ผมย้อนอดีตมาเปลี่ยนชะตายุค 80 (นิยายแปล) - ตอนที่ 557 : หลินต้าเหว่ยตกตะลึง

ตอนที่ 557 : หลินต้าเหว่ยตกตะลึง

หลินต้ากั๋ว เจิงเหลียงหยู และคนอื่นๆ พักที่บ้านของเจียงเสี่ยวไป๋อีกหนึ่งคืน เช้าวันรุ่งขึ้น พวกเขาก็เดินทางกลับไปที่ชิงโจว

คราวนี้เจียงเสี่ยวไป๋ไม่ได้ขึ้นรถมินิบัสเข้าไปในเมืองด้วย

คณะดูงานจากมณฑลจะไปที่บริษัทและหน่วยงานอื่น ๆ จากนั้นไปที่เป่ยเหลียงและต้าเฟิง ซึ่งเรื่องเหล่านี้ไม่เกี่ยวข้องกับเขา

หลังจากส่งหลินต้ากั๋วและคนอื่นแล้ว เจียงเสี่ยวไป๋ก็อยู่บ้านกับพ่อตาและครอบครัวของเขา

“เฮ้ คราวนี้ลูกกลับมาพร้อมกับเหล้ามากมายเลยนะ ! ” หลินต้าเหว่ยมองไปที่เจียงเสี่ยวไป๋แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม

เจียงเสี่ยวไป๋พยักหน้า “ครั้งนี้ผมโชคดี ตอนที่อยู่เจียงเฉิง ผู้นำเก่าที่ไม่ชอบดื่มได้ขายคลังเหล้าอายุ 30 ปีทั้งหมดให้ผม”

หลินต้าเหว่ยถึงได้รู้เรื่องนี้ “อ้อ ไม่น่าแปลกใจเลยที่พ่อเห็นส่วนใหญ่เป็นเหล้าเก่า บางขวดมีอายุมากกว่า 5 ปีด้วย”

“ใช่ครับ ! ” เจียงเสี่ยวไป๋ยิ้มอย่างภาคภูมิใจ

หลินต้าเหว่ยพูดว่า “พรุ่งนี้เมื่อพ่อออกเดินทาง พ่อจะเอากลับไปด้วย เพราะถึงอย่างไรลูกก็มีเหล้าเยอะแยะ แต่ไม่เห็นจะดื่มกับเขา ! ”

“พ่อเองก็ไม่เคยดื่มเหล้าเก่า ๆ แบบนี้ ! ”

“น่าเสียดายหากต้องทิ้งไว้ที่นี่ ! ”

เมื่อเจียงเสี่ยวไป๋ได้ยินสิ่งนี้ เขาก็กังวล ในที่สุดเขาก็ได้เหล้าเก่าชุดหนึ่งจากคุณโฮว่ผ่านทางหลินเจียจวิน แต่พ่อตาของเขากลับอยากขนกลับไปเสียเต็มแก่

แบบนี้เขาทนไม่ได้

“พ่อ พ่อเป็นผู้นำ ดังนั้นการแย่งชิงของจากประชาชนไม่ใช่เรื่องดีนะครับ ! ” เจียงเสี่ยวไป๋พูดด้วยรอยยิ้ม

หลินต้าเหว่ยหัวเราะ “เมื่อกี้เรียกพ่อว่าอะไรนะ ? ”

“พ่อไงครับ ! ”

เจียงเสี่ยวไป๋ไม่รู้สึกว่าเขาเรียกผิด เขาจึงตอบไปแบบนั้น

หลินต้าเหว่ยยิ้มกว้าง “ลูกเรียกพ่อว่า ‘พ่อ’ และพ่อเองก็จะเอาของไปจากบ้านของลูกเขยตนเอง แบบนี้มันเกี่ยวกับตำแหน่งผู้นำตรงไหน ? ”

“เวลาพ่อแม่เอาของไปจากลูก ใครจะว่าอะไรได้ ? ”

เจียงเสี่ยวไป๋ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ตรรกะของพ่อตาเขาดีมากจนเขาพูดไม่ออก

อย่างไรก็ตามเขาไม่เต็มใจที่จะถูกเอาเปรียบมากถึงเพียงนี้ เขาพูดขึ้นทันทีว่า “พ่อ ถ้าพ่อขนเหล้าพวกนี้กลับไป พ่อจะดูไม่มีหน้าไม่มีตาแล้วนะ ! ”

“ถ้าพ่ออยากได้ ตอนผมไปเจี้ยนหยางจะขนไปให้ ! ”

ถึงอย่างไรเขาก็ตั้งใจว่าจะนำไปให้พ่อตาสักกล่องหนึ่งตอนไปที่เจี้ยนหยางคราวหน้าอยู่แล้ว ถือว่าไม่ผิดแปลกอะไร !

หลินต้าเหว่ยหัวเราะแล้วพูดว่า “คนเราจะสร้างความทุกข์ให้ตัวเองเพราะต้องรักษาหน้าตาไว้ทำไม ถ้าพ่อต้องรักษาหน้ากับลูก พ่อคงไม่มีเหล้าดี ๆ ไว้ดื่มอย่างแน่นอน อย่างน้อยก็ไม่มากเท่าของพ่อ ! ”

“เลิกพูดไร้สาระได้แล้ว พ่อจะเอาไปเอง ! ”

เจียงเสี่ยวไป๋ชะงักไปเล็กน้อย พ่อตาของเราหน้าหนาเกินไปแล้ว ! เขายอมเสียหน้าเพื่อให้ได้เหล้าไป !

อืม นับวันชักจะเหมือนเราไปทุกทีแล้ว !

“ไม่ได้ครับ ไม่ได้ พ่อไม่สนใจ แต่ผมจะเสียหน้าไม่ได้ ! ” เจียงเสี่ยวไป๋พูดอย่างรวดเร็ว “พ่อไม่ต้องเอาไปเอง ผมจะเอาไปให้เอง แค่นั้นแหละ ! ”

หลินต้าเหว่ยพูดว่า “ไม่เป็นไร ลูกไปเรียกเจียอินมาให้เธอเป็นพยาน แล้วเราก็ไปเลือกเหล้าด้วยกัน พ่อขอแค่เหล้าเหมาไถอายุ 5 ปีกว่าพวกนั้น พ่อคิดว่ามันดี เพราะเราสามารถได้กลิ่นหอมของมันโดยไม่ต้องเปิดขวด…”

ดวงตาของเจียงเสี่ยวไป๋แทบหลุดออกจากเบ้าตา: พ่อตา พ่อโหดร้ายเกินไปแล้ว พ่อมาขอเหล้าผม แถมยังจะเอาเหล้าที่อายุ 5 ปีขึ้นไปด้วย !

แต่นี่ยังพอรับได้ ประเด็นสำคัญคือพ่อยังจะให้หลินเจียอินมาเป็นพยาน

ถ้าเธอมาแล้ว หลังจากนี้ผมจะกลับคำได้อย่างไร ?

“พ่อ ภรรยาของผมตั้งท้องอยู่นะ ! เข้าไปในถ้ำด้านหลังคงไม่สะดวก ! ” เจียงเสี่ยวไป๋ทำได้แค่หาข้ออ้างด้วยรอยยิ้ม

หลินต้าเหว่ยพูดว่า “ไม่ต้องให้เธอเข้าไปในถ้ำ พ่อจะให้เจียเหวยเอาเหล้าออกมา ! ”

ฮะ !

เจียงเสี่ยวไป๋พูดไม่ออกจริง ๆ นี่มันมัดมือชกกันชัด ๆ เขาทำอะไรไม่ได้เลย !

ถ้าเขารู้ว่าจะเป็นแบบนี้ตั้งแต่แรก ตอนที่พ่อตาบอกว่าจะไปส่งลุงรองเข้าเมือง เขาไม่น่ารั้งเอาไว้เลย ต้องโทษที่ตัวเองปากมากเกินไปที่ดันพูดไปว่า “นานทีพ่อกับแม่จะมาที่นี่ อยู่ต่ออีกสักวันเถอะ”

ใครจะไปคิดว่าจะนำความซวยมาด้วย !

หลินต้าเหว่ยรู้สึกมีความสุขมากเมื่อเห็นลูกเขยของเขาดูหดหู่ ฮะ ครั้งล่าสุดที่เจี้ยนหยาง ลูกเก่งนักไม่ใช่หรือ ? เมื่อพ่อถามว่าจะเปิดโรงงานอะไรที่หมู่บ้านต้าชิ่ง ลูกทำเป็นเก่งและไม่ยอมบอกพ่อ ซึ่งทำให้พ่อไม่สามารถยืนยันต่อหน้าสมาชิกในทีมหลายคนได้ คราวนี้ในที่สุดพ่อก็ได้แก้แค้นแล้ว

เมื่อพูดถึงเรื่องการตั้งโรงงานในหมู่บ้านต้าชิ่ง หลินต้าเหว่ยก็พูดว่า “จริงสิ ลูกบอกว่าจะนำผลิตภัณฑ์มาให้ดูหลังกลับจากเจียงเฉิง ตอนนี้ลูกกลับมาแล้ว เอามาให้พ่อดูหน่อย ! ”

เจียงเสี่ยวไป๋ตกตะลึง ถ้าหลินต้าเหว่ยไม่พูดถึงมัน เขาเกือบลืมมันไปแล้ว เขายิ้มแหยแล้วพูดว่า “ผมยังไม่ได้ทำสินค้าเลย”

ทันใดนั้น ใบหน้าของหลินต้าเหว่ยก็ดูเย็นชาขึ้นมา เขาถามอย่างกล่าวหาว่า: “ลูกบอกว่ากลับมาจากเจียงเฉิงแล้วลูกจะเอาผลิตภัณฑ์กลับมาด้วย แต่ตอนนี้มาบอกว่ายังไม่ได้ทำงั้นหรือ ? ”

เจียงเสี่ยวไป๋โบกมือ “ตอนแรกมันเป็นอย่างนั้น แต่ใครจะรู้ว่าลุงรองจะมา ! ”

เจียงเสี่ยวไป๋โยนความผิดไปที่หลินต้ากั๋ว ทำให้หลินต้าเหว่ยไม่สามารถพูดอะไรได้อีก เขาถามเพียงว่า “แล้วลูกจะทำออกมาได้เมื่อไร ? ”

เรื่องที่เกี่ยวกับการทำให้ชาวบ้านหมู่บ้านต้าชิ่งมีความเป็นอยู่ที่ดีขึ้นทำให้หลินต้าเหว่ยอดที่จะเป็นกังวลไม่ได้

เจียงเสี่ยวไป๋มีความสุข สิ่งต่าง ๆ เปลี่ยนไปมาก ก่อนหน้านี้พ่อเร่งเร้าผม แต่ตอนนี้ผมไม่กังวลอีกต่อไป เขาพูดอย่างไม่ใส่ใจว่า “ผมอารมณ์ไม่ดี ยังไม่อยากคิดเรื่องยุ่งยากพวกนั้น รอผ่านไปสัก 2-3 วันให้ผมอารมณ์ดีขึ้นก่อน ค่อยทำผลิตภัณฑ์ออกมา แล้วส่งไปให้พ่อดูที่เจี้ยนหยาง”

“แน่นอนว่าพ่อจะต้องพอใจอย่างแน่นอน ! ”

หลินต้ากั๋วโกรธเล็กน้อยเมื่อได้ยินสิ่งนี้ เขาพูดอย่างกังวล “ลูกบอกว่าจะเอาผลิตภัณฑ์มาให้ดูเมื่อกลับมาจากเจียงเฉิง ทำไมเราต้องรออีกสองสามวันล่ะ ? ”

“ไม่ รีบเอามาให้พ่อดูเร็วเข้า ! ”

เจียงเสี่ยวไป๋พูดอย่างใจเย็นว่า “พ่อ ผมบอกว่าผมจะเอาสินค้ามาให้ดูที่เจี้ยนหยางเมื่อกลับมาจากเจียงเฉิง พ่อไม่ต้องกังวล เมื่อไปถึงเจี้ยนหยาง ผมจะเอาสินค้าไปให้แน่นอน”

หลินต้ากั๋วโกรธมากจนแทบจะอาเจียนออกมาเป็นเลือด เจียงเสี่ยวไป๋หมายความว่าเขาไม่ควรเดินทางจากเจี้ยนหยางมายังชิงโจวงั้นหรือ ?

ในขณะที่เขากำลังจะพูดเพราะความโมโหนั้น จู่ ๆ เขาก็เกิดความคิดหนึ่งขึ้น

ในที่สุดเขาก็เข้าใจว่าแท้จริงแล้วเจ้าเด็กคนนี้กำลังปะทะอารมณ์กับเขา ! เขาอดไม่ได้ที่จะกระตุกมุมปาก กับอีแค่เหล้าเพียงไม่กี่ขวด จำเป็นต้องทำถึงขนาดนี้ไหม ?

ปกติเขาไม่เคยขี้เหนียวนะ !

ลืมไปซะ เขาไม่ได้ทำตัวเหมือนเด็ก เขายกมือขึ้นแล้วพูดว่า “เอาล่ะ โอเค พ่อไม่อยากได้เหล้าของลูกแล้ว ฉะนั้นบอกพ่อเร็ว ๆ หน่อยว่าลูกวางแผนที่จะตั้งโรงงานอะไรที่หมู่บ้านต้าชิ่ง ? ”

เมื่อเจียงเสี่ยวไป๋ได้ยินสิ่งนี้ เขาก็พูดทันทีว่า “พ่อ พรุ่งนี้ผมจะไปที่เจี้ยนหยางกับพ่อ แล้วพ่อจะเห็นสินค้าที่ผมผลิต”

หลินต้าเหว่ยก็โกรธเขาเช่นกัน ทันทีที่บอกว่าไม่เอาเหล้าแล้ว เขาก็เปลี่ยนจาก 2-3 วันเป็นพรุ่งนี้ทันที เขาไม่เคยเห็นใครเปลี่ยนความคิดเร็วขนาดนี้มาก่อน !

“พรุ่งนี้ไม่ต้องไปที่เจี้ยนหยางก็ได้ แต่บอกพ่อว่าลูกผลิตอะไร ช่วยบอกพ่อก่อนเถอะ ! ” หลินต้าเหว่ยพูดอย่างช่วยไม่ได้

เจียงเสี่ยวไป๋พูดว่า “มันไม่มีประโยชน์อะไรที่ผมจะบอกพ่อ ถ้าพ่อเห็นมันโดยตรงจะดีกว่า”

เมื่อเห็นว่าเจียงเสี่ยวไป๋ปฏิเสธที่จะบอกเขา หลินต้าเหว่ยก็ทำอะไรไม่ถูก เขาโบกมือแล้วพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นก็ทำเร็ว ๆ แล้วเอาไปให้พ่อดู ! ”

“ครับ ! ”

เจียงเสี่ยวไป๋ยิ้มอย่างทะเล้น เขาหันหลังกลับและเดินออกไป

หลินต้าเหว่ยมองไปที่แผ่นหลังของเจียงเสี่ยวไป๋และถอนหายใจออกมา

ทำไมเขาถึงเจอลูกเขยแบบนี้นะ ?

น่าโมโห !

ไม่ เราต้องได้เหมาไถที่มีอายุมากกว่า 5 ปีนั้นมาสัก 2-3 ขวด

อย่างไรก็ตาม พวกมันถูกเก็บไว้ในถ้ำ ถ้าหยิบออกมาสักขวด 2 ขวดแล้วซ่อนไว้ในรถ เจ้าลูกเขยตัวดีไม่มีทางที่จะรู้แน่นอน !

หลินต้าเหว่ยคิดแล้วก็จะทำทันที เขารออยู่สักครู่หนึ่ง หลังจากเดาว่าเจียงเสี่ยวไป๋กำลังยุ่ง เขาจึงลุกขึ้นและเดินไปที่ถ้ำด้านหลัง

เขาเดินผ่านสวนหลังบ้าน และขึ้นบันไดหินเป็นแถวที่ทอดยาวมาถึงหน้าตัวถ้ำ ประตูตรงทางเข้าถ้ำนั้นเปิดตามปกติ

หลินต้าเหว่ยเปิดประตูแล้วเดินเข้าไป

ห้องตรงทางเข้าถ้ำมืดมิด เขาเปิดไฟ ห้องก็สว่างขึ้น

หลินต้าเหว่ยเดินเข้าไปข้างในต่อจนถึงประตูหลังแรกที่จะเข้าไปในตัวห้อง

หลังประตูหลังของทางเข้าบ้านที่สอง คือทางเดินในถ้ำไปยังบริเวณที่เจียงเสี่ยวไป๋ใช้เก็บเหล้าของเขา

แต่ทว่า….

ทันทีที่เขาเปิดประตู หลินต้าเหว่ยก็ตกตะลึง !