ผมย้อนอดีตมาเปลี่ยนชะตายุค 80 (นิยายแปล) - ตอนที่ 23 เมีย, ผมให้

ตอนที่ 23 เมีย, ผมให้

 

“เมียจ๋า อ่ะนี่”

 

หลินเจียอินได้ยินเจียงเสี่ยวไป๋บอกว่าจะให้บางอย่าง ตอนแรก เธอนึกว่าเขาซื้อของมาให้เธอ เธอจึงถามไปว่า: “อะไรหรือ ? ”

 

จากนั้นเธอก็มองไปในมือของเจียงเสี่ยวไป๋

 

ผลปรากฏว่าเธอเห็นเพียงเงินแค่ 1 เหมา……เท่านั้น

 

“คุณ……คุณใช้เงิน 50 หยวนจนเหลือแค่ 1 เหมาเนี่ยนะ ? ”

 

หลินเจียอินเบิกตากว้าง รู้สึกเสียดายเงินมาก

 

ดูจากของที่เจียงเสี่ยวไป๋ซื้อกลับมาแล้ว ดูเหมือนว่าเขาจะใช้เงินไม่ถึง 50 หยวนด้วยซ้ำไป

 

“หรือว่าเขาไปเล่นไพ่อีกแล้ว แล้วเสียไพ่จนเงินหมดตัว ? ”

 

หลินเจียอินเกิดความกังวลขึ้นในใจ สีหน้าของเธอพลันเย็นชาขึ้น

 

เวลาเจียงเสี่ยวไป๋ซื้อของ เขาจะคิดเพียงว่าสิ่งนี้จำเป็น สิ่งนั้นจำเป็น เขาถึงได้ซื้อ เขาไม่ได้คิดเรื่องอื่นเลย

 

จนกระทั่งเขาจ่ายเงินไปเกือบหมด ณ วินาทีนี้เขาถึงก็รู้ว่าตัวเองเหลือเงินอยู่เพียง 1 เหมาเท่านั้น

 

เขาจึงรู้สึกผิดเล็กน้อย

 

เมื่อเห็นว่าหลินเจียอินมีสีหน้าเย็นชา

 

เจียงเสี่ยวไป๋จึงรีบอธิบายให้เธอฟัง “พรุ่งนี้ผมจะเริ่มเปิดร้านแล้ว ผมเลยซื้อของใช้จำเป็นแล้วฝากไว้ที่ร้านของหวังผิง ถึงได้หมดเงินไปเยอะแบบนั้น”

 

“อ้อ”

 

หลินเจียอินโล่งอก เธอพูดอย่างไม่สบอารมณ์ว่า “เหลือเงินแค่ 1 เหมาจะเอามาให้ฉันทำไม ทำไมไม่เก็บไว้เอง”

 

“ไม่ได้ เหลือ 1 เหมาก็ต้องคืน”

 

เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวอย่างชอบธรรมและนำเงิน 1 เหมาใส่มือของหลินเจียอิน

 

หลินเจียอินรับเงินมา ในใจก็คิด

 

อืม ขอเพียงแค่ในมือของเจียงเสี่ยวไป๋ไม่มีเงิน เขาก็จะไม่ไปเล่นการพนันแล้ว

 

แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน

 

หลังจากดีใจแล้ว เธอจึงถามว่า “คุณคิดจะขายอะไร ? ”

 

เจียงเสี่ยวไป๋ตอบ “ผมให้หวังผิงทำเพิงหน้าร้านของเขาให้ผม ผมตั้งใจว่าจะทำผัดมันฝรั่งขาย”

 

“ผัดมันฝรั่ง ? ”

 

หลินเจียอินตกตะลึง ตอนแรกเขานึกว่าเจียงเสี่ยวไป๋จะมีแผนธุรกิจดี ๆ แต่ที่ไหนได้เขากลับจะขายผัดมันฝรั่ง มันฝรั่งมันฝรั่งเป็นอาหารหลักในชนบท แม้แต่คนเมืองก็ยังกินข้าวหรือแป้งข้าวเจ้าผสมมันฝรั่ง พวกเขากินจนเบื่อแล้ว ใครจะยังซื้อผัดมันฝรั่งกินอยู่อีก ?

 

ถึงแม้หลินเจียอินจะไม่เคยทำธุรกิจมาก่อน แต่เธอก็คิดว่าธุรกิจนี้ไปไม่รอดเช่นเดียวกัน

 

“ใช่ ผมจะทำผัดมันฝรั่งนี่แหละ”

 

เจียงเสี่ยวไป๋ยืนยันเสียงเดิม

 

“ไม่อย่างนั้นคุณทำไร่ทำนากับฉันอยู่ที่บ้านดีไหม”

 

หลินเจียอินลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เธอไม่ได้ตอบปฏิเสธโดยตรง แต่เธอเลือกที่จะแสดงท่าทีไม่เห็นด้วยต่อธุรกิจนี้อย่างอ้อมค้อม

 

“ฮ่าฮ่า”

 

เจียงเสี่ยวไป๋หัวเราะ “เมียจ๋า คุณน่ารักเหลือเกิน คุณกลัวว่าผมจะขายผัดมันฝรั่งเจ๊งใช่ไหม คุณพูดมาตามตรงก็ได้ ไม่เห็นต้องอ้อมค้อมเลยนี่ ? ”

 

“ฉันคุยเรื่องจริงจังกับคุณอยู่นะ คุณอย่าเอาแต่เล่นสิ”

 

อ้าปากก็เรียกเมียจ๋า หลินเจียอินยอมเจียงเสี่ยวไป๋แล้วจริง ๆ เธอจึงรีบพูดด้วยสีหน้าเย็นชา

 

“ไม่ต้องกังวลนะเมีย ธุรกิจของผมต้องไปรอดแน่นอน”

 

เจียงเสี่ยวไป๋ไม่กล้าเย้าแหย่หลินเจียอินแล้ว เขาจึงพูดกับเธอด้วยสีหน้าจริงจังว่า

 

“งั้นแล้วแต่คุณละกัน”

 

ลูกโตจนจะ 5 ขวบอยู่แล้ว หลินเจียอินจะไม่รู้จักนิสัยของเจียงเสี่ยวไป๋ได้อย่างไร เขาจะทำในสิ่งที่เขาตั้งใจไว้อย่างแน่นอน และเขาจะไม่หันหลังกลับถ้าเขาไม่ล้มเหลวอย่างถึงที่สุด

 

หลินเจียอินคร้านจะคุยกับเขาแล้ว

 

“งั้นผมจะถือว่าเมียตกลงแล้วกันนะ ขอเงินให้ผมอีก 10 หยวนสิ”

 

เจียงเสี่ยวไป๋พูดขึ้นทันควัน

 

“ยังจะเอาเงินอีกหรือ ? ”

 

ตอนเช้าเงินที่ขอไป 50 หยวนยังเหลือมาแค่ 1 เหมา นี่เพิ่งจะเที่ยงวันก็มาขอเพิ่มอีกแล้ว หลินเจียอินกังวลเหลือเกินว่าเงิน 100 กว่าหยวนที่เธอซ่อนไว้จะเหลือสักกี่หยวนเชียว ?

 

“ผมซื้อของอย่างอื่นเตรียมไว้หมดแล้ว เหลือแค่มันฝรั่งอย่างเดียว เลยต้องซื้อมัน” เจียงเสี่ยวไป๋อธิบาย

 

ทำผัดมันฝรั่งแต่ไม่มีมันฝรั่งไม่ได้

 

หลินเจียอินจนปัญญา จึงต้องเอาเงินให้เจียงเสี่ยวไป๋อีก 10 หยวน

 

อืม นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายแล้ว

 

เงิน 10 หยวนนี้ถือว่าเป็นค่าเสียรู้แล้วกัน

 

รอให้เขาขายผัดมันฝรั่งไม่ได้ ก็ให้เขาอยู่บ้านทำนากับฉัน

 

หลินเจียอินตัดสินใจเงียบ ๆ

 

“เมียจ๋า ผมจะไปดูที่บ้านพ่อก่อนแล้วกัน ถ้าพวกเขามีจะได้ซื้อจากพวกเขาเลย”

 

หลังจากพูดกับหลินเจียอินจบแล้ว เจียงเสี่ยวไป๋จึงเดินไปบ้านของเจียงไห่หยาง

 

เมื่อมาถึงบ้านพ่อ เจียงไห่หยาง หวังซิ่วจวี๋ เจียงเสี่ยวเฟิงและหลัวเจาตี้ รวมถึงเจียงถิงกำลังกินอาหารกลางวันอยู่

 

ในชามของทุกคนต่างก็มีซาลาเปาไส้หมูอยู่คนละลูก

 

ซาลาเปาที่เจียงเสี่ยวไป๋เอามาให้ตอนเช้ามีเยอะมาก ดังนั้นทุกคนจึงเหลือกินในตอนกลางวันอีกคนละหนึ่งลูก

 

“แกอยากซื้อมันฝรั่งหัวเล็กงั้นหรือ ? ”

 

ได้ยินเจียงเสี่ยวไป๋อธิบาย เจียงไห่หยางก็ทำสีหน้าสงสัย

 

เจียงเสี่ยวไป๋พยักหน้า

 

เจียงไห่หยางจึงพูดว่า “ที่บ้านยังมีอยู่ ถ้าแกอยากได้ก็เอาใส่ถุงไปเลย”

 

เมื่อวานเอาเนื้อมาให้ ตอนเช้าเอาซาลาเปามาให้อีก

 

ตอนนี้เจียงเสี่ยวไป๋อยากได้มันฝรั่ง เจียงไห่หยางจึงไม่คิดเอาเงินลูกชาย

 

“ไม่ได้นะพ่อ พ่อขายยังไงก็คิดราคาผมมาได้เลย ผมจะซื้อเอาไปขาย” เจียงเสี่ยวไป๋บอก

 

เจียงไห่หยางพูดว่า “มันฝรั่งหัวใหญ่ราคาแค่ชั่งละ 8 หลีเท่านั้น (1 หลี = 1 เจี่ยว) ไม่มีใครอยากซื้อมันฝรั่งหัวเล็กหรอก”

 

เจียงไห่หยางพูดเรื่องจริง ในชนบทมักจะต้มมันฝรั่งหัวเล็กให้หมูกิน ขนาดคนยังไม่อยากกินเลย

 

“ตกลง งั้นคิดราคาตามมันฝรั่งหัวใหญ่แล้วกัน ที่บ้านมีเท่าไรผมเอาหมดเลย” เจียงเสี่ยวไป๋พูด

 

เจียงไห่หยางไม่คิดเงิน สุดท้ายเขาทนลูกตื๊อไม่ไหว พวกเขาจึงตกลงราคากันได้ที่ชั่งละ 5 หลี ที่บ้านของเขามีมันฝรั่งหัวเล็ก 340 ชั่ง ซึ่งขายให้กับเจียงเสี่ยวไป๋ทั้งหมด

 

ราคารวมทั้งหมดแค่ 1.7 หยวนเท่านั้น

 

เจียงเสี่ยวไป๋ยื่นธนบัตร 10 หยวนให้

 

เจียงไห่หยางจึงให้หวังซิ่วจวี๋ทอนเงินลูกชาย

 

หวังซิ่วจวี๋ถือธนาบัตรไปก็พูดอย่างไม่พอใจไปว่า “มันฝรั่งหัวเล็กไม่ได้มีราคาเสียหน่อย คนครอบครัวเดียวกันทั้งนั้น จะมาคิดงงคิดเงินอะไรกัน ? ”

 

เจียงเสี่ยวเฟิงพูดอยู่ด้านข้างว่า “เขาอยากจ่ายก็ให้เขาจ่ายไป ดีกว่าให้เขาเอาเงินไปเล่นไพ่นะ”

 

หวังซิ่วจวี๋ได้ยินแบบนี้ก็คิดว่ามีเหตุผล

 

ดังนั้นเธอจึงรีบทอนเงินอย่างรวดเร็ว

 

มันฝรั่ง 340 ชั่งใส่กระสอบได้เต็ม 4 กระสอบพอดี เจียงไห่หยางและเจียงเสี่ยวเฟิงช่วยยกมาไว้ที่บ้านของเจียงเสี่ยวไป๋

 

เจียงเสี่ยวไป๋นำเงินอีก 8.3 หยวนที่เหลือมาคืนหลินเจียอิน

 

“คุณจะไปขายของไม่ใช่หรือ จะไม่พกเงินติดตัวหน่อยหรือไง”

 

หลินเจียอินกลับคิดอย่างมีเหตุมีผล เธอจึงไม่ได้รับเงินไว้

 

“ไม่ได้ ผมบอกแล้วว่าจะเอาเงินทั้งหมดให้เมียยังไงล่ะ”

 

เจียงเสี่ยวไป๋พูดอย่างแน่วแน่

 

“งั้นก็ได้”

 

หลินเจียอินถึงได้รับเงินไปด้วยสีหน้าอมยิ้ม

 

อืม อย่างน้อยก็ลดการขาดทุนไปได้ 8.3 หยวน

 

ตอนนี้ได้มันฝรั่งหัวเล็กแล้ว เจียงเสี่ยวไป๋จึงสบายใจ ตอนนี้บ้านอื่นเขากินข้าวเที่ยงกันแล้ว แต่บ้านของเขายังไม่ได้กินข้าวเที่ยงเลย เขาจึงรีบเข้าครัวไปทำอาหาร

 

มื้อกลางวันทำอาหารกินอย่างง่าย ๆ เขาไปตัดกะหล่ำจากในสวนมาผัดใส่หมู แล้วทำเมนูหมูเส้นผัดพริกหยวก ลูกสาวของเขาชอบกินซุปกระดูกใส่แตงมาก ฉะนั้นจะขาดเมนูนี้ไปไม่ได้

 

เขาใช้หม้อทั้งสองใบ หม้อหนึ่งทำซุปกระดูก อีกหม้อไว้หุงข้าวผัดอาหาร ฉะนั้นเขาจึงสามารถจัดการเวลาได้อย่างรวดเร็ว

เมื่ออาหารถูกยกขึ้นโต๊ะ หนูน้อยดีใจมาก

 

“ว้าว ได้กินข้าวสวย ซุปกระดูกและเนื้อทุกวันเลย”

 

หลินเจียอินดีใจไม่ออกจริง ๆ เจียงเสี่ยวไป๋เป็นคนกินล้างกินผลาญ กินสิ้นเปลืองมาก หากยังกินแบบนี้ต่อไปคงไม่มีกินในมื้ออื่นแล้ว

 

“ต่อไปให้ฉันทำอาหารเถอะ”

 

หลินเจียอินคิดแล้วจึงพูดว่า

 

“ไม่ หนูอยากให้ป่าป๊าทำให้กิน”

 

“อาหารที่ป่าป๊าทำอร่อยมาก”

 

เจียงเสี่ยวไป๋ไม่ได้พูดอะไร เจียงชานก็เป็นฝ่ายช่วยแย้งให้แล้ว

 

เจียงเสี่ยวไป๋จะมองความคิดของเมียรักไม่ออกได้อย่างไร ?

 

เธอกำลังบอกว่ามาตรฐานอาหารของเขาสูงไป และเธอกำลังกลัวว่าในอนาคตจะไม่เหลืออะไรให้กินแล้ว

 

แต่เมียก็คิดมากไปจริง ๆ ผมเตรียมจะทำการค้าขายอยู่แล้วไม่ใช่หรือ ?

 

อีกอย่างเขาได้กลับมาเกิดใหม่ก็เพื่อทำให้เมียและลูกสาวได้กินดีอยู่ดี ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขไม่ใช่หรือ ?

 

เจียงเสี่ยวไป๋หัวเราะฮ่าฮ่า เขายื่นมือไปจิ้มหน้าผากของเจียงชาน “อืม ในบ้านนี้ลูกใหญ่สุด พ่อฟังลูก ต่อไปพ่อจะเป็นคนทำอาหารเอง”

 

“ได้ค่ะ ต่อไปนี้หนูจะกินอาหารที่ป่าป๊าทำทุกวันเลย”

 

หนูน้อยปรบมือตะโกนด้วยความตื่นเต้น

 

หลินเจียอินจนปัญญาจะรับมือกับสองพ่อลูก เธอได้แต่ก้มหน้าก้มตากินข้าวอย่างโมโห สุดท้ายเธอก็กินอย่างอิ่มหนำโดยไม่รู้ตัว

 

ต้องโทษเจียงเสี่ยวไป๋คนเดียว เขาทำอาหารอร่อยขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไรกัน ?

 

หลังจากครอบครัวสามคนพ่อแม่ลูกกินเสร็จแล้ว เจียงเสี่ยวไป๋รีบแย่งล้างชามล้างหม้อ หลังจากเก็บกวาดในครัวแล้ว เขาก็ไปหาครกหินและสากมาจากในครัว จากนั้นก็แบ่งเครื่องเทศที่ซื้อมาทั้งหมดออกมาชนิดละส่วน แล้วนำมาโขลกให้ละเอียด

 

หลินเจียอินไม่รู้จักเครื่องเทศเหล่านี้ เธอแค่รู้สึกว่ามันมีกลิ่นแปลก ๆ เลยอดไม่ได้ที่จะถามเขา “คุณเอาของพวกนี้มาทำอะไร ? ”