ผมย้อนอดีตมาเปลี่ยนชะตายุค 80 (นิยายแปล) - ตอนที่ 33 :ปาท่องโก๋กับน้ำเต้าหู้

ตอนที่ 33 :ปาท่องโก๋กับน้ำเต้าหู้

 

”ชานชาน รีบลุกเร็ว ๆ พ่อจะทำอาหารเช้าให้กิน”

 

หลังจากล้างหน้าล้างตาแล้ว เจียงเสี่ยวไป๋ก็เดินไปที่เตาพร้อมกับขันน้ำในมือ พลางพูดขึ้นมาว่า

 

“คุณไปนั่งพักเถอะ เดี๋ยวผมจะทำผัดบะหมี่ให้กิน”

 

หลินเจียอินเดินตามเข้ามาหยิบขันน้ำจากมือของเจียงเสี่ยวไป๋ เธอเทน้ำในขันทิ้ง เอื้อมมือไปสะบัดผ้าขนหนูที่แขวนไว้ตรงตะปูบนผนัง

 

เมื่อถูกภรรยาปรนนิบัติแบบนั้น หัวใจของเจียงเสี่ยวไป๋ก็หวานราวกับน้ำผึ้ง

 

ยิ่งภรรยาทำแบบนี้ เขาก็ยิ่งรู้สึกเสียใจที่เคยทำไม่ดีกับเธอ

 

“อีกอย่าง ผมก็ว่าจะทำปาท่องโก๋ให้คุณกินเช้านี้ด้วย”

 

เจียงเสี่ยวไป๋พับแขนเสื้อขึ้นและเริ่มผสมแป้งสำหรับทำเป็นเส้นบะหมี่และปาท่องโก๋

 

ปาท่องโก๋ที่เขาเคยกินเมื่อวันวานและผัดบะหมี่ที่เขากินเมื่อวานนี้ เขายังจำรสชาติของมันได้เป็นอย่างดี ฉะนั้นวันนี้ ภรรยาและลูกสาวของเขาต้องได้กินเหมือนที่เขาเคยกิน แต่รสชาติต้องดีกว่า

 

ปาท่องโก๋ ?

 

ดวงตาของหลินเจียอินเบิกกว้างขึ้นมา

 

สมัยที่เธอกับเจียงเสี่ยวไป๋ยังเรียนอยู่ด้วยกัน พวกเขาจะซื้อปาท่องโก๋กินก่อนไปเรียนด้วยกันทุกครั้ง เธอชอบกลิ่นหอม ๆ ของแป้งที่โดนน้ำมัน และชอบความกรอบของมันหลังจากที่ทอดเสร็จใหม่ ๆ ร้อน ๆ

 

ทว่าหลังจากที่เธอแต่งงานกับเจียงเสี่ยวไป๋มา เธอก็ไม่ได้กินปาท่องโก๋อีกเลย

 

หลายครั้งที่เธอไปจ่ายตลอดในอำเภอชิงซาน เธออดไม่ได้ที่จะมองไปยังร้านขายปาท่องโก๋ แต่เพราะความจน เธอจึงไม่กล้าที่จะซื้อกินเพียงลำพัง

 

คิดดูแล้วก็คิดถึงรสชาตินั้นจริง ๆ

 

หรืออาจจะบอกว่า เธอไม่อาจเอาช่วงเวลาที่สวยงามสมัยเยาว์วัยนั้นกลับมาได้

 

เธอจ้องมองชายตรงหน้าด้วยความเหม่อลอย เขาขนมันฝรั่งกว่าร้อยจินเข้าไปในเมืองตั้งแต่ก่อนรุ่งสาง และยังรีบกลับมาเพื่อมาทำอาหารให้เธอกับลูกได้ทานแต่เช้าตรู่ เขายังไม่ได้หยุดพักเลยด้วยซ้ำ แถมยังบอกว่าจะทำปาท่องโก๋ที่เธอชอบให้กินด้วย

 

ในขณะนี้ หัวใจของเธอเริ่มที่จะเต้นแรงขึ้นมาอีกครั้ง อดไม่ได้ที่จะรู้สึกประทับใจเหมือนครั้งแรกที่รักกัน

 

“ไม่ต้องหรอก ที่บ้านยังมีซุปกระดูกกับเกี๊ยวที่ทำเมื่อคืนเหลืออยู่ ไม่ต้องลำบากทำเพิ่มก็ได้ ฉันกับลูกกินแค่นี้ก็พอแล้ว”

 

ขอบตาของหลินเจียอินเปียกชื้นไปด้วยน้ำตา เธอเช็ดมันออกอย่างรวดเร็วและพูดเบา ๆ

 

”ผมอยากทำจริง ๆ ”

 

เจียงเสี่ยวไป๋ยืนยันออกมาเสียงแข็ง “เมียจ๋า ผมอยากให้คุณและชานชานจริง ๆ แค่กินอิ่มยังไม่พอหรอก ต้องได้กินของดี ๆ และอร่อยด้วย ”

 

“แต่…นั่นมันลำบากเกินไป”

 

”ไม่เป็นไร ผมทำเสร็จเร็วจะตายไป ! ”

 

เอ่อ……

 

ทันทีที่พูดจบ เจียงเสี่ยวไป๋ก็รู้สึกเสียใจขึ้นมาทันที เขาเป็นผู้ชาย พูดคำว่าทำเสร็จเร็วออกมาได้อย่างไร ?

 

เขายิ้มด้วยความเขินอาย และเริ่มเคลื่อนไหวเร็วขึ้น

 

สำหรับมื้อเช้านี้ ในที่สุดหลินเจียอินก็ได้กินปาท่องโก๋ทอดร้อน ๆ อย่างที่เธอต้องการ

 

นอกจากนี้ เจียงเสี่ยวไป๋ยังทำน้ำเต้าหู้ให้ดื่มคู่กันด้วย

 

กัดปาท่องโก๋กรอบ ๆ เต็มปากเต็มคำ แล้วจิบน้ำเต้าหู้ร้อน ๆ ตามลงไป ไม่ต้องพูดถึงว่ามันฟินขนาดไหน

 

หลินเจียอินกินไปยิ้มไปอย่างมีความสุข มันเป็นอาหารเช้าที่อร่อยที่สุดเท่าที่เธอเคยกินมา

 

หลังจากที่เจียงเสี่ยวไป๋ทานอาหารเช้าเสร็จ เขาก็บอกให้หลินเจียอินรับซื้อมันฝรั่งเพิ่ม จากนั้นก็ขนกระสอบมันฝรั่งที่เหลือสองกระสอบเข้าไปในเมืองต่อ

 

เพราะเขารับปากกับลูกค้าหลายคนเอาไว้แล้วเมื่อวานนี้ ว่าจะมาเปิดร้านตอน 10 โมง

 

ทว่าในตอนที่เขามาถึงโรงน้ำชาก็ปาไป 9 โมงกว่าแล้ว

 

ในเวลานี้หวังผิงและเฝิงเยี่ยนหงก็ได้มาถึงโรงน้ำชาแล้ว หวังผิงได้จุดเตาและเติมถ่านเข้าไป ก่อนจะไปเอาอุปกรณ์ต่าง ๆ ออกมาเตรียมไว้ และยกโต๊ะยกเก้าอี้ออกมาตั้งที่หน้าร้าน

 

ส่วนเฝิงเยี่ยนหงก็รับหน้าที่ปอกเปลือกมันฝรั่ง และหั่นใส่กะละมังเตรียมเอาไว้

 

ทั้งสามทักทายกันสั้น ๆ เมื่อเอามันฝรั่งลงที่ร้านเสร็จ เจียงเสี่ยวไป๋ก็ไปที่โรงพิมพ์ต่อ

 

เพราะเขาได้จ้างเซี่ยงเฉียนจิ้น ให้ทำชามที่ใช้แล้วทิ้งจากระดาษมากที่สุดเท่าที่จะทำได้มาให้กับเขาวันนี้

 

“พี่ครับ อยู่ไหมครับ”

 

”เข้ามาดูก่อนสิว่าชามแบบใช้แล้วทิ้งเหล่านี้ ตรงตามความต้องการของนายไหม”

 

ที่โรงพิมพ์ เมื่อเห็นเจียงเสี่ยวไป๋เดินเข้ามา เซี่ยงเฉียนจิ้นก็กล่าวทักทายด้วยรอยยิ้ม

 

“ผมต้องขอบคุณพนักงานทุกคนด้วย ที่ยอมทำงานหนักมาทั้งคืน”

 

เจียงเสี่ยวไป๋ไม่ได้พูดกับเซี่ยงเฉียนจิ้น แต่เขาพูดกับคนงานที่ยืนอยู่รอบ ๆ อย่างสุภาพ

 

หลังจากที่ทั้งสองทักทายกัน เจียงเสี่ยวไป๋ก็เข้าไปตรวจสอบสินค้าที่เขาสั่งทำทันที

 

ขนาด ความหนาของชาม และรูปแบบของชามกระดาษที่ทำขึ้นในครั้งนี้เป็นไปตามที่เขากำหนดเอาไว้ทั้งหมด ส่วนคุณภาพของสินค้านั้นก็ผ่านการทดสอบเช่นกัน

 

และที่น่ายินดียิ่งกว่าคือโรงพิมพ์สามารถทำยอดได้มากกว่า 6,000 ใบภายในหนึ่งคืน

 

”นี่เป็นครั้งแรกที่คนงานของเราได้ลองทำ ในตอนแรกมันยังไม่ดีพอ แต่หลังจากนั้นไม่นานพวกเขาก็สามารถทำได้อย่างดี”

 

เซี่ยงเฉียนจิ้นอธิบาย

 

“ไม่เป็นไรครับ ไม่ต้องรีบ แค่วันละสองสามร้อยใบก็พอครับ ”

 

เจียงเสี่ยวไป๋พอใจเป็นอย่างมาก เขาพูดด้วยรอยยิ้ม

 

โรงพิมพ์มีรถบรรทุก เซี่ยงเฉียนจิ้นจึงได้ให้คนงานยกชามกระดาษ 6,000 ใบใส่รถบรรทุกขนไปยังโรงน้ำชาของหวังผิงทันที

 

”เอ่อ ไม่ทราบว่ามาทำอะไร…?”

 

หวังผิงถามคนงานที่มาส่งถ้วยกระดาษด้วยความประหลาดใจเมื่อเห็นชามกระดาษที่เจียงเสี่ยวไป๋หยิบออกมา

 

เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวด้วยรอยยิ้ม “นี่คือชามแบบใช้แล้วทิ้ง ซึ่งสะดวกสำหรับลูกค้าที่ซื้อกลับบ้าน”

 

ชามใช้แล้วทิ้ง ?

 

นี่เป็นครั้งแรกที่หวังผิงและเฝิงเยี่ยนหงได้ยินเรื่องนี้ หลังจากฟังเจียงเสี่ยวไป๋อธิบายรายละเอียดให้ฟังจนจบ พวกเขาก็รู้สึกประหลาดใจและคิดว่ามันเป็นเรื่องที่ดี

 

ไม่ว่าลูกค้าจะซื้อกลับบ้านหรือจะกินในโรงน้ำชา ก็สามารถทิ้งชามลงถังขยะได้ทันที ไม่ต้องกลัวว่ามันจะแตก ประหยัดแม้กระทั่งเวลาในการล้างจาน

 

“ราคาไม่แพงเกินไปใช่ไหม ? ”

 

เฝิงเยี่ยนหงถามขึ้นมาด้วยความกังวล

 

“ราคาของมันแค่หนึ่งถึงสองเฟินต่อใบเท่านั้น อีกทั้งชามกระดาษนี้ ยังใบใหญ่กว่าชามหัวเข็ม ดังนั้นตั้งแต่วันนี้ไป ผัดมันฝรั่งจะขายในราคา 4 เหมา ” เจียงเสี่ยวไป่กล่าว

 

“4 เหมา ? ”

 

เฝิงเยี่ยนหงอดไม่ได้ที่จะอุทานออกมา

 

เมื่อวานนี้ เจียงเสี่ยวไป๋มีรายได้มากถึง 80 หยวน ทั้งที่ขายในราคาถ้วยละ 3 เหมา ซึ่งใช้มันฝรั่งหมดไปทั้ง 2 กระสอบ แต่วันนี้เขาเอามาตั้ง 4 กระสอบ

 

หากว่าขายหมดทั้ง 4 กระสอบ ไม่ใช่ว่าเขาจะหาเงินได้มากถึง 200-300 หยวนเลยหรือ

 

หากมีรายได้ 200-300 หยวนต่อวัน เดือนหนึ่งก็ได้เกือบ 10,000 หยวน

 

เมื่อคิดแบบนี้ เฝิงเยี่ยนหงก็รู้สึกอิจฉาเป็นอย่างมาก

 

ในตอนนั้นเจียงเสี่ยวไป๋ก็ขอให้หวังผิงหาลังกระดาษมาเขียนข้อความลงไป และเอามาแปะไว้ที่หน้าร้าน

 

”ผัดมันฝรั่ง ชิมฟรี ไม่คิดเงิน ไม่ชอบไม่ต้องจ่ายเงิน ! ”

 

ป้ายลังกระดาษถูกห้อยลงมาจากชายคาของกันสาดด้วยเชือก ทำให้ผู้สัญจรผ่านไปมาสามารถสังเกตเห็นได้อย่างชัดเจน

 

”เป็นคนหัวการค้าจริง ๆ ”

 

เมื่อเห็นแบบนี้ เฝิงเยี่ยนหงก็อดไม่ได้ที่จะชื่นชม

 

หลังจากช่วยกันเปิดร้านเสร็จแล้ว เจียงเสี่ยวไป๋ก็เริ่มผัดมันฝรั่งกระทะแรก

 

”สหาย ถ้าผัดมันฝรั่งของคุณไม่อร่อย ไม่ต้องจ่ายเงินใช่ไหม ? ”

 

ในไม่ช้า ผู้คนที่สัญจรผ่านไปมาก็ถูกดึงดูดด้วยป้ายโฆษณาที่แขวนอยู่บนชายคาของกันสาด

 

แม้ว่าผัดมันฝรั่งจะไม่ค่อยอร่อยนัก แต่ร้านนี้ก็ทำได้หอมเตะจมูกมาก

 

หากไม่อร่อยก็ไม่ต้องจ่ายเงิน ลองไปชิมฟรีดูก่อนไม่เสียหายอะไร

 

“ใช่ครับ คุณลูกค้าไม่จำเป็นต้องจ่ายเงิน ลองมาชิมดูก่อนได้”

 

เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวด้วยรอยยิ้ม

 

”ได้ ๆ ขอชิมดูก่อนนะ”

 

”งั้นนั่งรอสักครู่นะครับ ผัดมันฝรั่งใกล้จะสุกแล้ว ”

 

“ไม่เป็นไร ฉันยืนจะรออยู่ตรงนี้แหละ”

 

ชายคนนั้นรอประมาณห้าถึงหกนาที ไม่นานผัดมันฝรั่งกระทะแรกก็สุก

 

ในช่วงเวลานี้ ป้ายโฆษณาชิมฟรีได้ดึงดูดผู้คนที่เดินผ่านไปมาให้เข้ามาหา จนตอนนี้ที่หน้าร้านมีคน 4-5 คนกำลังยืนรอคิวที่จะชิมฟรีอยู่

 

เจียงเสี่ยวไป๋นำมันฝรั่งทั้งหมดที่ผัดในกระทะแรก ใส่ลงในหม้อเคลือบที่มีเครื่องปรุงสูตรพิเศษอยู่ในนั้น ทำการคลุกเคล้าให้เข้ากัน เพื่อให้เครื่องปรุงซึมเข้าไปในมันฝรั่ง

 

หลังจากนั้น เขาหยิบไม้ที่ทำมา จิ้มลงไปในมันฝรั่งสองสามชิ้น

 

“นี่ครับทุกคน ลองชิมดูก่อน”

 

“ชิมฟรีได้คนละ 3 ชิ้นครับ หากว่าอยากกินมากกว่านี้ก็ต้องอุดหนุนผมแล้วล่ะ”

 

เจียงเสี่ยวไป๋กล่าว

 

อ่า ?

 

ไม่ใช่ชิมฟรีทั้งชาม แต่ให้ชิมเพียงสามชิ้นเท่านั้น

 

คนที่ยืนรอชิมอยู่สองคนรู้สึกว่าเหมือนกับถูกหลอก และรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย

 

แต่ไหน ๆ ก็มายืนรอตั้งนานแล้ว ขอชิมก่อนก็แล้วกัน

 

หลายคนรีบหยิบไม้จิ้มในกระบอกไม้ไผ่ แล้วจิ้มมันฝรั่งสีทองที่เคลื่อบด้วยซอสสูตรพิเศษ ส่งกลิ่นหอมเย้ายวนใจ

 

”ไอ้หยา อร่อยใช้ได้เลย”

 

”กินได้ไม่เบื่อ ไม่คิดว่าผัดมันฝรั่งจะอร่อยขนาดนี้”

 

”นี่มัน… อร่อยเกินไปแล้ว”

 

”…”

 

ทุกคนเพิ่งกัดเข้าไปคำแรก และหลายคนที่ได้ลองชิมก็รู้สึกประหลาดใจ

 

จะบอกว่าไม่อร่อยก็เป็นไปไม่ได้

 

เพราะมันอร่อยจริง ๆ

 

“เถ้าแก่ แล้วขายยังไง ”

 

“ใช่ เถ้าแก่ ราคาเท่าไหร่”

 

เจียงเสี่ยวไป๋หยิบชามกระดาษออกมาและพูดว่า “ราคาชามละ 4 เหมา แถมไม้เอาไปจิ้มกินด้วย จะนั่งกินในโรงน้ำชาหรือซื้อกลับบ้านได้ครับ”

 

“ชามละ 4 เหมา ไม่แพงไปหรือ”

 

”มันไม่แพงไปหน่อยหรือ เงิน 4 เหมาซื้อข้าวได้ตั้ง 4 จินเชียวนะ”

 

ลูกค้าสองคนเกิดความลังเลเล็กน้อย

 

“ถึงจะแพง แต่หากอร่อยก็คุ้มค่า ฉันซื้อชามนึง”

 

“งั้นเถ้าแก่ ฉันก็เอาชามหนึ่ง”

 

”ฉันเอาผัดมันฝรั่งแสนอร่อยสองชามจ้า เอากลับบ้านไปให้ลูกสะใภ้ของฉันได้ชิมด้วย”

 

คนที่เหลืออีกสามสี่คนกลับซื้อโดยไม่ลังเล

 

“ได้เลยครับลูกค้า รอสักครู่ ผมจะใส่ชามให้”

 

เจียงเสี่ยวไป๋พูดด้วยรอยยิ้ม ในขณะที่รีบตักมันฝรั่งให้ลูกค้าทั้งสามคนอยู่ เขาก็ไม่ลืมที่จะพูดกับอีกสองคนที่ดูจะลังเลว่า “หากยังลังเล หรือไม่แน่ใจในรสชาติ ลองชิมอีกสองชิ้นดูก็ได้นะครับ”

 

ในตอนแรกทั้งสองคนคิดว่ามันแพงไปหน่อย ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ได้คิดที่จะซื้อมัน แค่อยากมาลองชิมฟรีก็เท่านั้น แต่หลังจากที่เจียงเสี่ยวไป๋พูดแบบนี้ออกมา พวกเขาก็มองไปที่มันฝรั่งสีทองในกะละมัง แล้วทั้งคู่ก็หยิบไม้จิ้มขึ้นมาราวกับถูกผีดึงมือ หลังจากนั้นก็จิ้มมันเข้าปากทันที

 

ในขณะนี้ ลูกค้ารายแรกที่ได้ผัดมันฝรั่งไป แทบรอไม่ไหวที่จะกินมัน

 

”อร่อย ! ”

 

“อร่อยจริง ๆ ! ”

 

เขายังชมออกมาไม่หยุด ส่วนลิ้นก็ยังวนอยู่ในปากเพื่อสัมผัสรสชาติที่ยังหลงเหลือ ส่วนเสียงของเขาก็แหบพร่าเล็กน้อย

 

แต่ดูสีหน้าตอนกินสิ อร่อยจริง ๆ