ผมย้อนอดีตมาเปลี่ยนชะตายุค 80 (นิยายแปล) - ตอนที่ 494 : นายต้องช่วยฉันในเรื่องนี้

ตอนที่ 494 : นายต้องช่วยฉันในเรื่องนี้

ในไม่ช้า เจียงเสี่ยวไป๋ก็มาถึงบ้านของหยางเจี๋ย

“สวัสดีครับ ลุงเจียง ! ”

“ลุงเจียงมาที่นี่คนเดียวเหรอ ? น้องชานชานล่ะ ? ”

หลี่เจี้ยนและหลี่คังมีความสุขมากที่ได้เห็นเจียงเสี่ยวไป๋ เด็กน้อยทักทายเขาอย่างเป็นกันเองและถามถึงเจียงชาน

เจียงเสี่ยวไป๋ล้อเด็กสองคนอยู่ครู่หนึ่ง แล้วถามว่า “พ่อของเธอยังไม่กลับมาเหรอ ? ”

หลี่เจี้ยนกล่าวว่า “เขาน่าจะมาถึงเร็ว ๆ นี้ โดยปกติเขาจะถึงบ้านประมาณหกโมงเย็น”

ในขณะนั้น หยางเจี๋ยที่สวมผ้ากันเปื้อนเดินออกมาจากในครัวแล้วพูดว่า “นายมาแล้ว ดูเหมือนว่านายเพิ่งกลับมาจากถู่เฉิงใช่ไหม ? ”

เจียงเสี่ยวไป๋พยักหน้า “ฉันอยู่ที่ถู่เฉิงต่ออีกสองวัน กลับมาถึงเมื่อช่วงเที่ยงนี้เอง”

“โชคดีที่วันนั้นฉันไม่รอนาย” หยางเจี๋ยยิ้ม “อาหารเย็นใกล้จะพร้อมแล้ว อยู่กินด้วยกันก่อนสิ ! ”

เจียงเสี่ยวไป๋โบกมือ “วันนี้ต้องขอตัวก่อน ชานชานยังรอฉันอยู่ที่ออฟฟิศ ฉันจะคุยกับสามีของเธอแล้วก็ไป”

หยางเจี๋ยยิ้ม “ฮ่าฮ่า ใช้ชานชานเป็นที่กำบัง ฉันสงสัยว่านายจะรีบกลับบ้านไปพบหลินเจียอินหรือเปล่านะ ? ”

เจียงเสี่ยวไป๋ตอบอย่างใจเย็นว่า “ฉันออกไปข้างนอกมาได้สักพักแล้ว และถึงเวลากลับบ้านไปพบเธอได้แล้ว”

หยางเจี๋ยยิ้ม “นายนี่มันหน้าหนาจริง ๆ เอาล่ะ ไม่คุยกับนายแล้ว ฉันขอตัวไปทำอาหารก่อน นายนั่งรอสักพักแล้วกัน อิงจวิ้นน่าจะใกล้กลับมาแล้ว”

เจียงเสี่ยวไป๋พยักหน้า “เธอไปทำงานของเธอเถอะ”

หยางเจี๋ยหันกลับไปที่ห้องครัว และเจียงเสี่ยวไป๋ก็นั่งเก้าอี้ในห้องนั่งเล่นแล้วถามหลี่เจี้ยนว่า “วันนี้ปู่กับย่าของเธอไม่อยู่บ้านเหรอ ? ”

หลี่เจี้ยนกล่าวว่า “วันนี้พวกเขาไปบ้านลุงของผม กลับวันพรุ่งนี้”

เจียงเสี่ยวไป๋ถามอย่างสบาย ๆ ว่า “แล้วทำไมไม่ไปกับพวกเขาด้วยล่ะ ? ”

หลี่เจี้ยนส่ายหัว “บ้านลุงอยู่ไกลเกินไป เดินทางค่อนลำบาก”

หลี่คังกล่าวเสริมว่า “หลังจากที่ผมกับพี่ชายกลับจากหมู่บ้านซานฮวา แม่ก็ยืนกรานให้พ่อพาเราไปวิ่งทุกวัน ตอนนี้ขาของเราปวดระบมไปหมดแล้ว”

หลี่เจี้ยนพูดว่า “ตอนแรกผมไม่อยากวิ่ง แต่แม่บอกว่าน้องชานชานวิ่งกับคุณลุงทุกเช้าเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมง จริงไหมครับ ? ”

เจียงเสี่ยวไป๋ยิ้มและพยักหน้า “ใช่ เป็นเรื่องจริง ! ”

หลี่เจี้ยนกล่าวว่า “ไม่น่าแปลกใจที่เธอเดินเร็วมาก ผมตามไม่ทันเลย ! ”

ท่ามกลางการสนทนาแบบเป็นกันเอง หลี่อิงจวิ้นกลับมาถึงบ้านและทักทายเจียงเสี่ยวไป๋ว่า “คุณมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ? ”

เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวว่า “ผมมาที่นี่ได้สักพักแล้ว”

หลี่อิงจวิ้นพูดขอโทษว่า “ขอโทษด้วย ผมไม่ได้ชงชาให้คุณด้วยซ้ำ ให้ผมไปเตรียมชาเถอะ ! ” จากนั้นเขาก็หันไปหาหลี่เจี้ยน “แม่ของลูกอยู่ไหน ทำไมเธอไม่ชงชารับแขก ! ”

หลี่เจี้ยนบอกว่า “แม่กำลังทำอาหารอยู่ในครัว ! ”

หลี่อิงจวิ้นตำหนิว่า “แม่กำลังทำอาหารอยู่ แต่ลูกควรจะชงชาให้ลุงเจียง ลูกอายุหกขวบแล้ว ควรจะตระหนักได้ถึงเรื่องนี้”

หลี่เจี้ยนก้มหน้าลงด้วยความลำบากใจ

เจียงเสี่ยวไป๋รีบพูดว่า “พี่หลี่ มันเป็นความผิดของผม ผมบอกพวกเขาว่าไม่ต้องชงชา คุณไม่จำเป็นต้องไปชง ผมแค่มาคุยกับคุณสักหน่อยแล้วก็กลับ”

หลี่อิงจวิ้นพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ทำไมคุณถึงรีบขนาดนี้ อาหารน่าจะพร้อมเร็ว ๆ นี้ อยู่กินข้าวด้วยกันก่อน”

เจียงเสี่ยวไป๋โบกมือ “คงไม่ได้ เพราะชานชานยังรอผมอยู่ที่ออฟฟิศ”

หลี่อิงจวิ้นขานรับ และไม่มีการบังคับอีกต่อไป แล้วถามว่า “คุณมีเรื่องอะไรจะพูดกับผมหรือ ? ”

เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวว่า “อย่างที่ผมบอกคุณครั้งที่แล้ว คลับเฮาส์ถูกตกแต่งเสร็จแล้ว ผมรับสมัครพนักงานหญิงจำนวน 20 คน และให้พวกเธอเข้ารับการฝึกทหารเป็นเวลาครึ่งเดือน เพื่อเพิ่มสมรรถภาพทางกายของพวกเธอ คุณจะไปฝึกพวกเธอได้เมื่อไหร่ ? ”

หลี่อิงจวิ้นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ในเมื่อคุณได้เตรียมการทั้งหมดแล้ว พรุ่งนี้เราก็เริ่มกันเลย ! ” คิดแล้ว เขาก็กล่าวเสริมว่า “อย่างไรก็ตาม ผมยังต้องทำงานในระหว่างวัน ดังนั้นหลังจากผมเลิกงานแล้วถึงจะสามารถสอนได้”

เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวว่า “ไม่มีปัญหา พรุ่งนี้เริ่มต้นด้วยพื้นฐาน ผมจะให้พวกเธอฝึกซ้อมในระหว่างวัน และคุณสามารถไปแนะนำพวกเธอได้หลังจากทำงานเสร็จ”

หลี่อิงจวิ้นพยักหน้า “ใช่ ผมก็วางแผนไว้เหมือนกัน การเรียนรู้การนวดต้องใช้การฝึกฝนอย่างมากเพื่อให้มือมีความแข็งแกร่งและแม่นยำในการกดจุดฝังเข็ม”

เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวว่า “เอาล่ะ ตกลงตามนี้ ผมขอตัวก่อน พรุ่งนี้เช้าผมจะมารับคุณหลัง 9 โมงเช้า ! ”

หลังจากออกจากบ้านของหลี่อิงจวิ้น เดิมทีเขาจะตรวจสอบความคืบหน้าของการปรับปรุงหมู่บ้านเหมียว เมื่อพิจารณาถึงเวลาแล้ว เขาคิดว่าหวังผิงน่าจะอยู่ที่สำนักงานโรงงานเครื่องปรุงรส เขาจึงเดินกลับไปที่นั่นทันที

เมื่อเขามาถึง หวังผิงก็อยู่ที่นั่นจริง ๆ

“ปกตินายมักจะไม่กลับบ้านหลังสี่โมงไม่ใช่เหรอ ? ”

“ทำไมวันนี้นายกลับช้าล่ะ ? ”

“ฉันต้องรอชั่วโมงกว่า ! ”

เมื่อเห็นเจียงเสี่ยวไป๋ หวังผิงก็เริ่มบ่นทันที

เจียงเสี่ยวไป๋โต้กลับ “ตอนนี้ฉันมาถึงแล้ว คราวหน้านายก็อย่าลืมมารับภรรยาเร็ว ๆ ล่ะ ! ”

หวังผิงหัวเราะเบา ๆ “ทั้งหมดไม่ใช่เพราะฉันเรียนรู้จากนายเหรอ ? ”

เฝิงเยี่ยนหงกล่าวว่า “สองคนนี้ช่างเหลือเชื่อ เจอกันก็เริ่มโต้เถียงทุกที ตอนนี้ก็ค่ำแล้ว กลับบ้านกันเร็ว ๆ เข้า ! ”

เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวว่า “เยี่ยนหงรอสักครู่ ฉันมีเรื่องจะคุยกับหวังผิงสักหน่อย”

จากนั้นเขาก็ขอให้หวังผิงออกไปข้างนอก

หวังผิงเหลือบมองเขาแล้วพูดพึมพำ “ทำไมต้องออกมาคุยข้างนอก ทำไมไม่สามารถพูดที่นี่ได้ ? ”

ในขณะที่พูดเช่นนี้ เขายังเดินตามเจียงเสี่ยวไป๋ออกไปข้างนอก

ทั้งสองออกมานอกสำนักงาน เจียงเสี่ยวไป๋ยื่นบุหรี่ให้หวังผิง หลังจากจุดบุหรี่แล้วก็พูดว่า “นายไปที่บ้านเหมียวในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาไหม ? ”

หวังผิงได้ยินดังนั้นก็หันกลับไปมองสำนักงานแล้วกระซิบว่า “ใช่ ฉันไปแล้ว สถานที่นี้ได้รับการปรับปรุงใหม่ และช่างไม้ถานก็ทำเก้าอี้ที่นายออกแบบไว้ด้วย”

“ให้ตายเถอะ เก้าอี้ตัวนั้นนอนสบายมาก ! ”

“ฉันให้ช่างไม้ถานทำให้กับบ้านของฉันสองตัว ! ”

เจียงเสี่ยวไป๋รู้สึกประหลาดใจชั่วขณะและพูดว่า “มีอารมณ์สุนทรีย์กับเขาด้วยหรือ ! ”

หวังผิงกระซิบ “เฮ้ นายจะเริ่มเปิดคลับเฮาส์เมื่อไหร่ ? ”

เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวว่า “การฝึกอบรมเริ่มพรุ่งนี้ ! ”

ใบหน้าของหวังผิงเปล่งประกายด้วยความดีใจ และเขาก็ลดเสียงลง “ในอนาคต อย่าพูดถึงเรื่องนี้ต่อหน้าเยี่ยนหงนะ เธอเตือนฉันหลายครั้งแล้ว โดยบอกว่าฉันไม่ได้รับอนุญาตให้ไปนวดเท้า ! ”

เจียงเสี่ยวไป๋พยักหน้า “ฉันรู้ ไม่อย่างนั้นฉันจะขอให้นายออกมาพูดทำไม”

จากนั้น หวังผิงก็หัวเราะเบา ๆ มองเจียงเสี่ยวไป๋ด้วยความชื่นชม เมื่อพิจารณาทุกอย่างอย่างละเอียดแล้ว เขาพ่นควันออกราวกับกำลังจำอะไรบางอย่างได้ “เมื่อเยี่ยนหงถามนายว่าทำไมเราถึงต้องมาคุยด้านนอก แค่บอกเธอว่านายต้องการซื้อบ้านที่หมู่บ้านเหมียววานนะ”

เจียงเสี่ยวไป๋มองเขาอย่างสงสัย “บ้านในเหมียววานอยู่ในทำเลที่ดีและมีสภาพแวดล้อมที่ดี เก็บไว้มีแต่มูลค่าสูงขึ้น หากนายพูดอย่างนั้นและโอนมาให้ฉันจริง ๆ มันจะไม่เป็นประโยชน์สำหรับนาย ไม่ ไม่ คิดหาเหตุผลอื่นเถอะ”

หวังผิงหัวเราะเบา ๆ “เราซื้อบ้านมาหลายหลัง เราไม่ได้มีที่นี่ที่เดียว เชื่อฉัน แค่ซื้อบ้านเหมียววาน ให้เงินฉันก่อน และหักออกจากส่วนแบ่งที่นายให้ฉันทุกเดือน จนกว่าจะหักเงินได้หมด”

เจียงเสี่ยวไป๋มองเขาด้วยความประหลาดใจแล้วพูดว่า “นายกำลังทำอะไรอยู่ ?

หวังผิงกล่าวว่า “อย่าบอกเยี่ยนหงว่าฉันมีหุ้นส่วน หลังจากชำระบ้านเสร็จก็แอบจ่ายเงินปันผลในอนาคตให้ฉัน ฉันจะสะสมเงินออมส่วนตัว”

เจียงเสี่ยวไป๋เกือบจะหัวเราะออกมาและพูดด้วยความโกรธ “เวลานายต้องการเงิน เยี่ยนหงไม่ให้นายเหรอ ? ”

“จำเป็นต้องทำขนาดนั้นเลยเหรอ ? ”

“แน่นอนว่ามันจำเป็น ! ” หวังผิงยืนยันอย่างมั่นใจว่า “มันไม่สะดวกสำหรับผู้ชายถ้าไม่มีเงินอยู่ในมือ ! ”

เมื่อพูดเช่นนี้ เขาจ้องมองที่เจียงเสี่ยวไป๋ด้วยความหงุดหงิดและพูดว่า “ทั้งหมดเป็นเพราะนายที่ให้ภรรยาเก็บเงินทั้งหมด ทำให้เยี่ยนหงเลียนแบบ ตอนนี้ฉันไม่มีเงินอยู่ในมือ และเรื่องทั้งหมดเป็นเพราะนายคนเดียว ! ”

“ฉันไม่สนใจ นายต้องช่วยฉันเรื่องนี้ ! ”