ผมย้อนอดีตมาเปลี่ยนชะตายุค 80 (นิยายแปล) - ตอนที่ 578 : โดนขอไปอีกอันแล้ว

ตอนที่ 578 : โดนขอไปอีกอันแล้ว

โรงงานโต๊ะผิงไฟตั้งอยู่ทางตะวันตกของถู่เฉิง บนที่ดินขนาดเล็กแห่งนี้ ซึ่งเรียกว่าเฉินเจียเกา

เมื่อเจียงเสี่ยวไป๋มาถึง เขาก็เห็นพื้นที่กว่าร้อยหมู่ที่ล้อมรอบด้วยกำแพง ด้านในมีคนหลายร้อยคนกำลังก่อสร้าง มันเป็นภาพที่มีชีวิตชีวามาก

ดูมีชีวิตชีวาจริง ๆ

เขาไม่คาดคิดมาก่อนว่าภายในไม่กี่วัน ดินแดนแห้งแล้งผืนนี้จะเปลี่ยนแปลงไปอย่างมาก

เจียงเสี่ยวไป๋ถือถุงสะดวกซื้อที่เตรียมไว้ลงจากรถ ตรงไปหาคนงานแถวนั้น และถามว่าหลี่เฉิงหรูอยู่ที่ไหน แล้วรีบไปที่นั่นทันที

เมื่อหลี่เฉิงหรูเห็นเจียงเสี่ยวไป๋ เขาก็ยิ้ม “ผู้ช่วยเจียง คุณเพิ่งมาถึงใช่ไหม ผมยังสร้างโรงงานให้คุณไม่เสร็จเลยนะ”

ในบรรดาลูกน้องของเขา หลี่เฉิงหรูเป็นคนที่ช่างพูดมากที่สุด เจียงเสี่ยวไป๋ยิ้มและพูดว่า “ฉันเอาเสบียงมาให้”

ขณะที่เขาพูด เขาก็ยื่นถุงสะดวกซื้อในมือให้

หลี่เฉิงหรูหยิบมันขึ้นมาและเห็นว่าในนั้นมีบุหรี่อยู่สองแพ็ค ก็อดไม่ได้ที่จะดีใจมากและพูดด้วยรอยยิ้ม “ผู้ช่วยเจียงนี่รู้ใจผมจริง ๆ รู้ว่าผมกำลังทุกข์ทรมานจากลมและหิมะในถู่เฉิง ถึงซื้อมาให้ความอบอุ่นแก่ผม”

เจียงเสี่ยวไป๋ขี้เกียจเกินกว่าจะคุยกับเขาในเรื่องนี้ เขาจึงได้ถามเกี่ยวกับความคืบหน้าในการก่อสร้าง

เมื่อพูดถึงเรื่องงาน หลี่เฉิงหรูก็เริ่มจริงจังมากขึ้นและรายงานเจียงเสี่ยวไป๋อย่างชัดเจน ถึงรายละเอียดต่าง ๆ เกี่ยวกับการสร้างโรงงานภายในสิบนาที

ในที่สุด เขาก็รับปากว่า “อย่างมากที่สุดก็น่าจะใช้เวลาหนึ่งสัปดาห์ ผู้ช่วยเจียง ถึงตอนนั้นคุณน่าจะสร้างโต๊ะผิงไฟได้แล้ว”

เจียงเสี่ยวไป๋พยักหน้า “ลำบากคุณแล้ว”

หลี่เฉิงหรูยิ้มและหยิบบุหรี่ออกมาหนึ่งซองกำลังจะเปิดมันออก แต่เจียงเสี่ยวไป๋ก็หยุดเมื่อเห็นเขาหยิบมันออกมา แล้วพูดว่า “ยังไม่ต้องแกะหรอก เอาของฉันก่อน”

พูดจบ เขาก็ยื่นให้หนึ่งมวน

หลี่เฉิงหรูหัวเราะ “หนึ่งซองสูบสองคนก็พอดี สูบคนเดียวก็มากเกินไป ผมยินดีสูบกับผู้ช่วยเจียงเสมอ”

เจียงเสี่ยวไป๋ส่ายหัว แล้วพูดว่า “คุณนี่มันไร้สาระจริงๆ ชอบพูดอะไรตลก ๆ ไปได้ ! ”

ขณะที่เขาพูดอย่างนั้น เขาก็จุดบุหรี่ด้วยไฟแช็กแบบใช้แล้วทิ้ง

“ไอ้หยา……” หลี่เฉิงหรูอุทานออกมา “ผู้ช่วยเจียง นี่มันเป็นไฟแช็กแบบไหนกัน ? ” เขาจ้องไปที่ไฟแช็กแบบใช้แล้วทิ้งในมือของเจียงเสี่ยวไป๋ด้วยสายตาที่อยากรู้อยากเห็น

เจียงเสี่ยวไป๋ยิ้ม “รู้อย่างงี้ฉันไม่เอาออกมาดีกว่า เพราะถ้าคุณเห็นมัน คุณต้องอยากได้แน่นอน”

หลี่เฉิงหรูหัวเราะเบา ๆ และพูดว่า “ผู้ช่วยเจียง คุณสงสัยความจริงใจของผมมากไปแล้ว ผมไม่ได้แค่อยากได้ธรรมดาเท่านั้นนะ แต่อยากได้มากเลยล่ะ”

ขณะที่เขาพูด มือใหญ่อันหยาบกร้านของเขาก็แบออกมา

ดวงตาของเจียงเสี่ยวไป๋หยุดอยู่ที่มือของเขา ซึ่งเต็มไปด้วยรอยแตกด้าน และตุ่มน้ำที่แตกจนเป็นเลือด เห็นได้ชัดว่าเป็นรอยแผลขนาดใหญ่หลายจุด

“เหล่าหลี่ ขอบคุณที่ยอมทำงานอย่างหนัก ! ”

เจียงเสี่ยวไป๋พูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา และวางไฟแช็กแบบใช้แล้วทิ้งไว้ในมือของหลี่เฉิงหรู

ดวงตาของหลี่เฉิงหรูเป็นประกาย เขากำไฟแช็กแบบใช้แล้วทิ้ง ดึงมืออันหยาบกร้านของเขากลับคืนมา และพูดด้วยรอยยิ้ม “มันก็แค่การทำงานก่อสร้าง ผู้ช่วยเจียง คุณไม่ต้องกังวลกับผมหรอก”

เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวว่า “คุณเป็นผู้นำแล้ว จากนี้ไปคุณควรสั่งการคนงาน ไม่ต้องทำทุกอย่างด้วยตัวเองแบบนี้ ดูมือคุณสิ ทำไมถึงด้านแบบนี้ ! ”

หลี่เฉิงหรูกล่าวว่า “อย่าพูดถึงเรื่องนี้เลย สิ่งที่คุณให้ผมมาคือไฟแช็กใช่ไหม ? ”

เมื่อเห็นว่าเขาเปลี่ยนเรื่อง เจียงเสี่ยวไป๋ก็หยุดพูดเรื่องนี้ และตอบว่า “นี่เรียกว่าไฟแช็กแบบใช้แล้วทิ้ง ถ้าแก๊สในนั้นหมด ก็ใช้ไม่ได้แล้ว ตอนที่คุณกลับมาที่ชิงโจว ฉันจะให้อันใหม่ก็แล้วกัน”

“ไฟแช็กแบบใช้แล้วทิ้งนั้นสุดยอดไปเลย ! ” หลี่เฉิงหรูหัวเราะเบา ๆ “ในอนาคตไม่ต้องกังวลเรื่องเหงื่อออกและทำให้ไม้ขีดชื้นอีกต่อไป พกพาไปไหนก็สะดวกว่า”

เจียงเสี่ยวไป๋มองดูเขา แล้วพูดว่า “คืนนี้เราจะไปทานอาหารเย็นที่บ้านนายอำเภอหลัว คุณจะไปกับฉันไหม ! ”

หลี่เฉิงหรูโบกมือ “ลืมซะเถอะ ถ้าพวกคุณนัดดื่มกัน ผมจะไม่เข้าไปยุ่ง ผมขออยู่ดื่มกับเพื่อนร่วมงานจะดีกว่า”

เมื่อเจียงเสี่ยวไป๋เห็นหลี่เฉิงหรูปฏิเสธ เขาก็ไม่ได้บังคับ หลังจากพูดคุยกับเขาสักพัก เจียงเสี่ยวไป๋ก็ขอตัวกลับออกมา

เมื่อกลับไปที่ห้องทำงานของหลัวฉางเซิง เจียงชานก็พูดด้วยความประหลาดใจว่า “ป่าป๊า ทำไมคราวนี้ถึงกลับมาเร็วคะ ! ”

เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวว่า “ลุงหลี่เป็นคนจริงจังและมีความรับผิดชอบในงานที่เขาทำ ดังนั้นป่าป๊าจึงไม่ต้องกังวลในเรื่องนี้ ไม่ต้องพูดคุยอะไรกันเยอะ ! ”

เด็กน้อยกะพริบตาโตแล้วถามว่า “แล้วถ้าหนูเชื่อฟัง ป่าป๊าจะกังวลในตัวหนูน้อยลงไหมคะ ? ”

เจียงเสี่ยวไป๋หัวเราะเสียงดัง “ใช่แล้ว ไม่ว่าหนูจะทำอะไร ป่าป๊าก็จะไม่ค่อยกังวลเกี่ยวกับตัวหนู”

เด็กน้อยพูดด้วยรอยยิ้ม “ถ้าอย่างนั้นหนูจะทำตัวให้ดีกว่านี้ เพื่อที่ป่าป๊าจะได้ไม่ต้องกังวล”

เจียงเสี่ยวไป๋มีความสุขมากที่ได้ยินลูกสาวตัวน้อยพูดแบบนี้

เมื่อมองไปที่รอบห้องทำงานของหลัวฉางเซิง เขาก็ถามว่า “แล้วลุงหลัวของลูกอยู่ที่ไหน”

เจียงชานกล่าวว่า “เขาออกไปทำธุระค่ะ ก่อนไปเขาบอกหนูว่าอย่าเข้าใกล้เตาไฟ และอย่าออกไปจากห้องเด็ดขาด ป่าป๊าคะ หนูไม่ได้ออกไปหรือเข้าใกล้เตาไฟเลยนะคะ”

เจียงเสี่ยวไป๋พยักหน้าแล้วกล่าวชื่นชมเธอสองสามคำ ก่อนจะยกนาฬิกาขึ้นมาดู เมื่อเห็นว่ายังเร็วอยู่ เขาจึงพูดว่า “เอาล่ะ เราออกไปข้างนอกกันเถอะ”

“ได้ค่ะ ! ”

เจียงชานตอบตกลงอย่างมีความสุขและถามว่า “ป่าป๊า เราจะไปหาป้าหลัวใช่ไหมคะ ? ”

เจียงเสี่ยวไป๋เอานิ้วออกมาจิ้มจมูกของเธอ และพูดอย่างมีเลศนัย “ฉลาดจริง ๆ หนูเดาถูกแล้ว”

“เยี่ยมเลย หนูอยากเจอป้าหลัวมานานแล้ว ! ”

เจ้าตัวเล็กปรบมือแล้วพูดพร้อมดึงเจียงเสี่ยวไป๋ออกมาอย่างกระตือรือร้น

เจียงเสี่ยวไป๋หยุดเธอ แล้วพูดว่า “ไปกันเถอะ เมื่อลุงหลัวกลับมาและไม่เห็นหนู เขาคงจะกังวลแน่ ๆ ”

เจ้าตัวน้อยพยักหน้าซ้ำแล้วซ้ำเล่าหลังจากได้ยินคำพูดนี้ “ใช่ ใช่ ลุงหลัวกำชับหนูไม่ให้ออกจากห้องทำงานของเขาเด็ดขาด”

หลังจากพูดอย่างนั้น เธอก็พูดเสริมว่า “ถ้าอย่างนั้นเราบอกคนในออฟฟิศข้าง ๆ ให้เขาฝากบอกลุงหลัวให้ ! ”

เจียงเสี่ยวไป๋พยักหน้า “ไปบอกสิ ป่าป๊าจะรออยู่ที่นี่ ! ”

“ได้ค่ะ ! ”

เด็กน้อยตอบตกลงอย่างมีความสุข และวิ่งไปที่ออฟฟิศข้าง ๆ

ประตูถัดไปคือห้องทำงานของเหมี่ยวเฟย เลขาของหลัวฉางเซิง เจียงชานไปพบเขาและกล่าวทุกทายอย่างสุภาพ ก่อนจะฝากเขาให้บอกหลัวฉางเซิง แล้วกลับออกมา

“ป่าป๊า หนูฝากลุงเหมี่ยวบอกให้แล้วค่ะ ! ”

“งั้นตอนนี้เราก็ออกไปได้อย่างสบายใจแล้ว ! ”

เจียงเสี่ยวไป๋ยิ้ม “ชานชาน จำเอาไว้ ในอนาคตไม่ว่าหนูจะทำอะไร หนูต้องคำนึงถึงความรู้สึกของคนอื่นก่อน และอย่าปล่อยให้คนที่เป็นห่วงหนูต้องเป็นกังวล”

“ได้ค่ะ ! หนูจะจำไว้ ! ” เจียงชานกล่าว

เจียงเสี่ยวไป๋ยังกล่าวทักทายเหมี่ยวเฟย จากนั้นก็จับมือลูกสาวของเขาแล้วเดินไปที่ลานจอดรถด้วยกัน

หลังจากขึ้นมาบนรถแล้ว เด็กน้อยก็มีความสุขมาก “ป่าป๊าคะ ขอหนูเตรียมของขวัญให้ป้าหลัวและลุงหลี่ก่อนนะคะ ! ”

เจียงเสี่ยวไป๋มองดูลูกสาวแล้วก็ปล่อยให้เธอทำเอง