ผมย้อนอดีตมาเปลี่ยนชะตายุค 80 (นิยายแปล) - ตอนที่ 549 : คณะดูงานมาเจียงวานครั้งแรก

ตอนที่ 549 : คณะดูงานมาเจียงวานครั้งแรก

รถมินิบัสทั้งสองคันขับออกจากถนนลูกรังเข้าสู่ถนนเรียบ แล้วค่อย ๆ จอด

“เหล่าเจิง เรามาถึงเจียงวานแล้ว เราลงจากรถไปดูกันดีกว่า” หลินต้ากั๋วกล่าว

เจิงเหลียงหยูย่อมไม่คัดค้าน

พวกเขาลงจากรถทีละคน และทุกคนก็ตกใจทันทีที่ก้าวไปบนถนนคอนกรีต

“นี่คือหมู่บ้านจริง ๆ หรือ ? ”

“ฉันคิดว่ามันอยู่บนถนนเส้นหนึ่งใจกลางเมือง ! ”

“ถนนเส้นนี้กว้างมาก ! ”

“มีแม้กระทั่งไฟถนน และความเขียวขจีริมถนนอีกด้วย ! ”

“ถนนสายนี้ไม่มีแม้แต่สายไฟที่พันรกรุงรัง ! ”

“……”

ไม่เพียงแต่ผู้นำของมณฑลเท่านั้นที่ตกตะลึง แม้แต่ฉีเย่ผิง ผู้นำระดับสูงของชิงโจวก็ตกตะลึงเช่นกัน เขาไม่รู้มาก่อนว่ามีถนนแบบนี้ในเจียงวานด้วย

หลินต้ากั๋วยิ้มเล็กน้อยเมื่อเห็นมัน

เหมือนกับตอนที่เขามาที่นี่ครั้งแรก แต่คราวนี้เขาไม่ได้สนใจถนนสายหลักอีกต่อไป เขามองดูยอดเขาหลายแห่งในเจียงวาน โครงร่างจาง ๆ ของเรือนกระจกในตอนค่ำและแสงไฟนับร้อยดวง

เจิงเหลียงหยูก็มองไปที่นั่นเหมือนกันแล้วพูดว่า “หมู่บ้านเล็ก ๆ แห่งนี้ดูเหมือนจะมีคนอาศัยค่อนข้างเยอะ”

หลินต้ากั๋วพยักหน้า “มากกว่าร้อยครัวเรือน”

มีมากกว่าร้อยครัวเรือน สำหรับเมืองใหญ่อย่างเจียงเฉิงก็เทียบไม่ได้กับถนนที่เล็กที่สุดด้วยซ้ำ

เจิงเหลียงหยูไม่ได้ให้ความสนใจมากนัก

หลินต้ากั๋วพูดว่า “เหล่าเจิง ลองทายดูสิว่าในหลายร้อยครัวเรือนมีทีวีกี่เครื่อง ? ”

เจิงเหลียงหยูยิ้มเล็กน้อย “หมู่บ้านหนึ่งมีทีวีได้หนึ่งหรือสองเครื่องก็ถือว่าไม่เลวแล้ว ในเมื่อคุณถามแบบนี้ หมู่บ้านนี้คงค่อนข้างร่ำรวย ฉันคิดว่าน่าจะมีประมาณสิบกว่าเครื่อง ! ”

หลินต้ากั๋วเหลือบมองเขาแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “มากกว่านั้น ! ”

เจิงเหลียงหยูพูดว่า “คงมีไม่ถึงสามสิบสี่สิบเครื่องหรอกมั้ง ! ”

หลินต้ากั๋วหัวเราะเสียงดัง “เหล่าเจิง ตอนนี้ทุกครัวเรือนในเจียงวานมีทีวีหมดแล้ว ! ”

ทันใดนั้น เจิงเหลียงหยูก็อ้าปากค้าง คิดในใจว่ามันจะเป็นไปได้อย่างไร !

แม้แต่ในเจียงเฉิง ทีวีก็ยังไม่ได้รับความนิยมอย่างสมบูรณ์ ทุกครัวเรือนในหมู่บ้านเล็ก ๆ อย่างเจียงวานจะมีทีวีได้อย่างไร

แต่เขารู้ว่าหลินต้ากั๋วไม่ได้ล้อเล่น

“คุณหลิน ทำไมคนเจียงวานถึงร่ำรวยขนาดนี้ ? ” เจิงเหลียงหยูอดไม่ได้ที่จะถาม

หลินต้ากั๋วยิ้ม แต่ไม่ได้ตอบคำถาม เขาชี้ไปที่โครงร่างเรือนกระจกที่มองเห็นได้เลือนรางแล้วพูดว่า “ดูสิ พวกนั้นคือเรือนกระจก ตอนนี้ทุกครัวเรือนในเจียงวานได้สร้างเรือนกระจกในทุ่งนาของตนเพื่อปลูกผักนอกฤดู ในช่วงตรุษจีนปีนี้ เราอาจได้กินผักสด ๆ ที่เจียงเฉิง ซึ่งปกติเราได้กินเฉพาะในฤดูร้อนของปีก่อน ๆ เท่านั้น”

“ฉันไม่เคยได้ยินเรื่องผักนอกฤดูกาลมาก่อน” เจิงเหลียงหยูถาม “มันทำได้จริงหรือ ? ”

หลินต้ากั๋วพูดว่า “พรุ่งนี้เราจะมาหาคำตอบกัน”

หัวข้อบทสนทนาเปลี่ยนไป “อย่างไรก็ตาม ฉันเชื่อว่าอะไรก็ตามที่เจียงเสี่ยวไป๋คิดขึ้นมาจะต้องเป็นไปได้แน่นอน ! ”

เจิงเหลียงหยูรู้สึกประหลาดใจ “การปลูกผักนอกฤดูก็เป็นความคิดของเจียงเสี่ยวไป๋หรือ ? ”

หลินต้ากั๋วพยักหน้า

เมื่อเจิงเหลียงหยูเห็นเช่นนั้น เขาก็อดไม่ได้ที่จะพูดว่า “ฉันอยากเจอเจียงเสี่ยวไป๋จริง ๆ แล้วสิ อยากเห็นว่าเขาเป็นเทพแบบไหน ? ”

โฆษกเกาเทียนเยว่ที่อยู่ข้าง ๆ กำลังฟังคำพูดของคนทั้งสอง เขาพูดว่า “ผมก็สนใจเจียงเสี่ยวไป๋คนนี้มากเช่นกัน”

หลินต้ากั๋วยิ้มแล้วพูดว่า “คุณจะได้พบเขาเร็ว ๆ นี้”

พูดจบ เขาก็หันหลังแล้วเดินไปที่รถ

ทันทีที่เขาขึ้นรถ ทุกคนก็เดินตามเขาไป

รถมินิบัสเริ่มเดินทางอีกครั้ง ไม่นานก็มาถึงด้านล่างบ้านของเจียงเสี่ยวไป๋

หลินต้าเหว่ย เจียงไห่หยาง และคนอื่นกำลังรออยู่ที่น้ำตกจำลองด้านนอกประตูแล้ว เมื่อเห็นรถมินิบัสสองคันในเวลานี้ หลินต้าเหว่ยก็เงยหน้าขึ้นแล้วพูดว่า “พวกเขามากันแล้ว ! ”

เจียงไห่เทียนและเจียงไห่หยางมองหน้ากันด้วยความสงสัย ในความคิดของพวกเขา ผู้นำระดับสูงควรนั่งรถหรูเวลามาดูงานต่างถิ่น แต่ทำไมพวกเขาถึงมาที่นี่ด้วยรถมินิบัส ?

อย่างไรก็ตาม เมื่อหลินต้าเหว่ยพูดเช่นนั้น ทั้งสองคนก็พร้อมที่จะออกไปต้อนรับพวกเขา

รถมินิบัสสองคันขับขึ้นเนินอย่างช้า ๆ และหยุดที่หน้าโรงจอดรถใต้ดิน

หลินต้ากั๋ว เจิงเหลียงหยู กัวเทียนหยู และคนอื่นลงจากรถทีละคน หลินต้าเหว่ยเข้าไปทักทายพวกเขาอย่างรวดเร็ว

เจิงเหลียงหยูและเกาเทียนเยว่ต่างก็ตกตะลึงเมื่อเห็นหลินต้าเหว่ย ก่อนที่หลินต้าเหว่ยจะพูด เกาเทียนเยว่ก็พูดขึ้นก่อนว่า “นายอำเภอหลิน ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่ ? ”

“สวัสดีท่านรัฐมนตรีเกา ! ” หลินต้าเหว่ยกล่าวทักทายก่อน “นี่คือบ้านลูกเขยของฉัน เขากำลังเตรียมอาหารเย็นอยู่ในครัว ฉัน พ่อ และลุงของเขามาต้อนรับพวกคุณก่อน”

เจิงเหลียงหยูถามด้วยความประหลาดใจ “เจียงเสี่ยวไป๋เป็นลูกเขยของคุณเหรอ ? ”

หลินต้าเหว่ยพยักหน้า “ใช่แล้ว ยินดีต้อนรับรองเลขาธิการเจิงในฐานะแขกของเรา ! ”

เจิงเหลียงหยูยิ้มแล้วพูดว่า “ฉันไม่คิดว่านายอำเภอหลินจะมีลูกเขยที่เก่งขนาดนี้ ฮ่า ๆ ”

อย่างไรก็ตาม สิ่งที่เขาไม่คาดคิดก็คือหลินต้าเหว่ยจะเรียกหลินต้ากั๋วว่า “พี่รอง ! ”

หลินต้ากั๋วพยักหน้า “สบายดีนะ ! ”

“สบายดี พี่รองเดินทางไกลมาคงเหนื่อยแล้ว ! ” หลินต้าเหว่ยกล่าว

เมื่อเจิงเหลียงหยูกับเกาเทียนเยว่เห็นฉากนี้ พวกเขาก็มองหน้ากัน และเห็นความตกใจในดวงตาของกันและกัน

ในอดีต พวกเขาไม่เคยคิดถึงความสัมพันธ์ระหว่างหลินต้ากั๋วและหลินต้าเหว่ย เดิมแซ่ ‘หลิน’ เป็นแซ่ทั่วไป และมีคนใช้แซ่นี้นับไม่ถ้วน

จนถึงขณะนี้ ทั้งสองคนเป็นพี่น้องกัน เมื่อพวกเขามองหลินต้าเหว่ยอีกครั้ง พวกเขาก็ตระหนักว่าใบหน้าของเขาคล้ายกับหลินต้ากั๋วอย่างเห็นได้ชัด

ฉีเย่ผิงซึ่งอยู่ข้างหลังทั้งสองคนก็ดูประหลาดใจเช่นกัน เขาไม่คิดว่าหลินต้าเหว่ยจะเป็นน้องชายของหลินต้ากั๋วจริง ๆ

มีเพียงจางอี้เต๋อเท่านั้นที่ยิ้ม เขารู้ถึงความสัมพันธ์ระหว่างหลินต้าเหว่ยกับหลินต้ากั๋วแล้ว

หลินต้ากั๋วมองไปที่ผู้คนที่ประหลาดใจแล้วยิ้ม “เจี้ยนหยางเป็นบ้านเกิดของฉัน แต่ฉันออกจากบ้านตั้งแต่เด็ก มีเพียงน้องชายคนที่สามของฉันเท่านั้นที่อยู่ในเจี้ยนหยาง”

เจิงเหลียงหยูพูดว่า “ในเมื่อคุณกลับมาที่ชิงโจวแล้ว ทำไมคุณไม่ไปเยี่ยมบ้านเกิดที่เจี้ยนหยางล่ะ ? ”

ในระหว่างการประชุม เราตัดสินใจไปที่สองมณฑลต่อไปนี้ แห่งหนึ่งคือเป่ยเหลียง และอีกมณฑลคือต้าเฟิง ซึ่งเจี้ยนหยางไม่ได้อยู่ในแผน

หลินต้ากั๋วไม่ได้บอกว่าเขากลับไปที่เจี้ยนหยางเมื่อครั้งที่แล้ว เขาพูดเพียงว่า “ฉันคุ้นเคยกับสถานการณ์ในเจี้ยนหยาง ครั้งนี้ฉันเลยไม่ไป”

หลังจากพูดแล้ว เจียงไห่เทียนกับเจียงไห่หยางก็ได้รับการแนะนำให้รู้จักกับทุกคน

ด้วยความสัมพันธ์ของหลินต้ากั๋ว แม้แต่เจิงเหลียงหยูกับเกาเทียนเยว่ก็สุภาพต่อพวกเขามาก ไม่ต้องพูดถึงคนอื่นเลย

หลังจากทักทายไปได้สักพัก หลินต้ากั๋วก็โบกมือแล้วพูดว่า “ทุกคนเข้าไปในบ้านกันเถอะ ! ”

“ใช่ ใช่ เชิญทุกท่านเข้ามานั่งก่อน ! ” เจียงไห่หยางพูดอย่างรวดเร็ว และหลีกทางให้

หลินต้ากั๋วยิ้ม “พี่ไห่หยาง คุณเป็นเจ้าของบ้าน เชิญนำทางไป ! ” เขาพูดแล้วดึงเขาขึ้นบันไดหิน

การแสดงออกของเจียงไห่หยางดูเก้อเขิน เขาพูดอย่างเกร็ง ๆ ว่า “ครั้งก่อนผมไม่รู้ว่าคุณเป็นผู้นำระดับสูง ผมทำให้คุณหัวเราะแล้ว ! ”

หลินต้ากั๋วหัวเราะ “อย่าเรียกฉันว่าผู้นำเลย ฉันเป็นลุงรองของเสี่ยวไป๋ คุณเรียกว่าพี่รองเหมือนตอนนั้นนั่นแหละ ! ”

หลินต้าเหว่ยก็พูดขึ้นมาจากด้านข้างเช่นกัน “พี่ไห่หยาง ทำตามที่พี่รองของฉันบอกเถอะ”

เจียงไห่หยางพูดว่า “ตกลง ! ” และเรียกใหม่ว่า “พี่รอง ! ”

หลินต้ากั๋วเห็นด้วยอย่างมีความสุข

กลุ่มคนขึ้นไปที่น้ำตกจำลองเล็ก ๆ นอกประตู จากนั้นทุกคนก็เห็นบ้านของเจียงเสี่ยวไป๋ใกล้ ๆ และพวกเขาก็ต้องตกตะลึงอีกครั้ง

หลังจากเข้าประตูไปในห้องนั่งเล่นก็ไม่มีที่ว่างเพียงพอสำหรับคนจำนวนมาก หลินต้าเหว่ยและจางอี้เต๋อนำคนไปที่ห้องโถงสองตามลำดับ มีเพียงหลินต้ากั๋ว เจิงเหลียงหยู เกาเทียนเยว่ และผู้นำคนอื่นเท่านั้นที่เหลืออยู่ในห้องนั่งเล่น

หลินเจียเหวยและหานหยุนอิงช่วยเสิร์ฟชาให้กับทุกคน

เจียงไห่หยางยังคงประหม่าอยู่บ้างเมื่อต้องเผชิญกับผู้นำระดับสูงมากมาย เมื่อเขาเห็นของว่างต่าง ๆ บนโต๊ะ เขาก็รีบหยิบมาส่งให้หลินต้ากั๋ว แล้วพูดว่า “เสี่ยวไป๋ยังทำอาหารอยู่ คุณกินของกินเล่นรองท้องไปก่อน”

หลินต้ากั๋วก็รู้สึกหิวบ้างแล้วเช่นกัน หลังจากรับไปแล้ว เขาก็เรียกคนอื่น ๆ “ขนมพวกนี้ผลิตในโรงงานของเจียงเสี่ยวไป๋ พวกคุณลองชิมดู”