ผมย้อนอดีตมาเปลี่ยนชะตายุค 80 (นิยายแปล) - ตอนที่ 460 : การรวมตัวในเจียงวาน

ตอนที่ 460 : การรวมตัวในเจียงวาน

หลังจากที่เจียงเสี่ยวไป๋และช่างไม้ถานพูดคุยงานกันเสร็จ พวกเขาก็พูดคุยเกี่ยวกับโครงการก่อสร้างชนบทใหม่

ส่วนใหญ่อยู่ในแปลนบ้านที่เจียงเสี่ยวไป๋ออกแบบ และงานฝีมือของช่างไม้ถานก็ถูกนำมาใช้กับโครงสร้างหลายอย่าง เช่น บานประตูหน้าต่าง ราวระเบียง งานแกะสลักจี้หัวเสา งานแกะสลักซุ้มโค้ง ฯลฯ

เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวว่า “ในอนาคต ทุกครัวเรือนจะต้องการของพวกนี้ ลุงถาน ลุงจะทำทีละอย่างไม่ได้แล้ว ลุงต้องทำมันออกมาเป็นชุดตามข้อกำหนดเฉพาะในโรงงาน ชาวบ้านจะได้ซื้อเอาไปประกอบเข้าด้วยกัน”

ช่างไม้ถานพยักหน้าและบอกว่าจะเริ่มศึกษามันหลังจากได้แบบมาแล้ว

เจียงเสี่ยวไป๋ยังพูดคุยกับเขาเกี่ยวกับงานเฟอร์นิเจอร์ต่อ ส่วนใหญ่เป็นเรื่องของตู้เสื้อผ้า เตียง โต๊ะ โซฟา ตู้ ลิ้นชัก ฯลฯ

เจียงเสี่ยวไป๋ยังบอกให้ช่างไม้ถานศึกษาเฟอร์นิเจอร์แบบประกอบเองที่ขายเป็นชุดแล้วเอาไปประกอบเข้าด้วยกัน

แนวคิดเฟอร์นิเจอร์ประเภทนี้ถือว่าเป็นแนวคิดแบบใหม่ มักจะพบในรุ่นต่อ ๆ ไป จึงทำให้ช่างไม้ถานรู้สึกแปลกใหม่มาก เขาพูดด้วยความตื่นเต้นว่า “ในการก่อสร้างชนบทใหม่นี้ ฉันก็วางแผนที่จะสร้างบ้านใหม่ด้วย เมื่อถึงเวลาฉันจะทำชุดเฟอร์นิเจอร์แบบประกอบออกมาตามที่นายบอก”

เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวว่า “ไม่ใช่เรื่องเร่งด่วนครับ เพราะผมก็ต้องใช้เวลาในการออกแบบเฟอร์นิเจอร์บางอย่างให้ลุงใช้อ้างอิงเหมือนกัน”

ช่างไม้ถานมีความสุขมาก ทักษะการวาดภาพของเจียงเสี่ยวไป๋นั้นอาจไม่ดีพอที่จะกล่าวถึงในความคิดของเขา แต่ชิ้นงานที่เขาออกแบบมานั้นใช้งานได้จริง ทั้งยังมีรูปแบบที่ทันสมัยแปลกตา

ทั้งสองคุยกันอยู่นานหลายชั่วโมง เจียงเสี่ยวไป๋ดูเวลาและเห็นว่าตอนนี้มันเที่ยงคืนแล้วจึงขอตัวกลับบ้านไป

ค่ำคืนที่เหลือ เขาก็กลับไปนอนหลับพักผ่อน

เช้าวันรุ่งขึ้น หลังจาก 08.00 น. เสียงเครื่องยนต์คำรามได้ทำลายความเงียบสงบของเจียงวานลงไป เพราะตอนนี้ได้มีรถจี๊ป รถบรรทุกมินิแวน 130 และรถบรรทุกขนาดใหญ่ขับเข้าไปในเจียงวานมากกว่าสิบคัน ขบวนรถเหล่านี้ขับมาจอดอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยบนถนนที่เจียงเสี่ยวไป๋ได้สร้างไว้

นี่เป็นครั้งแรกของรองนายกเทศมนตรีถังที่ได้มาเยือนเจียงวาน เมื่อเขาเห็นถนนที่กว้างขวางพร้อมไฟริมทางบนถนนและข้างทางที่มีต้นไม้ดอกไม้เขียวขจี เขาก็อดไม่ได้ที่จะแปลกใจและพูดว่า “ถนนในเจียงวานดีกว่าถนนในเมืองเสียอีก ! ”

นายกเทศมนตรีจางยิ้มและพูดว่า “ถนนสายนี้ไม่ได้เป็นของเจียงวาน มันเป็นเพียงถนนที่นำไปสู่ทางเข้าบ้านของเจียงเสี่ยวไป๋เท่านั้น”

เมื่อได้ยินแบบนั้น ผู้อำนวยการสถานีโทรทัศน์เจิ้งเจียฮุ่ย ผู้อำนวยการสำนักงานการก่อสร้างซ่งเจี้ยนจวิน ผู้อำนวยการสำนักที่ดินฉู่หยุนฮุย ผู้อำนวยการสำนักงานการเกษตรหลิวเฟิ่นโต้ว ผู้อำนวยการสำนักงานป่าไม้เฟยตู้จือ ผู้อำนวยการสำนักงานปศุสัตว์มู่ชิงหยาง และผู้อำนวยการสำนักทางหลวงหม่าว่านหลี่ก็มาที่นี่เป็นครั้งแรกเช่นกัน พวกเขาเองต่างก็ตกใจไม่แพ้กัน

เหลยหลี่ ผู้อำนวยการสำนักงานการไฟฟ้าที่เคยมาเยี่ยมบ้านของเจียงเสี่ยวไป๋ครั้งหนึ่งก็ได้กล่าวว่า “ถนนเส้นนี้จะดูธรรมไปเลยถ้าพวกคุณได้ไปเห็นบ้านของเจียงเสี่ยวไป๋ และฉันเกรงว่าคุณจะรู้สึกว่าบ้านหลังที่คุณอยู่ปัจจุบันจะไม่น่าอยู่อีกต่อไป”

ซ่งเจี้ยนจวินกล่าวว่า “ฉันไม่เคยเห็นว่าบ้านของเจียงเสี่ยวไป๋เป็นยังไงมาก่อน แต่หลังจากที่ฉันเห็นแบบบ้านที่เขาวาดให้ชาวนา ฉันก็อยากจะสร้างบ้านใหม่ทันที บ้านหลังนั้นคล้ายกับวิลล่ามาก”

หม่าเชียนหลี่กล่าวว่า “ผู้อำนวยการซ่ง คุณเป็นผู้อำนวยการสำนักงานการก่อสร้าง งั้นคุณก็นำร่องสร้างบ้านใหม่ของตัวเองเลย แล้วพวกเราจะได้ทำตามด้วย ! ”

ในขณะที่พวกเขากำลังพูดคุยล้อเล่นกันอยู่นั้น

ไม่นาน คนกลุ่มใหญ่ก็เดินมาถึงด้านบนของหมู่บ้าน

เจียงไห่เทียนรู้จักเพียงนายกเทศมนตรีจาง ฟู่เต๋อเจิง เฉียนฟางอี้ และฉงไห่เยี่ยนนายอำเภอชิงซาน

เขาเดินไปหานายกเทศมนตรีจางอย่างรวดเร็วและกล่าวขอโทษ “สวัสดีครับนายกเทศมนตรีจาง เราไม่คิดว่าคุณจะมาเร็วขนาดนี้ ต้องขอโทษด้วยที่ออกมาต้อนรับช้าไป ! ”

นายกเทศมนตรีจางโบกมือ “ไม่เป็นไรหรอก แผนของวันนี้เริ่มต้นในตอนเช้า ดังนั้นเราจึงต้องมาเร็วหน่อย”

ฉงไห่เยี่ยนกล่าวว่า “ผู้ใหญ่บ้านเจียง เจียงเสี่ยวไป๋อยู่ที่ไหนเหรอ ? ”

เจียงไห่เทียนรีบพูดว่า “นายอำเภอฉง บ้านของเจียงเสี่ยวไป๋อยู่ริมแม่น้ำ เขาไม่เห็นขบวนรถของคุณหรอก เดี๋ยวผมจะให้คนไปเรียกเขาตอนนี้เลย”

เมื่อหันกลับไปหาเจียงเสี่ยวจี๋ที่อยู่ข้างหลัง เขาก็พูดว่า “เจ้าใหญ่ ไปเรียกเสี่ยวไป๋มาเร็วเข้า”

“ได้ครับ ! ”

เจียงเสี่ยวจี๋รับคำสั่งและวิ่งไปที่บ้านของเจียงเสี่ยวไป๋ทันที

ส่วนคนที่เหลือที่อยู่ข้างหลังเจียงไห่เทียนอย่างเจียงไห่โป เจียงไห่เฉิง เจียงเสี่ยวโจว หูฉางจวิน เฉิงหยวนชาง และคนอื่นต่างมองไปที่นายกเทศมนตรีจาง และผู้นำคนอื่น ๆ ด้วยความประหลาดใจและตื่นเต้นไปในคราวเดียวกัน

นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาได้เห็นผู้นำระดับสูงมากมายขนาดนี้

“นั่นคือนายกเทศมนตรีจาง ฉันเคยเจอเขาครั้งล่าสุดก็ตอนที่จัดงานเลี้ยงฉลองให้เจียงเสี่ยวชิง”

“ตอนนั้นฉันไม่ได้เจอเขาเพราะกลับบ้านก่อน”

“นั่นคือผู้อำนวยการหลิวจากสำนักงานการเกษตร ฉันเห็นในข่าวคืนนั้น”

“นั่นคือผู้อำนวยการเฟยจากสำนักงานป่าไม้ ฉันเคยเห็นเขาในทีวี”

“นี่เป็นครั้งแรกที่มีผู้นำหลายคนมาที่เจียงวาน”

“พวกเขาทั้งหมดมาที่นี่เพื่อดำเนินโครงการนำร่องการสร้างชนบทใหม่ใช่ไหม”

“แล้วพวกเขาจะมาสร้างบ้านให้พวกเราด้วย ? ”

“อย่าคิดไปไกลขนาดนั้น พวกเขามาที่นี่เพื่อเปิดโครการและนำทางเรา แต่เราต้องสร้างบ้านเอง”

“เฮ้ ดูสิ รถบรรทุกพวกนั้นดูเหมือนจะลากเหล็กเส้นและอิฐบล็อคมาด้วย พวกเขาจัดหาวัสดุก่อสร้างมาให้เราด้วยเหรอ ? ”

“ใช่แล้ว พวกเขาจะเอามาทำโรงเรือนกระจก”

“……”

เจียงไห่เทียนกำลังพูดคุยอยู่กับนายกเทศมนตรีจางและคนอื่นอยู่ข้างหน้า ในขณะที่เจียงไห่โปและชาวบ้านคนอื่นกำลังพูดคุยอย่างเงียบ ๆ อยู่ด้านหลัง

ชาวบ้านลงมาจากภูเขามากขึ้นเรื่อย ๆ มีทั้งผู้ชาย ผู้หญิง เด็กและคนชรา พวกเขาต่างพากันมาดูแขก

จนกระทั่งประมาณ 10 นาทีต่อมา นายกเทศมนตรีจางและคนอื่นก็เห็นเจียงเสี่ยวไป๋และเจียงเสี่ยวจี๋กำลังเดินอาด ๆ มาทางนี้

ใช่แล้ว คุณเห็นไม่ผิดแน่นอน

เจียงเสี่ยวไป๋เดินมาที่นี่เช่นกัน

และเจียงเสี่ยวจี๋พยายามเกลี้ยกล่อมเขาหลายครั้งระหว่างทาง

“เสี่ยวไป๋ มีผู้นำมากมายรออยู่ที่นั่น ทำไมนายยังชักช้าไม่รีบวิ่งออกไปอีกล่ะ ? ”

เจียงเสี่ยวไป๋ยิ้มและพูดว่า “จะวิ่งไปทำไม แค่เดินก็ไปถึงได้เหมือนกัน”

เจียงเสี่ยวจี๋พูดไม่ออก

เมื่อมองออกไปสุดถนนอีกด้านหนึ่งก็เห็นรถหลายสิบคันจอดอยู่ มีผู้นำหลายสิบคนยืนอยู่ที่นั่น และชาวบ้านหลายคนกำลังล้อมรอบพวกเขา เห็นแบบนี้ก็ยิ่งทำให้กดดันเหมือนว่าคนจากอีกฟากกำลังยืนรอพวกเขาอยู่

เจียงเสี่ยวจี๋รู้สึกไม่สบายใจเมื่อต้องเดินช้า ๆ ข้างเจียงเสี่ยวไป๋

เมื่อเห็นว่าเขาเกือบจะไปถึงที่นั่น เขาก็วิ่งออกไปทันที เข้าไปหาเจียงไห่เทียนและพูดอะไรบางอย่าง จากนั้นก็หายตัวไปในฝูงชน

อยู่กลมกลืนไปกับผู้คนแบบไม่ต้องเป็นที่จับจ้องสบายใจกว่า

เจียงเสี่ยวไป๋ไม่ได้สนใจ เขาเดินไปหานายกเทศมนตรีจาง

“สวัสดีนายกเทศมนตรีจาง ! ”

“สวัสดีรองนายกเทศมนตรีถัง ! ”

“ประธานฟู่ ! ”

“ผู้อำนวยการเหลย ! ”

“……”

ขณะสูบบุหรี่ไปด้วย เขาก็ทักทายคนที่เขารู้จัก ส่วนคนที่เขาไม่รู้จักอย่างซ่งเจี้ยนจวินและเฟยตู้จือ เขาก็พยักหน้าอย่างสุภาพให้พวกเขาเช่นกัน

ซ่งเจี้ยนจวิน หลิวเฟิ่นโต้ว มู่ชิงหยาง และคนอื่นไม่เคยเจอเจียงเสี่ยวไป๋มาก่อน ในตอนที่รับบุหรี่มาจากเจียงเสี่ยวไป๋ พวกเขาทั้งหมดก็ได้แนะนำชื่อและหน่วยงานที่ตนทำงาน

“ฉันได้ยินชื่อเสียงของเถ้าแก่เจียงมานานแล้ว แต่ไม่คิดว่าคุณจะยังเด็กขนาดนี้ ! ” ซ่งเจี้ยนจวินกล่าว

“เถ้าแก่เจียง นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้พบคุณ แต่ฉันมักจะชอบไปร้านกุ้งอบน้ำมันชิงเจียงของคุณเป็นประจำ ! ” หม่าว่านหลี่พูดด้วยรอยยิ้ม

“สวัสดีเถ้าแก่เจียง ฉันชื่อมู่ชิงหยาง จากสำนักงานปศุสัตว์ ! ”

“……”

หลังจากที่เจียงเสี่ยวไป๋แจกบุหรี่เสร็จ เขาก็สามารถทำความรู้จักกับผู้นำเมืองเหล่านี้ได้ครบทุกคน

นายกเทศมนตรีจางยิ้มและปล่อยให้พวกเขาแนะนำตัวทีละคน

รองนายกเทศมนตรีถังกล่าวว่า “ตอนนี้ทุกคนมาถึงแล้ว งั้นก็ไปดูบ้านแต่ละหลังกัน จากนั้นก็เลือกทุ่งที่จะสร้างโรงเรือนกระจกต่อ”

หลังจากพูดจบ เขาพูดกับนายกเทศมนตรีจางว่า “นายกเทศมนตรีจาง คุณคิดว่าแบบนี้โอเคไหม ? ”

นายกเทศมนตรีจางพยักหน้า

ดังนั้น ภายใต้การนำของเจียงไห่เทียนและฉงไห่เยี่ยน คนแก่และคนหนุ่มสาวหลายร้อยคนในเจียงวานก็มารวมตัวรอบ ๆ นายกเทศมนตรีจาง รองนายกเทศมนตรีถัง ซ่งเจี้ยนจวิน และคนอื่น และเดินไปที่บ้านหลังเก่าแต่ละหลังในเจียงวาน

นักข่าวโทรทัศน์จางเหว่ยถือกล้องและถ่ายภาพเพื่อเก็บรูปก่อนและหลัง ส่วนพิธีกรหลี่หลิงหลิงก็ถือไมโครโฟนพร้อมสำหรับการสัมภาษณ์ตลอดเวลา

มู่เสี่ยวชิงจากแผนกนักข่าวหนังสือพิมพ์ก็หยิบกล้องขึ้นมาและถ่ายรูประหว่างทาง