ผมย้อนอดีตมาเปลี่ยนชะตายุค 80 (นิยายแปล) - ตอนที่ 572 : ทุกคนไปช่วย

ตอนที่ 572 : ทุกคนไปช่วย

เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวว่า “นี่คือไก่ฟ้าสีทอง เราจะเอามาทำอาหารในตอนเย็น”

“ว้าว ดีจังเลย ! ” พอพูดถึงอาหารอร่อย เจ้าตัวเล็กก็เอาแต่เชียร์ด้วยความดีใจและน้ำลายไหลออกมา

เจียงเสี่ยวไป๋ยิ้ม “ถ้าอย่างนั้นหนูก็ต้องดูแล……เจียงซือให้ดี อย่าให้มันเอาไปกินได้”

เดิมทีเขาจะพูดว่า ‘หมาตัวนี้’ แต่ทุกครั้งที่เขาพูดว่า ‘หมาตัวนี้’ เจียงชานจะต้องชี้แจงกับเขาว่ามันชื่อเจียงซือ ดังนั้นเขาจึงต้องเปลี่ยนคำเรียกและเน้นย้ำไปว่า “ไม่เช่นนั้นเราจะไม่มีอะไรกินเย็นนี้แน่”

“ไม่มีปัญหาค่ะ ! ”

เจ้าตัวน้อยรับคำสั่งและรีบคว้าเจียงซือออกมาทันที เธอตบหัวของมัน แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนหวานว่า “นี่คือของกินของฉันเย็นนี้ แกจะเอาไปกินไม่ได้หรอก”

“โฮ่ง ๆ ! ”

เจียงซือก้มหน้าลงด้วยความคับข้องใจและเห่าออกมาสองสามครั้ง ดูเหมือนจะระบายความไม่พอใจของมันออกมา

เจียงชานลูบหัวมันอีกครั้ง แล้วพูดว่า “เมื่อถึงเวลา ฉันจะให้แกกินเนื้อเอง และจะเอากระดูกให้แกกินด้วย ! ”

“โฮ่ง ๆ ๆ ! ”

เจียงซือเห่าอีกสองสามครั้ง ก่อนจะละสายตาจากไก่ฟ้าสีทองตัวนั้น

ดูเหมือนจะเข้าใจทุกสิ่งที่เจ้านายน้อยของมันพูด

“ป่าป๊าคะ เรียบร้อยแล้วค่ะ ! ”

เจียงชานยืนขึ้นและพูดอย่างภาคภูมิใจ

เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวว่า “ถ้าอย่างนั้นหนูก็พามันไปเล่นที่สวนหลังบ้านเถอะ พ่อจะออกไปช่วยคุณยายเก็บฟืนกลับมา แล้วเราจะทำอาหารเย็นกินกัน”

“ได้ค่ะ ! ”

เจียงชานเชื่อฟังด้วยรอยยิ้มและพูดว่า “ขอบคุณป่าป๊ามาก ๆ นะคะที่ยอมลำบากเพื่อครอบครัว ! ”

เจียงเสี่ยวไป๋ยิ้ม ก่อนจะเอาไก่ฟ้าสีทองเข้าไปไว้ในห้องครัว แล้วล็อคประตู

ไม่นาน เขาก็มาถึงบนภูเขาอีกครั้ง

“เสี่ยวไป๋ ยังจะเก็บฟืนไปอีกหรือเปล่า ? ”

“เสี่ยวไป๋ แม่ของนายได้ฟืนไปกี่มัดแล้ว ? ”

“เสี่ยวไป๋ รอฉันก่อน เดี๋ยวฉันจะช่วยถือมันลงไป”

“ยังมีอีกเยอะไหม ? ฉันก็จะไปเก็บเหมือนกัน”

“……”

เมื่อผู้คนในหมูบ้านเห็นเจียงเสี่ยวไป๋แบกตระกร้าไว้บนหลังแล้วขึ้นไปบนภูเขา พวกเขาต่างก็ทักทาย

เจียงเสี่ยวไป๋พูดไม่ออกเล็กน้อย ก่อนจะตอบไปว่า ‘’เหลือไม่มากแล้วครับ ทุกคนไม่ต้องกังวลในเรื่องนี้หรอก”

เฉินหยวนชางพูดว่า “นายไม่ต้องเกรงใจเราขนาดนี้ก็ได้ ป้าหวังคงตัดไว้เยอะแน่ ๆ เธอเดินผ่านประตูบ้านของฉันทุกวัน ฉันจะไม่รู้ได้ยังไง”

หูฉางจวินยังกล่าวอีกว่า “ใช่ ๆ ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ฉันจะไปช่วยนายยกฟืนกลับลงมา”

เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวว่า “พี่ยังยุ่งกับงานสร้างบ้านใหม่อยู่เลย ไปทำงานของตัวเองก่อนเถอะ ไม่ใช่ว่าผมไม่มีกำลังอะไรขนาดนั้น”

“ไม่เป็นไร แค่สร้างบ้านล่าช้าไปหนึ่งวัน ไปช่วยกันขนฟืนกลับมาก่อนเถอะ” เฉินหยวนชางพูดแล้ววิ่งกลับบ้านเพื่อไปเอาตระกร้า

เช่นเดียวกับหูฉางจวินและคนอื่นที่อยู่แถวนี้ ในตอนนั้นพวกเขาก็เริ่มเคลื่อนไหว ในช่วงเวลาสั้น ๆ คนมากกว่ายี่สิบคนก็สะพายตระกร้าไว้บนหลัง

ขบวนนี้เปรียบเสมือนกองทัพที่พร้อมจะออกรบ

เจียงเสี่ยวไป๋รู้ว่าเขาไม่สามารถปฏิเสธได้แล้ว ดังนั้นเขาจึงปล่อยเลยตามเลย ก่อนจะยื่นบุหรี่ให้กับพวกเขาคนละมวน

ทว่าบุหรี่ที่เขาพกมาเหลืออยู่เพียงครึ่งหนึ่งเท่านั้น จึงแจกจ่ายได้ไม่ครบคน

เฉินหยวนชางหัวเราะ “เอานี่ไป สูบของฉันก่อนก็ได้ ! ” ขณะที่เขาพูด เขาก็โยนบุหรี่ไปให้หนึ่งซอง

เจียงเสี่ยวไป๋รับมันมา และเห็นว่ามันเป็นบุหรี่ยี่ห้ออาซือหม่า

“พี่หยวนชาง ไม่เป็นไร เราเปลี่ยนกันสูบก็ได้ ! ” เจียงเสี่ยวไป๋พูดด้วยรอยยิ้ม

เฉินหยวนชางโบกมือ “บุหรี่ของฉันอาจจะสู้ของนายไม่ได้ แต่ฉันก็อยากสูบบุหรี่มียี่ห้อบ้าง ตอนนี้พอมีเงินบ้างแล้ว ฉันจึงยกระดับมาสูบยี่ห้อนี้”

“เป็นแบบนี้นี่เอง ! ” เจียงเสี่ยวไป๋พูดด้วยรอยยิ้ม

ในเวลานี้ หูฉางจวินก็เข้ามาและพูดว่า “บุหรี่ที่พี่หยวนชางให้ผมมา ผมเดาว่าพี่คงไม่ได้สูบยี่ห้อนี้เป็นประจำ แต่เปลี่ยนยี่ห้อบ้างเป็นครั้งคราวก็ดี ลองเอาของผมไปสูบสิ”

ขณะที่เขาพูด เขาก็ยื่นบุหรี่ให้

เจียงเสี่ยวไป๋มองดู ก็พบว่ามันคือบุหรี่ยี่ห้อหงต้าชาน

เฉินหยวนชาง หูฉางจวินและคนอื่นเดินมาข้าง ๆ เจียงเสี่ยวไป๋ พวกเขาพากันเดินขึ้นไปบนภูเขาขณะที่สูบบุหรี่ไปด้วย

“เสี่ยวไป๋ ผู้อำนวยการหลิวของสำนักงานการเกษตรขอให้นายก่อตั้งบริษัทขายผัก นายคิดเห็นอย่างไร ? ” เฉินหยวนชางถามขึ้นมา

เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวว่า “ช่วงนี้ผมยุ่งมาก และยังไม่ได้ไปพบกับผู้อำนวยการหลิวเลย”

เฉินหยวนชางกล่าวว่า “เสี่ยวไป๋ นายต้องรีบหน่อยนะ มีแค่นายเท่านั้นที่เราอยากให้ก่อตั้งบริษัท เราไว้ใจแค่นายเท่านั้น”

หูฉางจวินยังกล่าวอีกว่า “เรามั่นใจได้ถ้าเราทำงานกับนาย”

ทุกคนที่อยู่ข้างหลังเขาก็เห็นด้วยเช่นกัน

“ใช่แล้ว ถ้าคนอื่นตั้งบริษัทขายผัก เขาอาจกดราคาเราลงก็ได้”

“การกดราคาอาจเป็นเรื่องหนึ่ง แต่ฉันกังวลว่าจะขายได้หรือเปล่านี่สิ”

“เสี่ยวไป๋ ต้องเป็นนายเท่านั้น”

“น้องชาย เราทุกคนต้องพึ่งพานาย ! ”

“……”

เจียงเสี่ยวไป๋สัมผัสได้ว่าสิ่งที่เฉินหยวนชางและคนอื่นพูดนั้นมาจากใจจริง และเขาไม่ต้องการทำให้ทุกคนผิดหวัง ดังนั้นเขาจึงพูดว่า “อย่ากังวลไปเลยทุกคน ผมจะก่อตั้งบริษัทขายผักขึ้นมาอย่างแน่นอน”

เมื่อทุกคนได้ยินคำพูดที่เขาพูด ทุกคนก็มีความสุขขึ้นมาทันที

ทว่าคำพูดถัดไปของเจียงเสี่ยวไป๋กลับทำให้พวกเขาตกใจอีกครั้ง

เจียงเสี่ยวไป๋พูดว่า “แต่การตั้งบริษัทขายผักคราวนี้ ผมจะลงทุน 51% เพื่ออำนวยความสะดวกในการจัดการ ในอนาคต พวกพี่จะมีโอกาสได้ถือหุ้นส่วนที่เหลือ 49% ตราบใดที่ทุกคนยินดีลงทุน ก็สามารถถือหุ้นในบริษัทได้มากขึ้น ทุกอย่างขึ้นอยู่กับการลงทุน ”

เฉินหยวนชางตกตะลึงและอุทานออกมา “เสี่ยวไป๋ นายพูดจริงเหรอ ? ”

คนอื่นก็หยุดเดินและถามไถ่เรื่องนี้เช่นกัน

“พี่เจียง เราถือหุ้นด้วยได้ไหม ? ”

“เสี่ยวไป๋ เราต้องใช้เงินเท่าไหร่ในการลงทุน ? ”

“เสี่ยวไป๋ หากเราอยากลงทุน เราต้องทำอย่างไรบ้าง ? ”

“พี่เจียง เราทั้งสองคนปลูกผักและลงทุนในบริษัทขายผักนี้ด้วยได้ไหม ? ”

“ใช่แล้ว ถ้าเราทุกคนลงทุนมัน จะไม่กลายเป็นข้าวหม้อใหญ่เหรอ ? ”

“อีกอย่างผักก็ขายได้เยอะเหมือนกัน ถ้าพวกเราลงทุนกันเยอะ ๆ จะมีประโยชน์อะไร ? ”

“เสี่ยวไป๋…”

“พี่เจียง…”

“……”

เมื่อฟังคำถามของทุกคน เจียงเสี่ยวไป๋ก็ยิ้ม นี่เป็นการตัดสินใจกะทันหันของเขาที่ให้คนทั้งเจียงวานมาร่วมลงทุนในบริษัทขายผัก

เพราะทุกคนช่วยกันขนฟืนมาให้บ้านเขา มันทำให้เขาอบอุ่นหัวใจ

การทำแบบนี้ เขาต้องสละหุ้นบางส่วน เพื่อผูกคนเจียงวานทั้งหมดเข้าด้วยกัน จากนั้นทุกคนก็จะเจริญรุ่งเรืองและประสบความสำเร็จ และชาวเจียงวานก็จะรวมเป็นหนึ่งเดียวกับเขาอย่างสมบูรณ์

ส่วนปัญหาที่เฉินหยวนชางและคนอื่นกังวล เขาไม่กังวลเลย เขาพูดเสียงดังว่า “ทุกคนไม่ต้องกังวลกับหุ้นจำนวนเล็กน้อยที่คุณถืออยู่นี้ และไม่จำเป็นต้องกังวลว่าจะรับซื้อผักได้น้อย”

“เพราะบริษัทขายผักไม่เพียงแต่ขายผักในเจียงวานเท่านั้น ! ”

“ขณะนี้ เทศบาลเมืองชิงโจวกำลังส่งเสริมการปลูกผักเรือนกระจกอย่างจริงจังทั่วทั้งเมือง ในฐานะบริษัทขายผักแห่งเดียว เราจะรับซื้อผักจากทั้งเมือง ในอนาคตเราอาจจะส่งผักออกไปขายได้หลายสิบล้านหรือหลายร้อยล้านหยวนต่อปี”

“ด้วยยอดขายที่มหาศาลเช่นนี้ แม้ว่าจะถือหุ้นเพียง 1 เปอร์เซ็นต์ แต่ทุกคนก็จะได้รับเงินปันผลไปหลายหมื่นหรือหลายแสนหยวนต่อปี”