ผมย้อนอดีตมาเปลี่ยนชะตายุค 80 (นิยายแปล) - ตอนที่ 563 : ไม่ทันได้สังเกต
ตอนที่ 563 : ไม่ทันได้สังเกต
เจียงเสี่ยวไป๋คิดไม่ถึงเลยว่าหวังชิ่งซีเขาจะผลิตไฟแช็กแบบใช้แล้วทิ้งได้มากมายขนาดนี้ภายในหนึ่งวัน เขารู้สึกประหลาดใจมากก่อนที่จะหยิบมาหนึ่งอัน หมุนล้อเจียร และเมื่อ “คลิก” แล้ว เปลวไฟก็ลุกพรึ่บขึ้น
“นี่มันค่อนข้างดีเลย ! ” เจียงเสี่ยวไป๋อดไม่ได้ที่จะชมเชย
หวังชิ่งซีพูดด้วยรอยยิ้ม ‘’จริงสิ ผมได้ลองเอามันไปใช้งานแล้วนะ มันจุดค่อนข้างง่าย แถมยังพกพาสะดวก ถ้าคนสูบบุหรี่ใช้สิ่งนี้ มันน่าจะเหมาะดี”
เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวด้วยรอยยิ้ม “ไฟแช็กแบบใช้แล้วทิ้งชนิดนี้ไม่เพียงแต่สะดวกต่อการจุดบุหรี่เท่านั้น แต่ยังใช้งานง่ายกว่าไม้ขีดไฟที่ไว้ใช้ปรุงอาหารและเผาฟืนในพื้นที่ชนบทอีกด้วย ! ”
“ใช่ ใช่ ! ” หวังชิ่งซีเห็นด้วย “ผมแค่คิดว่ามันจะสะดวกในการจุดบุหรี่ แต่ไม่ได้คาดหวังว่ามันจะสามารถใช้จุดไฟได้ ผู้ช่วยเจียง เมื่อไฟแช็กของคุณผลิตและนำออกสู่ตลาด โรงงานไม้ขีดไฟอาจล้มละลายได้เลยนะครับ”
เจียงเสี่ยวไป๋ยิ้ม “นี่เรียกว่ากฎการตลาด ! ”
หวังชิ่งซีพยักหน้า ดูจากสถานการณ์ของโรงงานฟิล์มพลาสติกก่อนหน้านี้ เขาสัมผัสกฎของตลาดได้อย่างแท้จริง และเขาก็รู้สึกเสียใจต่อโรงงานไม้ขีดไฟเช่นกัน
อย่างไรก็ตาม เขาก็ยังคงมีคำถามอยู่ จึงถามออกไปว่า “ว่าแต่ผู้ช่วยเจียง ทำไมคุณถึงเรียกมันว่าไฟแช็กแบบใช้แล้วทิ้งล่ะ ? ”
ทั้งที่มันใช้ได้ตั้งหลายครั้งอย่างเห็นได้ชัด !
เจียงเสี่ยวไป๋ยิ้ม “หลังจากบิวเทนข้างในหมด ไฟแช็กนี้มันก็จะไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว ดังนั้นจึงเรียกว่าใช้แล้วทิ้ง”
หวังชิ่งซีคิดอยู่สักพัก ถึงแม้เขาจะไม่คิดว่ามันเป็นแบบนั้นตั้งแต่แรก แต่เขาก็ไม่ได้สงสัยอะไรอีก เนื่องจากผู้ช่วยเจียงชอบให้เรียกแบบนั้น งั้นเรามาเรียกแบบนั้นกันดีกว่า !
หลังจากไตร่ตรองอยู่พักหนึ่ง เขาก็ถามคำถามที่เขากังวลมากที่สุด “ผู้ช่วยเจียง แล้วจะให้โรงงานฟิล์มพลาสติกของเราจะผลิตไฟแช็กแบบใช้แล้วทิ้งชนิดนี้ต่อไหม ? ”
เจียงเสี่ยวไป๋โบกมือ “เรามีความเชี่ยวชาญเฉพาะทางในอุตสาหกรรมนี้ โรงงานผลิตฟิล์มพลาสติกของเราสามารถทำเพียงแค่ฟิล์มพลาสติก ถุงสะดวกซื้อ และถุงบรรจุภัณฑ์อาหารเท่านั้น ไฟแช็กแบบใช้แล้วทิ้งมีช่องทางอื่นแล้ว”
หวังชิ่งซีพยักหน้า แม้ว่าเขาจะคาดเดาไว้ แต่เขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย
ไฟแช็กแบบใช้แล้วทิ้งนี้เป็นผลิตภัณฑ์ที่ดีและน่าจะทำกำไรได้มากกว่า !
หากผลิตในโรงงานฟิล์มพลาสติกนี้ โรงงานนี้ก็จะสามารถก้าวไปสู่ระดับที่สูงขึ้นได้ และอาจกลายเป็นองค์กรที่ใหญ่ที่สุดและทำผลกำไรได้มากที่สุดในชิงโจว
เจียงเสี่ยวไป๋มองไปที่หวังชิ่งซีแล้วพูดว่า “รองผู้จัดการหวังช่วยฉันสร้างเครื่องหล่อจำนวนหนึ่งได้ไหม เอาแบบไม่ใหญ่เกินไป เพียงพอสำหรับครอบครัวที่จะทำไฟแช็กแบบใช้แล้วทิ้งที่บ้าน ! ”
หวังชิ่งซีกล่าวว่า “สบายมาก คุณต้องการเท่าไหร่ล่ะผู้ช่วยเจียง ? ”
เจียงเสี่ยวไป๋คิดอยู่พักหนึ่งแล้วพูดว่า “คุณผลิตสักสองร้อยชิ้นก่อนแล้วกัน ! ”
หวังชิ่งซีตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งและโพล่งออกมา “เยอะขนาดนั้นเชียว ! ”
เจียงเสี่ยวไป๋ยิ้มและพูดว่า “ในอนาคตฉันน่าจะต้องการมากกว่านี้อีก ฉันจะให้เงินคุณหนึ่งแสนหยวนเพื่อให้คุณไปสร้างโรงงานผลิตอุปกรณ์ทั้ง 28 ชิ้นสำหรับไฟแช็กแบบใช้แล้วทิ้ง ตั้งชื่อว่าโรงงานผลิตอุปกรณ์ไฟแช็กแบบใช้แล้วทิ้ง”
หวังชิ่งซีลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ผู้ช่วยเจียง คุณก็รู้ว่าฉันไม่เก่งเรื่องการจัดการโรงงาน ฉัน……”
เจียงเสี่ยวไป๋โบกมือ “ไม่ต้องกังวล คุณแค่ต้องออกแบบอุปกรณ์เครื่องจักรกลแล้วก็ผลิต ส่วนเรื่องอื่นนั้น ฉันจะจัดบุคคลอื่นมาจัดการเอง”
หลังจากหยุดชั่วคราว เขากล่าวต่ออีกว่า “โรงงานแห่งนี้ถือเป็นหุ้นส่วนระหว่างเราสองคน ฉันจะให้หุ้น 40% แก่คุณ”
เมื่อหวังชิ่งซีได้ยินสิ่งนี้ เขาก็ดีใจมากและพูดว่า “งั้นก็ไม่มีปัญหาอะไรแล้ว เดี๋ยวผมจะเริ่มจากสิ่งที่ง่ายที่สุด ถึงผลิต ถ้าผมผลิตให้คุณเสร็จแล้วจะแจ้งไป”
เจียงเสี่ยวไป๋พยักหน้าด้วยความพอใจ เขาชี้ไปที่ไฟแช็กแบบใช้แล้วทิ้งหลายสิบอันบนโต๊ะแล้วพูดว่า “งั้นฉันขอเอาไปพวกนี้ไปก่อนนะ ! ”
หวังชิ่งซีพยักหน้า
เจียงเสี่ยวไป๋รีบเก็บไฟแช็กแบบใช้แล้วทิ้งทั้งหมดลงในกระเป๋าของเขาอย่างรวดเร็ว แล้วก็หยิบออกมาหนึ่งอันแล้วพูดว่า “คุณอยากจะเก็บไว้อีกไหม ? ”
หวังชิ่งซีหัวเราะ “ไม่ ฉันเก็บไว้แค่อันเดียวก็พอแล้ว ! ”
ขณะที่เขาพูดอยู่นั้น เขาก็ได้หยิบอันหนึ่งออกมาจากกระเป๋าแล้วแกว่งโชว์
เจียงเสี่ยวไป๋ยิ้ม ก่อนที่จะเอาไฟแช็กนั้นใส่ลงในกระเป๋ากางเกงของเขา
ต่อไปไม่จำเป็นต้องนำกล่องไม้ขีดมาจุดบุหรี่
เพราะพอถูกบีบมันจะเสียรูปง่าย และยังเปียกได้ง่ายอีกด้วย
หลังจากพาหวังชิ่งซีไปที่ธนาคารและโอนเงินหนึ่งแสนหยวนให้เขาแล้ว เจียงเสี่ยวไป๋ก็รีบขับรถไปที่เจี้ยนหยางทันที
ประมาณบ่ายโมง เขาก็มาถึงที่ว่าการอำเภอเจี้ยนหยาง
หลังจากจอดรถแล้ว เจียงเสี่ยวไป๋ก็รีบเดินตรงไปที่สำนักงานของหลินต้าเหว่ย
“พี่เจียง มาแล้วเหรอ ? เข้ามาก่อนสิ ! ”
เมื่อหลี่ซิ่งฮวาเห็นเจียงเสี่ยวไป๋ ใบหน้าของเขาดูโล่งใจและเขาก็พูดอย่างตื่นเต้น
เจียงเสี่ยวไป๋พูดด้วยความประหลาดใจ “เลขาหลี่ คุณกำลังรอฉันอยู่เหรอ ? ”
หลี่ซิ่งฮวากล่าวว่า “หลังจากที่นายอำเภอหลี่กลับมาในตอนเช้า เขาก็มาถามหาคุณที่นี่ทุกหนึ่งหรือสองชั่วโมง เขาถามผมมากกว่าสิบครั้งแล้ว จนผมกังวลหมดแล้ว ! ”
เจียงเสี่ยวไป๋ได้ยินแบบนั้นก็หัวเราะออกมา
ก่อนที่เสียงหัวเราะจะหยุด เขาก็ได้ยินเสียงพ่อตาแทรกขึ้นมา “ทำไมไม่เข้ามาสักที ! ”
หลี่ซิงฮวารีบพูดว่า “พี่เจียง เข้ามาก่อนสิ”
เจียงเสี่ยวไป๋พยักหน้าและเดินเข้าไปในห้องทำงานของหลินต้าเหว่ยอย่างใจเย็น
“ไหนเอามาดูสิ ! ”
ก่อนที่เขาจะนั่งลง หลินต้าเหว่ยก็จ้องไปที่กระเป๋าถือของเขาแล้วพูดเร่งเร้า
“เอาอะไรครับ ? ”
เจียงเสี่ยวไป๋ถามอย่างรู้ทัน
หลินต้าเหว่ยได้ยินแบบนั้นก็โกรธมาก ถ้าเกิดว่าเขามีเคราในตอนนี้ เคราของเขาก็คงจะกระตุกไปแล้ว
เขาก็ยังคงสงสัยอยู่หลังจากที่ดูมานานแล้ว แต่ก็ยังไม่เห็นว่าเสี่ยวไป๋จะมีอะไรมาให้เขาดู !
กระเป๋าเองก็แบน ไม่ได้มุมไหนที่นูนออกมาเลย
เจียงเสี่ยวไป๋รู้สึกตลกเมื่อเห็นพ่อตาของเขามีท่าทีแบบนั้น ก่อนที่เขาจะกลั้นหัวเราะและเดินมาหาพร้อมกับหยิบบุหรี่ออกมายื่นให้แล้วพูดว่า “พ่อ สูบบุหรี่กันก่อน”
หลินต้าเหว่ยไม่อยากสูบบุหรี่ในเวลานี้ เขาพูดด้วยสีหน้าเย็นชาว่า “ตอนนี้ยังไม่อยากสูบบุหรี่ จะเอาอะไรมาให้ดูก็รีบเอาออกมาสิ”
เจียงเสี่ยวไป๋ยิ้มและพูดอย่างสงบ “พ่อไม่ได้เป็นคนบอกผมเหรอว่าให้ใจเย็น ๆ เวลาทำอะไรในช่วงเวลาสำคัญ ? ยังไงผมก็มาแล้ว พ่อจะรีบทำไม ? ”
“สูบบุหรี่ก่อน ใจเย็น ๆ ! ”
พอเขาพูดเสร็จ เขาก็ยื่นบุหรี่ให้กับหลินต้าเหว่ยอีกครั้ง
หลินต้าเหว่ยที่เห็นแบบนั้นก็รับมาด้วยท่าทีที่ไม่พอใจเท่าไหร่นัก เขารู้สึกอารมณ์หน่อย ๆ แล้ว ดังนั้นเขาจึงหยิบบุหรี่และใส่มันเข้าไปในปากของเขาด้วยท่าทางที่ไม่พอใจ
เจียงเสี่ยวไป๋ยิ้มเล็กน้อย ก่อนที่จะหยิบบุหรี่ออกมาใส่ปากตัวเองด้วย เขาหยิบไฟแช็กแบบใช้แล้วทิ้งออกมาจากกระเป๋ากางเกง พร้อมกับกดล้อเจียรอย่างชำนาญ จุดไฟแช็ก และจุดบุหรี่ให้กับหลินต้าเหว่ย
แล้วค่อยจุดให้ตัวเองต่อ
เมื่อปล่อยนิ้วที่จับวาล์วระบายอากาศ เปลวไฟของไฟแช็กแบบใช้แล้วทิ้งก็ดับลง
เจียงเสี่ยวไป๋ใส่มันลงในกระเป๋ากางเกงอีกครั้ง
ด้วยความโกรธจึงทำให้หลินต้าเหว่ยไม่ทันได้สังเกตว่าเจียงเสี่ยวไป๋ได้ใช้ไฟแช็กแบบใช้แล้วทิ้งจุดบุหรี่ให้เขา