ผมย้อนอดีตมาเปลี่ยนชะตายุค 80 (นิยายแปล) - ตอนที่ 448 : ของขวัญทั้งหมดเป็นผลิตภัณฑ์ของตัวเอง

ตอนที่ 448 : ของขวัญทั้งหมดเป็นผลิตภัณฑ์ของตัวเอง

ในช่วงปี 1980 โดยทั่วไปผู้คนค่อนข้างมีความคิดอนุรักษ์นิยม

แม้ว่าเจียงเซียวไป๋จะอธิบายยืดยาวแค่ไหน แต่หลินเจียอินและเฝิงเยี่ยนหงก็ยังรู้สึกว่าคลับเฮาส์ไม่ค่อยเหมาะสมอยู่ดี

เจียงเสี่ยวไป๋ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากชวนพวกเธอเปลี่ยนเรื่องคุย “ที่รัก หยางเจี๋ยชวนครอบครัวของเราไปทานอาหารเย็นที่บ้านของเธอ”

“คุณเจอหยางเจี๋ยเมื่อไหร่ ? ” หลินเจียอินถาม

เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวว่า “ผมไปเอาภาพวาดมาจากอาจารย์หลิน ตอนกลับทางถนนซานเซิ่งก็ได้พบเธอระหว่างทางพอดี บ้านของหยางเจี๋ยอยู่บนถนนซานเซิ่ง”

หลินเจียอินพยักหน้ารับ บอกว่าตกลง

นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาไปเยี่ยมบ้านเพื่อนร่วมชั้น ดังนั้นจึงไม่สามารถไปมือเปล่าได้ ทั้งสองหารือกันว่าควรนำของขวัญอะไรมาบ้าง

ท้ายที่สุด หลังจากที่หยางเจี๋ยมีลูกสามคน พวกเขาจึงตัดสินใจนำขนมไปฝากเด็ก ๆ ด้วย ได้แก่ นมถั่วเหลืองหนึ่งลัง ล่าเถียวหนึ่งลัง เต้าหู้แห้งหนึ่งกล่อง เมล็ดแตงโม 5 รส 10 ซอง ถั่วลิสงปรุงรส 10 ซองและเค้กที่รัก 10 ห่อ

ทั้งหมดนี้เป็นผลิตภัณฑ์ของบริษัทของตนเอง

หลินเจียอินกล่าวว่า “ทั้งหมดนี้เป็นของขบเคี้ยว เราไม่นำของบางอย่างไปให้ผู้ใหญ่ด้วยหรือ ? ”

เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวว่า “ผมได้เอาฟองเต้าหู้และเต้าเจี้ยวมาอย่างละกล่อง เพื่อที่จะได้ใช้ในการปรุงอาหาร”

สิ่งเหล่านี้เป็นผลิตภัณฑ์ของเจียงเสี่ยวไป๋ ดังนั้นเขาจึงไม่ต้องออกไปซื้อข้างนอก

หลังจากพูดคุยกัน เจียงเสี่ยวไป๋ก็พาหลินเจียอินและเจียงชานไปที่โรงงานผลิตภัณฑ์ถั่วเหลืองและร้านโยวผิ่นเพื่อเอาของ จากนั้นตรงไปที่บ้านของหยางเจี๋ย

“สวัสดีค่ะป้าหยาง ! ”

เมื่อพบหยางเจี๋ย เจียงชานก็กล่าวสวัสดีด้วยรอยยิ้ม

“สวัสดีชานชาน เข้ามาเร็วเข้า”

หยางเจี๋ยทักทายพวกเขาอย่างอบอุ่น และเมื่อเห็นเจียงเสี่ยวไป๋ขนของลงจากรถ ก็อดไม่ได้ที่จะพูดว่า “ฉันเชิญนายมาทานอาหารเย็น ไม่ใช่ให้ย้ายมาอยู่ที่บ้าน ทำไมถึงนำของมามากมายขนาดนี้”

หลินเจียอินกล่าวว่า “ขนมทั้งหมดเป็นขนมที่ผลิตในโรงงานของเราเอง เรานำมาให้เด็ก ๆ ”

“เราต่างก็เป็นเพื่อนร่วมชั้นกัน มาทานอาหารที่บ้านเพื่อนยังต้องเกรงใจอีก ! ” หยางเจี๋ยพูดอย่างสุภาพแล้วไปช่วยขนของ

มีของหลายอย่าง และทั้งสามคนต้องใช้เวลาถึงสามรอบ เพื่อขนทุกอย่างเข้ามาในบ้าน

หลี่ต้าหง พ่อสามีของหยางเจี๋ย และเฉินหยูเม่ยแม่สามีของเธอรู้มานานแล้วว่าเพื่อนร่วมชั้นของหยางเจี๋ยกำลังมา ขณะนั้น พวกเขาก็ออกมาจากห้องด้านในพร้อมลูก ๆ ทั้งสามคนของเธอด้วย

หลังจากที่หยางเจี๋ยแนะนำพวกเขาแล้ว เจียงเสี่ยวไป๋และหลินเจียอินต่างก็ทักทายพวกเขา

“สวัสดีครับลุงหลี่ ! ”

“สวัสดีครับป้าเฉิน ! ”

หลี่ต้าหงพูดด้วยรอยยิ้ม “เสี่ยวเจียง ฉันได้ยินเสี่ยวเจี๋ยพูดถึงเธอมานานแล้ว ตอนนี้เธอเป็นเถ้าแก่ใหญ่แล้ว มาสูบบุหรี่กันเถอะ”

ขณะที่เขาพูด เขาก็ยื่นบุหรี่จงฮั๋วให้เจียงเสี่ยวไป๋

เจียงเสี่ยวไป๋รับมันและขอบคุณ

หลี่ต้าหงพูดด้วยรอยยิ้ม “ต้องขอบคุณอาจวิ้นที่นำกลับมาบ้าน เขาไม่สูบบุหรี่ ดังนั้นเขาจึงนำบุหรี่ที่เขาได้รับจากที่ทำงานมาให้ฉัน”

หยางเจี๋ยบอกให้ลูกชายคนโตของเธอหลี่เจี้ยนและลูกชายคนรองของเธอหลี่คังทักทายเจียงเสี่ยวไป๋และหลินเจียอิน ส่วนลูกชายคนเล็กหลี่จี้มีอายุเพียง 2 ขวบกว่า และเฉินหยูเม่ยอุ้มเขาไว้อยู่ เธอจึงพูดว่า “เด็กคนนี้อายุแค่ 2 ขวบกว่า ยังพูดไม่ชัด”

เจียงชานเงยหน้าขึ้นแล้วพูดว่า “คุณยายเฉินคะ หนูขออุ้มน้องชายหน่อยได้ไหมคะ ? ”

หลินเจียอินรีบพูดว่า “ลูกยังเด็กขนาดนี้ จะอุ้มน้องได้อย่างไร ประเดี๋ยวก็ทำน้องตกหรอก ! ไปเล่นกับพี่หลี่เจี้ยนและน้องหลี่คังดีกว่า”

เจียงชานพูดอย่างไม่พอใจ “หนูอุ้มไหว หนูอยากอุ้มน้องชาย”

เฉินหยูเม่ยยิ้มพลางพูดว่า “ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ลองดูว่าหนูจะอุ้มไหวไหม ! ” จากนั้น เธอก็ส่งหลี่จี้ให้เจียงชานอุ้มอย่างระมัดระวัง

แม้ว่าเจียงชานจะอายุน้อยกว่า 6 ขวบ แต่หลังจากที่เธอออกกำลังกายกับเจียงเสี่ยวไป๋มาเป็นเวลานาน ทำให้เธอแข็งแรงมาก เธอสามารถอุ้มหลี่จี้ตัวน้อยได้อย่างมั่นคง หนูน้อยจึงพูดอย่างภาคภูมิใจ “ดูสิ หนูอุ้มน้องได้”

หลินเจียอินยังคงกังวลว่าเธอจะอุ้มหลี่จี้ไม่ไหว ดังนั้นเธอจึงปล่อยให้หนูน้อยอุ้มเขาสักพัก แล้วเธอจึงเข้าไปรับมาอุ้มแทน

เมื่อเฉินหยูเม่ยเห็นว่าหลินเจียอินท้องโต เธอจึงไม่กล้าปล่อยให้อุ้มหลานเป็นเวลานาน หลังจากที่เธอเล่นกับหลี่จี้ได้สักพัก เธอก็รับมาอุ้ม

บรรยากาศเป็นไปอย่างคึกคักอยู่ครู่หนึ่ง

หลินเจียอินหยิบล่าเถียวที่เธอนำมามอบให้หลี่เจี้ยนและหลี่คัง ดวงตาของหลี่เจี้ยนเป็นประกายและพูดอย่างมีความสุข “นี่คือล่าเถียว ! ”

หลี่คังเองก็อุทานอย่างมีความสุขว่า “ว้าว ล่าเถียว ! ”

เด็กทั้งสองหยิบล่าเถียวไป แต่ไม่ได้สนใจที่จะกิน แต่กลับหยิบถุงการ์ดเล็ก ๆ ที่อยู่ข้างในออกมา

หลี่คังเปิดการ์ดใบหนึ่งออกมา ก่อนจะตะโกนด้วยความตื่นเต้นว่า “การ์ดจูล่ง ฉันมีจูล่งอีกใบแล้ว ! ”

หลี่เจี้ยนก็หยิบการ์ดออกมาด้วย และหลังจากดูแล้ว เขาก็กระโดดขึ้นอย่างตื่นเต้น “ฉันได้เล่าปี่ ! ”

“พี่เจี้ยน พี่มีเล่าปี่จริง ๆ หรอเนี่ย ! ” หลี่คังเดินเข้ามาและมองดูการ์ดเล่าปี่ในมือพี่ชายของเขาด้วยสายตาอิจฉา

หลี่เจี้ยนพูดอย่างตื่นเต้นว่า “ก่อนหน้านี้ฉันมีห้าทหารเสือ 4 ใบ และตอนนี้ฉันก็มีเล่าปี่ด้วย ถ้าฉันได้กวนอูเพิ่มอีกใบ ฉันจะได้รางวัลที่สอง”

เจียงเสี่ยวไป๋กำลังคุยกับหลี่ต้าหง เมื่อเขาได้ยินเสียงของหลี่เจี้ยนและหลี่คัง เขาก็อดไม่ได้ที่จะตกใจเล็กน้อย

ในเวลานั้น กิจกรรมการ์ดสะสมที่เขาจัดขึ้น โดยซ่อนการ์ดไว้ในซองล่าเถียว กิจกรรมคือการรวบรวมการ์ดของห้าทหารเสือ ก็คือกวนอู เตียวหุย จูล่ง ม้าเฉียว และฮองตง และการ์ดจูกัดเหลียงได้จะสามารถแลกเป็นเงินสดได้ 10 หยวน หากรวมห้าทหารเสือบวกกับเล่าปี่จะแลกเป็นเงินสดได้ 50 หยวน และการรวบรวมการ์ดตัวละครทั้งเจ็ดจะสามารถแลกเป็นเงินสดได้ 200 หยวน

ดูจากปฏิกิริยาของเด็กทั้งสองแล้ว พวกเขาคงเคยซื้อล่าเถียวกินไปเยอะมาก

ไม่อย่างนั้นคงยังสะสมการ์ดทหารเสือได้ไม่ถึง 4 ใบ

ต้องรู้ว่าในเวลานั้น อัตราส่วนของการ์ดรูปของกวนอู เตียวหุย จูล่ง ม้าเฉียวและฮองตง คือ 1 : 5 : 10 : 100 : 200

การ์ดสำหรับม้าเฉียวและฮองตงนั้นค่อนข้างหาง่าย แต่การ์ดกวนอูและเตียวหุยนั้นหายากกว่ามาก

สิ่งที่ทำให้เขาประหลาดใจยิ่งกว่านั้นก็คือ ในบรรดาล่าเถียวที่เขานำมาจากร้านโยวผิ่น จะมีการ์ดที่มีรูปของเล่าปี่ติดมาด้วย

นั่นเป็นเพียงใบเดียวในทั้งหมดหนึ่งหมื่นใบ !

โชคครั้งนี้ช่างเหลือเชื่อจริง ๆ !

เขาพูดกับหลี่เจี้ยนว่า “ถ้าอย่างนั้นก็เปิดอีกสองสามห่อแล้วดูว่าจะได้กวนอูไหม”

หลี่เจี้ยนพยักหน้ารับอย่างมีความสุข และเขากับหลี่คังก็หยิบล่าเถียวอีกสองห่อออกจากกล่องทันที

“ซองนี้เป็นม้าเฉียว ! ”

“ซองนี้เป็นฮองตง ! ”

เด็กน้อยทั้งสองดูผิดหวัง

“เปิดเพิ่มอีก ! ” หลี่เจี้ยนกัดฟันแล้วพูด

แน่นอนว่าหลี่คังเห็นด้วย และเด็กทั้งสองก็หยิบห่อล่าเถียวออกมา

“เป็นอีกฮองตงอีกแล้ว ! ”

“ของผมก็คือฮองตง ! ”

หลี่เจียนรู้สึกผิดหวังอีกครั้ง และต้องการเปิดเพิ่ม แต่หลี่ต้าหงกลับพูดว่า “หลานเปิดมา 6 ห่อแล้ว และยังไม่ได้กินมันเลย หากต้องการเปิดเพิ่ม หลานจะต้องกินที่เปิดก่อนหน้านี้ให้หมดก่อน ถึงจะเปิดเพิ่มเติมได้”

หลี่เจี้ยนผิดหวังทันทีและพูดออกมาว่า “คุณปู่ ผมขาดแค่กวนอูเพียงใบเดียว ผมอยากจะรวบรวมห้าทหารเสือให้ครบ ! ”

หลี่คังกล่าวเสริมว่า “คุณปู่ ถ้าเราได้กวนอูอีกใบ เราก็จะได้รางวัลที่ 2 ซึ่งเป็นเงิน 50 หยวนเชียวนะครับ ! ”

หลี่ต้าหงบ่นออกมา “ฉันไม่รู้ว่าใครเป็นคนคิดไอเดียแย่ ๆ นี้ เด็กพวกนี้ซื้อล่าเถียวมาไม่ใช่เพราะอยากกิน แต่ซื้อมาเพื่อเอาการ์ดข้างในนั้น”

เขาส่ายหัวและถอนหายใจ

เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวว่า “สิ่งนี้เป็นการส่งเสริมการขายครับ”

หลี่ต้าหงตะคอกอย่างเย็นชา “ส่งเสริมการขายเพื่อแค่เงินไม่กี่หยวน โดยลืมเรื่องมโนธรรม ! หลานชายสองคนของฉันขอเงินค่าขนมทุกวันเพื่อซื้อล่าเถียวนี้”

เจียงเสี่ยวไป๋พูดไม่ออก เพราะคนที่กำลังถูกด่าอยู่นี้คือเขา และมันก็คงยากที่จะอธิบาย

เขาไม่อาจพูดได้ว่าล่าเถียวผลิตในโรงงานของเขาเอง และกิจกรรมสะสมการ์ดคือความคิดของเขา

มันดูน่าอายเกินไป

หลี่ต้าหงยังคงหงุดหงิด เขาชี้ไปที่เจียงเสี่ยวไป๋แล้วถามว่า “บอกฉันหน่อย ลูกสาวของเธอขอเงินจากเธอไปซื้อล่าเถียวหรือเปล่า ? ”

เจียงเสี่ยวไป๋ทำตัวไม่ถูก เพราะเรื่องนี้จะไม่เกิดขึ้นอย่างแน่นอน เมื่อใดก็ตามที่ลูกสาวของเขาต้องการล่าเถียว เขาก็จะไปเอาจากโรงงานมาให้เธอทันที

ใครจะไปคิดว่าเมื่อหลี่เจี้ยนได้ยินคำพูดของปู่ เขาก็รีบเรียกเจียงชานทันทีว่า “ชานชาน เธอยังไม่เคยเปิดเลย มาเปิดสักสองห่อ แล้วดูว่าเธอจะได้กวนอู่ไหม ! ”