ผมย้อนอดีตมาเปลี่ยนชะตายุค 80 (นิยายแปล) - ตอนที่ 336 :นาฬิกาคู่รัก

 ตอนที่ 336 :นาฬิกาคู่รัก

    เจียงเสี่ยวไป๋ไม่ได้บอกหลินเจียอินเรื่องซื้อที่ดินในเจียงเฉิง

    หลินต้าเหว่ยเองก็ไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้เช่นกัน

    ดังนั้นหลินเจียอินจึงไม่รู้

    เธอไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าเจียงเสี่ยวไป๋เอาเงินไปใช้กับอะไรตั้งเป็นล้าน ?

    “เมียจ๋า ผมซื้อที่ดินทำอุตสาหกรรมในเจียงเฉิงราคามากกว่าหนึ่งล้านหยวน แต่ที่ไม่ได้บอกคุณก่อน เพราะผมไม่สะดวกที่จะคุยทางโทรศัพท์”

    อ่า !

    หลินเจียอินตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกเช่นกัน

    ตราบใดที่คุณเอาเงินไปลงทุนกับธุรกิจ แบบนั้นก็ไม่เป็นไร !

    เธอจึงถามด้วยความประหลาดใจ “แล้วทำไมคุณถึงคิดจะซื้อที่ดินในเจียงเฉิง ? ”

    เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวว่า “บริษัทโลจิสติกส์จำเป็นต้องการคลังกระจายสินค้าในเจียงเฉิง ดังนั้นเราจึงต้องซื้อที่ดินไว้เมื่อมีโอกาส”

    หลินเจียอินพยักหน้าเข้าใจ

    เจียงเสี่ยวไป๋หยิบใบรับรองการเปิดบริษัทโลจิสติกส์ออกจากกระเป๋าของเขา แล้วยื่นให้หลินเจียอิน เมื่อเธอหยิบมันขึ้นมา ก็เห็นว่ามันเป็นชื่อของเธอ

    เธอซาบซึ้งใจมาก และถามออกมาว่า “ที่ดินที่คุณซื้อมามีขนาดเท่าไร ? ราคาหมู่ละเท่าไร ? ”

    “312 หมู่ในเจียงหยาง”

    “ราคาที่ดินหมู่ละ 4,100 หยวน”

    หลินเจียอินกล่าวว่า “งั้นก็เท่ากับ 1,279,200 หยวน แสดงว่าคุณถอนเงินออกจากบัญชีอีก 90,000 หยวนงั้นหรือ ? ”

    เจียงเสี่ยวไป๋ยิ้มแห้ง “เมียจ๋าของผมคิดเลขเร็วมาก ! ”

    หลินเจียอินกลอกตาของเธอไปมา “อย่าคิดว่าเพราะบริษัทโลจิสติกส์เป็นชื่อของฉัน แล้วคุณจะเอาเงิน 90,000 หยวนไปใช้สุรุ่ยสุร่ายโดยที่ไม่มีความผิดนะ”

    ขณะที่พูด เธอก็หยิบกระเป๋าของเจียงเสี่ยวไป๋มา แล้วมองดูเงินในกระเป๋า

    เธอเห็นเพียงแค่ธนบัตรที่เหลืออยู่เพียง 2 ปึกครึ่งเท่านั้น

    ไม่ต้องนับก็บอกได้เลยว่าเงินครึ่งปึกนั้นจะต้องมีไม่เกิน 5,000 หยวนแน่นอน

    กล่าวอีกนัยหนึ่ง นอกเหนือจากการเอาไปซื้อรถและซื้อที่ดินแล้ว เจียงเสี่ยวไป๋ยังใช้เงินไปอีกประมาณ 66,000 หยวนตอนที่อยู่ในเจียงเฉิง

    ก่อนที่เขาจะไป เธอเคยเตือนเขาแล้วว่าอย่าใช้เงินสุรุ่ยสุร่าย แต่คำพูดของเธอคงเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา

    หลินเจียอินโกรธมากจนกัดฟัน

    และนอกเหนือจากเงิน 20,000 หยวน ในกระเป๋าของเจียงเสี่ยวไป๋ยังมีกล่องสี่เหลี่ยม 2 กล่อง กล่องใหญ่ 1 กล่อง และกล่องเล็กอีก 1 กล่อง กล่องใหญ่เป็นกล่องกำมะหยี่สีดำ ส่วนกล่องเล็กนั้นเป็นสีเทาเงิน

    “นี่คืออะไร ? ”

    เธออดไม่ได้ที่จะถามด้วยความสงสัย

    เจียงเสี่ยวไป๋ตอบออกมาทันที “เมียจ๋า นี่คือของขวัญที่ผมซื้อให้คุณ”

    ขณะที่เขาพูด เขาก็หยิบกล่องกำมะหยี่สีดำออกมาก่อน ทันทีที่เขาเปิดมัน ดวงตาของหลินเจียอินก็เบิกกว้างขึ้น มันคือนาฬิกาเรือนงาม หน้าปัดสีน้ำเงินระยิบระยับ ตัวเรือนเป็นโลหะ พื้นผิวพร้อมสายหนังสีดำแต่ยังคงดูสวยงาม เหมาะกับผู้หญิง

    เธอชอบมันทันทีที่เห็น

    “โอเมก้า นาฬิกาที่ดีที่สุดที่ผมสามารถซื้อได้ในจีนตอนนี้ ! ”

    เจียงเสี่ยวไป๋พูดออกมาอย่างแผ่วเบา

    ในขณะที่พูด เขาก็ถอดนาฬิกาควอทซ์เรือนเก่าของหลินเจียอินที่ใส่อยู่ที่ข้อมือซ้ายของเธอมานานหลายปีออก และแทนที่ด้วยนาฬิกาโอเมก้าเรือนใหม่

    “นาฬิกาเรือนนี้สวยมาก ! ”

    ดวงตาที่สวยงามของหลินเจียอินเป็นประกาย เธอก็อดไม่ได้ที่จะตกตะลึงในความสวยของมัน

    เจียงเสี่ยวไป๋ยิ้ม “แน่นอนว่านี่คือแบรนด์นาฬิกาชื่อดังจากสวิตเซอร์แลนด์ เป็นนาฬิกาที่แม่นยำที่สุดในโลก และเป็นแบรนด์หรูที่มีชื่อเสียง”

    “แล้วราคาเท่าไหร่ ? ”

    หลินเจียอินถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา เธอทำใจไว้แล้วว่าคงจะมีราคาหนึ่งถึงสองพันหยวนแน่นอน !

    “12,000 หยวน ! ” เจียงเสี่ยวไป๋กล่าว

    ฮะ !

    ดวงตาของหลินเจียอินเบิกกว้าง เธอจ้องไปที่นาฬิกาโอเมก้าบนข้อมือของเธออย่างตกตะลึง เธอไม่เคยคาดคิดว่านาฬิกาเรือนนี้จะมีราคามากกว่า 10,000 หยวน เธอจึงโพล่งออกมาโดยไม่รู้ตัว “แพงมาก ! ”

    “มันไม่แพงหรอก ในอนาคตผมยังจะซื้อวาเชอรอน คอนสแตนตินและปาเต็ก ฟิลิปป์ให้คุณในอนาคต นาฬิกาเรือนละหลักล้านหลักสิบล้านต่างหากถึงจะเป็นนาฬิกาที่ดีที่สุด”

    “เพียงแต่ว่าตอนนี้ยังไม่นำเข้ามาจำหน่ายที่จีน ! ”

    เจียงเสี่ยวไป๋พูดอย่างเสียดาย

    หลินเจียอินตกใจเป็นอย่างมาก ยังมีนาฬิกามูลค่าเป็นล้านเป็นสิบล้านอยู่อีกหรือ !

    ทันใดนั้น เธอก็หันไปมองเจียงเสี่ยวไป๋และถามอย่างสงสัย “คุณรู้ได้อย่างไรว่ามีนาฬิการาคาแพงแบบนี้อยู่ ? ”

    แค่ก ๆ ๆ !

    เจียงเสี่ยวไป๋สะดุ้งจนกระแอมไอออกมา !

    เผยพิรุธจนได้ !

    “ตอนที่ผมซื้อนาฬิกาเรือนนี้ พนักงานขายได้แนะนำให้ผมฟัง ! ”

    และแล้วเขาก็สามารถหาเหตุผลที่พอฟังขึ้นได้

    อืม ในที่สุดเขาก็หาข้อแก้ตัวที่สมเหตุสมผลได้แล้ว

    “อ้อ ! ”

    หลินเจียอินพยักหน้า ปรากฏว่าพนักงานขายแนะนำมันให้เขาฟัง งั้นเกรงว่าว่าพนักงานคงจะคุยโม้ไปหน่อย !

    ใครมันจะไปโง่ใช้เงินมากมายขนาดนั้นไปกับนาฬิกาเรือนแค่นี้ !

    เมื่อเห็นว่าหลินเจียอินหยุดถาม เจียงเสี่ยวไป๋ก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “คุณชอบไหม ? ”

    “ชอบ ! ”

    “งั้นถ้าคุณชอบ ก็ใส่มันทุกวันเลย นาฬิกาเรือนนี้กันน้ำได้”

    “อื้ม ! ” หลินเจียอินพยักหน้าอย่างมีความสุข

    เจียงเสี่ยวไป๋วางนาฬิกาควอทซ์เรือนเก่าไว้บนโต๊ะ แต่หลินเจียอินก็รีบหยิบมันขึ้นมา

    หลินต้าเหวยซื้อนาฬิกาควอทซ์เรือนนี้ให้เธอตอนที่เธอเข้าเรียนในวิทยาลัยครู แม้ว่าจะมีราคาเพียง 35 หยวน แต่มันก็เป็นของขวัญจากพ่อของเธอ ดังนั้นเธอจึงไม่อยากทิ้งมัน แม้ว่าเธอจะได้นาฬิกาเรือนใหม่แล้วก็ตาม

    เจียงเสี่ยวไป๋ยกข้อมือของเขาขึ้น เผยให้เห็นโอเมก้าของเขา และพูดเบา ๆ “ดูสิ ผมก็ซื้อมาเรือนหนึ่งด้วย มันคู่กัน เราใส่นาฬิกาคู่รักด้วยกัน”

    หลินเจียอินมองไปที่นาฬิกาบนข้อมือของเจียงเสี่ยวไป๋ ซึ่งมีขนาดใหญ่กว่าและหนากว่าของเธอ เมื่อดูนาฬิกาบนข้อมือของเธอเอง มันมีขนาดเล็กและละเอียดอ่อน อ่อนโยนเหมาะสำหรับผู้หญิง

    นาฬิกาคู่รัก !

    ชื่อนี้ดูดี !

    หลินเจียอินยิ้มอย่างเขินอาย เผยให้เห็นลักยิ้มตื้น ๆ บนแก้มของเธอ มันช่างเป็นภาพที่สวยงามราวกับดอกท้อที่กำลังเบ่งบาน

    เจียงเสี่ยวไป๋อดไม่ได้ที่จะลุ่มหลงไปกับรอยยิ้มนั้น !

    ไม่ว่าจะเป็นตอนไหน เขาล้วนไม่อาจต้านทานรอยยิ้มของภรรยาได้เลย เมื่อภรรยาของเขายิ้ม เขาก็ติดใจรอยยิ้มนั้นอยู่ทุกครา

    “ป่าป๊าซื้อนาฬิกาให้แต่หม่าม๊าคนเดียวหรือคะ ? แล้วนาฬิกาของหนูล่ะ ? ”

    เจียงชานพูดขึ้นมาในเวลานี้ ทำให้เจียงเสี่ยวไป๋ได้สติกลับมาจากรอยยิ้มนั้นอีกครั้ง

    “โอ้ แน่นอน พ่อก็ซื้อมาให้หนูเหมือนกัน”

    “แต่พ่อเก็บมันไว้ที่บ้าน ไม่ได้เอาติดตัวมาด้วย”

    เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวอย่างรวดเร็ว

    เด็กน้อยดูผิดหวัง “ป่าป๊าลำเอียง นาฬิกาที่ซื้อให้หม่าม๊ายังพกติดตัวมาด้วย แต่ของหนูไม่ว่าของเล่นหรือนาฬิกาก็อยู่ที่บ้านหมด ฮึ่ม ! ”

    เอ่อ……

    เจียงเสี่ยวไป๋รู้สึกละอายใจ เพราะนาฬิกาที่เขาซื้อให้ลูกสาวมันเป็นแค่นาฬิกาอิเล็กทรอนิกส์สำหรับเด็ก ซึ่งราคาไม่แพงมาก เขาจึงเอาใส่ไว้ในถุงของเล่น

    ถ้ารู้ว่ามันจะทำให้ลูกสาวของเขาไม่มีความสุข เขาคงเอามันมาด้วยแล้ว

    “ชานชาน พ่อซื้อของเล่นให้หนูมากมายจนไม่สามารถใส่มันลงในกระเป๋าได้ พ่อจึงไม่ได้เอามันมาด้วยไงล่ะ ! ”

    เจียงเสี่ยวไป๋ปลอบลูกสาวของเขาด้วยคำอธิบายที่ดูมีเหตุผล

    “อ้อ ! ”

    “ถ้าอย่างนั้นหนูยกโทษให้ป่าป๊าก็ได้ค่ะ ! ”

    เจ้าตัวเล็กพูดอย่างมีความสุข

    หลินเจียอินอดไม่ได้ที่จะยิ้ม ขณะที่เธอฟังคำพูดของลูกสาว เด็กหญิงตัวเล็กคนนี้พูดมากขึ้นเรื่อย ๆ เหมือนผู้ใหญ่เลย

    เธอหยิบกล่องเงินใบเล็กในกระเป๋าของเจียงเสี่ยวไป๋ขึ้นมา แล้วถามด้วยคาดหวังว่า “แล้วนี่คืออะไร ? ”

    เจียงเสี่ยวไป๋ยิ้มและพูดว่า “เปิดมันดูสิ ! ”