ผมย้อนอดีตมาเปลี่ยนชะตายุค 80 (นิยายแปล) - ตอนที่ 595 : เจียงเสี่ยวไป๋แจกเงิน

ตอนที่ 595 : เจียงเสี่ยวไป๋แจกเงิน

“มันดีมาก ! ”

จางหงเซี่ยเอามือถูกันด้วยความตื่นเต้นแล้วพูดออกมา

หยินซื่อเองก็สนใจเรื่องนี้มาก และพูดว่า “พี่เซี่ย งั้นเราไปที่ชิงโจวพร้อมกับเสี่ยวเจียงเลยไหม พาเสี่ยวเจิ้งและเสี่ยวเจียงมาทำความรู้จักกันล่วงหน้า”

จางหงเซี่ยพยักหน้า ก่อนจะมองไปที่เจียงเสี่ยวไป๋แล้วพูดว่า “เสี่ยวไป๋ ถ้าไม่ถือสา ฉันจะไปชิงโจวพร้อมกับคุณ”

เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวว่า “ไม่มีปัญหาครับ ถ้าผมจะกลับ เดี๋ยวจะบอกอีกที”

“ได้ ๆ ! ”

จางหงเซี่ยยิ้มอย่างมีความสุข เธอหยิบชามดินเผาขึ้นมาแล้วพูดว่า “เสี่ยวไป๋ มานี่ ฉันจะชนกับคุณ”

เจียงเสี่ยวไป๋ยกชามขึ้นแล้วดื่มกับเธอ

หลัวฉางเซิงรู้ว่าเจียงเสี่ยวไป๋สร้างโรงเรียนขึ้นมาเอง แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้ยินเกี่ยวกับรูปแบบการบริหารโรงเรียนของเจียงเสี่ยวไป๋ เขาจึงพูดด้วยรอยยิ้ม “โรงเรียนของคุณค่อนข้างน่าสนใจ ฉันอยากให้ปิงปิงของฉันไปเรียนมหาวิทยาลัยครูด้วยซ้ำ หลังจากเรียนจบเขาจะได้ไปทำงานที่โรงเรียนของคุณ”

แน่นอนว่าเจียงเสี่ยวไป๋รู้ว่าเขาแค่พูดเล่น เขาได้ยินมาว่าหลัวหงปิง ลูกชายของนายอำเภอหลัวมีผลการเรียนที่ดีมาก สามารถสอบเข้าเรียนมหาวิทยาลัยได้อย่างแน่นอน ดังนั้นเขาจึงไม่คิดที่จะจริงจังกับคำพูดนี้

หยินซื่อกล่าวว่า “ปิงปิงไม่เหมาะกับมหาวิทยาลัยครูหรอก ถ้าเขาไม่ไปมหาวิทยาลัยปักกิ่ง เขาก็คงไปมหาวิทยาลัยเจียงเฉิง ซึ่งแตกต่างจากเสี่ยวเจิ้งของฉัน”

หม่าหลี่พูดว่า “เหล่าหยิน อย่าตำหนิเสี่ยวเจิ้งเลย เขาเป็นเด็กดีมาก ไม่เหมือนกับสองคนที่บ้านของฉัน ที่ไม่เชื่อฟัง แถมยังหัวดื้ออีกด้วย”

หัวข้อการสนทนาเปลี่ยนไปเป็นเรื่องของลูก ๆ พวกเขาโดยไม่รู้ตัว และหลายคนก็เริ่มพูดคุยกันเกี่ยวกับเรื่องของลูกตัวเอง เจียงเสี่ยวไป๋ก็ได้แต่นั่งฟังอย่างเงียบ ๆ และมองไปที่เจียงชานเป็นครั้งคราว

ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับลูก ๆ ของคนอื่นเขาไม่สนใจ เพราะเขาคาดหวังต่ออนาคตของลูกสาวคนนี้อย่างมาก นอกจากนี้เขายังหวังว่าลูกในท้องของภรรยาจะเป็นลูกแฝดด้วย

อาหารมื้อนี้จบลงด้วยการพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน

หลัวฉางเซิง หม่าหลี่ และหยินซื่อต่างก็เมาเพียงเล็กน้อย ส่วนเจียงเสี่ยวไป๋กลับรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้นกว่าเดิม

เขารู้สึกขอบคุณจางหงเซี่ยจริง ๆ

ถ้าไม่ใช่เพราะเหล้าเวินโหรวเซียงที่เธอเอามาให้เขา ตอนนี้เขาอาจจะเมาไปแล้ว

หลังจากที่จางหงเซี่ยเก็บโต๊ะเสร็จ เขาก็พูดอีกครั้ง “พี่สะใภ้ ถ้าคุณอยากไปทำธุรกิจที่ชิงโจว เราจะเปิดโรงกลั่นเหล้าขนาดเล็ก แล้วเป็นหุ้นส่วนกันก่อน หากว่ามันไปได้ดี เราค่อยสร้างโรงกลั่นขนาดใหญ่ในอนาคต”

แน่นอนว่าโรงกลั่นเหล้าขนาดใหญ่ที่เขาพูดถึงคือโรงกลั่นเหล้าเจี้ยนหยาง

คำพูดที่แพร่หลายในชิงโจว ได้กล่าวไว้ว่า: ข้าวจากต้าเฟิง ปลาจากแม่น้ำฉางเหอ เหล้าจากเจี้ยนหยาง ขนมแป้งทอดจากเป่ยเหลียง และชาจากหยุนตู

เขามีความคิดที่จะสร้างโรงกลั่นเหล้าเจี้ยนหยางมานานแล้ว แต่ก็ได้ทำโรงงานเบียร์ก่อน จึงยังไม่มีเวลาทำ แต่เมื่อถึงเวลาเขาจะดำเนินการทันที

จางหงเซี่ยกล่าวว่า “ฉันจะหารือเรื่องนี้กับเสี่ยวหยินดูก่อน แล้วให้คำตอบคุณในไม่ช้า”

เจียงเสี่ยวไป๋พยักหน้า เขาไม่รีบร้อนเกี่ยวกับเรื่องนี้

ทุกคนนั่งรอบกองไฟเพื่อผ่อนคลายกันสักพัก จากนั้นก็แยกย้ายกันกลับบ้าน

เจ้าตัวเล็กก็ไม่ลืมที่จะหยิบขวดเหล้าดอกท้อของเธอกลับไปด้วย ซึ่งทำให้หลัวฉางเซิงและคนอื่นอดไม่ได้ที่จะหัวเราะอีกครั้ง

หลังจากนั้น พวกเขาก็กลับไปนอนพักผ่อน

วันรุ่งขึ้น หลังจากที่เจียงเสี่ยวไป๋และหลัวฉางเซิงไปทำงาน หลัวฉางเซิงก็กล่าวว่า “โรงงานยังทำการก่อสร้างอยู่ จึงไม่มีสถานที่ให้ทำโต๊ะตัวอย่าง แต่บังเอิญว่าเวิร์กช็อปของกงเจิ้นเย่ว่างพอดี ฉันจึงบอกให้คนเอาเหล็กที่คุณสั่งไปส่งที่นั่น และให้เสี่ยวเหมียวไปแจ้งช่างตีเหล็กให้มารวมตัวกันที่นั่น”

เจียงเสี่ยวไป๋พยักหน้า วันนี้เขาจะทดลองทำโต๊ะผิงไฟที่ออกแบบไว้ ซึ่งต้องใช้เครื่องจักรในการตัดเหล็ก มันจึงอันตรายและมีเสียงดัง เขาจึงไม่คิดที่จะพาลูกสาวไปที่นั่น ดังนั้นเขาจึงพูดกับเจียงชานว่า “เอาล่ะ ชานชาน หนูอยู่ในห้องทำงานของลุงหลัวไปก่อนนะ”

เจียงชานพูดว่า “ป่าป๊าคะ แต่หนูอยากไปเล่นบ้านป้าจางมากกว่า”

เจียงเสี่ยวไป๋มีความสุข แต่เขาไม่คาดคิดว่าลูกสาวของเขาจะอยากไปหาจางหงเซี่ย อย่างไรก็ตาม เขารู้ว่าจางหงเซี่ยไม่ได้ทำงานและน่าจะมีเวลาให้เธอมากกว่า เขาจึงพูดว่า “ได้สิ พ่อจะพาหนูไปดูก่อน ถ้าป้าจางว่าง หนูก็สามารถเล่นที่บ้านของป้าจางได้”

“อื้ม ! ”

เจ้าตัวเล็กพยักหน้าอย่างมีความสุข

ในเวลานี้ หม่าหลี่และหยินซื่อก็ได้เดินเข้ามา

เมื่อเขารู้ว่าเจียงชานกำลังจะไปบ้านของเขา หยินซื่อก็พูดว่า “ไม่มีปัญหาหรอก พี่เซี่ยอยู่ที่บ้านว่าง ๆ ช่วงเช้าก็เอาเธอไปเล่นกับพี่จางที่บ้าน ช่วงบ่ายก็ไปรับเธอไปที่บ้านของเหล่าหม่า เพราะเย็นนี้เราก็กินข้าวที่บ้านของเหล่าหม่าอยู่ดี”

เจียงเสี่ยวไป๋เห็นด้วยทันที

พวกเขาออกไปด้วยกัน โดยไปส่งเจียงชานไปที่บ้านของหยินซื่อก่อน จากนั้นจึงไปที่เวิร์คช็อปของกงเจิ้นเย่ต่อ

เวิร์คช็อปของกงเจิ้นเย่อยู่ทางตะวันออกของเมือง สร้างด้วยอิฐ ซึ่งครั้งล่าสุดเคยใช้ที่นี่ทำเตาถ่านหิน ในตอนที่เจียงเสี่ยวไป๋บอกว่าเขาต้องการสร้างโรงงานโต๊ะผิงไฟ ในตอนนั้นหม่าหลี่ก็เคยพาเขามาดูเวิร์คช็อปของกงเจิ้นเย่แล้วครั้งหนึ่ง

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เวิร์คช็อปนี้ยังคงเป็นทรัพย์สินของเจียงเสี่ยวไป๋

“สวัสดี นายอำเภอหลัว ! ”

“สวัสดีรองนายอำเภอหม่า ! ”

“สวัสดี เถ้าแก่เจียง ! ”

เมื่อพวกเขามาถึงทางเข้าเวิร์คช็อป กงเจิ้นเย่ก็มารอพวกเขาอยู่ก่อนแล้ว เขาจึงรีบเข้ามาทักทายทุกคน

เขาไม่รู้จักหยินซื่อ จึงทำได้เพียงพยักหน้า

หลังจากที่เจียงเสี่ยวไป๋แนะนำหยินซื่อแล้ว กงเจิ้นเย่ก็รีบกล่าวทักทายอีกครั้ง

เมื่อเดินเข้าไปในเวิร์คช็อป นอกเหนือจากคนงานเดิมห้าคนแล้ว ยังมีคนงานเพิ่มมาอีกหลายสิบคน น้อยสุดก็อายุยี่สิบปี มากสุดก็อายุหกสิบปีกว่า ๆ

ผู้คนหลายสิบคนเหล่านี้เป็นช่างตีเหล็กในถู่เฉิง ที่ขึ้นชื่อว่ามีทักษะที่ดี หลัวฉางเซิงและหม่าหลี่ใช้ความพยายามอย่างมากเพื่อตามหาพวกเขามาให้เจียงเสี่ยวไป๋

หม่าหลี่แนะนำเจียงเสี่ยวไป๋ให้รู้จักกับช่างตีเหล็กทุกคน เพื่อให้พวกเขาได้ทำความรู้จักกัน

เจียงเสี่ยวไป๋มองดูชายเหล่านี้แล้วพูดเสียงดัง “เราไม่เคยรู้จักกันมาก่อน แต่ก็ไม่สำคัญ เพราะฉันมาที่นี่เพื่อช่วยให้ทุกคนมีงานทำ ! ”

ช่างตีเหล็กนั้นพูดไม่ค่อยเก่ง เพราะพวกเขาถนัดใช้แรงงานมากกว่า ทุกคนจึงมองดูเขาอย่างเงียบ ๆ โดยไม่มีใครพูดอะไรออกมา

เจียงเสี่ยวไป๋ยิ้มเล็กน้อย จากนั้นเขาก็พูดเสริมไปอีกเล็กน้อย

พูดจบ เขาก็หยิบอั่งเปาขึ้นมาปึกหนึ่ง จากกระเป๋า เดินเข้าไปหาช่างตีเหล็กแต่ละคน แล้วแจกอั่งเปาให้

ในไม่ช้า ช่างตีเหล็ก 17 คนก็ได้รับอั่งเปาคนละ 20 หยวน

“นี่……นี่คือเงินค่าอะไร ? ”

“เงิน 20 หยวนนั้นมากกว่าเงินเดือนทั้งเดือนที่เคยทำมาซะอีก ! ”

“เถ้าแก่เจียงน่าจะรวยมาก ! ”

“ไร้สาระ เขาจะกล้าให้เงินโดยที่ไม่ขออะไรงั้นเหรอ ? ”

“เถ้าแก่เจียงคนนี้… ค่อนข้างน่าสนใจ ยังไม่ทันสั่งงานสักคำ แต่แจกเงินทันทีที่มาถึง ! ”

“นี่คือจ่ายค่าจ้างเราล่วงหน้าเหรอ ? ”

“……”

ต้องบอกว่าเงินนั้นมีอิทธิพลอย่างมากต่อใจคน ไม่นานหลังจากได้รับเงิน ช่างตีเหล็กที่แต่เดิมเงียบอยู่ก็เริ่มพูดคุยกระซิบกระซาบกันออกมา

กงเจิ้นเย่และคนงานอีกหลายคนได้แต่มองดูด้วยความอิจฉา

เจียงเสี่ยวไป๋สังเกตเห็นสายตาของกงเจิ้นเย่และคนอื่นจึงยิ้มออกมา และเดินไปแจกอั่งเปาให้กับพวกเขาทุกคน

“ขอบคุณนะเถ้าแก่เจียง ! ”

“ขอบคุณมากเถ้าแก่เจียง ! ”

“……”

กงเจิ้นเย่และคนงานทั้งห้าคนยิ้มกว้างและกล่าวขอบคุณเขาออกมา

เจียงเสี่ยวไป๋โบกมืออย่างไม่แยแส ก่อนจะเดินกลับไปด้านหน้าแล้วพูดอีกครั้งว่า “สิ่งที่ฉันให้ทุกคนเมื่อกี้คือของขวัญพบหน้า หากพวกคุณทุกคนตั้งใจทำงานต่อไป ในอนาคตก็จะได้รับอั่งเปาซองใหญ่กว่านี้ ! ”

ช่างตีเหล็กที่ได้ฟังต่างก็ตื่นเต้นขึ้นมาทันที