ผมย้อนอดีตมาเปลี่ยนชะตายุค 80 (นิยายแปล) - ตอนที่ 509 : ถามงานอดิเรก

ตอนที่ 509 : ถามงานอดิเรก

หลังจากทานอาหารเสร็จอย่างเร่งรีบ หลินเจียจวินก็ไปส่งเจียงเสี่ยวไป๋และเจียงชานกลับไปที่เกสท์เฮาส์หงซาน ส่วนเจียงเสี่ยวไป๋ไล่ให้เขาไปหาเหมาไถพวกนั้นมาให้ได้

เมื่อดูเวลาก็เกือบจะหกโมงเย็นแล้ว เจียงเสี่ยวไป๋ไม่ได้ออกไปไหนอีกและกำลังพักผ่อนอยู่ในห้องกับลูกสาวของเขา

“ป่าป๊า เราไม่ไปเยี่ยมคุณตารองกับคุณยายเหรอคะ ? ”

เจียงชานถามหลังจากดูโทรทัศน์มาสักพักแล้วเริ่มรู้สึกเบื่อ

เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวว่า “ถ้าคิดถึงพวกเขา ป่าป๊าจะพาหนูไปหาพวกเขาพรุ่งนี้ ตกลงไหม ? ”

เจียงชานพยักหน้ารับและดูโทรทัศน์ต่อ

เจียงเสี่ยวไป๋ไม่ได้ใจจดใจจ่อไปที่การดูโทรทัศน์ แต่เขากำลังรอข่าวจากหลินเจียจวิน

“ฉันไม่รู้ว่าพี่จวินจะเอาเหมาไถเก่า ๆ เหล่านั้นมาได้ไหม ? ”

“ถ้าได้มันมาจริง ๆ จะได้สักกี่ขวดกันนะ ? ”

เขาพึมพำในใจอยู่ครู่หนึ่ง และใช้เวลานานกว่าจะสงบสติอารมณ์ได้

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ไม่นานก็เป็นเวลาสี่ทุ่มกว่าแล้ว

เจียงเสี่ยวไป๋คาดว่าหลินเจียจวินจะไม่มาคืนนี้ และกำลังจะอาบน้ำเข้านอน

“ก๊อก ก๊อก ก๊อก ! ”

ทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น

เจียงเสี่ยวไป๋เดินไปเปิดประตูทันทีและเห็นหลินเจียจวินยืนอยู่ที่ประตูด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา

“พี่ได้เหมาไถมาหรือเปล่า ? ”

เจียงเสี่ยวไป๋ถามอย่างมีความหวัง

ทันใดนั้น หลินเจียจวินก็ดึงหน้าใส่ เจียงเสี่ยวไป๋รู้สึกกังวลขึ้นมาทันที เขาไม่ได้เหมาไถมาเหรอ ?

“ฉันทำงานหนักมานานแล้ว และนายไม่แม้แต่จะถามฉัน นายสนใจแต่เหมาไถของนายเท่านั้น ! ” หลินเจียจวินเปิดประตูด้วยความโกรธแล้วเดินเข้าไปในห้อง

เจียงเสี่ยวไป๋ตกใจอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็หัวเราะทันที “ฮ่าฮ่า ขอบคุณสำหรับการทำงานหนักของพี่ พี่จวิน พรุ่งนี้ผมจะทำอาหารอร่อย ๆ ให้พี่เอง ! ”

และในตอนนี้ หลินเจียจวินก็มีความสุข “ก็แค่นี้เอง ! ”

เจียงเสี่ยวไป๋ถามอย่างรวดเร็วว่า “มีกี่ขวด ? ”

หลินเจียจวิน กลอกตามาที่เขาแล้วพูดว่า “ไม่มาก แค่ 621 ขวด ! ”

ซี๊ด……

เจียงเสี่ยวไป๋สูดลมหายใจเข้าแล้วพูดอย่างตื่นเต้น “เยอะขนาดนั้นเลยเหรอ ? ”

หลินเจียจวินกล่าวว่า “คนเขาสะสมมานานถึง 30 กว่าปี เฉลี่ยปีละไม่ถึง 20 ขวด ถือว่ามากไปหรือเปล่า ? ”

เจียงเสี่ยวไป๋ยิ้มไม่หุบ ปีละไม่ถึง 20 ขวดก็ถือว่าไม่มากจริง ๆ แต่เขาไม่คิดว่าพวกผู้นำเหล่านั้นจะชอบสะสมของดีขนาดนี้ และก็เก็บออมมาหลายปีแล้วด้วย

“โอเค โอเค นี่คือเหมาไถปีเก่าที่มีทั้งหมด ! ”

“เหมาไถอยู่ไหนล่ะ ? ผมต้องการมันทั้งหมดเลย ! ”

เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวอย่างตื่นเต้น

หลินเจียจวินมองไปที่เจียงเสี่ยวไป๋และพูดว่า “นอกจากเหมาไถแล้ว ลุงของฉันยังมีเหล้าประเภทอื่นด้วย นายอยากได้มันไหม ? ”

เจียงเสี่ยวไป๋ตกตะลึงและถามว่า “เหล้าประเภทไหน ? ”

หลินเจียจวินกล่าวว่า “เช่น เหล้าไถจิ่ว เหล้าเฝินจิ่ว เหล้าอู่เหลียงเย่ เหล้าเจี้ยนหนานชุน เหล้ากู่จิ่งก้งจิ่ว เหล้าข้าวโพดหยางเหอ เหล้าตงจิ่ว เหล้าหลูโจวเหล่าเจี้ยว เยอะแยะไปหมด”

หลังจากพูดจบ เขากล่าวเสริมว่า “ยังมีเหล้าบางตัวที่นายอาจไม่เคยได้ยินมาก่อน เช่น เหล้าฉวนซิ่ง เหล้าซีเฟิ่ง เหล้าจู๋เย่ชิง เหล้าเหวยเหม่ย เหล้าเฉิงกัง เป็นต้น”

เจียงเสี่ยวไป๋รู้สึกเวียนหัวเล็กน้อยหลังจากได้ยินสิ่งนี้ และถามด้วยความประหลาดใจว่า “ลุงของพี่สะสมเหล้าได้มากขนาดนี้เลยเหรอ ? ”

หลินเจียจวินกล่าวว่า “ฉันยังตกใจมากตอนเห็นมัน น้องชาย ทั้งครึ่งห้องเต็มไปด้วยกองเหล้า ฉันทำความสะอาดมันเป็นเวลาหลายชั่วโมง และเอวของฉันก็แทบจะหักอยู่แล้ว ! ”

เจียงเสี่ยวไป๋รินชาให้เขาอย่างมีความสุขทันที และถามอย่างสงสัยว่า “เขาตกลงที่จะขายให้พี่หรือเปล่า ? ”

หลินเจียจวินกล่าวว่า “ตอนแรกฉันบอกว่าฉันต้องการเหล้าเหมาไถของเขา เขาบอกว่าย้ายไปก็เอามันไปด้วยไม่ได้อยู่แล้ว ดังนั้นเขาจึงให้ฉันขนมันมาเอง”

“ถ้ามีเพียงไม่กี่กล่อง ฉันจะย้ายมันออกไปอย่างไม่เกรงใจเลย”

“แต่มันเยอะมากจนฉันไม่อยากขอมันเปล่า ๆ ได้ เลยให้เขาขายให้ฉัน”

“เขาถามฉันว่าทำไมฉันถึงอยากได้เหล้ามากมายขนาดนี้ ? ฉันบอกฉันเปิดร้านซีฟู๊ดยี่สิบแห่งแล้วจะขายเหล้าเหมาไถในร้าน และเขาก็ตกลงที่จะขายทั้งหมดให้ฉัน”

หลังจากพูดจบ เขาก็เหลือบมองเจียงเสี่ยวไป๋แล้วพูดว่า “ถ้านายต้องการแค่เหล้าเหมาไถ ฉันก็จะเอาที่เหลือไปวางขายขายในร้าน เพราะถึงอย่างไรก็ไม่ขาดทุนอยู่ดี”

เจียงเสี่ยวไป๋พูดทันทีว่า “ไม่ ไม่ ไม่ ผมต้องการมันทั้งหมด นั่นมันเหล้ารุ่นเก่า ๆ เชียวนะ ขายตอนนี้น่าเสียดายแย่ ผมจะเอาทั้งหมดกลับไปเก็บไว้ที่ชิงโจว”

หลินเจียจวินกล่าวว่า “เอาล่ะ รวมเหล้าทุกชนิดเข้าด้วยกันแล้วน่าจะมีทั้งหมด 7,259 ขวด ฉันตกลงที่จะขายให้นายในราคาหนึ่งหมื่นหยวน”

“ไม่มีปัญหา ! ” เจียงเสี่ยวไป๋เห็นด้วย “ผมจะให้เงินพี่ในวันพรุ่งนี้เลย”

หลินเจียจวินกล่าวว่า “เอาล่ะ พรุ่งนี้ฉันจะหารถบรรทุกแล้วไปที่บ้านลุงของฉัน บ้านของเขาใหญ่และรถบรรทุกก็ขับไปจอดที่ลานบ้านของเขาได้”

“เยี่ยมมาก ลำบากพี่แล้ว ผมจะเลี้ยงอาหารว่างพี่ตอนเที่ยงคืน ! ” เจียงเสี่ยวไป๋พูดอย่างมีความสุข

หลินเจียจวินดีใจมาก “ฉันหิวแล้ว รีบไปกันเถอะ ! ”

ทั้งสามคนออกไปสั่งข้าวปั้นสามห่อและเบียร์สองสามขวดจากแผงริมถนนใกล้ ๆ แล้วคุยกันขณะทานอาหาร

เจียงเสี่ยวไป๋เห็นว่าหลินเจียจวินสามารถใช้เครือข่ายของตนเองหาซื้อเหล้าเหมาไถให้เขาเพิ่มได้ จึงบอกเขาว่าจะเปิดบัญชีเฉพาะให้ จะได้เอาไว้ซื้อเหล้าเก่าและเหล้าเหมาไถในอนาคต

ตอนแรกหลินเจียจวินไม่ค่อยอยากทำแบบนี้ เพราะเขาบอกว่าการหาซื้อเหล้าเหมาไถเป็นเรื่องที่ทำให้เขาเสียเวลา

เขาไม่เห็นด้วยจนกระทั่งเจียงเสี่ยวไป๋ขอให้เขาทำแบบนั้น

วันรุ่งขึ้นเมื่อทั้งสองพบกันอีกครั้ง เจียงเสี่ยวไป๋มอบสมุดบัญชีให้หลินเจียจวิน และเงินสด 20,000 ให้หลินเจียจวิน โดยกล่าวว่า “นี่เป็นบัญชีเงินสำหรับซื้อเหล้า ถ้าพี่ใช้หมดแล้วก็บอกผม ผมจะโอนเข้าให้””

หลินเจียจวินรับไปโดยไม่พูดอะไร เขามองไปที่ห้องแล้วถามว่า “ชานชานล่ะ ? ”

เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวว่า “เมื่อเช้านี้ผมส่งเธอไปหาหลินเจียลี่ เธออยากไปน่ะ”

หลินเจียจวินพยักหน้า “ไม่เป็นไร วันนี้ฉันยุ่งอยู่แล้วและไม่มีเวลาไปพบเธอ ไปบ้านลุงโฮ่วกันเถอะ ! ”

ลุงโฮ่วที่เขาพูดถึงคือโฮ่วเซียนเนี่ยน ครั้งหนึ่งเขาเคยดำรงตำแหน่งผู้บัญชาการคนที่สามของมณฑลจีนตอนกลาง เขาเป็นทั้งผู้ใต้บังคับบัญชาและเป็นเพื่อนเก่าของหลินต้ากั๋ว ตอนนี้เขาเกษียณแล้ว

หลังจากสอบถามเกี่ยวกับสถานการณ์แล้ว เจียงเสี่ยวไป๋จึงกล่าวว่า “นี่เป็นการมาเยี่ยมเยือนครั้งแรกของผม เราไปซื้อของขวัญเยี่ยมเยียนลุงโฮ่วกันเถอะ”

หลินเจียจวินยิ้มและพูดว่า “นายมากับฉันยังต้องซื้อของขวัญอะไรอีก ไม่ต้อง ๆ ”

เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวว่า “มันคนละส่วนกัน พี่และลุงโฮ่วคุ้นเคยและมีความรู้สึกที่ดีต่อกัน ดังนั้นพี่จึงสามารถทำทุกอย่างที่พี่ต้องการได้ แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ผมไปเยี่ยมเขา ดังนั้นผมจึงควรนำของติดไม้ติดมือไปด้วย”

หลินเจียจวินไม่สามารถต่อต้านเขาได้ ดังนั้นเขาจึงต้องตกลง “เอาล่ะ ฉันสามารถพานายไปซื้อของขวัญได้ ถ้านายต้องการแบบนั้น ! ”

เจียงเสี่ยวไป๋ถามหลินเจียจวินถึงงานอดิเรกของลุงโฮ่ว

หลินเจียจวินพูดว่า “แค่ซื้อของขวัญ ทำไมนายถึงต้องถามเรื่องนี้ ? ที่จริงซื้ออะไรก็ได้ไม่ใช่หรือ ? ”

เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวว่า “ถ้าพี่ให้ของขวัญแบบไม่ได้ตั้งใจ ก็ไม่ต่างจากการไม่ให้เลย ! ”

หลินเจียจวินหัวเราะและพูดว่า “ฉันไม่รู้ว่างานอดิเรกของลุงโฮ่วคืออะไร ดังนั้นฉันจึงไม่ได้สนใจเขาเลย”

เจียงเสี่ยวไป๋ถอนหายใจและถามว่า “ปกติเขาชอบคัดลายมือหรือเปล่า ? ”

หลินเจียจวินส่ายหัว

เจียงเสี่ยวไป๋คิดอยู่พักหนึ่งและตระหนักว่าผู้นำส่วนใหญ่ชอบสะสม ดังนั้นเขาจึงถามว่า “เขาสะสมของเก่าหรืออะไรทำนองนั้นหรือเปล่า ? ”

หลินเจียจวินกล่าวว่า “ลุงโฮ่วคงไม่มีงานอดิเรกนี้ ตอนที่ฉันทำความสะอาดขวดเหล้าเมื่อคืน ฉันเห็นแจกันสองสามใบที่ดูเหมือนของเก่า แต่ฝุ่นบนนั้นหนามาก และพวกมันก็ถูกวางไว้ตรงมุม ๆ หนึ่งของห้อง…..ถ้าเขาชอบก็คงจะเก็บไว้เป็นพิเศษมากกว่านี้แน่นอน”