ผมย้อนอดีตมาเปลี่ยนชะตายุค 80 (นิยายแปล) - ตอนที่ 376 :แผนการตลาดนมถั่วเหลือง

  ตอนที่ 376 :แผนการตลาดนมถั่วเหลือง

    หลังแยกย้ายกับจวงปี้เฉิงแล้ว เจียงเสี่ยวไป๋ก็ไปที่โรงงานผลิตและแปรรูปถั่วเหลือง

    ปัจจุบัน โรงงานผลิตและแปรรูปถั่วเหลืองเริ่มดำเนินการอย่างเป็นทางการแล้ว โครงสร้างองค์กรของแผนกการผลิต แผนกการขาย แผนกการเงิน แผนกจัดซื้อ ฝ่ายสำนักงาน แผนกเทคโนโลยีและแผนกอื่น ๆ ได้รับการจัดตั้งขึ้นแล้ว ผู้ปฏิบัติงานฝ่ายบริหารระดับกลางขึ้นไปต่างมีห้องทำงานของตนเอง

    ในห้องทำงานของเฉินหยวนเฉา หัวหน้าไลน์ผลิตหลายคนนำทีมโดยหยางเสวี่ยจื้อ หานต้าเหว่ย สวีกั๋วเฉียง หยูฟู่กุ้ย และซูตงฟางกำลังรายงานสถานการณ์การผลิตกับเฉินหยวนเฉา

    เมื่อเห็นเจียงเสี่ยวไป๋เข้ามา ทั้งหกคนก็ลุกขึ้นยืน

    “สวัสดีเถ้าแก่เจียง ! ”

    “สวัสดีเถ้าแก่เจียง ! ”

    “……”

    เจียงเสี่ยวไป๋ยกมือขึ้นและโบกมือให้พวกเขานั่งลง จากนั้นยื่นบุหรี่จงฮั๋วให้แต่ละคนแล้วพูดว่า “ฉันเพิ่งได้ยินพวกคุณคุยกันว่าผลิตภัณฑ์ส่วนใหญ่ที่ผลิตตอนนี้ยังค้างอยู่ในโกดัง พวกคุณกังวลว่าผลิตภัณฑ์จะขายไม่ได้ใช่ไหม ? ”

    หยางเสวี่ยจื้อเป็นหัวหน้าไลน์ผลิตนมถั่วเหลือง เขาพยักหน้า แล้วพูดว่า “เถ้าแก่เจียง นมถั่วเหลืองไม่เหมือนฟองเต้าหู้แผ่น ฟองเต้าหู้แท่ง เต้าหู้แห้งและล่าเถียว อายุการเก็บรักษาของนมถั่วเหลืองค่อนข้างสั้น เราผลิตจำนวนมากทุกวัน แต่ตอนนี้ยอดขายรายวันของเรามีน้อยเกินไปและมีสินค้าคงคลังในคลังสินค้าเพิ่มมากขึ้น”

    เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวว่า “อย่ากังวลไปหัวหน้าหยาง นมถั่วเหลืองของเราบรรจุในขวดแก้วและมีอายุการเก็บรักษา 3-6 เดือน คุณดำเนินการผลิตอย่างสบายใจได้เลย เวลาเหลือเฟือขนาดนี้ ฉันจะต้องขายหมดแน่นอน”

    หยางเสวี่ยจื้อกล่าวว่า “ถ้าเถ้าแก่เจียงพูดอย่างนี้ ผมก็โล่งใจแล้ว ! ”

    เจียงเสี่ยวไป๋ยิ้มและพูดว่า “วันนี้ฉันมาที่นี่เพื่อคุยเรื่องการขาย พวกคุณอยากฟังไหม ? ”

    หยูฟู่กุ้ยโบกมือ “ผมรับผิดชอบการผลิต ไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องการขาย ผู้ช่วยเจียง คุณคุยกับผู้จัดการเฉินเถอะ ผมขอตัวไปทำงานก่อน”

    ซูตงฟางพูดอย่างรวดเร็วเช่นกันว่า “ใช่ ใช่ ผมรายงานสิ่งที่ผมควรรายงานเสร็จแล้ว ดังนั้นผมจะออกไปก่อน”

    เดิมทีหยางเสวี่ยจื้ออยากฟัง แต่เมื่อเห็นหยูฟู่กุ้ยและซูตงฟายืนขึ้น เขาไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากยืนขึ้นอย่างเสียดายเช่นกัน

    หลังจากออกจากห้องทำงานของเฉินหยวนเฉา เขาก็ดึงหยูฟู่กุ้ยและพูดว่า “สินค้าในปัจจุบันยังขายได้ไม่มากนัก ดังนั้นคุณไม่สนใจอยู่ฟังหรือว่าจะขายสินค้าได้อย่างไร ? ”

    หยูฟู่กุ้ยตบไหล่เขา แล้วพูดว่า “หัวหน้าหยาง ทำไมคุณถึงกังวลเรื่องนี้ล่ะ ผู้ช่วยเจียงสามารถขายถุงพลาสติกสะดวกซื้อได้ทั่วประเทศ ทั้งยังขายเมล็ดแตงโม 5 รสในราคาถุงละ 3 เหมา คุณยังจะกลัวนมถั่วเหลืองขายไม่ได้อีกหรือ ? ”

    สวีกั๋วเฉียงยังพูดจากด้านข้างว่า “ใช่แล้ว หัวหน้าหยาง คุณไม่ต้องกังวลเรื่องการขายหรอก เราแค่ดูแลการผลิตของเราให้ดีก็พอ ! ”

    หยางเสวี่ยจื้อส่ายหัวและถอนหายใจ “พวกคุณช่างโลกสวยจริง ๆ ถ้าเราผลิตสินค้าแล้วขายไม่ได้ ทำให้โรงงานต้องสูญเสีย แบบนี้ใครจะมีเงินมาจ่ายค่าแรงที่สูงขนาดนี้ให้เราได้ล่ะ ? ”

    ……

    ในห้องทำงานของเฉินหยวนเฉา

    หลังจากที่หัวหน้าไลน์ผลิตออกจากห้องทำงานไปแล้ว เจียงเสี่ยวไป๋ก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า “หัวหน้าไลน์ผลิตพวกนี้ไม่เลวเลย พวกเขาเริ่มเป็นห่วงเรื่องการขายแล้ว”

    เฉินหยวนเฉากล่าวว่า “มีแค่หยางเสวี่ยจื้อเท่านั้น คนอื่น ๆ ดูไม่สนใจมากนัก”

    เจียงเสี่ยวไป๋พยักหน้าและจำชื่อได้

    เฉินหยวนเฉานำขวดนมถั่วเหลืองมาให้เจียงเสี่ยวไป๋ “ฉันไม่ได้ชงชา เอาล่ะ ดื่มสิ่งนี้สิ ! ”

    เจียงเสี่ยวไป๋พูดอย่างชื่นชม “พี่เขย ไม่เลวเลย ตอนนี้พี่ใส่ใจเรื่องการขายมาก รู้จักเอานมถั่วเหลืองมาต้อนรับแขกแทนการดื่มชา ! ”

    เฉินหยวนเฉายิ้มรับ เหตุผลที่เขาเอานมถั่วเหลืองให้เจียงเสี่ยวไป๋ เป็นเพียงเพราะเขาไม่ได้ซื้อชา เขาไม่เคยคิดถึงสิ่งที่เจียงเสี่ยวไป๋พูดเลย

    แต่ในเมื่อเจียงเสี่ยวไป๋พูดเช่นนั้น เขาก็คิดว่ามันเป็นความคิดที่ดีที่จะใช้นมถั่วเหลืองมาต้อนรับแขกในสำนักงานต่าง ๆ เมื่อคิดได้ดังนั้น เขาก็ตัดสินใจว่าจะแจ้งข่าวไปยังสำนักงานต่าง ๆ

    เขาไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้อีกและพูดว่า “เสี่ยวไป๋ นายมาเพื่อพูดคุยเกี่ยวกับการขาย งั้นก็เริ่มคุยเถอะ อย่าว่าแต่หยางเสวี่ยจื้อที่กังวลในช่วงนี้ ฉันก็กังวลไม่ต่างอะไรกับเขาเลย”

    นับตั้งแต่มีการผลิตนมถั่วเหลือง ฝ่ายขายและพนักงานขายได้ติดต่อกับห้างสรรพสินค้า สหกรณ์จำหน่ายเครื่องบริโภคอุปโภคและร้านค้าหลายแห่ง แต่ยังไม่ค่อยมีความคืบหน้าเท่าไหร่

    จนถึงตอนนี้ นมถั่วเหลืองขายให้ร้านกุ้งอบน้ำมันในเครือของเขาเป็นส่วนใหญ่ ในขณะที่ล่าเถียวและเต้าหู้แห้งจะมีขายเฉพาะในร้านโยวผิ่นเท่านั้น

    โดยพื้นฐานแล้วโรงงานของเขาผลิตและจำหน่ายเอง ยังไม่ได้มีการขายผ่านช่องทางอื่นแต่อย่างใด

    เจียงเสี่ยวไป๋ไม่รีบร้อน เขาหยิบแผนการขายนมถั่วเหลืองออกจากกระเป๋าแล้วส่งให้เฉินหยวนเฉา “พี่เขยดูนี่ก่อน”

    เฉินหยวนเฉารับมันมา เขาอ่านชื่อแล้วก็พูดด้วยความตกใจว่า “นายแค่วางแผนการขายนมถั่วเหลืองเท่านั้นหรือ ? แล้วพวกล่าเถียว เต้าหู้แห้ง ฟองเต้าหู้แผ่นและฟองเต้าหู้แท่งล่ะ ? ”

    เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวว่า “พี่เขยไม่ต้องกังวล เราต้องทำทีละรายการสิ”

    เขาโบกมือให้เฉินหยวนเฉาดูอีกที

    เฉินหยวนเฉาไม่มีทางเลือกนอกจากต้องเปิดแผนขึ้นมาอ่าน หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็อุทานว่า ‘นายต้องการบริจาคนมถั่วเหลืองให้กับนักเรียนชั้นประถม ? ”

    เจียงเสี่ยวไป๋พยักหน้าตามความเป็นจริง “ใช่ มีปัญหาอะไรหรือเปล่า ? ”

    เฉินหยวนเฉาปวดหัวขึ้นมาทันที เขาคิดว่าเจียงเสี่ยวไป๋กำลังคิดเคล็ดลับการขายบางอย่าง ใครจะไปคิดว่าเขากำลังจะบริจาคนมถั่วเหลืองให้กับนักเรียนชั้นประถมศึกษาและส่งตรงไปที่โรงเรียนให้กับเด็ก ๆ คนละ 1 ขวดต่อวัน คิดเป็นคนละ 6 ขวดต่อสัปดาห์

    นมถั่วเหลืองยังขายไม่ได้ แต่กับต้องเอาไปแจกฟรีเสียแล้ว !

    แม้ว่าจะมีโรงเรียนเพียงแห่งเดียวในโรงเรียนประถมกลางอันดับ 1 ของเมืองชิงโจว แต่ที่นั่นก็มีนักเรียนมากกว่า 1,600 คนเชียวนะ

    กล่าวอีกนัยหนึ่งคือ พวกเขาจะต้องจัดส่งนมถั่วเหลืองออกไปมากกว่า 1,600 ขวดต่อวัน !

    หากทำเป็นแค่กิจกรรมเดียวก็ไม่นับว่าเป็นจำนวนมากอะไร

    แต่นี่เป็นแผนการแจกระยะยาว

    นั่นเท่ากับว่าในหนึ่งปีจะมีการแจกมากกว่า 600,000 ขวด แม้ว่าขวดจะถูกรีไซเคิล แต่ค่าใช้จ่ายจะอยู่ที่ 40,000 ถึง 50,000 หยวนต่อปี

    แต่นี่ไม่ใช่ประเด็นหลัก ประเด็นหลักก็คือเจียงเสี่ยวไป๋กล่าวในแผนว่าหากการบริจาคนมถั่วเหลืองได้ผลดี ก็จะมีการบริจาคไปยังโรงเรียนประถมศึกษาอื่น ๆ ในเมืองต่อไป

    เฉินหยวนเฉาไม่รู้ว่ามีโรงเรียนประถมกี่แห่งในเมืองชิงโจว

    แต่เขารู้ว่าถ้าเขาทำเช่นนี้ โรงงานผลิตและแปรรูปถั่วเหลืองจะประสบความสูญเสียครั้งใหญ่ ซึ่งคาดว่าจะมีค่าใช้จ่ายหลายล้านต่อปี

    “เสี่ยวไป๋ ฉันไม่มีปัญหาที่นายจะจัดกิจกรรม แต่ถ้านายทำแบบนี้ต่อไป ฉันเกรงว่าโรงงานผลิตและแปรรูปถั่วเหลืองจะล้มละลาย ! ” เฉินหยวนเฉามองไปที่เจียงเสี่ยวไป๋และพูดอย่างจริงจัง

    เจียงเสี่ยวไป๋หัวเราะเบา ๆ และพูดว่า “พี่เขย ไม่ต้องกังวล ไม่ล้มละลายหรอกน่า ! ”

    เฉินหยวนเฉาถอนหายใจ “เฮ้อ……ถึงอย่างไรโรงงานนี้ก็เป็นของนายอยู่แล้ว ดังนั้นบริจาคได้เลยถ้านายต้องการ ! ”

    เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวว่า “พี่เขยอย่าพูดอย่างนั้น โรงงานผลิตและแปรรูปถั่วเหลืองเป็นทั้งของผมและของพี่ ตอนนี้พี่เป็นผู้จัดการโรงงาน และพี่เป็นผู้บริจาคนมถั่วเหลือง นี่เป็นการกระทำที่ชอบธรรมของพี่ บางทีพี่อาจจะได้รับการประกาศยกย่องในภายหลัง รองนายกเทศมนตรีอาจจะมอบรางวัลให้พี่และแต่งตั้งให้พี่เป็นหนึ่งในสิบผู้ประกอบการดีเด่นในเมืองชิงโจวก็ได้”

    เฉินหยวนเฉาพูดอย่างไม่สบอารมณ์ว่า “ฉันจะเอาชื่อเสียงปลอม ๆ พวกนั้นล่ะไปทำอะไร ? แต่นายบอกฉันหน่อยสิ ในเมื่อแจกนมถั่วเหลืองมันง่าย แต่ถ้าแจกแล้วใครเขาจะยอมเสียเงินมาซื้อล่ะ ? ”

    “นายจะขายนมถั่วเหลืองอย่างไร ? ”

    เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวว่า “ผมเคยบอกพี่แล้วว่าในการทำธุรกิจ เราจำเป็นที่จะต้องยอมขาดทุนในระยะแรก วันนี้เราจะส่งนมถั่วเหลืองออกไปมากมาย ประการแรกคือการสร้างภาพลักษณ์และสร้างชื่อเสียงที่ดีให้กับบริษัท อีกประการหนึ่งก็เพื่อปลูกฝังนิสัยผู้บริโภคและตลาด”

    เฉินหยวนเฉามองไปที่เจียงเสี่ยวไป๋อย่างไม่เข้าใจ เขาเริ่มสับสนเล็กน้อย