ผมย้อนอดีตมาเปลี่ยนชะตายุค 80 (นิยายแปล) - ตอนที่ 581 : เกือบหมดแล้ว

ตอนที่ 581 : เกือบหมดแล้ว

ไม่นาน รถจี๊ปก็มาถึงหน้าประตูบ้านของหลัวฉางเฉิง

เจียงเสี่ยวไป๋คุ้นเคยกับหม่าหลี่และหยินซื่อเป็นอย่างดี เขาจึงไม่ได้เอาของมาฝากทั้งสอง เจียงเสี่ยวไป๋ได้นำของฝากมาให้ครอบครัวของหลัวฉางเซิง แต่เขาก็ต้องรู้สึกผิดเล็กน้อยที่คราวนี้เขาเตรียมของฝากมาให้กับครอบครัวของหลัวฉางเซิงและครอบครัวของหลี่เกินเท่านั้น

หลังจากพูดขอโทษกับทั้งสองแล้ว เขาก็รู้สึกสบายใจขึ้นมาบ้าง

เพราะเขาคิดว่าทั้งคู่เป็นเหมือนเพื่อนของเขามากกว่า

“ช่างเถอะ คราวหน้าค่อยว่ากันใหม่เถอะ ! ”

เจียงเสี่ยวไป๋พูดอย่างเงียบ ๆ ในใจ

ของที่เขานำมาครั้งนี้คล้ายกับครั้งก่อน ๆ นอกจากขนมที่ผลิตในโรงงานของเขาเองแล้ว ก็มีเหล้าข้าวโพดเจี้ยนหยางที่ผลิตในปี 1981 และบุหรี่อวี้เตี๋ยอีกสองสามแพ็คที่ผลิตในโรงงานยาสูบเจี้ยนหยาง

หลินต้ากั๋วบอกให้เขานำสองสิ่งนี้มาให้กับหลัวฉางเซิง

หลายคนช่วยขนของเข้าบ้าน ส่วนหม่าหลี่ก็ถามหยินซื่อว่า “เนื้อสุนัขตากแห้งและปลาผึ้งของคุณอยู่ที่ไหน”

หยินซื่อยิ้ม “ฉันเอามาไว้ที่นี่นานแล้ว เดาว่าพี่สะใภ้คงกำลังล้างเนื้อสุนัขแล้ว”

ขณะที่เขากำลังพูด เซี่ยงหงจวี๋ก็เดินออกมาจากบ้านพอดี

“ชานชาน ยินดีต้อนรับจ้ะ ! ”

เธอทักทายเจียงชานก่อน

“สวัสดีค่ะคุณป้า ! ”

เจียงชานก็ทักทายอย่างสุภาพเช่นกัน

เซี่ยงหงจวี๋ยิ้มและพูดว่า “รีบเข้าไปผิงไฟข้างในบ้านเถอะ เดี๋ยวจะเป็นหวัดเอาได้ ! ” หลังจากที่พูด เธอก็ทักทายเจียงเสี่ยวไป๋และคนอื่น

“สวัสดีครับพี่สะใภ้ ! ”

เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวสวัสดีเช่นกัน

เซี่ยงหงจวี๋กล่าวว่า “ทำไมคุณถึงสุภาพจัง เข้าบ้านก่อน เข้าไปข้างในก่อน ฉันล้างเนื้อไว้รอแล้ว เดี๋ยวฉันจะเริ่มทำอาหารแล้วล่ะ”

หยินซื่อจึงรีบพูดออกมาว่า “พี่สะใภ้ วันนี้พี่ไม่ต้องทำหรอก เพราะว่าเจียงเสี่ยวไป๋จะโชว์ฝีมือการทำอาหารเอง”

เซี่ยงหงจวี๋มุ่ยริมฝีปากของเธอแล้วพูดว่า “เขาเป็นแขก มันจะไม่เหมาะสมเอาได้ ! ”

หลังจากพูดจบ เธอก็หันไปพูดกับเจียงเสี่ยวไป๋ว่า “เสี่ยวเจียง อย่าไปฟังคนน่ารังเกียจพวกนี้เลย นั่งผิงไฟและดื่มชาไปเถอะ ฉันจะไปทำอาหารเอง”

เจียงเสี่ยวไป๋ยิ้มและพูดว่า “พี่สะใภ้ ไม่เป็นไร วันนี้มีปลาผึ้งใช่ไหมครับ ? มันเป็นวัตถุดิบหายาก นานทีกว่าจะได้เจอวัตถุดิบหายากเช่นนี้ ผมดีใจมากที่ได้เห็นมัน วันนี้ปล่อยให้ผมทำเถอะ ! ”

เมื่อได้ยินสิ่งที่เขาพูด เซี่ยงหงจวี๋ก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากพูดว่า “เอาล่ะ แล้วแต่คุณก็แล้วกัน ฉันจะช่วยจุดไฟให้”

เจียงเสี่ยวไป๋พยักหน้าเห็นด้วย

ตอนนี้ยังไม่เย็น เขาจึงไม่รีบร้อน

เขาเดินไปที่โต๊ะ หยิบถุงถั่วลิสงออกมาจากกองขนมที่เขาเอามา แล้วพูดกับหยินซื่อว่า “ผู้อำนวยการหยิน คราวที่แล้วคุณบอกว่าอยากกินถั่วลิสงขี้เมา ครั้งนี้ผมเอามาด้วยสองสามถุง คุณลองชิมดูสิถ้าคุณชอบ ผมจะส่งมาให้”

หยินซื่อรับมันอย่างมีความสุขและพูดว่า “ฉันเพิ่งบอกคุณไปเมื่อครั้งที่แล้ว แต่ไม่คิดว่าคุณจะผลิตมันออกมาตอนนี้ ? ”

เจียงเสี่ยวไป๋ยิ้ม “มันก็แค่ถั่วลิสงขี้เมา ไม่ใช่ผลิตภัณฑ์ระดับไฮเอนด์ ใช้เวลาในการผลิตไม่นาน”

หยินซื่อแกะซองขนมทันทีและเห็นว่าเป็นถั่วลิสงเต็มเมล็ด ที่ไม่มีเยื่อสีแดงข้างนอก เนื้อถั่วลิสงทอดเป็นสีน้ำตาลทอง และมีพริกไทยเสฉวนและพริกแห้งอยู่ข้างใน

เขาหยิบเข้าปากทันที มันมีรสชาติกรอบอร่อย เค็ม เผ็ดและหวาน รสชาติของมันเหมาะเป็นกับแกล้มมาก

“เป็นเมนูที่เข้ากันกับเหล้าจริง ๆ ! ”

หยินซื่อชื่นชมและกินไปอีกสองกำ จากนั้นเขาก็เห็นหม่าหลี่ที่กำลังมองเขาอย่างกระตือรือร้น เขายิ้มแล้วยื่นถุงให้ “คุณก็ลองชิมดูสิ ! ”

หลังจากที่หม่าหลี่กินเข้าไป เขาก็กล่าวชมและบอกว่าในอนาคต ถ้าเอาไว้กินกับเหล้าคงจะสะดวกน่าดู !

หลัวฉางเซิงเอาบุหรี่อวี้เตี๋ยออกมาให้กับหม่าหลี่, หยินซื่อ และเจียงเสี่ยวไป๋คนละหนึ่งซอง จากนั้นเขาก็เปิดซองบุหรี่หนึ่งซองแล้วหยิบบุหรี่ออกมาแจกจ่ายให้กับทุกคน

พวกเขาคาบมันไว้ในปาก

ขณะที่หยินซื่อหยิบกล่องไม้ขีดออกมา หลัวฉางเซิงก็จุดไฟแช็กแบบใช้แล้วทิ้งเพียง “คลิก” เดียวและยื่นมันออกไปตรงหน้าของหยินซื่อ “เอาไอ้นี่จุดดีกว่า”

นี่เป็นครั้งแรกที่หยินซื่อเห็นว่านายอำเภอหลัวมีอุปกรณ์จุดไฟที่ไม่เหมือนใคร เขาก็อดไม่ได้ที่จะมองมันอีกครั้ง

หลัวฉางเซิงจุดให้หยินซื่อเสร็จแล้ว จึงยื่นไฟแช็กให้หม่าหลี่

หม่าหลี่มองดูไฟแช็กแบบใช้แล้วทิ้งในมือของหลัวฉางเซิงด้วยความประหลาดใจแบบเดียวกัน และอดไม่ได้ที่จะถามว่า “นายอำเภอหลัว คุณไปเอาอุปกรณ์แบบนี้มาจากไหน ? ”

หลัวฉางเซิงยิ้มอย่างหยอกล้อ “นี่คือผลิตภัณฑ์ล่าสุดที่เจียงเสี่ยวไป๋ทำออกมา มันเรียกว่าไฟแช็กแบบใช้แล้วทิ้ง มานี่ ฉันจะทำให้คุณดู”

ในขณะที่พูด เขาก็จุดบุหรี่ด้วยไฟแช็กแบบใช้แล้วทิ้ง แล้วยื่นให้หม่าหลี่

หม่าหลี่ทำตามหลัวชางเซิง และลองจุดอยู่หลายครั้ง จากนั้นก็อุทานออกมาด้วยความประหลาดใจ “ทำไมมันสะดวกแบบนี้ ? ”

หยินซื่อคว้ามันไปทันทีและลองจุดดูบ้าง จากนั้นเขาก็พูดกับเจียงเสี่ยวไป๋ด้วยแววตาที่เป็นประกาย “เสี่ยวเจียง หากมาคราวหน้า ก็เอามันมาฝากฉันด้วยสิ ! ”

เจียงเสี่ยวไป๋ยิ้ม เขาหยิบกระเป๋าขึ้นมา และเอาไฟแช็กออกมาสองอันให้กับหม่าหลี่และหยินซื่อคนละอัน

ครั้งที่แล้วเขาเอาไฟแช็กไปทั้งหมด 13 อัน ให้หวังชิ่งชี แต่พ่อตาของเขาก็หยิบไปหนึ่งอัน จากนั้นเขาก็เอาไปอีกกำมือหนึ่งให้กับหลี่กัง หราวชุ่นชิง เฉินสิงเจีย สีเจิ้งเหว่ย และฉินหงซิง ทำให้มันหมดลงอย่างรวดเร็ว

หลังจากกลับมาที่ชิงโจว เขาก็ขึ้นไปเก็บฟืนบนภูเขาและพบเข้ากับพรานจางโดยบังเอิญ เจียงเสี่ยวไป๋จึงเอาไฟแช็กให้เขาหนึ่งอัน หลังจากมาที่ถู่เฉิง หลัวฉางเซิงก็ขอไปอันหนึ่ง เอาให้หลี่เฉิงหรูไปหนึ่งอัน และตอนนี้เขาก็ได้เอาให้กับหยินซื่อและหม่าหลี่คนละอัน รวมเป็นห้าคนห้าอัน

เขาได้เอาแจกไปทั้งหมด 11 อัน จึงทำให้เขาเหลือเพียง 2 อันเท่านั้น

เป็นเพราะเขาลืมหยิบออกมาตอนอยู่ที่บ้าน พ่อ แม่ ลุง และน้าสามของเขาจึงเอาไปแบ่งกัน ทำให้ไฟแช็กหมดไปนานแล้ว

หม่าหลี่และหยินซื่อมีความสุขมากเมื่อพวกเขาได้ไฟแช็กมา ราวกับว่าพวกเขาได้พบกับสมบัติล้ำค่า

หยินซื่อกล่าวว่า “เสี่ยวเจียง ฉันไม่มีคำพูดสุภาพอะไรให้ แต่ฉันจะดื่มให้กับคุณสามแก้วไปเลย ! ”

หม่าหลี่พยักหน้า “แน่นอน เมื่อคุณให้สิ่งดี ๆ กับเรา เราต้องดื่มอวยพรให้กับคุณอยู่แล้ว”

เจียงเสี่ยวไป๋แทบจะเซล้มพับ เขาแอบพูดกับตัวเองว่า “ผู้นำในถู่เฉิงใช้การดื่มเหล้าคัดคนเข้ามาทำงานหรือไง ? ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไร พวกเขาก็มักจะดื่มอวยพรเสมอ”

หากรู้ว่าจะเป็นแบบนี้ ฉันคงไม่ให้พวกคุณ !

ทว่าถึงอย่างนั้น ไฟแช็กทั้งหมดก็ถูกแจกไปแล้ว ซึ่งไม่สามารถเอากลับมาได้อย่างแน่นอน เขาจึงพูดว่า “พวกคุณนั่งผิงไฟรอไปก่อนนะครับ ผมจะไปทำอาหาร”

“ฝากด้วยนะ เสี่ยวเจียง ! ”

หลัวฉางเซิงพูดออกมาด้วยท่าทีเกรงใจเล็กน้อย

หยินซื่อยังกล่าวอีกว่า “ลำบากคุณแล้ว ไว้ฉันจะดื่มอวยพรให้คุณในภายหลัง ! ”

เจียงเสี่ยวไป๋รีบหนีไปทันที เพราะกลัวว่าหม่าหลี่จะพูดว่าเขาจะดื่มอวยพรให้ในภายหลังอีกคน

เจียงเสี่ยวไป๋เดินเข้ามาในครัว เซี่ยงหงจวี๋ก็ตามเขาเข้ามา แล้วพูดว่า “ฉันล้างเนื้อสุนัขตากแห้งแล้ว แต่ยังไม่ได้ทำปลาผึ้งเลย”

เจียงเสี่ยวไป๋พยักหน้า “ไม่เป็นไรครับ ผมจะตุ๋นเนื้อสุนัขตากแห้งก่อน แล้วค่อยทำปลาผึ้งทีหลัง”

เซี่ยงหงจวี๋ยิ้มและพูดว่า “เอาล่ะ ฉันจะก่อไฟให้คุณเอง หากว่าต้องการอะไรก็ถามฉันได้เลย”

เจียงเสี่ยวไป๋พูดว่า “พี่สะใภ้ พี่ช่วยไปซื้อมันฝรั่งมาให้ผมสักสิบกว่าลูกได้ไหม ผมอยากได้มันฝรั่งผลใหญ่กว่านี้”

เซี่ยงหงจวี๋ยิ้ม “คุณชอบกินมันฝรั่งสินะ หลังบ้านมีมันฝรั่งหัวใหญ่อยู่ เดี๋ยวฉันจะเอามาให้”

เมื่อเซี่ยงหงจวี๋ไปหามันฝรั่ง เจียงเสี่ยวไป๋ก็ดูวัตถุดิบในครัวเพื่อดูว่าอะไรที่เหมาะเอามาทำไส้ของ ‘ห้องทองซ่อนสาวงาม’