แต่เธอยังสับสน พวกเขาควรจะกลับไปที่ชิงโจวไม่ใช่หรือ ? ทำไมพวกเขาถึงซื้อของแล้วส่งกลับมาบ้านนี้ล่ะ ?

 

พนักงานเริ่มนำสิ่งของเข้าบ้านทีละชิ้น จากนั้นได้ทำการแกะกล่องและติดตั้งให้

 

มีทั้งเครื่องซักผ้า ตู้เย็น แอร์ โซฟา โต๊ะ……

 

กว่าจะติดตั้งของชิ้นใหญ่ทั้งหมดนี้เสร็จก็เลยเวลา 20.00 น. แล้ว

 

จากนั้น หวงเหวินฮวายังได้ให้คนขนพวกเครื่องใช้ในชีวิตประจำวันและวัตถุดิบทำอาหารต่าง ๆ เช่น ข้าว บะหมี่ น้ำมันปรุงอาหาร ยาสีฟัน แปรงสีฟัน น้ำยาซักผ้า สบู่ กระดาษชำระ พร้อมด้วยเสื้อผ้า ผ้าปูที่นอน และผ้านวมเข้ามาไว้ในบ้านของหลิวอี้ถิงด้วย

 

ขณะที่เธอดูแต่ละรายการ หลิวอี้ถิงถึงกับตกตะลึง

 

“ทั้งหมดนี้เป็นงินไปเท่าไหร่ ? ”

 

หวงเหวินฮวายื่นใบเสร็จรับเงินให้เธอ แล้วพูดว่า “รวมแล้วเป็นเงินกว่า 18,000 หยวนครับ”

 

18,000 หยวน !

 

หลิวอี้ถิงหูอื้อ หัวใจของเธอเต้นแรง

 

เธอเป็นหัวหน้าแพทย์ประจำโรงพยาบาลประจำอำเภอเจี้ยนหยาง โดยมีรายได้เพียงเดือนละ 65 หยวนเท่านั้น ในขณะที่หลินต้าเหว่ยเป็นนายอำเภอ โดยได้รับเงินเดือนระดับบริหารขั้น 14 ซึ่งได้เงินเดือนเพียง 141 หยวนต่อเดือน

 

ซึ่งครอบครัวของพวกเขาถือได้ว่ามีรายได้ค่อนข้างสูง แต่พวกเขามีรายได้รวมกันเพียงประมาณ 200 หยวนต่อเดือนเท่านั้น รายได้รวมต่อปีของพวกเขาน้อยกว่า 3,000 หยวน

 

แต่สิ่งของที่ลูกสาวของพวกเขาซื้อมาในครั้งเดียวมีราคามากกว่า 18,000 หยวน

 

นั่นคือเงินเดือนของเธอและหลินต้าเหว่ยรวมกันเป็นเวลาหลายปีเลยนะ !

 

“หมอหลิว คุณช่างโชคดีจริง ๆ ! ”

 

“ใช่แล้ว หมอหลิว ลูกสาวของคุณรวยมาก ! ”

 

“ไม่ใช่แค่รวยนะครับ แต่ลูกสาวของคุณยังกตัญญูอีกด้วย ! ”

 

“……”

 

พนักงานต่างพูดด้วยความชื่นชมและอิจฉา

 

เมื่อฟังคำชมเหล่านี้ หลิวอี้ถิงกลับดีใจไม่ออกเลย เพราะเธอรู้สึกว่าลูกของเธอใช้เงินมากเกินไป !

 

เดิมทีตอนที่หลินเจียอินแต่งงาน เธอในฐานะแม่ไม่ได้ไปร่วมงานแต่งงานและไม่ได้ให้สินเดิมลูกสาวเลย เธอรู้สึกผิดมาก และนั่นคือสาเหตุที่เธอมอบอั่งเปาให้กับหลานสาวไป 1,200 หยวน เพราะส่วนหนึ่งมีไว้เพื่อชดเชยค่าสินเดิมของลูกสาวเธอ

 

เธอไม่รู้เลยว่าหลังจากให้เงินแล้ว ลูกสาวของเธอจะซื้อของที่มีมูลค่ามากกว่าสิบเท่าของจำนวนนั้น ยิ่งไปกว่านั้น ของพวกนี้ยังให้พนักงานของห้างสรรพสินค้าเป็นคนส่งมาให้ ทำให้เธอไม่มีโอกาสปฏิเสธด้วยซ้ำ

 

“ลูกสาวคนนี้ฉลาดแกมโกงมากขึ้นเรื่อย ๆ แล้ว ! ”

 

หลิวอี้ถิงบ่นอุบอยู่ในใจ

 

แต่แล้วเธอก็กลับมาคิดใหม่ จะว่าไปแล้วมันก็ไม่ถูกสิ ลูกสาวของเธอเป็นคนแบบไหน ? ในฐานะแม่ ไม่มีใครรู้จักลูกสาวดีไปกว่าเธอแล้ว

 

คนที่ทำอะไรแบบนี้ได้ต้องเป็นเจียงเสี่ยวไป๋แน่นอน !

 

“เฮ้อ……ลูกเขยคนนี้ ! ”

 

หลิวอี้ถิงส่ายหัวและยิ้มเหยเก

 

เมื่อหลินต้าเหว่ยกลับมาถึงบ้านหลังจากทำงานล่วงเวลา เขาพบว่าบ้านได้รับการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ เพราะตอนนี้มีทั้งโซฟาชุดใหม่ โต๊ะใหม่ มีแม้กระทั่งเครื่องปรับอากาศและตู้เย็นเพิ่มเข้ามาด้วย

 

เขาอุทานด้วยความประหลาดใจ “เกิดอะไรขึ้นที่นี่ ? ”

 

เขารู้จักภรรยาของเขาดี เธอจะไม่ซื้อของมากมายโดยไม่มีเหตุผลแน่นอน

 

หลิวอี้ถิงยื่นใบเสร็จรับเงินใบหนึ่งให้เขา แล้วพูดว่า “ฝีมือลูกเขยของคุณ ! ”

 

หลินต้าเว่ยหยิบใบเสร็จรับเงินมาดู “นี่มันมากกว่าหมื่นหยวนอีกนะ ! ”

 

“มันคือ 18,000 หยวนต่างหาก ! ” หลิวอี้ถิงกล่าว

 

“นี่มัน……เรื่องล้อเล่นอะไรกัน ! ” หลินต้าเหว่ยพูดอย่างไม่สบอารมณ์ “ไม่ได้ ฉันจะโทรหาเขา ! ”

 

หลินต้าเหว่ยกดหมายเลขโทรศัพท์ของร้านที่เจียงเสี่ยวไป๋ทิ้งไว้ให้เขาทันที

 

“สวัสดี ที่นี่คือร้านกุ้งอบน้ำมันชิงเจียงสาขาหลัก ไม่ทราบว่าคุณต้องการพูดกับใคร ? ”

 

“ฉันขอสายเจียงเสี่ยวไป๋หน่อย ! ”

 

“ขออภัยด้วย เขาเลิกงานกลับบ้านไปแล้ว ถ้าสะดวกคุณสามารถฝากข้อมูลติดต่อไว้ได้ แล้วพรุ่งนี้เขามาทำงานแล้ว……”

 

“ไม่ล่ะ ! ”

 

หลินต้าเหว่ยวางสายโทรศัพท์

 

เพราะตอนนี้เจียงเสี่ยวไป๋ได้กลับบ้านไปแล้ว และเขากำลังนอนกรนเสียงดัง

 

วันถัดไป

 

หลังจากใช้เวลาครึ่งวันในการทำเครื่องปรุงรสสำเร็จรูปกุ้งอบน้ำมัน เจียงเสี่ยวไป๋ก็ขับรถไปที่สถานที่ก่อสร้างโรงงานผลิตเครื่องปรุงทางตอนใต้ของเมือง

 

“พี่เจียง ! ”

 

“เถ้าแก่เจียง ! ”

 

“เสี่ยวไป๋ ! ”

 

จวงปี้เฉิง หลี่เฉิงหรูและถานชิงซานเห็นเจียงเสี่ยวไป๋ ทุกคนจึงทักทายเขา

 

ทั้งสามคนทักทายเขาแตกต่างกัน บ่งบอกถึงความสัมพันธ์ที่แตกต่างกันของพวกเขา

 

เจียงเสี่ยวไป๋ยื่นบุหรี่ให้คนละมวนแล้วถามว่า “การก่อสร้างเป็นอย่างไรบ้าง ? ”

 

ถานชิงซานกล่าวว่า “ส่วนของไลน์ผลิตชั่วคราวเสร็จสมบูรณ์แล้ว เราได้ติดตั้งและทดสอบอุปกรณ์ผลิตแล้ว เรากำลังรอคุณอยู่พอดี”

 

เจียงเสี่ยวไป๋พยักหน้าและถามว่า “แล้ววัตถุดิบที่ฉันขอล่ะ ? ”

 

ถานชิงซานตอบว่า “ของทั้งหมดอยู่ในโกดังชั่วคราว ทุกอย่างเตรียมพร้อมหมดแล้ว”

 

“ลำบากพี่ชิงซานแล้ว”

 

เจียงเสี่ยวไป๋พอใจกับผลงานของถานชิงซานมาก และมั่นใจว่าการแต่งตั้งเขาเป็นผู้จัดการโรงงานถือเป็นการตัดสินใจที่ถูกต้องแล้ว

 

“ทางเข้าหลักก็เกือบจะเสร็จแล้วเช่นกัน ต่อไปเราจะปูทางเท้า จัดสวนแปลงดอกไม้ และตกแต่งพื้นที่จอดรถทั้งสองด้าน” จวงปี้เฉิงยังอธิบายความคืบหน้าของงานก่อสร้างเพิ่มเติมด้วย

 

เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวว่า “งานที่เหลือไม่มีอะไรเร่งรีบ พวกคุณค่อย ๆ ทำไป”

 

ด้วยขนาดของโรงงานผลิตเครื่องปรุงของเขา คาดว่าคงต้องรอจนถึงเดือนตุลาคม

 

ก่อนหน้านั้น โรงงานจำเป็นต้องผลิตเครื่องปรุงรสกุ้งอบน้ำมันสำเร็จรูป จึงไม่เหมาะที่จะเริ่มงานก่อสร้างใหญ่

 

จวงปี้เฉิงพยักหน้าและกล่าวว่า “พนักงานทำงานหนักมาสองเดือนแล้ว ถึงเวลาให้พวกเขาได้พักผ่อนสักหน่อยเหมือนกัน”

 

หลังจากการสนทนาสั้น ๆ เจียงเสี่ยวไป๋ก็เดินนำถานชิงซานเข้าสู่ไลน์ผลิตชั่วคราว

 

จากนั้น เจียงเสี่ยวไป๋ก็ใช้เครื่องจักรและอุปกรณ์ผลิตเครื่องปรุงรสกุ้งอบน้ำมันสูตรลับ โดยมีถานชิงซานคอยเป็นลูกมือให้

 

กระบวนการดำเนินไปอย่างราบรื่น ทำให้พวกเขาสามารถผลิตเครื่องปรุงรสชุดทดลองชุดแรกได้อย่างรวดเร็ว

 

เนื่องจากขาดบรรจุภัณฑ์ เจียงเสี่ยวไป๋จึงเติมเครื่องปรุงรสในภาชนะขนาดใหญ่ โดยตั้งใจที่จะนำกลับไปที่ร้านเพื่อทดลองทำกุ้งอบน้ำมันสักกระทะ

 

ก่อนออกเดินทาง ถานชิงซานกล่าวว่า “เสี่ยวไป๋ คุณขอให้ฉันติดต่อกับโรงงานผลิตพลาสติก ฉันไปแวะเวียนหาพวกเขามาแล้ว แต่โรงงานของพวกเขาจวนจะปิดตัวลงในไม่ช้า”

 

ในตอนแรกเจียงเสี่ยวไป๋ชะงักไป จากนั้นเขาก็พูดว่า “ไม่เป็นไร แค่บอกฉันว่าพี่ได้เรียนรู้อะไรจากสถานการณ์ของพวกเขาก็พอ”

 

ที่จริงแล้วการเจอโรงงานที่ใกล้จะปิดตัวลงในช่วงปลายปีไม่ใช่เรื่องเลวร้าย

 

เขากลับชอบมันมากกว่า !