ผมย้อนอดีตมาเปลี่ยนชะตายุค 80 (นิยายแปล) - ตอนที่ 40 : ฉันก็อยากมีพ่อแบบนี้เหมือนกัน

ตอนที่ 40 : ฉันก็อยากมีพ่อแบบนี้เหมือนกัน

 

เจียงเสี่ยวไป๋เห็นสายตาของพนักงานสาวเหล่านั้นก็รู้ได้ทันทีว่าพวกเธอคิดอะไรอยู่ ?

 

”ชานชาน มานี่มา เสี่ยวกังได้เสื้อผ้าแล้ว ต่อไปก็เป็นคิวของหนูแล้วนะ”

 

“ขอบคุณค่ะ ป่าป๊า ! ”

 

บึ้ม……

 

พนักงานขายคนสวยรู้สึกเหมือนโดนตบหน้า เมื่อได้ยินคำพูดของเจ้าตัวเล็ก

 

เมื่อมองไปที่เด็กหญิงตัวเล็กที่เรียกเขาว่าป่าป๊ะ ซึ่งน่าตาของเธอสะสวยราวกับหยกแกะสลักสีชมพู ถ้าเป็นแบบนั้นจริง ๆ แม่ของเธอก็คงจะสวยน่าดู

 

พนักงานขายคนสวยเห็นแบบนั้นก็รู้สึกหงุดหงิดทันที

 

อนิจจา คนที่หมายตากลายเป็นของคนอื่นไปแล้ว

 

”ป่าป๊ะคะ ชุดนี้สวยจัง”

 

”เอาสิ ! ”

 

”ป่าป๊ะคะ ชุดนี้สวย”

 

”เอาสิ ! ”

 

“ป่าป๊ะ รองเท้าคู่นี้สวยมากเลยค่ะ”

 

”เอาเลย ! ”

 

“ป่าป๊ะ”

 

”เอา ! ”

“……”

“……”

“……”

“……”

 

บทสนทนาระหว่างสองป่าป๊ะลูก ทำเอาคนขายคนสวยอึ้งไปชั่วขณะ ตราบใดที่ลูกสาวเรียกว่า ป่าป๊ะ เขาก็จะซื้อให้ทันที

 

เธอก็อยากจะเรียกเขาว่า ป่าป๊ะ ด้วยอีกคน !

 

คงจะมีความสุขมาก ที่ได้เป็นลูกสาวของเขา !

 

“คนสวย มาช่วยฉันที”

 

ในตอนที่พนักงานขายคนสวยกำลังรู้สึกหดหู่ใจอยู่นั้น ทันใดนั้นเจียงเสี่ยวไป๋ก็เรียกเธอให้ไปถือของให้

 

อ่า เขาเรียกฉันว่าคนสวยงั้นหรือ

 

พนักงานขายแสดงสีหน้าประหลาดใจ และเดินไปด้วยความตื่นตระหนก “มีอะไรให้ช่วยหรือคะ”

 

“โอ้ ฉันต้องการซื้อชุดชั้นในให้ภรรยา ช่วยดูให้ฉันหน่อยได้ไหม”

 

เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวอย่างตรงไปตรงมา

 

อ่า ?

 

พนักงานขายคนสวยถึงกับตกตะลึง ธรรมชาติของผู้ชายมักจะเขินอายในเรื่องแบบนี้ไม่ใช่หรือ ? ผู้ชายซื้อชุดชั้นในให้เมีย มันต้องใช้ความกล้าแค่ไหน ?

 

หรือเขาจะเป็นคนตรงไปตรงมา

 

รักเมียจริง ๆ

 

พนักงานขายคนสวยรู้สึกอิจฉาตาร้อนภรรยาของเขาทันที

 

และแอบหมั่นไส้เล็กน้อย

 

ผู้ชายที่ดีแบบนี้ ทำไมฉันไม่เจอเขาก่อนหน้านี้ ?

 

”แล้วแฟนของคุณใส่ไซร์อะไรคะ”

 

หลังจากสงบสติอารมณ์ได้ พนักงานขายคนสวยก็ถามด้วยใบหน้าที่แดงระเรื่อ

 

บึ้ม……

 

เจียงเสี่ยวไป๋เองก็รู้สึกเขินอายเล็กน้อย

 

มันก็ผ่านมานานหลายสิบปีแล้ว เขาไม่รู้ขนาดของภรรยาเลยจริง ๆ

 

ตัวเธอมันประมาณไหนกันนะ

 

เมื่อเขาเหลือบมองพนักงานขายคนสวย ทั้งรูปร่าง ส่วนสูง หน้าอก สะโพก เขาก็แอบเปรียบเทียบในใจอย่างเงียบ ๆ

 

“เธอสูงกว่าคุณ ! ”

 

“ใหญ่กว่าคุณ”

 

เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวออกมาด้วยความรู้สึกประหม่าเล็กน้อย

 

วู้ วู้..

 

พนักงานขายได้ยินแบบนั้นก็แทบจะร้องไห้

 

ทำไมถึงใจร้ายกับเธอแบบนี้

 

ในที่สุด เจียงเสี่ยวไป๋ก็ซื้อชุดชั้นใน 3 ชุด กระโปรง 2 ตัว เสื้อ 2 ตัว และกางเกง 2 ตัว ให้กับภรรยาของเขาภายใต้สีหน้าไม่พอใจของพนักงานขายคนสวย

 

แน่นอนว่ายังมีรองเท้าอีกสองคู่

 

รองเท้าคู่เดียว จะไปเพียงพอต่อการเดินทางตลอดชีวิตอันแสนยาวนานได้อย่างไร ?

 

เมื่อเอามาคิดราคา เสื้อผ้าชุดใหม่และรองเท้าของหวังกัง อยู่ที่ 42 หยวน

 

ของเจียวชาน 76 หยวน

 

ของภรรยา 128 หยวน

 

รวมทั้งหมด 246 หยวน

 

เจียงเสี่ยวไป๋จ่ายเงินโดยไม่ลังเลและไม่เคยรู้สึกว่าการใช้เงินเป็นเรื่องที่น่าเสียดายสำหรับเขา

 

สำหรับพ่อแม่ของเขา เขาก็อยากจะซื้อเสื้อผ้าให้พวกท่านเหมือนกัน แต่เขาไม่รู้ขนาดตัวของพวกท่านจริง ๆ

 

เขาจึงเลือกที่จะซื้อผ้าที่ขายเป็นฟุตกลับไป แล้วให้พวกท่านไปหาช่างตัดเย็บเองจะง่ายกว่า

 

“คุณครับ ผมเอาผ้าสีฟ้านั้น 2 จั้ง”

 

”และก็เอาผ้าลายดอกอีก 2 จั้ง”

 

”เอ่อ..เอาผ้าโพลีเอสเตอร์อีก 2 จั้งครับ”

 

เจียงเสี่ยวไป๋เดินไปที่เคาน์เตอร์ที่ซื้อผ้า เขาชี้ไปที่ผ้าหลายชนิดที่อยู่ข้างใน แล้วซื้อผ้าไปหลายผืน

 

อา ?

 

ดวงตาของพนักงานขายเบิกกว้าง

 

สำหรับคนธรรมดา การจะซื้อผ้าไปสักผืนนั้นต้องเลือกแล้วเลือกอีก เพราะกว่าจะเอาเงินแต่ละหยวนแต่ละเหมามาซื้อนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ แต่ชายคนนี้กลับชี้นิ้วสั่งทีเดียวถึง 6 ผืนโดนไม่แม้แต่จะคิด และยังเลือกผ้าที่ดีที่สุดอีกด้วย

 

ผ้า 6 จั้งที่เขาซื้อไปนั้นราคา 41 หยวน 8 เหมา

 

ยังไม่จบแค่นั้น เจียงเสี่ยวไป๋ยังตรงไปที่เคาน์เตอร์เครื่องดื่มต่อ

 

พรุ่งนี้ที่บ้านพ่อกับแม่จะเรียกคนมาช่วยงาน ไม่ต้องซื้อเหล้ายี่ห้อดีเกินไป ซื้อเหล้าข้าวโพดสัก 5 ขวดก็พอแล้ว

 

ดังนั้นเขาต้องซื้อเหล้าดี ๆ กลับไปให้พ่อและพี่น้องของเขาได้ดื่ม

 

เหล้าเหมาไถในตอนนี้ก็ราคาไม่แพงเท่าไหร่ ขวดละ 2 หยวนเท่านั้น

 

”สหาย เอาเหล้าข้าวโพด 5 ขวด และเหมาไถอีก 5 ขวด”

 

ถ้าไม่ใช่เพราะกลัวจะเอากลับไปไม่หมดล่ะก็ เขาก็อยากจะซื้อเหมาไถทั้งหมดที่มีในห้างตอนนี้กลับไปจริง ๆ

 

ทำไมในยุคนี้เหมาไถถึงราคาถูกอย่างนี้ ถ้าไม่ซื้อกลับไปก็คงโง่มาก

 

เขาเองก็คิดที่จะซื้อกลับไปให้หมด และค่อย ๆ ดื่ม ต่อให้ดื่มไม่หมดก็เก็บไว้ดื่มต่อไป ยิ่งนานก็ยิ่งมีรสชาติที่ดี ช่วยประหยัด เพราะหลังจากนี้ราคาของเหมาไถจะเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว หากว่าซื้อไปเก็บไว้ตอนนี้ คงคุ้มค่าและประหยัดเงินกว่าอย่างแน่นอน

 

ยิ่งทิ้งไว้นานเท่าไหร่ ในอนาคตมันก็ยิ่งมีราคาแพง และประมูลได้ราคาเท่านั้น และยังเป็นที่ต้องการมากกว่าเหมาไถใหม่อีกไม่ใช่หรือ ?

 

เจียงเสี่ยวไป๋ตัดสินใจได้แบบนั้นก็วางแผนไว้ว่าหากมีโอกาส เขาจะมาซื้อเหมาไถทั้งหมดที่มีในห้างกลับไป

 

ครั้งนี้เขามีตั๋วเหล้า เหล้าข้าวโพดจึงเหลือเพียงขวดละ 4 เฟิน 5 หลี แต่เหล้าเหมาไถยังคงมีราคา 2 หยวน แต่หากไม่มีตั๋ว จะมีราคา 2 หยวน 2 เฟินต่อขวด

 

ดังนั้นเขาจึงจ่าค่าเหล้าไปในราคา 14 หยวน 5 เฟินด้วยกัน

 

มือทั้งสองมือเต็มไปด้วยสิ่งของ เขาจึงไม่สามารถจูงมือเจ้าตัวเล็กทั้งสองคนได้ จึงทำได้เพียงเดินตามหลังพวกเขา

 

เมื่อกลับมาที่ร้านน้ำชา หลินเจียอิน, หวังผิง และเฝิงเยี่ยนหงต่างก็ตกตะลึงเมื่อเห็นเจียงเสี่ยวไป๋กลับมาพร้อมข้าวของมากมายพะรุงพะรัง

 

เขาต้องเสียเงินไปเท่าไหร่กับของพวกนี้

 

“หม่าม๊า อาเจียงซื้อเสื้อผ้าใหม่ให้ผมด้วย”

 

“หม่าม๊า ป่าป๊าซื้อเสื้อผ้าใหม่ให้หนูด้วยค่ะ”

 

เจ้าตัวน้อยทั้งสองเอาเสื้อผ้าและรองเท้าที่ซื้อมาใหม่ไปอวดแม่ของพวกเขา

 

เมื่อได้ยินว่า เจียงเสี่ยวไป๋ซื้อเสื้อผ้าใหม่ให้หวังกังด้วย เฝิงเยี่ยนหงก็ทั้งดีใจและเกรงใจ เธอพูดว่า “ฉันเกรงใจ ต่อไปนายไม่ต้องซื้ออะไรให้เสี่ยวกังแล้วนะ”

 

เจียงเสี่ยวไป๋กล่าว “เสี่ยวกังก็เป็นหลานชายของผมเหมือนกัน ผมต้องซื้อให้เขาอยู่แล้ว”

 

“งั้นก็ขอบคุณมาก ๆ เสี่ยวไป๋” เฝิงเยี่ยนหงกล่าว

 

เจียงเสี่ยวไป๋โบกมือแล้วพูดว่า “นี่ก็เย็นมากแล้ว ผมว่าจะกลับบ้านก่อน แล้วพวกคุณจะปิดร้านกันกี่โมง”

 

เฝิงเหยียนหงกล่าวว่า “ทำไมไม่นอนที่นี่ มันฝรั่งที่เหลือก็ยังไม่ได้ขนเข้ามาในเมือง นายกลับไปนอนที่บ้าน แล้วมันจะมีที่ว่างหรือ ? ”

 

เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวว่า “พอดีพรุ่งนี้ที่บ้านพ่อกับแม่จะเรียกคนมาช่วยงาน ผมรับปากพวกท่านว่าจะซื้อเหล้าและหมูกลับไปให้ ยังไงวันนี้ผมก็ต้องกลับไปก่อน ”

 

เฝิงเยี่ยนหงพยักหน้าด้วยความเข้าใจ หากว่าเป็นแบบนี้ เธอก็ไม่กล้าที่จะเซ้าซี้ให้พวกเขาอยู่ต่อ

 

“ถ้างั้นพวกนายก็รีบกลับเถอะ มันเย็นมากแล้ว”

 

“ส่วนเรื่องร้านไม่ต้องห่วง เดี๋ยวฉันจะขายที่เหลือและเก็บร้านให้”

 

เฝิงเยี่ยนหงกล่าว

 

เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวว่า “จากนี้ ผมคิดว่าตั้งแต่ตอนเย็นเป็นต้นไป จะให้พวกพี่ขายให้ และเราจะแบ่งเงินกัน 50-50 ”

 

 

เฝิงเยี่ยนหงและหวังผิงต่างก็ตกตะลึงเมื่อได้ยินคำพูดนี้

 

หากว่าแบ่งเงินกัน 50 ต่อ 50 จริงๆ อย่างนั้นมันก็ได้เงินเยอะเลยสิ

 

”ไม่ ไม่ ไม่ต้องมาแบ่งเงินให้เราหรอก เราช่วยนายขายมันได้” ทั้งหวังผิงและเฝิงเยี่ยนหงกล่าว

 

สุภาพบุรุษนั้นช่วยเหลือใครแล้วต้องไม่หวังผลตอบแทน

 

เพราะการขายผัดมันฝรั่งของเจียงเสี่ยวไป๋ จึงทำให้ร้านน้ำชาของพวกเขามีรายได้เพิ่มขึ้นเท่าตัว ซึ่งพวกเขาก็พอใจกับมันมาก ดังนั้นจึงไม่จำเป็นที่จะต้องเอาเงินจากธุรกิจของเจียงเสี่ยวไป๋อีก

 

”ไว้พรุ่งนี้ค่อยมาคุยกันก็ได้ครับ มันเย็นแล้ว ผมต้องรีบกลับก่อน พรุ่งนี้ยังมีเวลาคุยกันอีกเยอะ” เจียงเสี่ยวไป๋ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดขึ้นมา

 

ทั้งเฝิงเยี่ยนหงและหวังผิงต่างก็พยักหน้า

 

เจียงเสี่ยวไป๋ยังคงขี่จักรยานของหวังผิงกลับไปที่เจียงวานโดยมีเจียงซานนั่งอยู่ข้างหน้าและหลินเจียอินนั่งซ้อนท้ายอยู่ด้านหลัง

 

ส่วนของที่ซื้อมาก็เอาใส่ไว้ในตะกร้าด้านหน้า และให้หลินเจียอินถือที่เหลือ

 

“เมียจ๋า วันนี้คุณทำงานหนักมาก เป็นยังไงบ้าง”

 

ระหว่างทาง เจียงเสี่ยวไป๋หันกลับมาและถามหลินเจียอิน

 

เจียงเสี่ยวไป๋ซื้อของมาหลายอย่าง แค่เหล้าอย่างเดียวก็ 10 ขวดแล้ว เขาซื้อหมูอีก 12 ชิ้น และเสื้อผ้าถุงใหญ่

 

ซึ่งมันค่อนข้างหนัก

 

ของที่หลินเจียอินถือก็ค่อนข้างหนักทั้งนั้น โชคดีที่เธอเป็นหญิงสาวชนบท ของพวกนี้จึงไม่ได้หนักเกินไปสำหรับเธอ

 

เมื่อได้ยินเจียงเสี่ยวไป๋ถามแบบนี้ หลินเจียอินก็รู้สึกชื่นใจ เขากำลังเป็นห่วงฉันจริง ๆ ใช่ไหม

 

แต่เมื่อเธอนึกถึงจำนวนเงินที่เจียงเสี่ยวไป๋นำไปใช้จ่ายในวันนี้ เธอก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกโกรธ จึงบิดไปที่เอวของเจียงเสี่ยวไป๋อย่างรุนแรง

 

“เฮ้ เมียจ๋า มันอันตราย ผมกำลังปั่นจักรยานอยู่”

 

เจียงเสี่ยวไป๋รู้สึกเจ็บเอวจากการถูกบิดอย่างรุนแรง แต่เขาก็มีความสุขและได้แต่ตะโกนออกมาตลอดทาง

 

”อะไรของคุณ คุณขี่จักรยานเป็นไหม”

 

หลินเจียอินกล่าวด้วยความโกรธ

 

เจียงเสี่ยวไป๋ต้องการจะบอกว่าสิ่งสำคัญไม่ใช่จักรยาน แต่สิ่งสำคัญคือเขาเป็นคนขี่ และมันก็อันตรายมาก !

 

แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่กล้าพูดมันออกมาในตอนนี้

 

เธอยิ้มอย่างเขินอายและพูดว่า “นี่ถือเป็นการฝึกฝนทักษะ ไม่ช้าก็เร็วคุณก็จะขี่มันคล่องเอง ? ”