ผมย้อนอดีตมาเปลี่ยนชะตายุค 80 (นิยายแปล) - ตอนที่ 537 : ไปส่งลุงโฮ่ว

ตอนที่ 537 : ไปส่งลุงโฮ่ว

“ฉันชื่อซูหยวนหยวนค่ะ ! ”

ซูหยวนหยวนพูด และชี้ไปที่ซือถูหรงที่อยู่ข้างๆ เธอ “เธอชื่อซือถูหรง ! ”

เจียงเสี่ยวไป๋พูดว่า “ฉันชื่อเจียงเสี่ยวไป๋ ยินดีที่ได้รู้จัก หากพวกเธอว่างให้ลี่ลี่พาไปกินข้าวเย็นที่ร้านซีฟู๊ดที่ถนนปาอีสิ พี่จะเป็นเจ้ามือเลี้ยงพวกเธอเอง”

“ร้านซีฟู้ดหรอคะ สุดยอดเลย ! ”

“คราวที่แล้วเดินผ่านถนนปาอีเห็นร้านซีฟู้ด พอเดินไปที่ประตู กลิ่นหอมของอาหารลอยโชยออกมาเลยค่ะ ! ”

ซูหยวนหยวนกับซือถูหรงต่างก็ดูตื่นเต้นมาก

หลินเจียลี่จ้องมองไปที่เจียงเสี่ยวไป๋ เขากล้าเรียกเธอว่า ‘ลี่ลี่’ งั้นหรอ !

สนิทกันขนาดนั้นเลยหรือไง ถึงได้เรียกกันอย่างสนิทสนมแบบนี้ ?

ถ้าชานชานไม่อยู่ที่นี่ เธอคงไม่สนใจเขาด้วยซ้ำ !

เธอไม่โกรธ แต่ก็ยากที่จะปฏิเสธ

ซูหยวนหยวนและซือถูหรงฟังคำพูดของเจียงเสี่ยวไป๋ ซูหยวนหยวนก็พูดว่า “เจียลี่ พี่เขยของเธอบอกว่าจะเลี้ยงปูผัดเซียงล่าเราด้วย เธอจะพาเราไปที่นั่นเมื่อไหร่ ? ”

ซือถูหรงพูดว่า “เจียลี่ ไปพรุ่งนี้เลยดีไหม ? ”

หลินเจียลี่โกรธรูมเมททั้งสองคนของเธอมาก นี่เขาชนะใจสองคนนี้ด้วยปูผัดเซียงล่าหรือ ?

แต่เธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องตกลง ดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงพยักหน้าเท่านั้น

พวกเขาทานอาหารเสร็จอย่างรวดเร็ว และเดินออกจากโรงอาหารด้วยกัน

เจียงเสี่ยวไป๋ต้องไปหาเจียงเสี่ยวชิง ดังนั้นเขาจึงยื่นถุงกระดาษหลายใบในมือซ้ายให้หลินเจียลี่ แล้วพูดว่า “พี่ซื้อเสื้อผ้าให้เธอสองชุด ชานชานเป็นคนเลือกเองทั้งสองชุด ! ”

จากนั้น หลินเจียลี่ก็ตระหนักว่าเจียงเสี่ยวไป๋เอาของมาให้เธอ เธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกแปลก ๆ เล็กน้อย และรับมันด้วยความงุนงง

ในดวงตาของซูหยวนหยวนกับซือถูหรงเต็มไปด้วยความอิจฉา

พวกเธอได้ยินว่าเจียงเสี่ยวไป๋กำลังพูดถึงเสื้อผ้าสองชุด แต่มีถุงกระดาษหลายใบ ดังนั้นจึงเห็นได้ชัดว่ามีมากกว่าสองชุด

ซือถูหรงพูดว่า “เจียลี่ พี่เขยของเธอใจดีกับเธอมาก ! ”

ซูหยวนหยวนก็ว่า “เจียลี่ เธอคงมีความสุขมาก พี่เขยรักเธอมาก ! ”

ใบหน้าของหลินเจียลี่ดูอึกอัดเล็กน้อย เธอถือของอยู่ในมือ และมันก็ยากที่จะไม่ยอมรับ !

“น้าเจียลี่ ดูที่หนูเลือกให้สิว่ามันสวยไหม ! ” เจียงชานกล่าว

หลังจากได้ยินแบบนี้ หลินเจียลี่ก็พูดอย่างรวดเร็วว่า “อะไรที่ชานชานเลือกให้จะต้องสวยอยู่แล้ว”

เธอพูดเพื่อปกปิดความลำบากใจของเธอ

เจียงเสี่ยวไป๋พูดว่า “เอาล่ะ ฉันเอาของให้ก็จะไปแล้ว ต้องไปหาเสี่ยวชิงต่อ”

หลังจากนั้น เขาก็บอกลาซูหยวนหยวนกับซือถูหรง แล้วก็จากไปพร้อมกับเจียงชาน

สิบนาทีต่อมา พวกเขาก็มาถึงใกล้หอพักของเจียงเสี่ยวชิง

เจียงเสี่ยวไป๋ให้เจียงชานไปเรียกที่หน้าประตู บังเอิญเจียงเสี่ยวชิงอยู่ที่หอพักพอดี เมื่อเธอออกมา เธอแปลกใจที่เห็นเจียงชาน แต่เมื่อเธอเห็นเจียงเสี่ยวไป๋อยู่ไม่ไกล เธอก็รีบเดินออกไปหาเขาอย่างรวดเร็ว

“พี่ ! ” เจียงเสี่ยวชิงตะโกนเรียกเขา

เจียงเสี่ยวไป๋พยักหน้า เขายื่นถุงสองสามใบในมือให้ แล้วพูดว่า “หน้าหนาวแล้ว พี่เลยซื้อเสื้อผ้ามาให้”

“ขอบคุณค่ะพี่ ! ” เจียงเสี่ยวชิงรับไว้อย่างมีความสุข

เจียงเสี่ยวไป๋โบกมือปัดบอกให้เธอไม่ต้องขอบคุณเขา แล้วถามว่า “เงินพอใช้ไหม ? ”

เจียงเสี่ยวชิงตอบว่า “พอแล้ว ฉันยังมีอยู่”

เจียงเสี่ยวไป๋พยักหน้า หลังจากพูดคุยกันทั่วไปไม่นาน เขาก็จากไปพร้อมกับเจียงชาน

และค่ำคืนนี้ได้ผ่านไปอย่างเงียบสงบ

เช้าวันรุ่งขึ้น หลินเจียจวินมารับพ่อกับลูกสาว พวกเขาไปบ้านลุงโฮ่วที่เจียงโขว่ด้วยกัน

ประมาณ 40 นาทีต่อมา พวกเขาก็มาถึงบ้านของลุงโฮ่ว

หลินเจียจวินเคาะประตู ไม่นาน ลุงโฮ่วก็เปิดประตู เมื่อเขาเห็นทั้งสามคน เขาก็ทักทายพวกเขาทันที และเชิญให้เข้าไปในบ้าน

ในบ้านมีการเปลี่ยนแปลงไม่มากนัก ยกเว้นว่าได้รับการจัดระเบียบให้เรียบร้อยขึ้น

“เสี่ยวไป๋ ฉันฝากบ้านหลังนี้ไว้กับคุณด้วยนะ ! ”

โฮ่วเซียนเนี่ยนหยิบกุญแจออกมาจำนวนหนึ่งแล้วตบลงมือของเจียงเสี่ยวไป๋คล้ายกับต้องการฝากฝัง

เจียงเสี่ยวไป๋รับมันอย่างเคร่งขรึมแล้วพูดว่า “ลุงโฮ่วไม่ต้องกังวล ผมจะดูแลบ้านให้อย่างดี ถ้าลุงอยากกลับมาก็มาพักผ่อนที่นี่ได้ทุกเมื่อนะครับ”

โฮ่วเซียนเนี่ยนหัวเราะ “แน่นอน ฉันรู้สึกสบายใจที่คุณเป็นคนดูแล ! ”

เซินติงจื่อพยักหน้าเห็นด้วยแล้วพูดว่า “เสี่ยวเจียง บ้านนี้เป็นของคุณอยู่แล้ว และทุกอย่างในบ้านก็เป็นของคุณ คุณสามารถทำอะไรก็ได้ที่คุณต้องการ หรือจะตกแต่งตามที่คุณต้องการก็ได้”

เจียงเสี่ยวไป๋พูดว่า “ผมไม่ได้อยู่เจียงเฉิงเป็นหลัก ดังนั้นบ้านนี้จะถูกส่งให้พี่จวินดูแลครับ”

โฮ่วเซียนเนี่ยนพยักหน้า “บ้านที่ไม่มีคนอยู่นานจะทำให้พังได้ง่าย คุณจะให้จวินจวินอยู่ก็ได้” จากนั้น เขาก็หันกลับมาแล้วพูดกับหลินเจียจวินว่า “ลุงไม่คิดว่านายจะได้มาดูแลบ้านของลุง นายต้องดูแลมันให้ดี”

หลินเจียจวินยิ้มรับ “ลุงโฮ่ว ลุงยังไม่ไว้ใจผมอีกหรือนี่”

ลุงโฮ่วเม้มริมฝีปาก “ไว้ใจสิ ! ”

พวกเขาคุยกันสักพัก ลุงโฮ่วก็พูดว่า “เอาล่ะ เราเก็บข้าวของเรียบร้อยแล้ว ไปสนามบินกันเถอะ ! ”

หลินเจียจวินพูดว่า “เอาล่ะ เสี่ยวไป๋กับผมจะไปส่งลุงกับป้า”

ลุงโฮ่วกับป้าเซินไม่ปฏิเสธ กระเป๋าเดินทางของพวกเขามีเพียงสองใบเท่านั้น ซึ่งขนง่ายไม่กินที่

เจียงเสี่ยวไป๋กับหลินเจียจวินยกกระเป๋าคนละใบ หลังจากเก็บกระเป๋าเดินทางไว้ในท้ายรถจี๊ปแล้ว เจียงเสี่ยวไป๋ก็ล็อกประตูแล้วขึ้นรถ

สนามบินในเจียงเฉิงเรียกว่าสนามบินเจียงเหอ ซึ่งอยู่ตรงปากแม่น้ำ ใช้เวลาประมาณครึ่งชั่วโมง รถจี๊ปก็มาถึงสนามบิน

ยุคนี้ไม่ค่อยมีคนนั่งเครื่องบิน ลุงโฮ่วบินบ่อยจึงผ่านขั้นตอนต่าง ๆ ได้อย่างสบาย ๆ

“เสี่ยวไป๋ ขอบคุณที่มาส่งฉันนะ ! ”

“ในอนาคตหากคุณมาที่เทียนจิง มาพักที่บ้านของฉันนะ ! ”

ลุงโฮ่วรับกระเป๋าเดินทางจากมือของเจียงเสี่ยวไป๋แล้วพูดบอกเขา

เจียงเสี่ยวไป๋พยักหน้า “ลุงโฮ่ว ป้าเซิน ดูแลสุขภาพด้วย ถ้าเราไปถึงเทียนจิง ผมจะทำอาหารให้พวกลุงกิน ! ”

“ตกลง ! ” ลุงโฮ่วหัวเราะเสียงดัง “จำเอาไว้ ! ”

หลังจากนั้นเขาและภรรยาก็เดินจับมือกันเข้าไป

เจียงเสี่ยวไป๋ หลินเจียจวิน และเจียงชานโบกมือลาพวกเขา

แม้ว่าพวกเขาจะเคยบอกลากันมาก่อน แต่พวกเขาตกลงที่จะไปเยี่ยมชายชราหลังจากไปเทียนจิง

แต่ชีวิตเป็นสิ่งไม่เที่ยง ใครจะรู้ว่าหลังจากการพรากจากกันแล้ว จะได้เจอกันอีกหรือไม่ ?

ชีวิตคนเรามักเจ็บปวดจากการพลัดพรากจากกันมาตั้งแต่สมัยโบราณ !

เจียงเสี่ยวไป๋ค่อนข้างหดหู่เล็กน้อย จนกระทั่งผู้เฒ่าทั้งสองเดินเข้าไปแล้ว ทั้งสามคนจึงหันหลังเดินออกมา

“เราจะไปไหนกันต่อ ? ”

หลินเจียจวินถามขณะที่รถจี๊ปขับออกจากสนามบิน

“ไปบ้านลุงโฮ่วกันก่อน ! ” เจียงเสี่ยวไป๋ตอบ

หลินเจียจวินยิ้ม “มันเป็นบ้านของนายแล้ว ! ไม่สิ ควรจะเรียกว่าบ้านของฉันมากกว่า ! ”

หลังจากพูดอย่างนั้น เขาก็หยุด แล้วพูดต่ออีกว่า “เอาล่ะ ไปดูสิว่ามีของที่ใช้ได้อะไรอีกไหม เมื่อนายเก็บของหมดแล้วก็เอากุญแจมาให้ฉันด้วย”

เจียงเสี่ยวไป๋โยนกุญแจให้เขาแล้วพูดว่า “ดูพี่รีบร้อนเข้าสิ ! ”

หลินเจียจวินหัวเราะ เขาหยิบกุญแจใส่กระเป๋าแล้วพูดว่า “ไม่รู้สิ ฉันไม่อยากอยู่บ้านอีกแล้ว ตอนนี้ฉันเป็นอิสระแล้ว ! ”

เจียงเสี่ยวไป๋พูดไม่ออกอยู่พักหนึ่ง ในชาติที่แล้วเขาอยากอยู่กับครอบครัวมาก แต่เขาไม่มีโอกาสนั้น

แต่เห็นได้ชัดว่าหลินเจียจวินมีบ้านที่มีความสุขมาก แต่เขากลับไม่อยากอยู่ที่นั่น

บางทีนี่อาจเป็นเรื่องของกรอบที่ครอบครัววางไว้ !

คนในอยากออก คนนอกอยากเข้า

เจียงเสี่ยวไป๋เข้าใจได้เพียงเท่านี้ แต่เขายังคงแนะนำว่า “พี่จวิน อันที่จริงบ้านเป็นสถานที่ที่อบอุ่นที่สุด”

หลินเจียจวินยิ้ม “ฉันรู้ ตอนที่ฉันอยู่ในกองทัพ ฉันอยากกลับบ้านไปกินกับข้าวฝีมือแม่มาก ! ”

เจียงเสี่ยวไป๋ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูดด้วยความสับสน “ถึงอย่างนั้นพี่ก็ยังอยากจะย้ายออกอีกหรือ ? ”

หลินเจียจวินยิ้มและพูดว่า “ฉันย้ายออกไปเพื่อให้มีพื้นที่ของตัวเอง แต่ฉันก็สามารถกลับบ้านได้บ่อย ๆ ! ”

เจียงเสี่ยวไป๋ยิ้มอย่างขมขื่น จากนั้นเขาก็ตระหนักว่าชีวิตของหลินเจียจวินนั้นเปราะบางมากกว่าที่เขาเห็นมาก

มีช่องว่างระหว่างพวกเขาจริง ๆ

‘ช่องว่าง’ แบบนี้ไม่อาจลบล้างได้ ไม่ว่าเขาจะประสบความสำเร็จในชีวิตมากแค่ไหนก็ตาม

ระหว่างทาง เจียงเสี่ยวไป๋ก็ไม่ได้พูดอะไรอีก เขาเอาแต่คิดถึงปัญหานี้

จนกระทั่งพวกเขามาถึงบ้านของลุงโฮ่ว หลินเจียจวินจอดรถ เจียงเสี่ยวไป๋ถึงได้ดึงตัวเองกลับมาจากความคิดของเขา

“เรามาดูกันดีกว่าว่าลุงโฮ่วได้ทิ้งอะไรดี ๆ ไว้ให้นายหรือเปล่า”

หลินเจียจวินพูดด้วยรอยยิ้ม