ผมย้อนอดีตมาเปลี่ยนชะตายุค 80 (นิยายแปล) - ตอนที่ 508 : ความประหลาดใจที่ไม่คาดคิด

ตอนที่ 508 : ความประหลาดใจที่ไม่คาดคิด

ทั้งสามคนนั่งลงที่โต๊ะสี่เหลี่ยม มีพนักงานเสิร์ฟในชุดทหารเก่าเข้ามาอย่างรวดเร็ว และพูดกับหลินเจียจวิน “ผู้บัญชาการกรมทหารเก่า คุณอยากกินอะไรครับ ? ”

หลินเจียจวินกล่าวว่า “เสี่ยวเล่อ เสิร์ฟอาหารของร้านให้พวกเราคนละชุด จากนั้นให้หัวหน้าเชฟหม่าทำเมนูเด็ดของเขามาอีกสามจาน”

เมนูเด็ดของเชฟคือเมนูที่เชฟทำอร่อยที่สุด ซึ่งเป็นอาหารเสริมของร้าน

หยูเสี่ยวเล่อกล่าวว่า “ผู้นำเก่า พวกคุณมีผู้ใหญ่สองคนและเด็กหนึ่งคน สั่งมาเยอะขนาดนี้จะสิ้นเปลืองนะครับ ! ”

หลินเจียจวินชี้ไปที่เจียงเสี่ยวไป๋แล้วพูดว่า “นี่คือเถ้าแก่ใหญ่ร้านเรา เขามาที่นี่เพื่อทดสอบอาหาร แค่ทำตามที่ฉันพูดก็พอ”

หยูเสี่ยวเล่อหันไปมองเจียงเสี่ยวไป๋ ใบหน้าของเขามีลักยิ้มปรากฎขึ้น เขาทักทายอย่างกระตือรือร้นว่า “สวัสดีเถ้าแก่เจียง ผมได้ยินจากผู้นำเก่าว่าคุณเป็นคนคิดค้นเมนูทั้งสามเมนูนี้ วันนี้ผมดีใจมากที่ได้เจอตัวจริงของคุณ”

เจียงเสี่ยวไป๋สงสัยว่าหลินเจียจวินพูดถึงอาหารประเภทไหน แต่ในที่สุดเขาก็เข้าใจ เขาเหลือบมองหยูเสี่ยวเล่อแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “คุณชื่อเสี่ยวเล่อเหรอ ? ”

หยูเสี่ยวเล่อพยักหน้า “ผมชื่อหยูเสี่ยวเล่อ เพื่อนทหารเรียกผมว่าเสี่ยวเล่อ”

เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวว่า “คุณพูดถูก เรามีกันแค่สามคนเท่านั้น กินอาหารหกเมนูไม่หมดหรอก งั้นเสิร์ฟปูผัดเซียงล่าและอาหารสามจานของหัวหน้าหม่าก็แล้วกัน”

หยูเสี่ยวเล่อพูดอย่างเร่งรีบว่า “เถ้าแก่เจียง ผมไม่รู้ว่าคุณจะมาทดสอบอาหาร ดังนั้นผมควรจะเสิร์ฟอย่างที่ผู้นำเก่าพูดไว้ดีกว่า ! ”

เจียงเสี่ยวไป๋โบกมือ “ไม่ต้องหรอก แค่ทำตามที่ฉันบอกก็พอ”

หยูเสี่ยวเล่อมองไปที่หลินเจียจวิน เห็นเขาพยักหน้าแล้วจึงพูดว่า “ตกลง เถ้าแก่เจียง โปรดนั่งรอสักพัก แล้วผมจะจัดเตรียมทันที”

หลังจากที่หยูเสี่ยวเล่อกลับเข้าไปในครัว หลินเจียจวินจึงพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ทำไมไม่ลองชิมอีกสองจานดูล่ะ ? ”

เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวว่า “ผมไม่ได้กินอาหารที่นี่แค่มื้อเดียวเสียหน่อย”

หลินเจียจวินหัวเราะ “ก็จริง” เขาหยุดกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้และรายงานสถานการณ์ในร้านให้เจียงเสี่ยวไป๋ทราบ

ตอนแรกเจียงเสี่ยวไป๋สอนเขาแค่วิธีทำปูผัดเซียงล่า ปูขนนึ่ง ข้าวต้มซีฟู๊ด แต่การเปิดร้านอาหารที่มีเพียงสามเมนูนี้ไม่เพียงพออย่างเห็นได้ชัด โชคดีพ่อครัวที่จ้างมาทุกคนเคยเป็นพ่อครัวในกองทัพมาก่อน ทุกคนมีอาหารจานพิเศษที่พวกเขาทำถนัดอยู่บ้าง และพวกเขาก็แนะนำรายการอาหารเหล่านั้นเพื่อเป็นเมนูเสริมของทางร้าน

หลังจากได้ยินสิ่งนี้ เจียงเสี่ยวไป๋ก็ครุ่นคิดเล็กน้อยและพูดว่า “พี่จวิน ที่พี่ทำแบบนี้มีปัญหาอยู่นะ”

หลินเจียจวินตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งและถามด้วยความสับสน “มีปัญหาอะไรหรือ ? ”

เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวว่า “เคล็ดลับสู่ความสำเร็จของร้านค้าในเครือคือการสร้างมาตรฐาน กล่าวคือการจัดการและมาตรฐานอาหารของแต่ละร้านต้องมีความสอดคล้องกัน ลูกค้าสามารถสั่งอาหารจานเดียวกันได้ไม่ว่าพวกเขาจะไปที่ร้านสาขาไหนก็ตาม และอาหารที่พวกเขากินก็จะต้องมีรสชาติเดียวกัน”

หลินเจียจวินกล่าวว่า “แต่พ่อครัวทุกคนเก่งในการทำอาหารที่แตกต่างกัน แล้วพวกเขาจะทำอาหารรสชาติเดียวกันได้อย่างไร ? ”

เจียงเสี่ยวไป๋เหลือบมองหลินเจียจวินแล้วถามว่า “ตอนนี้ลูกค้าสั่งอาหารเมนูไหนมากที่สุด ? ”

หลินเจียจวินยิ้มและพูดว่า “แน่นอนว่าเป็นสามเมนูหลักของทางร้าน ! ”

เจียงเสี่ยวไป๋กลอกตาและพูดด้วยความโกรธว่า “ทั้งสามรายการเป็นเมนูหลักของทางร้าน ดังนั้นลูกค้าจึงมักจะสั่งมากที่สุด พี่ไม่จำเป็นต้องพูดถึงสามรายการนี้”

“ผมถามถึงอาหารจานอื่นนอกเหนือจากทั้งสามจานหลักที่ลูกค้าสั่งมากที่สุด”

หลินเจียจวินคิดอยู่พักหนึ่งแล้วพูดว่า “ฉันยังไม่เคยนับเลย”

หลังจากได้ยินสิ่งนี้ เจียงเสี่ยวไป๋บอกกับหลินเจียจวินว่าในอนาคต ทุกร้านจะต้องนับยอดขายรายวันของอาหารแต่ละเมนู และให้พนักงานเสิร์ฟถามความเห็นของลูกค้าว่าอาหารที่พวกเขาสั่งมีรสชาติอย่างไรบ้าง ?

หลังจากผ่านไประยะหนึ่ง พวกเขาก็จะสามารถนับเมนูที่ขายดีที่สุดและได้รับความนิยมมากที่สุดในแต่ละร้านได้

หลินเจียจวินถามว่า “มันจะไม่ยุ่งยากเกินไปเหรอ ? ”

เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวว่า “มีอะไรบ้างที่ประสบความสำเร็จโดยไม่เจอปัญหาความยุ่งยาก ? ”

หลินเจียจวินพยักหน้า “ตกลง ฉันจะแจ้งให้ทางร้านทราบวันนี้”

เจียงเฉิงไม่เหมือนกับชิงโจว การติดตั้งโทรศัพท์ในชิงโจวยังคงเป็นเรื่องยาก แต่ในเจียงเฉิงตราบใดที่คุณยินดีจ่าย การติดตั้งโทรศัพท์จะสะดวกมาก

ด้วยเหตุนี้เอง ร้านซีฟู๊ดที่เปิดอยู่ทั้งหมดในเจียงเฉิงกว่า 20 สาขาจึงมีโทรศัพท์ ทำให้หลินเจียจวินติดต่อแต่ละร้านได้สะดวก

เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวต่ออีกว่า “จะต้องใช้เวลาเกือบครึ่งเดือนในการรวบรวมอาหารที่ขายดีในแต่ละร้าน จึงจะจัดลำดับยอดขายของอาหารเหล่านี้ได้ จากนั้นคำนวณต้นทุนและกำไรของอาหาร 30 เมนูแรก”

หลินเจียจวินกล่าวว่า “นายหมายความว่าในอนาคตเราจะโปรโมทอาหาร 30 รายการนี้ในทุกร้านใช่ไหม ? ”

เจียงเสี่ยวไป๋โบกมือและบอกหลินเจียจวินเลือก 15-20 เมนูแรกก็พอ

เหตุผลก็คือเพราะจุดประสงค์ของการเปิดร้านอาหารคือการหาเงิน ปริมาณการขาย และอัตรากำไรเป็นตัวบ่งชี้ที่สอง ดังนั้นปริมาณการขายจะเป็นตัวบ่งชี้แรก อาหารจานที่มีอัตรากำไรต่ำก็ยังไม่ดีเท่าจานที่มียอดขายมากที่สุดและมีอัตรากำไรสูงสุด

จัดรายการอาหารไม่เกิน 20 รายการเพื่อไม่ให้ลูกค้ามีทางเลือกมากเกินไป

เมื่อลูกค้ามีตัวเลือกมากเกินไป พวกเขาก็จะเลือกได้ยาก

มันยากที่จะเลือก

ขณะเดียวกันการควบคุมปริมาณรายการอาหารยังช่วยบริหารจัดการต้นทุนได้อีกด้วย

หลังจากอธิบายแล้ว หลินเจียจวินก็เริ่มมั่นใจ เขาหัวเราะและพูดว่า “นี่ไง ฉันถึงอยากให้นายมาที่นี่เร็ว ๆ น่ะ”

ในขณะที่ทั้งสองกำลังคุยกัน หยูเสี่ยวเล่อก็เสิร์ฟอาหาร

ปูผัดเซียงล่า หมูเส้นผัดเปรี้ยวหวาน ผักกาดขาวผัดซอสเปรี้ยว และผัดตับหมู

“นายรับเครื่องดื่มไหม ? เรามีเหมาไถนะ ! ” หลินเจียจวินถาม

เจียงเสี่ยวไป๋ส่ายหัว “ไม่ครับ ผมไม่ดื่มแล้ว”

แต่เมื่อพูดถึงเหมาไถแล้ว เจียงเสี่ยวไป๋พูดกับหลินเจียจวินว่า “ต่อจากนี้ไปขายเหมาไถให้น้อยลง ถ้าพี่สามารถหาซื้อเหมาไถได้ ก็ซื้อทั้งหมดและเก็บไว้ให้ผม”

หลินเจียจวินมองเจียงเสี่ยวไป๋อย่างว่างเปล่าและถามด้วยความสับสน “ทำไมนายถึงต้องการซื้อเหมาไถมากมายขนาดนี้ ? ”

เจียงชานพูดจากด้านข้างว่า “ลุงรอง ป่าป๊าชอบสะสมเหล้าเหมาไถค่ะ ป่าป๊าสะสมไว้หลายร้อยขวดเลย ป่าป๊าบอกว่ายิ่งเก็บไว้นานเท่าไหร่ก็ยิ่งมีรสชาติดีขึ้นใช่ไหมคะ ? ”

หลินเจียจวินหัวเราะ “จริงเหรอ ? ”

เจียงชานพยักหน้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า

หลินเจียจวินพูดกับเจียงเสี่ยวไป๋ “ถ้านายต้องการเหมาไถ ฉันอาจจะหาให้นายได้”

จู่ ๆ เจียงเสี่ยวไป๋ก็เงยหน้าขึ้นแล้วพูดว่า “จริงเหรอ ? ”

หลินเจียจวินกล่าวว่า “ฉันรู้จักลุงคนหนึ่งซึ่งเป็นเพื่อนของพ่อฉัน เขาเป็นผู้นำมาหลายปีแล้ว เขาไม่ดื่มและเก็บเหมาไถไว้มากมาย”

เจียงเสี่ยวไป๋มีความสุขมาก ในกรณีนี้เขาควรจะเก็บเหมาไถดี ๆ ไว้ให้เยอะที่สุดจริง ๆ

หลินเจียจวินกล่าวว่า “ครั้งสุดท้ายที่ฉันไปบ้านของเขา ฉันนำเหมาไถให้เขาสองขวด เขาบอกฉันว่าอย่าเอาเหมาไถมาให้เขาอีกในอนาคต เขายังมีเหมาไถปี 1951 อยู่ด้วยซ้ำ”

“เหมาไถปี 1951 ! ”

เจียงเสี่ยวไป๋อุทานด้วยความดีใจและพูดทันทีว่า “ดีเลย ดีมาก พี่ต้องหาวิธีเอาเหมาไถของลุงคนนั้นมาให้ผมให้ได้”

หลินเจียจวินยิ้มเยาะ “เรื่องเล็กน้อย ลุงของฉันกำลังจะย้ายจากเจียงเฉิงไปที่เทียนจิงเมื่อเร็ว ๆ นี้ ฉันจะไปหาเขาและลองถามเขาดู”

เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวว่า “รีบกินเถอะ หลังจากกินเสร็จ พี่ก็ไปได้เลย ของดีประเภทนี้จะมีมูลค่ามากในอนาคต”

หลินเจียจวินยิ้มอย่างไม่ใส่ใจและพูดว่า “เอาล่ะ เวลาว่างฉันจะไปบ้านลุงคนอื่น ๆ ด้วย บางทีพวกเขาอาจจะมีเหมาไถอยู่ในมือของพวกเขาจำนวนมากก็ได้ ! ”