ผมย้อนอดีตมาเปลี่ยนชะตายุค 80 (นิยายแปล) - ตอนที่ 608 : มอบของขวัญ

ตอนที่ 608 : มอบของขวัญ

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว…

ไม่นานก็สี่โมงเย็นแล้ว

“ก๊อก ก๊อก ก๊อก ! ”

มีเสียงเคาะประตูห้องทำงานของหลัวฉางเซิงดังขึ้น

“เข้ามา ! ”

หลัวฉางเซิงกำลังนั่งข้างโต๊ะหลุมไฟ เขาพูดโดยไม่เงยหน้าขึ้น

“ขอโทษนะครับ ไม่ทราบว่า……”

เมื่อประตูเปิดออก หยางเสี่ยวหัวกำลังจะพูด เมื่อเขาเห็นเจียงเสี่ยวไป๋ เขาจึงยิ้มและกล่าวว่า “ผู้ช่วยเจียง คุณก็อยู่ที่นี่ด้วย ! ”

เจียงเสี่ยวไป๋ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมองตั้งแต่แรก เขาแปลกใจที่หยางเสี่ยวหัวมาหาหลัวฉางเซิง เมื่อได้ยินเสียงก็เงยหน้าขึ้นทักทาย “อ้าว มานั่งให้ความอบอุ่นร่างกายก่อน”

“ขอบคุณผู้ช่วยเจียง ! ”

หยางเสี่ยวหัวเดินมาอย่างรวดเร็ว

เจียงเสี่ยวไป๋แนะนำให้เขารู้จักกับหลัวฉางเซิง “นี่คือหยางเสี่ยวหัวจากบริษัทขนส่งและโลจิสติกส์ ผมขอให้เขามาที่นี่”

หลังจากพูดจบ เขาก็พูดกับหยางเสี่ยวหัวว่า “นี่คือนายอำเภอหลัว”

“สวัสดีครับนายอำเภอหลัว ! ”

หยางเสี่ยวหัวยืนตัวตรงเและกล่าวทักทายเสียงดัง

แม้จะเป็นการทักทาย แต่จิตวิญญาณของทหารที่อยู่ลึกลงไปภายในก็ยังคงปรากฏอย่างแจ่มชัด

หลัวฉางเซิงยิ้มและพูดกับเจียงเสี่ยวไป๋ว่า “นี่คือทหารคนแรกของคุณที่ผมเคยเห็น ไม่เลว ไม่เลวเลย ! ”

หลังจากพูดอย่างนั้น เขาก็เชิญหยางเสี่ยวหัวให้มานั่งลง

หม่าเหวินยินรีบไปหยิบถ้วยแล้วรินชาให้กับหยางเสี่ยวหัว

หยางเสี่ยวหัวขอบคุณเธอ ก่อนจะจิบชาร้อน และสังเกตเห็นโต๊ะหลุมไฟ ดวงตาของเขาฉายแววประหลาดใจ แต่เขาไม่ได้ถามออกมา เขากลับพูดว่า “ผู้ช่วยเจียง ผมขับรถนำทีมมาที่นี่และนำสิ่งของติดตัวมาด้วย ขณะนี้รถจอดอยู่บนถนนด้านนอกหน่วยงาน ผมควรทำอย่างไรต่อ ? ”

เจียงเสี่ยวไป๋มองไปที่หลัวฉางเซิง “นายอำเภอหลัว เป็นไปได้ไหมที่จะนำรถบรรทุก140 เข้ามาที่ลานด้านหน้า ? ”

หลัวฉางเซิงยิ้มและพูดว่า “ได้ คุณให้คนขับรถเข้ามาได้เลย”

เจียงเสี่ยวไป๋พยักหน้าและพูดกับหยางเสี่ยวหัว “ขอใบส่งสินค้ามาให้ฉันดูหน่อย”

หยางเสี่ยวหัวพยักหน้าและหยิบเอกสารกองหนึ่งออกมาจากกระเป๋าของเขาทันทีแล้วมอบให้เจียงเสี่ยวไป๋

เจียงเสี่ยวไป๋หยิบมันขึ้นมาอ่านทีละแผ่น ทันใดนั้นดวงตาของเขาก็สว่างขึ้นพลางคิดในใจว่าโหยวโหย่วหยูจัดการงานได้ดี เขาจึงพูดขึ้นว่า “เอาถ้วยพลาสติกแบบใช้แล้วทิ้งไว้ที่นี่ 4 กล่อง นมถั่วเหลือง เมล็ดแตงโมห้ารสและถั่วลิสงห้ารสอย่างละ 3 กล่อง ส่วนที่เหลือนำไปส่งที่ถนนถู่หวัง” จากนั้น เขาชี้ไปที่หม่าเหวินยินแล้วพูดต่อ “คุณไปกับเธอ เธอชื่อหม่าเหวินยิน จะรับผิดชอบดูแลร้านนี้ต่อ”

“สวัสดีผู้จัดการหม่า ! ”

หยางเสี่ยวหัวทักทายเธอด้วยรอยยิ้มทันที

ทันใดนั้น เมื่อถูกเรียกว่าผู้จัดการร้าน หม่าเหวินยินก็หน้าแดงและรู้สึกเขินอาย

เจียงเสี่ยวไป๋พูดกับหยางเสี่ยวหัวอีกครั้ง “จริงสิ เก็บบรรจุภัณฑ์เกาลัดไว้บนรถก่อน รวมถึงนมถั่วเหลืองอีก 2 กล่อง และล่าเถียวอีก 1 กล่องด้วย หลังจากที่คุณขนถ่ายสินค้าที่เหลือเสร็จแล้ว ให้กลับมาหาฉัน”

“ครับ ! ”

หยางเสี่ยวหัวตอบรับและถามว่า “เราจะจัดการเอกสารสำหรับสินค้าที่ขนถ่ายล่วงหน้าและสินค้าที่ทิ้งไว้อย่างไร ? ”

เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวว่า “นับทั้งหมดเป็นสินค้าคงคลังในร้านถนนถู่หวัง ฉันจะจ่ายเงินให้ร้านเป็นเงินสด”

“เข้าใจแล้ว ! หลังจากชำระบัญชีกับผู้จัดการหม่าแล้ว ผมจะกลับมาแจ้งให้คุณทราบ”

เจียงเสี่ยวไป๋พยักหน้า “คุณไปทำงานของคุณเถอะ”

หยางเสี่ยวหัวเอ่ยลาหลัวฉางเซิงแล้วออกไปทันที ขั้นแรกเขาแจ้งให้คนขับรถคนอื่นนำรถบรรทุกของตนมาที่ลานของที่ว่าการอำเภอตามคำแนะนำของเจียงเสี่ยวไป๋ พวกเขาขนถ้วยพลาสติกแบบใช้แล้วทิ้ง 4 กล่องและนมถั่วเหลือง เมล็ดแตงโมห้ารสและถั่วลิสงห้ารสอย่างละ 3 กล่อง ซึ่งทั้งหมดนี้ถูกนำไปที่สำนักงานของหลัวฉางเซิง

เวลานี้ หม่าเหวินยินและหม่าเหวินเจี๋ยต่างก็ไปช่วย

เจียงเสี่ยวไป๋พยักหน้าอย่าเงียบ ๆ ด้วยความรู้สึกพอใจหลังจากที่เห็นทั้งสองทำงานอย่างขยันขันแข็ง

หลังจากที่หยางเสี่ยวหัว หม่าเหวินเจี๋ย และหม่าเหวินยินกลับไป เจียงเสี่ยวไป๋ก็เปิดกล่องถ้วยพลาสติกแบบใช้แล้วทิ้ง เขาหยิบออกมาหนึ่งแถวแล้วยื่นให้หลัวฉางเซิงโดยพูดว่า “นายอำเภอหลัว หากแขกมาเยี่ยมในอนาคต คุณสามารถใช้สิ่งนี้ในการชงชาได้”

ถ้วยกระดาษแบบใช้แล้วทิ้งและถ้วยพลาสติกแบบใช้แล้วทิ้งยังไม่ได้วางขายในถู่เฉิง และหลัวฉางเซิงก็ค่อนข้างประหลาดใจเมื่อเห็นสิ่งนี้ หลังจากที่เจียงเสี่ยวไป๋อธิบายการใช้งานของเหล่านี้ เขาก็ยินดีมาก

“เสี่ยวเจียง นี่มันดี สะดวกและไม่ยุ่งยาก”

เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวว่า “ผมนำมาให้ 4 กล่อง คุณสามารถแจกจ่ายให้กับสำนักงานต่าง ๆ และมอบให้รองนายอำเภอหม่าและผู้อำนวยการหยินด้วยนะครับ แล้วแต่คุณจะตัดสินใจเลย หากในอนาคตคุณต้องการมากกว่านี้ คุณสามารถหาซื้อได้จากร้านค้าของเหวินยิน”

หลัวฉางเซิงพยักหน้า

เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวต่อ “ผมไปกินข้าวที่บ้านของรองนายอำเภอหม่าและผู้อำนวยการหยิน แต่ผมไม่ได้นำของขวัญมาให้ในตอนนั้น” เขาชี้ไปที่นมถั่วเหลือง เมล็ดแตงโมห้ารส และถั่วลิสงห้ารสที่เหลือ เขาจึงพูดว่า “ของพวกนี้มีทั้งหมด 3 ชุด พวกคุณแบ่งกันคนละชุดได้เลย”

ขณะที่หลัวฉางเซิงกำลังจะปฏิเสธ เจียงเสี่ยวไป๋ก็พูดว่า “คุณช่วยผมมอบของพวกนี้ให้พวกเขาสองคนหน่อย ผมไม่อยากรบกวนพวกเขาด้วยการกลับไปกลับมา”

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ หลัวฉางเซิงก็ไม่มีทางเลือก นอกจากพยักหน้ารับ

หลังจากจัดเตรียมสิ่งเหล่านี้แล้ว เจียงเสี่ยวไป๋ก็นั่งลงอีกครั้ง หลัวฉางเซิงหยิบถ้วยพลาสติกแบบใช้แล้วทิ้งมา 2 ใบ และชงชาให้เจียงเสี่ยวไป๋และเจียงชานอย่างละถ้วย

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เขาก็ชงชาหนึ่งถ้วยสำหรับตัวเองเช่นกัน

ในเวลานี้ ไฟบนโต๊ะหลุมไฟก็ร้อนอยู่แล้ว และเขากังวลว่าถ้วยพลาสติกแบบใช้แล้วทิ้งจะละลายหากวางไว้บนโต๊ะ ใครจะไปรู้ว่ามันกลับไม่มีปัญหาอะไรเลย

เจียงเสี่ยวไป๋เห็นมันและพูดด้วยรอยยิ้ม “ตราบใดที่คุณไม่วางมันไว้ตรงกลางตรงที่ฝาปิด มันก็จะไม่เป็นไร”

หลัวฉางเซิงกล่าวว่า “ยิ่งเราใช้โต๊ะหลุมไฟนี้มากเท่าไร มันก็จะสบายมากขึ้นเท่านั้น คุณวางแผนที่จะกลับไปที่ชิงโจวพรุ่งนี้ใช่ไหม ? ”

เจียงเสี่ยวไป๋พยักหน้า “ในเมื่อโต๊ะตัวอย่างเสร็จแล้ว ผมก็ไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่ต่อ”

หลัวฉางเซิงกล่าวว่า “งั้นเมื่อตั้งโรงงานแล้ว เรื่องฝ่ายบริหารจะจัดการอย่างไร ? คุณคงจะไม่ตั้งความหวังไว้ที่หวังเอ้อฉุยใช่ไหม ! ”

เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวว่า “ไม่ ผมจะจัดให้คนอื่นมาแทน หากต้องการความช่วยเหลือจากคุณในเวลานั้น ผมจะขอความช่วยเหลืออย่างแน่นอน”

หลัวฉางเซิงตอบอย่างกระตือรือร้นว่า “ไม่มีปัญหา เมื่อคุณเลือกคนได้แล้ว ให้พวกเขามาหาผมที่ถู่เฉิงโดยตรงได้เลย”

เจียงเสี่ยวไป๋พยักหน้าและพูดคุยกับหลัวฉางเซิงเกี่ยวกับรายละเอียดบางอย่างและอนาคตของโรงงานโต๊ะหลุมไฟ ระหว่างนี้เวลาได้ผ่านไปโดยที่พวกเขาไม่รู้ตัว

ประมาณห้าโมงเย็น หม่าหลี่และหยินซื่อก็กลับมาอีกครั้ง

“นายอำเภอหลัว คืนนี้เรานัดพบปะกันหน่อยไหม ? ”

ก่อนที่หลัวฉางเซิงจะพูดได้ เจียงเสี่ยวไป๋ก็พูดว่า “คืนนี้หากเราจะรวมตัวกันเห็นทีจะไม่ได้ ผมจะไปเยี่ยมบ้านของหลี่เกินและทานอาหารค่ำที่นั่น จากนั้นผมจะกลับมานอนที่บ้านของนายอำเภอหลัว”

หยินซื่อกล่าวว่า “ไม่เป็นไร เราจะไม่รบกวนคุณ แล้วคืนพรุ่งนี้ล่ะ ? หลังจากย้ายโต๊ะหลุมไฟกลับบ้านพรุ่งนี้ มาที่บ้านของผมนะ ฉันจะเตรียมอาหารอร่อยไว้”

เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวว่า “เห็นทีจะไม่ได้ เพราะพรุ่งนี้ผมจะกลับชิงโจวแล้ว”

ฮะ ?

หยินซื่อตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง “พรุ่งนี้คุณจะออกเดินทางแล้วเหรอ ? ไม่ได้ เช่นนั้นเราต้องกินเลี้ยงกันคืนนี้ เพราะคุณจะออกเดินทางพรุ่งนี้แล้ว”

หม่าหลี่ก็พยักหน้าเห็นด้วย “ถูกต้อง พรุ่งนี้คุณจะกลับแล้ว คืนนี้เราต้องดื่มกันหน่อย”