ผมย้อนอดีตมาเปลี่ยนชะตายุค 80 (นิยายแปล) - ตอนที่ 383 :ถังเสี่ยวโจวตกตะลึง

   ตอนที่ 383 :ถังเสี่ยวโจวตกตะลึง

    ทันทีที่เขาและลูกสาวเข้าไปในแผนกต้อนรับของเกสเฮาส์หงซาน เจียงเสี่ยวไป๋ก็เห็นถังเสี่ยวโจว นั่งอยู่บนโซฟาในบริเวณโซนพักผ่อนของแขกแล้ว

    ดูเหมือนว่าเขามารอนานแล้ว

    เมื่อถังเสี่ยวโจวเห็นเจียงเสี่ยวไป๋ เขาลุกขึ้นและเดินเข้าไปหาทันที

    “สวัสดีค่ะลุงถัง ! ”

    เจียงชานทักทายอย่างสุภาพ

    ถังเสี่ยวโจวตอบรับด้วยรอยยิ้มและพูดว่า “ลุงไม่คิดว่าชานชานจะมา เลยไม่ได้เตรียมขนมให้หนู มันเป็นความผิดของพ่อหนู เขาไม่ได้บอกอะไรลุงเลย”

    เจียงชานหัวเราะคิกคัก หยิบล่าเถียวหนึ่งห่อออกจากกระเป๋าใบเล็กของเธอ มอบให้ถังเสี่ยวโจว แล้วพูดว่า “ไม่เป็นไรค่ะ ป่าป๊าเตรียมขนมกับของว่างไว้ให้หนูมากมาย นี่คือล่าเถียว ลุงถังชิมดูสิคะ”

    ถังเสี่ยวโจวหัวเราะและรับล่าเถียวมาชิม ก่อนจะพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ลุงจะเลี้ยงอาหารเย็นมื้อใหญ่ให้ชานชานเป็นการตอบแทนนะ ! ”

    “ได้ค่ะ ป่าป๊าบอกว่ามาเมืองไหนก็ต้องไปชิมอาหารในเมืองนั้น จะได้สมกับการมาเยือน”

    ถังเสี่ยวโจวมีความสุขยิ่งขึ้นและถอนหายใจว่าสิ่งที่เจียงเสี่ยวไป๋สอนลูกของเขานั้นแตกต่างจากพ่อแม่คนอื่นจริง ๆ เมื่อมองดูเจ้าตัวเล็กที่อ่อนโยน เขาก็อดไม่ได้ที่จะอยากมีลูกสาวอีกคนและสอนให้เธอเป็นเด็กที่น่ารักเช่นนี้บ้าง

    หลังจากพูดคุยสองสามประโยคกับเจียงเสี่ยวไป๋แล้ว เขาก็พาทั้งสองไปที่ห้องพักแขก

    ครั้งนี้ เขาเปิดห้องสวีทเล็ก ๆ ให้กับเจียงเสี่ยวไป๋ โดยมีห้องนอนและห้องนั่งขนาดเล็กภายในนั้นด้วย

    “อากาศร้อน คุณและชานชานควรอาบน้ำก่อน แล้วผมจะพาพวกคุณไปทานอาหารเย็น” ถังเสี่ยวโจวกล่าว

    เจียงเสี่ยวไป๋พยักหน้า หยิบเสื้อผ้าสำหรับเจียงชานออกมาจากกระเป๋าเดินทางและให้เธออาบน้ำก่อน

    ฝักบัวในห้องน้ำคล้ายกับฝักบัวในบ้านเกิดที่เจียงวาน เจียงเสี่ยวไป๋อธิบายวิธีใช้ให้แก่เจียงชาน และให้เธอใช้มันเอง

    “อาบน้ำเสร็จแล้ว อย่าลืมซักเสื้อผ้าด้วย ! ”

    “ค่ะป่าป๊า ! ”

    เจียงเสี่ยวไป๋ออกมาจากห้องน้ำแล้วปิดประตู ถังเสี่ยวโจวอ้าปากด้วยความตกใจ “ลูกสาวของคุณยังเด็กมาก คุณให้เธอซักเสื้อผ้าเองหรือ ? ”

    เจียงเสี่ยวไป๋ยิ้มและพูดว่า “เด็ก ๆ ต้องเรียนรู้ที่จะจัดการดูแลตนเองตั้งแต่อายุยังน้อย เมื่อเดือนที่แล้ว ผมให้เธอซักเสื้อผ้าของตัวเองหลังจากอาบน้ำทุกวัน”

    ถังเสี่ยวโจวส่ายหัว “คุณไม่สงสาร ไม่คิดว่ามันจะหนักเกินไปสำหรับเด็กอายุเท่านี้หรือ ? ”

    เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวว่า “มันเป็นกระโปรงฤดูร้อนแบบบาง ๆ ซักง่ายและไม่ใช่งานหนัก สิ่งนี้สามารถปลูกฝังความอดทนของเด็ก ๆ ได้อีกด้วย ไม่ใช่หรือ ? ”

    ถังเสี่ยวโจวพูดว่า “เธออายุแค่ห้าขวบ เธอสามารถซักให้สะอาดได้หรือ ? ”

    เจียงเสี่ยวไป๋ยิ้มและพูดว่า “ผมแน่ใจว่ามันไม่สะอาด แต่ผมจะซักมันอีกครั้งหลังจากที่เธอออกไปข้างนอก”

    “คุณนี่มันสุดยอดจริง ๆ ! ” ถังเสี่ยวโจวรู้สึกทึ่งมาก

    เจียงเสี่ยวไป๋พูดอย่างจริงจังว่า “สาเหตุที่คนส่วนใหญ่ล้มเหลวในการสอนลูก ๆ ให้มีความสามารถ ไม่ใช่เพราะพวกเขาขาดความสามารถ แต่เป็นเพราะพ่อแม่ส่วนใหญ่ขาดความตระหนักรู้ด้านการศึกษาและขาดความอดทน พวกเขามักสงสารลูก ๆ กลัวว่าลูกของตนเองจะทำงานหนักไม่ได้”

    ถังเสี่ยวโจวตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นพยักหน้าอย่างเงียบ ๆ

    ตัวเขาเองก็เป็นแบบนี้ ตั้งแต่เขามาเป็นหัวหน้าเลขานุการ เขาทุ่มเทความคิดและพลังงานเกือบทั้งหมดในการทำงาน และโดยพื้นฐานแล้ว ปล่อยให้การดูแลลูกเป็นหน้าที่ภรรยาของเขา เขาไม่ได้ไปรับเด็ก ๆ กลับจากโรงเรียน และไม่ได้สอนเด็ก ๆ ในการทำงานบ้าน บางครั้งเขาเพียงแค่คุยกับลูกด้วยคำไม่กี่คำแล้วกลับไปทำงาน

    ถังเสี่ยวโจวยิ้มอย่างขมขื่น ความอดทนของเขาที่มีต่อลูกชายมีน้อยกว่า 1% เมื่อเทียบกับความอดทนที่เขามีต่องานของเขา

    “คุณเป็นพ่อที่ดี ! ”

    “ผมไม่เก่งเท่าคุณหรอก ! ”

    ถังเสี่ยวโจวกล่าวอย่างละอายใจ

    เจียงเสี่ยวไป๋โบกมือ “การสอนลูกของแต่คนต่างกัน คุณกำลังเดินบนเส้นทางแห่งการรับใช้ประเทศและประชาชน ถือเป็นวีรบุรุษผู้ยิ่งใหญ่ที่ต้องสละตัวเองออกจากครอบครัวเพื่อดูแลทุกคน แต่ผมไม่เหมือนคุณ ผมพอใจที่จะพาภรรยาและลูก ๆ ของผมให้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขที่สุด”

    ในขณะที่ทั้งสองกำลังคุยกัน เจียงชานก็อาบน้ำ ซักเสื้อผ้าเสร็จแล้ว และออกจากห้องน้ำ

    “ป่าป๊าคะ ตากเสื้อผ้าที่ไหนคะ ? ”

    เจ้าตัวเล็กจับกระโปรงที่ยังมีน้ำหยดอยู่แล้วพูด

    เจียงเสี่ยวไป๋รับมันด้วยรอยยิ้ม “ส่งมาให้ป่าป๊าเถอะ หนูคุยกับลุงถังไปก่อน หลังจากที่ป่าป๊าอาบน้ำเสร็จ เราก็จะไปกินข้าวกัน”

    “ได้คะ ป่าป๊า รีบ ๆ หน่อยนะ หนูแทบรอที่จะได้กินอาหารอร่อยของเจียงเฉิงไม่ไหวแล้ว ! ”

    เจียงเสี่ยวไป๋ยิ้มรับ

    หลังจากที่เขาเข้าห้องน้ำ เขาก็รีบอาบน้ำแล้วซักเสื้อผ้าและกระโปรงของลูกสาวอีกครั้ง แล้วแขวนไว้บนตะขอในห้องน้ำ

    เมื่อเขาออกมา ทั้งสามก็ลงไปชั้นล่างด้วยกัน

    “วันนี้คุณจะกินอะไร ? ” เจียงเสี่ยวไป๋ถาม

    ถังเสี่ยวโจวกล่าวว่า “คุณมาที่นี่ทั้งที ผมต้องเลี้ยงคุณด้วยปลาอู่ชางนึ่งซีอิ๋วแน่นอน วันนี้เชฟหยางจะลงมือปรุงเอง ผมบอกเขาไว้ล่วงหน้าแล้ว”

    เจียงเสี่ยวไป๋พยักหน้าด้วยความพึงพอใจ เขาไม่รู้ว่าเชฟหยางจะวางมือในการทำปลาอู่ชางด้วยตัวเองเมื่อไหร่ ดังนั้นหากเขาไม่ทานอาหารมื้อนี้ เขาอาจไม่มีโอกาสแบบนี้อีกแล้ว

    เจียงชานฟังคำพูดของถังเสี่ยวโจวและพูดอย่างมีความสุข “หนูรู้จักปลาอู่ชาง”

    ถังเสี่ยวโจวหยอกล้อเธอ “ชานชาน หนูรู้จักปลาอู่ชางด้วยหรือ ? งั้นบอกลุงหน่อยว่าหนูรู้เรื่องนี้ได้อย่างไร ? ”

    เจียงชานท่องขึ้นมาว่า “ดื่มน้ำฉางซา กินปลาอู่ชาง ! ”

    ถังเสี่ยวโจวรู้สึกขบขันเมื่อได้ยินหนูน้อยคนนี้พูดออกมา เขาชักจะชอบเธอมากขึ้นเรื่อย ๆ แล้ว เธอรู้จักท่องบทกวีด้วย ดังนั้น เขาจึงยังคงหยอกล้อเธอต่อไป “หนูยังรู้จักฉางซาด้วยหรือ ? ”

    เจียงชานพยักหน้าและพูดว่า “ป่าป๊าซื้อหนังสือภาพเรื่องสามก๊กมาอ่านให้หนูฟังบ่อย ๆ ในนั้นมีตอนที่ 29 ที่มีชื่อว่าการต่อสู้ที่ฉางซาเพื่อปล่อยหวงจง กวนอูต่อสู้กับหวงจงในฉางซาและพิชิตหวงจงได้”

    ถังเสี่ยวโจวรู้สึกประหลาดใจอีกครั้ง เขาถอนหายใจ “หนูยังเด็กมาก แต่หนูก็รู้เกี่ยวกับสามก๊กด้วย ไม่เลวเลย ! ”

    เจียงชานพูดอย่างภาคภูมิใจ “หนูรู้จักตัวละครในสามก๊กเยอะแยะเลยนะคะ ! ”

    ถังเสี่ยวโจวถามด้วยรอยยิ้ม “ถ้าอย่างนั้น หนูก็รู้ทั้งหมดแล้วหรือ ? ”

    เจียงชานเริ่มร้องเพลง “โต่วเอ้อตุนหน้าน้ำเงินขโมยม้าหลวง กวนกงหน้าแดงสู้ที่ฉางซา เถียนเว่ยหน้าเหลืองสู้กับโจโฉหน้าขาว จางเฟยหน้าดำร้องชาช่า……”

    ในเวลานี้ ผู้ใหญ่สองคนและเด็กหนึ่งคนได้เดินไปที่รถของถังเสี่ยวโจวแล้ว พวกเขาร้องเพลงที่มีกลิ่นอายของอุปรากรปักกิ่งด้วยเสียงแบบเด็ก ๆ ซึ่งมีเสน่ห์ที่เป็นเอกลักษณ์ ถังเสี่ยวโจวอดไม่ได้ที่จะตกตะลึงจนกระทั่งลืมเปิดประตูรถด้วยซ้ำ

    “นี่คือเพลงอะไร ? ”

    ถังเสี่ยวโจวถามด้วยความประหลาดใจ เขาไม่เคยได้ยินมาก่อน แต่ฟังดูมีเสน่ห์มาก

    เจียงชานส่ายหัว “หนูไม่รู้เหมือนกัน ป่าป๊าฮัมเพลงนี้ตอนที่เล่าเรื่องสามก๊ก หนูคิดว่ามันเพราะดี เลยฝึกร้อง”

    ถังเสี่ยวโจวหันไปมองเจียงเสี่ยวไป๋ “น้องชาย นี่เป็นเพลงประเภทไหน ? ”

    เจียงเสี่ยวไป๋รู้สึกผิดอยู่พักหนึ่ง ยุคนี้ยังไม่มีเพลงนี้ เพลงนี้มีชื่อว่า ‘แร็พหน้าวาดงิ้ว’ ซึ่งเปิดตัวในปี 1996 เขาไม่คิดว่าลูกสาวจะร้องเพลงที่กระตุ้นความสนใจของถังเสี่ยวโจว

    เขาพูดอย่างเร่งรีบ “มันไม่ใช่เพลงประเภทไหนหรือก ตอนที่ผมให้ชานชานอ่านการ์ตูนภาพ เพื่อความสนุกสนาน ผมจะฮัมเพลงแบบมั่ว ๆ สองสามบรรทัด แต่มันไม่ค่อยเป็นจังหวะหรอก…..”

    งั้นหรือ ?

    ถังเสี่ยวโจวเหลือบมองเจียงเสี่ยวไป๋และรู้สึกสงสัย แต่เขาไม่ได้ถามคำถามอีกและเปิดประตูรถ

    พวกเขาทั้งสามขึ้นรถ ถังเสี่ยวโจวขับรถไปที่เจียงโข่ว ส่วนเจียงชานยังคงร้องเพลงต่อไป “เจดีย์ราชาสวรรค์สีม่วง ปีศาจสีเขียวต่อสู้กับยักษา ราชาลิงทองคำ สัตว์ประหลาดสีเงิน เอลฟ์สีเทาหัวเราะฮ่าฮ่า……”