ผมย้อนอดีตมาเปลี่ยนชะตายุค 80 (นิยายแปล) - ตอนที่ 349 :มาถึงเจียงวาน

   ตอนที่ 349 :มาถึงเจียงวาน

    “ลุงรอง พ่อ รองนายกเทศมนตรีจาง ทุกคนขับไปก่อนผมเลยนะครับ ไปตามถนนสายนี้เรื่อย ๆ เดี๋ยวผมจะตามไปทีหลัง”

    หลังจากออกมาจากประตูโรงงานเครื่องปรุงแล้ว เจียงเสี่ยวไป๋ก็ชี้ไปที่ถนนที่นำไปสู่โรงงานผลิตและแปรรูปถั่วเหลืองแล้วพูดออกมา

    หลินต้ากั๋วพยักหน้า แต่ไม่ได้ถามเจียงเสี่ยวไป๋ว่าเขาจะไปทำอะไร

    ในทางกลับกัน รองนายกเทศมนตรีจางกลับรู้สึกไม่พอใจเจียงเสี่ยวไป๋: คุณเป็นเจ้าของ คุณก็ควรที่จะนำทางท่านผู้นำไปที่โรงงานของคุณสิ ทำไมถึงทิ้งกันแบบนี้ ?

    แต่เขาไม่รู้ว่าสาเหตุที่เจียงเสี่ยวไป๋จะตามไปทีหลังคือ เขาต้องไปหาพ่อครัวหลิวในโรงอาหาร เพื่อให้พ่อครัวหลิวช่วยซื้อวัตถุดิบมาให้เขาทำอาหาร

    หลินต้ากั๋วบอกว่าจะไปกินอาหารเย็นที่บ้านของเขาในคืนนี้

    เจียงเสี่ยวไป๋คิดแล้วว่าเย็นนี้จะกินอะไรดี และได้เขียนรายการวัตถุดิบที่ต้องซื้อมาแล้ว เขาเอารายการของที่จะซื้อมาให้พ่อครัวหลิว เมื่อหลินต้ากั๋วออกมาจากโรงงานผลิตและแปรรูปถั่วเหลือง พ่อครัวหลิวก็คงซื้อของกลับมาพอดี เขาจะได้แวะมาเอาของที่นี่แล้วกลับไปที่เจียงวานโดยที่ไม่ต้องเสียเวลา

    รถของหลินต้ากั๋วและพรรคพวกขับออกไปอย่างช้า ๆ

    ไม่นาน หลังจากที่เจียงเสี่ยวไป๋ได้สั่งพ่อครัวหลิวเสร็จแล้ว เขาก็ขับตามออกไป

    โรงงานผลิตและแปรรูปถั่วเหลืองตั้งอยู่ติดกับโรงงานเครื่องปรุงรสกุ้งอบน้ำมัน แต่ไม่ใช่อยู่ติดกันรั้วชนรั้ว

    ตอนที่เจียงเสี่ยวไป๋กำลังวางแผน เขาไม่เพียงแต่สร้างถนนสี่เลนสองทางระหว่างโรงงานเท่านั้น แต่ยังสร้างทางเท้าที่กว้างเป็นพิเศษและเกาะกลางถนนที่ปลูกหญ้าและดอกไม้ประดับไว้

    แม้แต่ทางเท้าก็ยังมีการขุดเพื่อฝังท่อและสร้างระบบระบายน้ำใต้ดิน สิ่งนี้ไม่เพียงแต่ช่วยป้องกันน้ำท่วมในช่วงฝนตกหนักเท่านั้น แต่ยังจัดเตรียมโครงสร้างพื้นฐานสำหรับสาธารณูปโภคในอนาคต เช่น ก๊าซธรรมชาติและใยแก้วนำแสง นอกจากนี้ยังเป็นการลำเลียงน้ำและไฟฟ้าผ่านใต้ดินทั้งหมด ขจัดเสาไฟฟ้าที่มองเห็นได้ตามแนวถนน เหลือเพียงโคมไฟถนนเท่านั้น

    ต้องรู้ก่อนว่าในช่วงทศวรรษ 1980 เสาโทรศัพท์เกือบทั้งหมดยังคงทำจากไม้ ส่วนเสาที่ทำจากเหล็กหรือซีเมนต์แทบไม่มีอยู่เลย

    ความสูงของไม้มีจำกัด ฉะนั้นระยะห่างระหว่างเสาแต่ละต้นจึงไม่มาก ทำให้ในเมืองมีการติดตั้งเสาอย่างหนาแน่น ซึ่งไม่เพียงสร้างอันตรายมากมาย แต่ยังส่งผลต่อความสวยงามของทัศนียภาพเมืองด้วย

    กลุ่มคนลงจากรถ เดินบนทางเท้าที่กว้างและสะอาด ถนนตรงหน้าทำให้ทุกคนรู้สึกประหลาดใจอย่างมาก ดูเหมือนถนนจราจรที่สร้างระหว่างโรงงานทั้งสองแห่งนี้จะได้รับการออกแบบมาอย่างดี และมีการวางแผนที่ครอบคลุมยิ่งกว่าถนนในใจกลางเมืองเสียอีก

    หลังจากถามรายละเอียด หลินต้ากั๋วก็กล่าวกับรองนายกเทศมนตรีจางว่า “อี้เต๋อ ระบบท่อส่งใต้ดินที่เสี่ยวไป๋ออกแบบน่าสนใจมาก สามารถนำรูปแบบนี้ไปใช้เป็นข้อมูลอ้างอิงสำหรับการฟื้นฟูเครือข่ายท่อส่งในเมือง คุณช่วยหาผู้เชี่ยวชาญที่เกี่ยวข้องมาเพื่อศึกษารูปแบบนี้อย่างละเอียดและส่งรายงานมาให้ฉันด้วย”

    “ได้ครับท่านผู้นำ ผมจะรีบดำเนินการทันที ! ”

    รองนายกเทศมนตรีจางรับคำสั่งทันที

    ในไม่ช้า ทั้งกลุ่มก็มาถึงประตูโรงงานผลิตและแปรรูปถั่วเหลืองชิงโจว

    ที่นี่ไม่ต่างจากประตูของโรงงานเครื่องปรุงสักเท่าไหร่ ประตูโรงงานผลิตและแปรรูปถั่วเหลืองชิงโจวนั้นจะแยกทางเข้าและทางออก แยกประตูสำหรับคนเดินเข้าและประตูสำหรับยานพาหนะ แต่ไม่มีสำนักงานอยู่ทั้งสองด้านของประตู

    อาคารโรงงานด้านในก็สูงหลายชั้น มีผนังสีขาวและหลังคาสีฟ้า ดูแล้วสะอาดสะอ้านมาก

    เฉินหยวนเฉาไม่ได้เจอเจียงเสี่ยวไป๋มานานกว่าสิบวัน เขาจึงเริ่มวิตกกังวล อุปกรณ์ทั้งหมดที่ซื้อเข้ามาในโรงงานได้รับการติดตั้งแล้ว ทว่าในห้าสายการผลิตภัณฑ์ มีเพียงสายการผลิตนมถั่วเหลืองเท่านั้นที่อยู่ระหว่างการทดลองใช้งาน ส่วนสายการผลิตอื่น ๆ ไม่ว่าจะเป็นเต้าเจี้ยว ฟองเต้าหู้ เต้าหู้แห้งและล่าเถียว พวกนี้ต้องรอให้เจียงเสี่ยวไป๋กลับมาตรวจสอบความเรียบร้อยดูก่อน

    ซึ่งวันนี้เขาก็รอเจียงเสี่ยวไป๋มาทั้งวัน

    อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาเห็นว่าเจียงเสี่ยวไป๋มากับรองนายกเทศมนตรีจางและคนกลุ่มใหญ่ เขาก็รู้ว่าการมาเยี่ยมของเจียงเสี่ยวไป๋ในครั้งนี้นั้น ต้องไม่ได้ทำอะไรอื่นนอกจากพาคนเหล่านี้เยี่ยมชมโรงงาน สายการผลิตทั้งสี่สายคงยังไม่สามารถทดลองใช้งานได้ในวันนี้

    ซึ่งเขาก็ไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากต้องติดตามคนเหล่านี้ด้วยความไม่พอใจเล็กน้อย

    เจียงเสี่ยวไป๋นำหลินต้ากั๋วและคนอื่นเดินไปรอบ ๆ พื้นที่โรงงานทั้งหมดที่สร้างขึ้นในเฟสแรก จากนั้นก็เยี่ยมชมสายการผลิตทั้ง 4 สายที่ยังไม่ได้เริ่มการผลิต จนในที่สุดก็มาถึงสายการผลิตนมถั่วเหลือง

    ครั้งนี้ หลังจากที่ทุกคนเปลี่ยนชุดทำงาน ฆ่าเชื้อและสวมหน้ากากอนามัยแล้ว พวกเขาก็ได้เข้าไปเยี่ยมชมห้องผลิตตามที่คาดหวังและได้เห็นการดำเนินการผลิตนมถั่วเหลืองด้วยตาตนเอง

    “สายการผลิตของเธออยู่ในสถานะกึ่งเริ่มต้น ทำไมไม่ผลิตเต็มกำลังการผลิตไปเลยล่ะ ? ” หลินต้ากั๋วถามขึ้นมาหลังจากสังเกตมาสักพักหนึ่ง

    เจียงเสี่ยวไป๋อธิบายว่า “อุปกรณ์เพิ่งได้รับการติดตั้งในเดือนกันยายนนี้เองครับ ผมเพิ่งกลับมาด้วย การผลิตจึงยังไม่เริ่มเต็มรูปแบบ สายการผลิตทั้ง 5 สายการผลิตจะเริ่มจริง ๆ ในเดือนหน้า พร้อมกับการตลาดแบบผสมผสานและการส่งเสริมการขายผลิตภัณฑ์จะเริ่มขึ้นด้วย”

    หลินต้ากั๋วพยักหน้า หลังจากเห็นโรงงานผลิตผลิตและแปรรูปถั่วเหลืองแล้ว เขาก็เริ่มมั่นใจในโรงงานเครื่องปรุงรสที่เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวถึงก่อนหน้านี้มากขึ้น และก็ตั้งตารออย่างมากถึงผลประโยชน์ทางเศรษฐกิจที่จะเกิดขึ้นหลังจากโรงงานทั้งสองสร้างเสร็จ

    จนกระทั่งเขาออกมาจากโรงงานผลิตและแปรรูปถั่วเหลือง หลินต้ากั๋วยังคงพูดคุยเรื่องผลิตภัณฑ์จากถั่วเหลืองกับเจียงเสี่ยวไป๋ เขาถอนหายใจและพูดว่า “ฉันไม่คาดคิดว่าในสถานที่เล็ก ๆ เช่นชิงโจว จะทำให้ฉันได้เห็นสิ่งเหล่านี้ การออกแบบโรงงานน่าทึ่งมาก ด้วยโปรแกรมการจัดการทางวิทยาศาสตร์สมัยใหม่และผลิตภัณฑ์ตัวใหม่มากมาย ฉันหวังว่าจะได้เห็นผลลัพธ์ในอีกสองเดือนข้างหน้า แล้วฉันจะกลับมาอีกครั้ง”

    เจียงเสี่ยวไป๋พูดอย่างมั่นใจ “ลุงรองไม่ต้องกังวล ผมเชื่อว่าลุงจะได้เห็นผลลัพธ์ที่น่าทึ่งกว่าที่ลุงคิดไว้อย่างแน่นอน”

    หลินต้ากั๋วยิ้มและพูดว่า “เอาล่ะ ฉันจะรอดู ! ”

    รองนายกเทศมนตรีจางรู้สึกตื่นเต้นมากเมื่อได้ยินคำพูดของหลินต้ากั๋ว ด้วยคำพูดของท่านผู้นำ หมายความว่าการมาเยือนครั้งต่อไปจะต้องมาแบบทางการ ไม่เพียงแต่เขาจะมาพร้อมกับผู้นำหลายคนเท่านั้น แต่ยังมีนักข่าวติดตามมาด้วย และพอถึงตอนนั้นเมืองชิงโจวของเขาก็จะมีหน้ามีตาแล้ว !

    โอกาสแบบนี้ต้องคว้าไว้ !

    และกุญแจสำคัญในการคว้าโอกาสนี้ก็อยู่ที่เจียงเสี่ยวไป๋

    รองนายกเทศมนตรีจางแอบตัดสินใจว่าสิ่งสำคัญที่สุดของเขาในช่วงสองเดือนหลังจากนี้คือการจับตาดูเจียงเสี่ยวไป๋ กระตุ้นและสนับสนุนให้เขานำโรงงานผลิตและแปรรูปถั่วเหลืองไปในทิศทางที่ถูกต้อง

    แน่นอนว่าทัศนคติก็เป็นสิ่งสำคัญเช่นกัน

    “โปรดวางใจเถิดท่านผู้นำ เมืองของเราจะสนับสนุนโรงงานผลิตและแปรรูปถั่วเหลืองอย่างแน่นอน ! ” รองนายกเทศมนตรีจางรับปากกับหลินต้ากั๋ว

    หลินต้ากั๋วพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ

    จากนั้น คนกลุ่มนี้ก็กลับไปที่เจียงวาน

    รองนายกเทศมนตรีจางยังไม่อยากแยกจากพวกเขาตอนนี้ ดังนั้นเขาและติงจวิ้นเจี๋ยจึงขึ้นรถของถังเสี่ยวโจวไปที่เจียงวานด้วยกัน

    เมื่อรถมาถึงถนนสายหลักที่เจียงเสี่ยวไป๋ได้สร้าง หลินต้ากั๋วก็ยิ้มและพูดว่า “เกือบจะถึงบ้านของเธอแล้วสินะ ! ”

    หากเปรียบเทียบระหว่างถนนลูกรังที่ขับผ่านมาและถนนซีเมนต์อันกว้างขวางนี้ มันมีความแตกต่างกันอย่างมาก เมื่อได้เห็นถนนระหว่างโรงงานเครื่องปรุงรสและโรงงานผลิตและแปรรูปถั่วเหลือง หลินต้ากั๋วก็บอกได้ทันทีว่านี่คือผลงานของเจียงเสี่ยวไป๋แน่นอน

    “ใช่แล้ว ลุงรอง บ้านของผมอยู่ริมแม่น้ำตรงหน้านี้เอง” เจียงเสี่ยวไป๋กล่าว

    “ริมแม่น้ำ ? ” จู่ ๆ หลินต้ากั๋วก็สนใจขึ้นมาทันทีและพูดว่า “หยุดรถแล้วลงเดินดูรอบ ๆ กันเถอะ ! ”

    ขณะที่พูด รถก็ขับมาถึงทางลาดขึ้นเขาแล้ว แต่เจียงเสี่ยวไป๋ก็หยุดรถ

    ทันทีที่หลินต้ากั๋วลงจากรถ เขาก็ถูกทิวทัศน์ที่สวยงามตรงหน้าเขาดึงดูสายตาทันที

    ในหุบเขา แม่น้ำชิงเจียงทอดตัวยาวคดเคี้ยวเหมือนเข็มขัดหยก หน้าผาอีกด้านหนึ่งปกคลุมไปด้วยต้นไม้สีเขียวขจี ด้านหลังมีอาคารปูกระเบื้องสีฟ้าเรียงกันเป็นแถวใต้หน้าผา ใต้ต้นหนานยักษ์ ด้านหน้ามีอาคารทรงโบราณแต่คลาสสิคตั้งตระหง่านอยู่ มีถนนซิกแซกเชื่อมระหว่างตีนเขาและมีขั้นบันไดหินทอดขึ้นไปโดยตรง

    “ที่นี่ก็ไม่เลวเลย เจ้าเด็กนี่เก่งในการออกแบบจริง ๆ ! ” หลินต้ากั๋วพูดชื่นชมออกมา

    เจียงเสี่ยวไป๋ยิ้มและพูดว่า “เช้านี้ฝนเพิ่งตก อากาศจึงไม่ร้อนมาก เดี๋ยวผมจะให้พ่อและรองนายกเทศมนตรีจางพาลุงไปเดินเล่นแถวแม่น้ำ เพราะผมจะต้องไปเตรียมอาหารเย็นให้ลุงก่อน”

    หลินต้ากั๋วยิ้มและถามว่า “แล้วเย็นนี้จะทำอะไรให้ฉันกิน ? ”

    เจียงเสี่ยวไป๋ยังยิ้ม “เย็นนี้ก็รู้เองครับ ! แต่ผมรับประกันว่าลุงต้องไม่เคยกินมันมาก่อน และถ้าลุงชอบ ผมจะเปิดแฟรนไชส์หลาย ๆ แห่ง ทำให้มันใหญ่กว่าแฟรนไชส์กุ้งอบน้ำมันเลย ! ”

    “ถ้าอย่างนั้นฉันจะรอชิมก็แล้วกัน ! ” หลินต้ากั๋วหัวเราะออกมา