ผมย้อนอดีตมาเปลี่ยนชะตายุค 80 (นิยายแปล) - ตอนที่ 364 :ได้พบกันแล้ว

    ตอนที่ 364 :ได้พบกันแล้ว

    พอเห็นที่หมายแล้ว น้ำตาของเธอแทบไหลพรากออกมา !

    เนินเขาดูเหมือนจะอยู่ตรงหน้าเธอ แต่ก็ยังต้องใช้เวลามากกว่าครึ่งชั่วโมงกว่าจะถึงตีนเขา

    ในเวลานี้เป็นเวลาพลบค่ำแล้ว และบ้านเก่า ๆ ที่ทรุดโทรมหลายหลังตั้งตระหง่านอยู่บนไหล่เขา โดยมีควันลอยขึ้นมาจากหลังคา แต่ละบ้านถูกล้อมรอบไปด้วยต้นไม้สูงหลายต้น ระหว่างทางได้ยินเสียงหัวเราะเบา ๆ ของเด็ก ๆ และเสียงสุนัขเห่าเป็นครั้งคราว

    หยางเจี๋ยหายใจเข้าลึก ๆ แล้วฮึดเดินขึ้นไปบนเนินเขา

    บนเนินเขามีอาคารหลังใหญ่ที่สุดเป็นรูปตัว “ยู” ซึ่งตามชนบทมักเรียกอาคารแบบนี้ว่า ‘เรือนสี่ประสาน’ ตัวอาคารมีห้องล้อม 3 ด้านและมีสวนอยู่ตรงกลาง ด้านหน้าสวนมีท่อนไม้สูงอยู่ท่อนหนึ่ง มีเชือกยาวห้อยอยู่

    นี่คือโรงเรียนประถมซานฮวา

    เดิมทีอาคารหลังนี้เคยเป็นของ “ครอบครัวใหญ่” ในหมู่บ้าน แต่เจ้าของบ้านหายตัวไปเมื่อหลายปีก่อน และมีการก่อตั้งโรงเรียนประถมขึ้นที่นี่ในช่วงต้นปี 1950

    ห้องด้านหน้าสามห้องมีขนาดค่อนข้างกว้างขวางและกลายเป็นห้องเรียน สองห้องทางซ้ายเป็นห้องทำงานของครู สองห้องทางขวาเป็นห้องนอนของอาจารย์ใหญ่คนเก่าและครูหลี่ หนึ่งห้องในนั้นมีไฟสลัว ๆ อยู่

    ท่อนไม้สูงในสวนคือเสาธงของโรงเรียน

    เวลาบ่ายโมง ธงได้ถูกลดระดับลงแล้ว และตอนนี้เหลือเพียงเสาธงเปล่าเท่านั้น

    ในห้องนอนของหลี่่ม่านม่าน มีเตียงไม้เรียบง่ายคลุมด้วยมุ้งสีขาว ข้างเตียงมีตู้เสื้อผ้า มีลิ้นชักข้างหน้าต่างเป็นโต๊ะ มีหนังสือและการบ้านกองอยู่ชิดผนังเกือบครึ่งของโต๊ะ

    ถัดจากตะเกียงน้ำมันก๊าด ใบหน้าของหลี่่ม่านม่านดูซีดเซียวไปเล็กน้อย มือซ้ายของเธอกุมหน้าท้องของเธอเอาไว้ และมือขวาของเธอกำลังเขียนบางสิ่งอย่างรวดเร็วลงในสมุดแบบฝึกหัด เมื่อเธอเขียนเสร็จ เธอก็วางปากกาลงแล้วหายใจออกเบา ๆ แล้วค่อย ๆ วางมือบนหนังสือการบ้านที่มีรอยย่น เธอดูจริงจังและทำงานอย่างละเอียดมาก

    ทันใดนั้น ก็มีการเคลื่อนไหวเกิดขึ้นนอกหน้าต่าง

    “แม่หนู มองหาครูหลี่อยู่หรือ เธออยู่ในห้องนี้”

    หลี่่ม่านม่านจำเสียงของป้าเก๋อได้ แต่สงสัยว่าทำไมมีคนมาหาเธอ ?

    “ป้าเก๋อมาได้อย่างไร ? ”

    หลี่่ม่านม่านลุกขึ้นยืนขณะตะโกนถาม อาจเป็นเพราะเธอนั่งนานเกินไป หรือบางทีเธออาจไม่สบายอยู่ พอลุกขึ้นยืน เธอก็รู้สึกเวียนหัวจนต้องกำหนดลมหายใจเข้าลึก ๆ แล้วค่อย ๆ เดินไปเปิดประตู

    “หยาง……เจี๋ย ! ”

    ทันทีที่เธอเปิดประตู หลี่่ม่านม่านก็อุทานออกมาเมื่อเห็นใบหน้าที่คุ้นเคยดูเหนื่อยล้า

    “ม่านม่าน ดีใจมากที่ได้พบเธอในที่สุด ! ”

    หยางเจี๋ยก้าวไปข้างหน้าและกอดหลี่่ม่านม่าน

    หลี่่ม่านม่านก็กอดหยางเจี๋ยไว้แน่นเช่นกัน เธอไม่เคยคาดหวังว่าหยางเจี๋ยจะดั้นด้นมาถึงที่นี่ได้

    หลังจากนั้นไม่นาน ทั้งสองก็ผละตัวออกจากกัน

    “คุณป้า ขอบคุณที่นำทางมานะคะ เมื่อครู่ฉันขอโทษ ฉันตื่นเต้นมากที่ได้พบเพื่อนร่วมชั้น” หยางเจี๋ยกล่าวขอโทษป้าเก๋อ

    “ป้าเก๋อ ขอบคุณนะคะ ! ” หลี่่ม่านม่านกล่าวขอบคุณด้วย

    ป้าเก๋อโบกมือ “ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร งั้นป้ากลับบ้านก่อนนะ”

    “คุณป้าเดินระวัง ๆ นะคะ ! ”

    หลังจากส่งป้าเก๋อออกไปแล้ว หลี่่ม่านม่านก็ยิ้มและมองไปที่หยางเจี๋ย “ทำไมเธอมาโดยไม่บอกล่วงหน้าล่ะ”

    “ฉันคิดถึงเธอ ฉันเลยมา ! ” หยางเจี๋ยพูดด้วยความดีใจ “เข้าบ้านเร็ว ๆ ฉันเดินมาสิบกว่าลี้ ขาอ่อนแรงไปหมดแล้ว ให้ฉันเข้าไปเร็ว ๆ เถอะ ฉันอยากจะนั่งพักแย่แล้ว ฉันเหนื่อย ! ”

    “อ้อ ๆ ”

    หลี่่ม่านม่านรีบหลีกทางแล้วปล่อยให้หยางเจี๋ยเข้าไปในห้อง

    ตอนที่เธอเดินเข้าไปในประตู หยางเจี๋ยรู้สึกเศร้าใจอยู่ครู่หนึ่งขณะที่เธอมองไปในห้องที่อยู่อย่างเรียบง่าย เธอฝืนยิ้มและพูดว่า “มันสะอาดมาก ไม่เลวเลย ! ”

    ขณะที่พูด เธอก็ถอดกระเป๋าเป้สะพายหลังออกแล้ววางลงบนโต๊ะ จากนั้นนั่งลงบนเก้าอี้ เธอหายใจเข้าออกอย่างรวดเร็วด้วยความเหนื่อยหอบ

    เธอเหนื่อยล้ามาก รู้สึกเหมือนหมดเรี่ยวแรงไปหมดแล้ว

    “เธอก็นั่งลงด้วยสิ ! ”

    หลังจากสงบลงได้สักพักแล้ว หยางเจี๋ยก็พูด

    หลี่่ม่านม่านยิ้มอย่างเชื่องช้า “ในห้องมีเก้าอี้แค่ตัวเดียว ฉันจะไปเอาเก้าอี้ที่ห้องเรียนก่อน”

    ขณะที่เธอพูดอย่างนั้น เธอก็กำลังจะเดินออกไป

    ทันใดนั้นเอง เธอก็จำอะไรบางอย่างได้ จึงหยุดฝีเท้าและพูดว่า “หยางเจี๋ย เธอยังไม่ได้กินข้าวใช่ไหม ? ”

    หยางเจี๋ยกล่าวว่า “ฉันขึ้นรถสองแถวจากชิงโจวในตอนเช้า เมื่อมาถึงถู่เฉิง ฉันก็ขึ้นรถสองแถวต่อมายังหมู่บ้านเสวี่ยลั่ว ฉันกินซาลาเปาสองลูกไปบนรถสองแถวแล้วล่ะ”

    หลี่่ม่านม่านพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นก็นั่งพักสักพัก แล้วฉันจะเอาบะหมี่มาทำอาหารให้เธอ”

    หยางเจี๋ยพูดว่า “ฉันยังมีซาลาเปาอยู่ในกระเป๋า เธอทำบะหมี่ให้ฉันและอุ่นซาลาเปาสองลูกสำหรับเธอ ซาลาเปาไส้เนื้อเป็นของโปรดของเธอ ฉันขอให้แม่ทำให้เลยนะ”

    “อื้ม” หลี่่ม่านม่านพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้ม

    “ครูหลี่ ! ครูหลี่ ! ” ทันใดนั้น เสียงของป้าเก๋อก็ดังขึ้นนอกบ้านอีกครั้ง

    หลี่่ม่านม่านเปิดประตูและเห็นป้าเก๋อเดินมาอย่างรวดเร็วพร้อมกับตะกร้าไม้ไผ่ และพูดขณะเดินว่า “ครูหลี่ เพื่อนของครูคงยังไม่ได้กินข้าว ฉันเอาไข่มาสองสามฟอง เต้าหู้แผ่นหนึ่งและผักสดติดมาด้วย ครูทำอาหารให้เพื่อนของครูกินแล้วกัน แม่หนูเดินทางมาไกล คงจะหิวมาก”

    หยางเจี๋ยฟังอยู่ในห้องรีบลุกขึ้นแล้วเดินออกไป

    ภายนอก หลี่่ม่านม่านพูดกับป้าเก๋อว่า “ไม่เป็นไรค่ะป้าเก๋อ ฉันจะต้มบะหมี่ให้เพื่อนกิน”

    เธอรู้ว่าไข่ไก่มีค่ามากในสถานที่แห่งนี้

    ป้าเก๋อแสร้งทำเป็นโกรธแล้วพูดว่า “ทำไมไม่รับไว้ล่ะ แขกของครูหลี่ก็คือแขกผู้มีเกียรติในหมู่บ้านของเรา พรุ่งนี้ฉันจะขอให้พ่อของจู้จื่อขึ้นไปบนภูเขาเพื่อล่ากระต่าย เนื้อนั้นหายากบนภูเขาแห่งนี้ ดังนั้นเราจึงทำได้เพียงให้แม่หนูได้ลองลิ้มรสชาติของกระต่ายป่าแล้วล่ะ”

    หยางเจี๋ยมองไปที่ตะกร้าไม้ไผ่ในมือของป้าเก๋อ และรู้สึกสะเทือนใจอย่างมาก

    เธอคิดอยู่ในใจว่าไม่น่าแปลกใจเลยที่หลี่ม่านม่านชอบที่นี่ ชาวบ้านที่นี่เรียบง่ายและใจดีมาก แม้ว่าไข่สองสามฟอง เต้าหู้แผ่นชิ้นหนึ่ง และผักสดจะไม่มีค่ามากนักในชิงโจว แต่ก็เป็นการบ่งบอกถึงมิตรภาพที่ลึกซึ้ง

    เธอรีบพูดว่า “คุณป้า ไม่เป็นไร ฉันเอาเบคอนมาให้ม่านม่านด้วย เรามีของกินแล้วค่ะ ! ”

    “สิ่งที่คุณนำมาคือสิ่งที่คุณนำมา และสิ่งที่ฉันให้ก็คือสิ่งที่ฉันให้ ครูหลี่ รับไปเถอะ ! ” ป้าเก๋อพูดแล้ววางตะกร้าไม้ไผ่ในมือของเธอลง แล้วหันหลังเดินจากไป

    “แค่ก ๆ ๆ …”

    มีเสียงไออย่างรุนแรงดังขึ้นมา ห้องที่อยู่ติดกันมีแสงไฟสลัวขึ้นมา ประตูห้องนั้นเปิดออกอย่างช้า ๆ มีชายชราอายุประมาณ 60 ปีมีผมหงอกขาวกระจัดกระจาย แก้มตอบ โหนกแก้มสูง สวมชุดกี่เพ้าสีน้ำเงินจาง ๆ เดินออกมาอย่างอ่อนแรง

    “ครูหลี่ มีแขกหรือ ! ”

    หลี่่ม่านม่านเห็นดังนั้นจึงรีบพูด “อาจารย์ใหญ่จาง คุณยังป่วยอยู่ ทำไมถึงตื่นขึ้นมาล่ะ ? ”

    จางเหวินเซี๋ยงโบกมือ “ฉันสบายดี ฉันได้ยินเสียงคนพูดคุยเลยตื่นขึ้นมาดู ถ้าคุณมีแขกก็บอกฉันด้วย ฉันจะได้ออกมาทักทาย”

    เขามองไปที่หยางเจี๋ยแล้วพูดว่า “สวัสดี ฉันชื่อจางเหวินเซี๋ยง ยินดีต้อนรับสู่โรงเรียนประถมหมู่บ้านซานฮวา…แค่ก แค่ก แค่ก…”

    หลังจากที่เขาไอเสร็จแล้ว เขาก็กล่าวขอโทษ “ฉันเป็นหวัดเมื่อสองสามวันก่อน ขออภัยด้วย ! ”

    หยางเจี๋ยรีบพูดว่า “สวัสดีค่ะอาจารย์ใหญ่จาง คุณไม่สบายและเพิ่งพักผ่อน ฉันชื่อหยางเจี๋ย และฉันเป็นเพื่อนร่วมชั้นของม่านม่าน ขออภัยด้วยที่ฉันมาที่นี่และรบกวนการพักผ่อนของคุณ ! ”

    “ถ้าอย่างนั้น ฉันจะเรียกคุณว่าเสี่ยวหยางแล้วกัน ไม่รบกวนเลย ฉันดีใจมากที่คุณมาเยี่ยมครูหลี่ ! ”

    จางเหวินเซี๋ยงโบกมือ “ครูหลี่ ไปทำอาหารให้เสี่ยวหยางสิ ! รับผักกับไข่ที่ป้าเก๋อนำมาให้ เมื่อฉันได้รับเงินปลายเดือน ฉันจะซื้อข้าวคืนเธอสัก 3 ชั่ง”

    หลี่่ม่านม่านพูดอย่างเร่งรีบ “ฉันจะใช้เงินของอาจารย์ใหญ่ได้อย่างไร ฉันจะซื้อคืนเองหลังจากได้รับเงินเดือนค่ะ ! ”

    จางเหวินเซี๋ยงหัวเราะเบา ๆ “เงินเดือนของคุณมีไว้ซื้อสมุดแบบฝึกหัดให้เด็ก ๆ หรือไม่ก็ซื้อหนังสือนอกหลักสูตรต่างหากล่ะ……”