ผมย้อนอดีตมาเปลี่ยนชะตายุค 80 (นิยายแปล) - ตอนที่ 388 :มาเป็นแขกตระกูลหลิน

   ตอนที่ 388 :มาเป็นแขกตระกูลหลิน

    ขณะที่เจียงเสี่ยวไป๋มาถึงแผนกต้อนรับของเกสเฮาส์ เขาเห็นชายคนหนึ่งในวัย 30 ปีกำลังรออยู่หน้าเคาท์เตอร์ ชายคนนั้นตัวสูง มีใบหน้าที่สง่างามและมีรูปร่างกำยำ

    ดูเหมือนว่าชายคนนี้จะเคยเป็นทหารมาก่อน !

    แต่ไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร !

    “สหาย คุณกำลังตามหาฉันอยู่หรือ ? ”

    เจียงเสี่ยวไป๋ก้าวไปข้างหน้าและเอ่ยถาม

    “สหาย ? ”

    รอยยิ้มแปลก ๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าอันงดงามของชายคนนั้น เห็นได้ชัดว่ารู้สึกขบขันกับคำเรียกนี้

    “คุณคือเสี่ยวไป๋ใช่ไหม”

    ชายคนนั้นยิ้ม และพูดต่ออีกว่า “อย่าเรียกฉันว่าสหายเลย ฉันชื่อหลินเจียจวิน ! ฉันอายุมากกว่านาย ดังนั้นเรียกฉันว่าพี่จวินก็ได้”

    เมื่อเจียงเสี่ยวไป๋ได้ยินชื่อนี้ เขาก็เข้าใจทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น เขาจึงเปลี่ยนคำเรียกอีกฝ่ายใหม่ “พี่จวิน ! ”

    หลินเจียจวินยิ้มและพูดว่า “นายมาที่เจียงเฉิงทั้งที แต่กลับไม่บอกไม่กล่าวเลย พ่อมักจะพูดถึงนายบ่อย ๆ ถ้าเจียลี่ไม่ได้พาชานชานมาที่บ้าน เราคงไม่รู้ว่านายมาที่เจียงเฉิง ! ”

    เจียงเสี่ยวไป๋ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง เขาคิดว่าเป็นถังเสี่ยวโจวที่บอกหลินต้ากั๋วว่าเขามาที่เจียงเฉิง เขาไม่คาดคิดว่าน้องสาวของภรรยาจะพาลูกสาวเขาไปที่ตระกูลหลินจริง ๆ

    เห็นได้ชัดว่าหลินเจียจวินมาที่นี่เพื่อพาเขาไปที่ตระกูลหลิน

    เหตุการณ์นี้ทำให้เขาไม่ทันระวังและเขาไม่ได้เตรียมพร้อมเลย

    “งั้นไปที่บ้านตระกูลหลินกันเถอะ ! ”

    เป็นอย่างที่คิดไม่มีผิด หลินเจียจวินเอ่ยปากออกมาแล้ว

    เจียงเสี่ยวไป๋ยิ้มเจื่อนและพูดว่า “ผมไม่รู้ว่าเป็นพี่ที่มาหาผม งั้นผมขอขึ้นไปเอากระเป๋าที่ชั้นบนก่อน ! ”

    หลินเจียจวินยิ้มรับ “ขึ้นไปเอากระเป๋าเงินหรือ ? นายไม่จำเป็นต้องซื้อของขวัญอะไรไปที่บ้านฉันหรอก ไปกันเถอะ”

    เมื่อพูดอย่างนั้น เขาก็ตบไหล่เจียงเสี่ยวไป๋อย่างแรง จากนั้นก็โอบไหล่เจียงเสี่ยวไป๋แล้วพาออกไป

    เจียงเสี่ยวไป๋ไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากต้องตามเขาออกจากเกสเฮาส์และขึ้นรถจี๊ปของหลินเจียจวินไป

    “ฉันเคยเป็นทหารมาก่อน ทำหน้าที่ขับรถจี๊ปในกองทัพ ฉันไม่คุ้นเคยกับการขับรถเก๋งที่ปิดอากาศรอบคันแบบนั้น มันทำให้ฉันรู้สึกหายใจไม่ออก”

    หลินเจียจวินพูดด้วยรอยยิ้มขณะขับรถ

    เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวว่า “ผมก็ขับรถจี๊ปเหมือนกัน รถประเภทนี้มุมมองกว้าง สมรรถนะทางออฟโรดดี แข็งแกร่ง และข้อได้เปรียบคือการขับบนถนนเส้นภูเขา น่าเสียดายที่พี่ไม่สามารถใช้สมรรถนะที่แท้จริงของรถจี๊ปได้เวลาขับรถในเจียงเฉิง”

    หลินเจียจวินหัวเราะ

    เพื่อนของเขาหลายคนภูมิใจที่ได้เป็นเจ้าของรถเก่งสักคน แต่เขาชอบรถจี๊ป เป็นเรื่องยากที่ เจียงเสี่ยวไป๋จะมีความสนใจแบบเดียวกันกับเขา และดูเหมือนว่าเขาจะได้พบเพื่อนรู้ใจเข้าแล้ว

    “ฉันได้ยินมาว่าถนนไปชิงโจวของนายทั้งเป็นทางลาดชันและอันตราย ไว้ครั้งหน้าฉันจะขับรถไปลองสัมผัสประสบการณ์ออฟโรดที่นั่นดู จะได้ถือโอกาสไปดื่มกับนายด้วย ! ”

    “ตกลง ผมยินดีต้อนรับพี่เสมอ ! ” เจียงเสี่ยวไป๋กล่าว

    ขณะที่ทั้งสองพูดคุยกัน รถจี๊ปก็มุ่งหน้าไปยังทะเลสาบตะวันออก ประมาณ 20 นาทีต่อมา รถก็ขับเข้ามาหยุดอยู่หน้าวิลล่าเก่าริมทะเลสาบ

    “ที่นี่คือบ้านของฉัน มันยังคงเป็นบ้านหลังเดิม ! ” หลินเจียจวินพูดหลังจากลงจากรถ ดูเหมือนไม่ค่อยพอใจกับการใช้ชีวิตที่นี่เท่าไรนัก

    เจียงเสี่ยวไป๋ยิ้ม บ้านที่นี่เก่ามากและไม่ใช่ทุกคนที่จะสามารถอยู่ในนั้นได้ เขาเดินตามหลินเจียจวิน ไปที่ประตู เขารู้สึกเสียใจเล็กน้อย เขามาบ้านของลุงรองเจียอิน แต่เขาดันมามือเปล่าเสียได้

    ทันทีที่ก้าวเข้ามาในวิลล่าหลังนี้ เขาก็เห็นหญิงชราคนหนึ่งที่มีใบหน้าใจดี หลินเจียจวินตะโกนว่า “แม่ ผมพาเสี่ยวไป๋มาแล้ว ! ”

    “สวัสดีครับครับป้าสะใภ้ ! ” เจียงเสี่ยวไป๋โค้งคำนับอย่างรวดเร็วเพื่อทักทายและกล่าวขอโทษ “ผมมาเยี่ยมครั้งแรก แต่กลับมามือเปล่า ผมต้องขอโทษจริง ๆ ! ”

    หญิงชราเป็นภรรยาของหลินต้ากั๋ว เธอชื่อว่ามู่เสี่ยวหวาน เธอมาจากครอบครัวนักวิชาการ แม้ว่าเธอจะแต่งตัวเรียบ ๆ และมีอายุมากแล้ว แต่เธอก็ยังมีบุคลิกที่สง่าผ่าเผย เธอพูดอย่างอบอุ่นว่า “เราไม่ชอบมารยาทที่ผิด ๆ เหล่านั้นในครอบครัวของเรา ฉันได้ยินชานชานบอกว่าเธอพักที่เกสเฮาส์หงซาน จึงบอกให้เสี่ยวจวินไปรับเธอมากินข้าวด้วยกัน”

    เจียงเสี่ยวไป๋พูดอย่างสุภาพว่า “ขอบคุณป้าสะใภ้มากครับ ! ”

    “ป่าป๊า ! มาแล้วหรือ ! ”

    เจียงชานวิ่งเข้ามาและตะโกนอย่างตื่นเต้น เมื่อเธออยู่ข้างหน้าเจียงเสี่ยวไป๋ เธอก็กระโดดเข้าไปในอ้อมแขนของเขา

    เจียงเสี่ยวไป๋รีบรับตัวเธอแล้วพูดว่า “ทำไมลูกถึงวิ่งพรวดพราดมาแบบนี้ล่ะ ! ลูกต้องสุภาพในบ้านของคุณยายรองนะ รู้ไหม ? ”

    “ป่าป๊าคะ หนูไม่ได้เจอป่าป๊าเกือบทั้งวัน หนูคิดถึงป่าป๊าที่สุด ! ” เจ้าตัวเล็กพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน เธอขยิบตาให้มู่เสี่ยวหวานแล้วพูดว่า “คุณยายบอกกับหนูว่าให้หนูทำตัวสบาย ๆ เหมือนอยู่บ้าน”

    เจียงเสี่ยวไป๋จ้องมองเธอ “ลูกเชื่อฟังคุณยายจริง ๆ ”

    “แน่นอน หนูต้องฟังคุณยาย ! ” เจ้าตัวเล็กพูดอย่างภาคภูมิใจ

    ประโยคนี้เพียงประโยคเดียวทำให้ให้มู่เสี่ยวหวานหัวเราะและพูดว่า “ใช่จ้ะ ใช่แล้ว หนูเชื่อฟังคุณยาย ก็ไม่ต้องกลัวว่าป่าป๊าของหนูจะตำหนิแล้ว”

    หลินเจียจวินพูดว่า “เอาล่ะ อย่ายืนเบียดกันตรงประตูเลย รีบเข้ามานั่งสิ”

    เจียงเสี่ยวไป๋รอให้มู่เสี่ยวหวานเดินไปก่อน จากนั้นจึงเดินตามเธอเข้าไปในห้องนั่งเล่น

    ในห้องนั่งเล่นมีผู้ชายสองคนและผู้หญิงสี่คน หนึ่งในนั้นคือหลินเจียลี่ เธอเพียงเหลือบมองที่ เจียงเสี่ยวไป๋และเรียกเจียงชาน “ชานชาน มานี่สิ มาหาน้าเถอะ”

    เธอเพิกเฉยต่อเจียงเสี่ยวไป๋ และปฏิบัติต่อเขาเหมือนเขาเป็นอากาศ

    หลินเจียจวินแนะนำเจียงเสี่ยวไป๋ โดยชี้ไปที่ชายคนนั้นแล้วพูดว่า “นี่คือหลินเจียปิง พี่รองของฉัน”

    “สวัสดีครับพี่เจียปิง ! ” เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวทักทาย

    หลินเจียปิงพยักหน้า “ยินดีต้อนรับ นั่งลงสิ ! ” หลังจากพูดอย่างนั้น เขาก็หันไปตำหนิหลินเจียจวินและพูดว่า “เจียจวิน ให้แขกนั่งลงก่อน”

    หลินเจียจวินยิ้มและเชื้อเชิญให้เจียงเสี่ยวไป๋นั่งลงก่อน

    หลินเจียปิงชี้ไปที่ผู้หญิงในวัย 30 กว่าปีที่นั่งข้างเขา แล้วพูดว่า “นี่คือภรรยาของฉัน จางอ้ายผิง” จากนั้น เขาก็ชี้ไปที่ผู้หญิงอีกคนในวัย 20 กว่าปีแล้วพูดว่า “ส่วนนี่คือหลินเจียหง น้องสาวคนเล็กของฉัน”

    เจียงเสี่ยวไป๋เรียกจางอ้ายผิงว่า “พี่สะใภ้” แต่เขาไม่รู้ว่าจะเรียกหลินเจียหงอย่างไร เพราะเขาไม่รู้ว่าระหว่างเขาและเธอ ใครอายุมากกว่ากัน

    หลินเจียหงยิ้มและพูดว่า “ฉันอายุมากกว่า ดังนั้นนายเรียกฉันว่าพี่สาวเถอะ ! ”

    เจียงเสี่ยวไป๋พูดว่า “ผมอายุ 28 ปี แต่พี่ดูเด็กกว่าผมเยอะเลย ! ”

    หลินเจียหงพูดว่า “ฉันอายุ 29 ปีแล้ว ฉันบอกว่าฉันแก่กว่า แต่นายก็ยังไม่เชื่อฉัน เรียกฉันว่าพี่สาวเร็ว ๆ แต่พี่สาวคนนี้ไม่มีขนมให้หรอกนะ”

    เจียงเสี่ยวไป๋หัวเราะ หลินเจียหงน่าสนใจมาก เธอปฏิบัติต่อเขาเหมือนเขาเป็นเด็กเลย !

    เขาไม่รู้เลยว่าหลินเจียหงเป็นน้องคนสุดท้องในครอบครัว เธอถูกเอาอกเอาใจมาตั้งแต่เด็กและมีอารมณ์ร่าเริง เธอชอบให้หลินเจียลี่มาที่บ้านมากที่สุด เพราะในที่สุดก็มีคนเรียกเธอว่าพี่สาวและเธอก็ไม่ใช่น้องคนสุดท้องอีกแล้ว

    ตอนนี้เธอมีน้องชายอีกคนแล้ว แน่นอนว่าเธอมีความสุขมาก

    เธออายุมากกว่าเขาหนึ่งปี ดังนั้นเจียงเสี่ยวไป๋จึงเรียกออกมาอย่างหมดหนทางว่า “ครับพี่เจียหง ! ”

    “เรียกฉันว่าพี่อย่างเดียวไม่ได้หรือไง ? ” หลินเจียหงทำหน้ามุ่ย “ทำไมต้องเรียกฉันว่าพี่เจียหงด้วย ! ไม่เห็นน่าสนใจเลย ! ” ใบหน้าของเธอมีสีหน้าผิดหวังเล็กน้อย

    มู่เสี่ยวหวานจ้องเธอแล้วตำหนิไปว่า “นี่เป็นครั้งแรกที่เสี่ยวไป๋มาที่บ้านของเรา ลูกก็เสียมารยาทกับเขาแล้ว ทำไมถึงไม่เอาอย่างชานชาน ! ”

    เจียงเสี่ยวไป๋พูดอย่างรวดเร็วว่า “ป้าสะใภ้ครับ ไม่เป็นไรเลย พี่เจียหงไม่ได้มองผมเป็นคนนอกครอบครัวเสียหน่อย”

    หลินเจียหงยิ้มรับ “นายปากหวานดี ฉันจะไม่ถือสานายแล้วกัน ! ”

    มู่เสี่ยวหวานมองดูแล้วส่ายหัว เจียหงเป็นลูกสาวคนเดียวในครอบครัวที่ทำให้เธอปวดหัวได้เก่งมาก

    ไม่สิ ลูกชายคนเล็กของเธอก็เช่นกัน

    ลูกทั้งสองคนของเธอไม่ใช่เด็ก ๆ แล้ว แต่ก็ยังไม่ยอมแต่งงาน ไม่มีวันไหนที่เธอไม่เป็นกังวลกับลูกสองคนนี้เลย

    หลังจากนั้น หลินเจียปิงยิ้มและแนะนำคนสุดท้ายให้เจียงเสี่ยวไป๋รู้จัก “นี่คือแม่นมอู๋ ต้องขอบคุณที่เธอคอยดูแลครอบครัวของเรา ! ”

    เจียงเสี่ยวไป๋เข้าใจได้ทันทีว่าแม่นมอู๋คนนี้เป็นคนรับใช้ของตระกูลหลิน และแอบชื่นชมการแนะนำแม่นมอู๋ของหลินเจียปิง เขาทักทายเธออย่างสุภาพ “สวัสดีครับป้าอู๋ ! ”