ผมย้อนอดีตมาเปลี่ยนชะตายุค 80 (นิยายแปล) - ตอนที่ 519 : มาตรวจสอบไซต์งานก่อสร้าง

ตอนที่ 519 : มาตรวจสอบไซต์งานก่อสร้าง

กลับมาที่เกสต์เฮาส์หงซาน หลังจากที่ทั้งสองคนอาบน้ำเสร็จแล้ว เจียงเสี่ยวไป๋ก็ใส่เสื้อผ้าให้เจียงชาน แล้วพาหนูน้อยไปทานอาหารเช้า

ในขณะที่รับประทานอาหาร หลินเจียจวินก็มาพอดี

“คุณลุง ศีรษะไปโดนอะไรมาคะ ? ”

เจียงชานถามด้วยความประหลาดใจเมื่อเธอเห็นว่าศีรษะของหลินเจียจวินถูกพันด้วยผ้ากอซ

หลินเจียจวินเหลือบมองเจียงเสี่ยวไป๋และพูดว่า “ไม่มีอะไร ต้องขอบคุณคำอวยพรดี ๆ ของพ่อหนู ลุงเอารถไปชนต้นไม้ขณะขับรถกลับบ้านเมื่อคืนนี้”

เจียงเสี่ยวไป๋ยิ้มและพูดว่า “ดูสิ ผมบอกพี่แล้วว่าถ้าดื่มอย่าขับรถ แต่พี่ไม่เชื่อ เห็นไหมว่าพี่ต้องแลกด้วยอะไรไปบ้าง ! ”

หลินเจียจวินพูดด้วยความโกรธ “มันเป็นความผิดของนายทั้งหมด ไม่งั้นฉันจะเอารถไปชนได้อย่างไร ? ”

เจียงชานพูดจากด้านข้าง “คุณลุงคะ ป่าป๊าไม่เคยขับรถหลังจากดื่ม”

เมื่อหลินเจียจวินได้ยินสิ่งที่เจ้าตัวเล็กพูดออกมา เขาก็ไม่รู้จะพูดอย่างไรต่อ

หลังจากที่ทั้งสามคนทานอาหารเช้าเสร็จแล้ว หลินเจียจวินก็ให้เจียงเสี่ยวไป๋ขับรถไปกับเขา ก่อนอื่นเขาต้องส่งรถไปที่ร้านซ่อม แล้วขับรถของเจียงเสี่ยวไป๋ไปซื้อวัตถุดิบมาทำอาหาร

เมื่อพวกเขามาถึงตลาดผัก หลินเจียจวินก็อดไม่ได้ที่จะถามว่า “วันนี้นายจะทำอะไรกิน ? ”

เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวว่า “พี่รับผิดชอบในการหิ้วของก็พอ”

หลินเจียจวินพูดด้วยความโกรธว่า “ฉันบาดเจ็บอยู่ นายไม่เห็นเหรอ ! ”

เจียงเสี่ยวไป๋ไม่สนใจเขา เขาหยิบถุงแล้วส่งให้หลินเจียจวินทันที

พวกเขาซื้อของสดในตลาดผักนานกว่าครึ่งชั่วโมง หลินเจียจวินถือของพะรุงพะรังทั้งถุงใหญ่และเล็ก ในขณะที่เจียงเสี่ยวไป๋เดินมือเปล่า

หลังออกจากตลาดผัก หลินเจียจวินก็เอาของที่ซื้อไปเก็บที่ท้ายรถและบ่นออกมา

เจียงเสี่ยวไป๋โยนกุญแจรถให้เขาอีกครั้ง

หลินเจียจวินคว้ามันแล้วพูดว่า “เฮ้ ฉันขับให้เอง เพราะรถของนายจะเป็นของฉัน จนกว่ารถของฉันจะซ่อมเสร็จ”

เจียงเสี่ยวไป๋กลอกตามองมาที่เขา

หลินเจียจวินไม่ได้จริงจังกับมัน และขับรถออกไปอย่างมีความสุข

ไม่นาน พวกเขาก็มาถึงบ้านพักหลังเก่าของตระกูลหลิน

พวกเขาทั้งสามเข้าไปในบ้าน ในเวลานี้ มีเพียงหญิงชรามู่เสี่ยวหวานและแม่บ้านอู๋เท่านั้นที่อยู่ที่บ้าน คนอื่นไปทำงานหรือไปโรงเรียนกันหมด

“สวัสดีค่ะคุณยาย ! ”

“สวัสดีค่ะย่าอู๋ ! ”

เจียงชานทักทายทั้งสองคนอย่างสุภาพ

มู่เสี่ยวหวานหัวเราะอย่างมีความสุข “ชานชาน หนูสูงขึ้นอีกแล้วนะ ใบหน้าเล็ก ๆ ของหนูก็กลมขึ้นเล็กน้อยด้วย”

“จริงเหรอคะ ป่าป๊ากับหม่าม๊าไม่ได้สังเกตว่าหนูโตขึ้นเลย แต่คุณยายกลับเห็นมัน แสดงว่าคุณยายมีสายตาที่ดีมาก ! ” เจียงชานพูดอย่างเชื่อฟัง

“สาวน้อยปากหวานขึ้นเรื่อย ๆ เลยนะ ! ” มู่เสี่ยวหวานรู้สึกขบขันมาก จนเธออดไม่ได้ที่จะเอานิ้วจิ้มหน้าผากของเจ้าตัวเล็ก

“สวัสดีครับป้ารอง ! ”

“สวัสดีครับแม่บ้านอู๋ ! ”

เจียงเสี่ยวไป๋ก็กล่าวสวัสดีเช่นกัน

มู่เสี่ยวหวานกล่าวว่า “เสี่ยวไป๋ นั่งลงก่อนสิ ฉันจะต้องขอให้คุณทำอาหารทุกครั้งที่มาที่นี่ ฉันเกรงใจจริง ๆ ”

แม่บ้านอู๋ยังกล่าวอีกว่า “ต้องลำบากคุณแล้ว ! ”

เจียงเสี่ยวไป๋พูดอย่างสุภาพ “ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมเองก็ชอบทำอาหารเหมือนกัน”

หลังจากนั่งลงแล้ว แม่บ้านอู๋ก็ชงชามาให้เจียงเสี่ยวไป๋ จากนั้นเธอก็เดินไปเก็บของที่พวกเขาซื้อมาเข้าไปไว้ที่ในครัว

ตอนนี้ยังเป็นช่วงเช้าอยู่ และของพวกนี้ก็ใช้ทำอาหารในตอนเย็น

เจียงเสี่ยวไป๋คุยกับมู่เสี่ยวหวานสักพัก แล้วพูดว่า “ป้ารอง พี่จวินและผมจะออกไปทำธุระข้างนอกก่อน ผมขอฝากชานชานอยู่ที่นี่ได้ไหมครับ ? แล้วเราจะกลับมาในช่วงบ่าย”

มู่เสี่ยวหวานยิ้มรับ “ไม่เป็นไร พวกเธอไปทำธุระเถอะ เสร็จแล้วก็กลับมาเร็ว ๆ ละกัน”

“เอาล่ะ ผมต้องขออภัยที่ทำให้ป้ารองต้องลำบาก ! ”

“อย่างพูดอย่างนั้นเลย ! ชานชานอยู่ที่นี่ก็มีสีสันดี”

หลังออกจากบ้านตระกูลหลินแล้ว หลินเจียจวินก็ถามว่า “ตอนนี้เราจะไปที่ไหนกันต่อ ? ”

“เจียงหยาง ! ”

ทันทีที่เจียงเสี่ยวไป๋พูดถึงสถานที่นี้ หลินเจียจวินก็รู้ทันทีว่าเขากำลังจะทำอะไร เขาพยักหน้าแล้วพูดว่า “นายอยากโทรหาหวังเคอก่อนไหม ? ”

หวังเคอเป็นหัวหน้าของบริษัทวิศวกรรมการก่อสร้างของเจียงเฉิง ซึ่งเขารับผิดชอบในการก่อสร้างคลังสินค้าและศูนย์กระจายสินค้าโลจิสติกส์ของเจียงเฉิง

ซึ่งถังเสี่ยวโจวเป็นคนแนะนำหวังเคอให้กับเจียงเสี่ยวไป๋ในตอนแรก แต่ต่อมาหลังจากที่ถังเสี่ยวโจวถูกย้ายไปยังเอ้อเฉิง หลินเจียจวินก็เข้ามารับผิดชอบประสานงานในเจียงเฉิง ดังนั้นหลินเจียจวินและหวังเคอจึงคุ้นเคยกัน

เจียงเสี่ยวไป๋โบกมือ “เราไปดูกันก่อน”

“ได้ ! ”

หลินเจียจวินเห็นด้วยและขับรถตรงไปที่เจียงหยางทันที

พวกเขามาถึงที่หมายภายใน 40 นาที ในเวลานี้สถานที่นี้ไม่รกร้างอีกต่อไป อาคารต่าง ๆ เริ่มก่อตัวเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมา มีนั่งร้านและตาข่ายป้องกัน คนงานหลายร้อยคนกำลังยุ่งวุ่นวายอยู่

เจียงเสี่ยวไป๋ยิ้มเล็กน้อย ดูเหมือนว่าหวังเคอจะให้ความสำคัญกับโครงการนี้มาก เพราะความคืบหน้าในการก่อสร้างนั้นเร็วกว่าที่เขาจินตนาการไว้เสียอีก

หลังจากที่หลินเจียจวินจอดรถจี๊ปแล้ว ทั้งสองก็ลงจากรถและเดินไปที่ไซต์งานก่อสร้าง

เนื่องจากมีผ้ากอซติดที่หน้าผาก จึงดึงดูดความสนใจได้เป็นอย่างดี เมื่อพวกเขาเดินเข้ามาได้ไม่นาน ก็พบกับหัวหน้าคนงาน เขาพูดว่า “เกิดอะไรขึ้น ฉันบอกให้พวกนายใส่ใจเรื่องความปลอดภัยในการก่อสร้าง แล้วทำไมถึงยังได้รับบาดเจ็บแบบนี้ ? ”

หลินเจียจวินรู้สึกตลกในใจ ชายคนนี้คิดว่าเขาเป็นคนงานที่ได้รับบาดเจ็บ !

หลังจากได้ยินสิ่งที่ชายคนนั้นพูด เจียงเสี่ยวไป๋ก็รู้สึกพึงพอใจมาก เขาหยิบบุหรี่ออกมาแล้วยื่นให้ชายคนนั้นอันหนึ่ง

“บุหรี่จงฮั๋ว ! ”

ชายคนนั้นถึงกับอึ้งไปชั่วขณะ !

คนงานธรรมดไม่มีปัญญาซื้อบุหรี่ดี ๆ แบบนี้แน่นอน เขาอดไม่ได้ที่จะมองดูทั้งสองคนอีกครั้ง ทันใดนั้นเขาก็รู้ว่าทั้งสองคนไม่เหมือนคนงาน เมื่อรู้ว่าเขาเข้าใจผิด จึงพูดว่า “พวกคุณเป็นใคร ? ที่นี่กำลังก่อสร้างอยู่……เขาห้ามไม่ให้คนนอกเข้ามา”

เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวว่า “สวัสดีน้องชาย เราเป็นเพื่อนของผู้จัดการหวังเคอ”

เมื่อชายคนนั้นได้ยินคำนี้ รอยยิ้มก็ปรากฏบนใบหน้าของเขาทันที “พวกคุณคือเพื่อนของผู้จัดการหวังนี่เอง คุณมาที่นี่เพื่อพบเขาหรือเปล่า ? ”

เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวว่า “ผู้จัดการหวังอยู่ที่ไซต์งานก่อสร้างด้วยเหรอ ? ”

ชายคนนั้นพูดว่า “ผู้จัดการหวังมาที่สถานที่ก่อสร้างนี้ทุกเช้า และตอนนี้ก็ยังอยู่ที่นี่ครับ” พูดแล้ว เขาก็ชี้ไปยังอีกทาง

เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวว่า “เอาล่ะ เราไปหาเขากันเถอะ”

ชายคนนั้นยิ้มและพูดว่า “ผมชื่อหวังเหมิง เป็นลูกพี่ลูกน้องของผู้จัดการหวัง ฉันจะพาคุณสองคนไปที่นั่นเอง”

เจียงเสี่ยวไป๋ขอบคุณเขา

หวังเหมิงโบกมือ “ด้วยความยินดีครับ แล้วผมต้องเรียกพวกคุณว่าอะไรดี ? ”

หลินเจียจวินชี้ไปที่เจียงเสี่ยวไป๋แล้วพูดว่า “เขาชื่อเจียงเสี่ยวไป๋ ส่วนชื่อของฉันคือหลินเจียจวิน”

หวังเหมิงตกตะลึงและพูดขอโทษขึ้นมาทันที “ที่แท้ก็เถ้าแก่เจียงนี่เอง ผมต้องขอโทษด้วย ! ผมไม่รู้ว่าเป็นคุณ ! ”

เจียงเสี่ยวไป๋ยิ้มและพูดว่า “ไม่เป็นไร ผมแค่เข้ามาดูเฉย ๆ การจัดการที่เข้มงวดของคุณนั้นดีแล้ว”

หวังเหมิงกล่าวว่า “ลูกพี่ลูกน้องของฉันให้ความสำคัญอย่างยิ่งกับโครงการนี้ เขาไม่เพียงแต่ทำงานล่วงเวลาเพื่อให้ทันเท่านั้น แต่เขายังให้ความสำคัญกับคุณภาพของโครงการในระดับที่สูงอีกด้วย…”

ระหว่างทาง หวังเหมิงพูดคุยเกี่ยวกับวิธีที่บริษัทของพวกเขาจัดการสถานที่ก่อสร้าง โดยพยายามอย่างเต็มที่เพื่อสร้างความประทับใจที่ดีให้กับเจียงเสี่ยวไป๋

ไม่นานหลังจากนั้น ทั้งสามคนก็มาถึงสถานที่ก่อสร้าง ตามที่ออกแบบไว้ นี่คือโกดังสองชั้น และตอนนี้ความคืบหน้าในการก่อสร้างก็เสร็จสิ้นแล้ว

ไม่ไกลจากชั้นล่าง เจียงเสี่ยวไป๋เห็นหวังเคอยืนอยู่ที่ขอบชั้นบนสุด เขาสวมหมวกนิรภัยและกำลังสั่งการคนงานอยู่

“ผู้จัดการหวัง เถ้าแก่เจียงมาหา ! ”

หวังเหมิงตะโกนเสียงดังจากด้านข้าง

หวังเคอหันหน้ามามองลงไปก็เห็นเจียงเสี่ยวไป๋ จึงพูดเสียงดัง “เถ้าแก่เจียงมาที่นี่เมื่อไหร่ครับ รอผมสักครู่ ผมจะลงไปหลังจากที่อธิบายให้คนงานเสร็จ”

เจียงเสี่ยวไป๋ตอบว่า “ไม่เป็นไร คุณทำงานไปก่อนได้เลย ! ”

หวังเหมิงพูดคุยกับเจียงเสี่ยวไป๋อยู่พักหนึ่ง จากนั้นหวังเคอก็ลงมาจากชั้นบนและพูดกับเจียงเสี่ยวไป๋ด้วยรอยยิ้ม “เถ้าแก่เจียง คุณจะมาทำไมไม่โทรมาล่วงหน้า คุณแอบมาตรวจสอบงานแบบนี้ ผมก็ตกใจน่ะสิ ! ”

เจียงเสี่ยวไป๋ยิ้ม “ผู้จัดการหวังมีการจัดการที่ดี ไม่จำเป็นต้องกลัวหากว่าผมมาตรวจสอบ”

ทั้งสองคนหัวเราะออกมาพร้อมกัน