ผมย้อนอดีตมาเปลี่ยนชะตายุค 80 (นิยายแปล) - ตอนที่ 488 : ขอความช่วยเหลือได้สำเร็จ
ตอนที่ 488 : ขอความช่วยเหลือได้สำเร็จ
เมื่อเจียงชานได้ยินคำพูดของฝูงชน ก็อดไม่ได้ที่จะตื่นตระหนกและพูดซ้ำแล้วซ้ำอีกว่า “มันไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ ! ”
ในทางกลับกัน หวังเหม่ยถอนหายใจด้วยความโล่งอกและพูดต่อ “ถิงถิง หนูต้องเชื่อฟังป้า ป้าซื้อเกาลัดคั่วให้หนูแล้ว อย่าดื้ออีกต่อไปเลย ! ”
เจ้าของแผงขายของชายก็ลังเลเล็กน้อยในเวลานี้ เขามองไปที่เจียงชานแล้วพูดว่า “หนูน้อย…”
เจียงชานไม่รอให้เขาพูดจบ และพูดทันที “คุณลุง อย่าเชื่อเธอ หนูไม่ได้ชื่อถิงถิง เธอไม่รู้ชื่อหนูด้วยซ้ำ ! ”
เจ้าของร้านผู้หญิงมองไปที่เจียงชานแล้วพูดว่า “สาวน้อย ถ้าหนูไม่ใช่ชื่อถิงถิง แล้วหนูชื่ออะไรล่ะ ? ”
เจียงชานกล่าวว่า “หนูชื่อเจียงชาน หนูมาจากหมู่บ้านเจียงวาน อำเภอชิงซาน เมืองชิงโจว ! ”
เมื่อทุกคนได้ยินว่าที่จริงแล้วเจียงชานมาจากชิงโจว และสิ่งที่เธอพูดนั้นชัดเจน พวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะเชื่อเธอขึ้นมา
หวังเหม่ยโกรธมาก ก่อนหน้านี้เธอถามเจียงชานว่าชื่ออะไร เด็กผู้หญิงก็บอกเธออย่างชัดเจนว่าชื่อเจียงถิง
ตอนนี้เธอเพิ่งรู้ว่าเด็กคนนี้โกหกเธอตั้งแต่แรก
เธอตะโกนเสียงดังว่า “อย่าไปฟังเรื่องไร้สาระของเธอเลย เธอแค่ไม่อยากกลับไปกับฉัน เธอก็เลยตั้งชื่อปลอม ๆ ขึ้นมา”
เจียงชานพูดว่า “คุณลุงและคุณป้า ผู้ค้ามนุษย์คนนี้อ้างว่าเป็นป้าของหนู ดูพวกเราสิ หนูดูมีเค้าเหมือนเธอหรือเปล่า ? ”
เจียงชานชี้ไปที่หวังเหม่ยแล้วพูดว่า “เธอน่าเกลียดมาก หน้ายาวเหมือนลา ตาสามเหลี่ยม ปากแหลม จมูกแบน……”
ก่อนจะชี้มาที่ตัวเองแล้วพูดต่อว่า “หนูเหมือนหม่าม๊าของหนู ถ้าหม่าม๊าของหนูเป็นน้องสาวของเธอ หนูก็จะน่าเกลียดเหมือนเธอไม่ใช่เหรอ ? ”
เมื่อทุกคนได้ยินสิ่งนี้ พวกเขาก็มองไปที่หวังเหม่ย จากนั้นจึงมองสลับไปที่เจียงชาน……
สองคนนี้ดูไม่เหมือนกันเลย คนหนึ่งน่าเกลียดมาก และอีกคนหนึ่งสวยตามธรรมชาติราวกับความงามที่สร้างขึ้นอย่างพิถีพิถัน
เจ้าของร้านผู้หญิงเริ่มสงสัยว่าหวังเหม่ยเป็นผู้ค้ามนุษย์ เธอจึงถามว่า “คุณบอกว่าคุณเป็นป้าของหนูผู้คนนี้ คุณมีหลักฐานหรือเปล่า ? ”
เมื่อผู้เห็นเหตุการณ์ทุกคนได้ยินเช่นนั้นก็พากันพูดว่า “ใช่ มีหลักฐานอะไรบ้าง ? ”
หวังเหม่ยพูดว่า “เธอชื่อเหอถิง เธอเป็นหลานสาวของฉัน พวกเธอยังต้องการหลักฐานอะไรอีก ? ”
เจียงชานพูดว่า “หนูบอกไปแล้วว่าหนูไม่ใช่เหอถิง หนูชื่อเจียงชาน ! ”
หวังเหม่ยตื่นตระหนก แต่กลับพยายามฝืนเยาะเย้ยว่า “เธอก็แค่สร้างชื่อและโกหกคนอื่น มันไม่มีประโยชน์ กลับบ้านกับฉันเดี๋ยวนี้”
เจียงชานกล่าวว่า “คุณลุงและคุณป้า หนูเดินทางมาที่ถู่เฉิงกับป่าป๊า ไม่ว่าหนูจะโกหกหรือผู้ค้ามนุษย์คนนี้โกหก แค่ถามป่าป๊าของหนูก็รู้แล้ว ! ”
เจ้าของร้านสาวถามทันทีว่า “สาวน้อย พ่อของเธอชื่ออะไร และเขาอยู่ที่ไหน ? ”
เจียงชานพูดว่า “คุณป้า ป่าป๊าของหนูชื่อเจียงเสี่ยวไป๋ ตอนเช้าเขาไปที่ที่ว่าการอำเภอกับลุงหลัว หนูออกไปกับป้าที่เป็นภรรยาของลุงหลัวเพื่อซื้อผักมาทำอาหารกลางวัน คุณป้าของหนูเข้าไปในร้านตัดเสื้อสักพัก ผู้ค้ามนุษย์คนนี้ก็จับตัวหนูมา ! ”
คำพูดของเจียงชานทำให้หลายคนเชื่อ และพวกเขาต่างพูดว่า “สาวน้อย ลุงหลัวของหนูทำงานอะไรในที่ว่าการอำเภอ ? เราจะไปหาเขาและเราจะได้พบพ่อของหนู”
“ใช่แล้ว เมื่อคุณหลัวและพ่อของเด็กผู้หญิงมาถึง เราก็จะรู้ความจริง ! ”
“สาวน้อย หนูรู้จักชื่อจริงของลุงหลัวไหม ? ”
“……”
เจียงชานกล่าวว่า “ลุงหลัวชื่อว่าหลัวฉางเซิง เขาเป็นนายอำเภอของถู่เฉิง ! ”
ซี๊ด !
หวังเหม่ยสูดลมหายใจเข้าด้วยความตื่นตระหนก เกือบจะสะดุดล้มเสียตรงนั้น
เธอเพิ่งจับเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ได้ แต่เธอไม่รู้ว่าตัวเองติดกับระเบิดแล้ว
นั่นคือหลานสาวของนายอำเภอ !
ในขณะนี้ เธอมีความคิดอยากจะตายด้วยซ้ำ !
เมื่อเห็นทุกคนตกตะลึง เธอก็รีบหนีไปโดยไม่มีใครสังเกตเห็น
หากเธอไม่จากไปตอนนี้ เมื่อทุกคนมีปฏิกิริยาโต้ตอบ มันคงเป็นไปไม่ได้ที่เธอจะหลบหนี
ทั้งเจ้าของแผงลอยและผู้พบเห็นต่างตกใจกับคำพูดของเจียงชาน ปรากฎว่าเด็กสาวคนนี้เป็นหลานสาวของนายอำเภอหลัว
ครู่หนึ่ง ทุกคนจ้องมองไปที่เจียงชาน และไม่มีใครสังเกตเห็นหวังเหม่ย
เมื่อพวกเขารู้สึกตัวได้ หวังเหม่ยก็วิ่งออกไปไกลกว่าสิบเมตรแล้ว
เมื่อมาถึงจุดนี้ ในที่สุดพวกเขาก็เข้าใจผู้หญิงคนนั้นเป็นผู้ค้ามนุษย์จริง ๆ !
“เฮ้ย อย่าปล่อยให้พวกค้ามนุษย์หนีไปได้ ! ”
“ใช่ เราต้องไม่ปล่อยให้เธอหนีไป ! ”
“ไอ้พวกค้ามนุษย์กล้าเกินไปแล้ว ! ”
“……”
ท่ามกลางฝูงชนที่เฝ้าดู หลายคนตะโกนออกมาและเริ่มไล่ล่าหวังเหม่ยทันทีในทิศทางที่เธอกำลังวิ่งหนี
เจ้าของแผงผู้ชายพูดกับเจ้าของแผงผู้หญิงว่า “ซิ่วลี่ คุณดูแลแผงลอย ผมจะพาเด็กคนนี้ไปส่งที่ที่ว่าการอำเภอ”
คู่สามีนี้ ผู้ชายชื่อหลี่เกินและผู้หญิงชื่อหลัวซิ่วลี่
หลัวซิ่วลี่พูดทันที “ไปเร็วเข้า ไม่อย่างนั้นพ่อของเด็กคนนี้คงจะเป็นกังวลแทบแย่เมื่อเขารู้ว่าลูกสาวของเขาหายตัวไป ! ”
หลี่เกินพูดกับเจียงชานว่า “ลุงจะเรียกหนูว่าชานชานแล้วกัน ลุงจะพาหนูไปที่ว่าการอำเภอ ตกลงไหม ? ”
“ตกลง ! ขอบคุณค่ะคุณลุง ! ” เจียงชานกล่าวอย่างสุภาพ
ผู้เห็นเหตุการณ์ต่างชื่นชม “เจียงชานใช่ไหม ? หนูฉลาดมาก ! ”
“ใช่ ไม่เพียงแต่ฉลาด แต่ยังกล้าหาญด้วย ! ”
“สาวน้อย เก่งมาก ผู้ค้ามนุษย์คนนั้นหนีไม่พ้นแน่นอน ! ”
“ใช่ เราจับเธอได้แน่นอน ! ”
“……”
เจียงชานโบกมือเหมือนผู้ใหญ่ตัวน้อยแล้วพูดว่า “อย่ากังวลเลยค่ะ แม้ว่าพวกคุณลุงคุณป้าจะตามไม่ทัน แต่เธอก็ไม่หนีพ้นหรอกค่ะ เพราะหนูรู้ชื่อและที่อยู่ของเธอแล้ว เธอหนีไม่พ้นแน่นอน”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ทุกคนต่างตกใจ สาวน้อยคนนี้น่าทึ่งมาก !
เธอถูกจับโดยผู้ค้ามนุษย์ ไม่เพียงแต่เธอสามารถโน้มน้าวผู้ค้ามนุษย์ให้ซื้อเกาลัดคั่วให้ และคว้าโอกาสนี้ขอความช่วยเหลือให้ตัวเอง แต่เธอยังได้รวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับผู้ค้ามนุษย์อีกด้วย
นี่เป็นเด็กอายุห้าหกขวบจริง ๆ เหรอ ?
หลี่เกินพูดว่า “ชานชาน ไปกันเถอะ ! ”
เจียงชานพยักหน้า ก่อนจะโค้งคำนับขอบคุณฝูงชนและพูดว่า “ขอบคุณคุณลุงคุณป้า ขอบคุณที่ช่วยหนู ! ”
ผู้คนยิ้มแล้วพูดว่า “ไม่จำเป็นต้องขอบคุณ ! ไม่ต้องขอบคุณ ! ”
“มันเป็นความฉลาดของหนูเอง ! ”
“สาวน้อย ในอนาคตก็ระวังตัวหน่อยนะและอย่าหลงทางจากผู้ใหญ่นะ ! ”
“……”
เจียงชานยิ้มรับและพยักหน้า “ขอบคุณค่ะ หนูจะจำไว้ ! ”
ท่ามกลางคำเตือนของทุกคน หลี่เกินได้พาเจียงชานไปยังที่ว่าการอำเภอถู่เฉิง
……
ขณะเดียวกัน เจียงเสี่ยวไป๋ก็มาถึงทางแยกอย่างเร่งด่วน หลังจากหยุดรถ เขาก็มองไปรอบ ๆ และในไม่ช้าเขาก็พบกับเจ้าหน้าที่กัวเสี่ยวเฉียงซึ่งกำลังสอบถามผู้คนละแวกนั้นอยู่
“สวัสดีคุณตำรวจ ผมเจียงเสี่ยวไป๋ พ่อของเด็กที่หายไป สถานการณ์ตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง ? ”
กัวเสี่ยวเฉียงตอบว่า “เราได้สำรวจพื้นที่ใกล้เคียงแล้ว แต่ที่นี่ไม่ใช่ย่านการค้า โดยปกติแล้วในซอยจะไม่ค่อยมีคนมากนัก และชาวบ้านก็อยู่ในบ้าน ขณะนี้เรายังไม่พบพยานเลย”
หลังจากพูดสิ่งนี้ เขาก็ให้ความมั่นใจว่า “คุณเจียง คุณไม่จำเป็นต้องวิตกกังวลเกินไป ขณะนี้เรากำลังเพิ่มความพยายามในการค้นหาให้เข้มงวดมากขึ้น”
เจียงเสี่ยวไป๋พยักหน้าและพูดว่า “ขอบคุณ ผมซาบซึ้งในความพยายามของคุณ คุณรู้ไหมว่าพี่เซี่ยงอยู่ที่ไหน ผมอยากคุยกับเธอ”
กัวเสี่ยวเฉียงเหลือบมองเจียงเสี่ยวไป๋แล้วพูดว่า “คุณเจียง พี่เซี่ยงไม่ได้ตั้งใจ หลังจากเกิดเหตุการณ์นั้น เธอก็กังวลมากกว่าใคร ๆ และพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อค้นหาเบาะแส ผมหวังว่าคุณ……”
เจียงเสี่ยวไป๋โบกมือแล้วพูดว่า “คุณตำรวจไม่ต้องกังวล ผมจะไม่ทำอะไรเลย ผมแค่อยากคุยกับเธอเพื่อทำความเข้าใจสถานการณ์”
จากนั้น กัวเสี่ยวเฉียงก็ชี้ไปที่ทางหนึ่งแล้วพูดว่า “พี่เซี่ยงอยู่ตรงนั้น กำลังช่วยเราสอบถามชาวบ้าน”
เจียงเสี่ยวไป๋ขอบคุณเขาและรีบไปที่นั่น
ไม่นานหลังจากนั้น ที่ทางเข้าบ้าน เขาเห็นเซี่ยงหงจวี๋ออกมาพร้อมกับผู้หญิงอีกคน ใบหน้าของเซี่ยงหงจวี๋มีสีหน้าวิตกกังวล บ่งบอกว่าเธอยังไม่ได้เบาะแสใด
YOU MAY ALSO LIKE
