ผมย้อนอดีตมาเปลี่ยนชะตายุค 80 (นิยายแปล) - ตอนที่ 621: ถึงคลับเฮาส์ดื่มชาสปาเท้าแล้ว

ตอนที่ 621: ถึงคลับเฮาส์ดื่มชาสปาเท้าแล้ว

ตอนนี้หวังผิงมีความสุขมาก แต่เขาก็ไม่ลืมที่จะขอบคุณหลินเจียหง “พี่เจียหง ขอบคุณมาก ! ”

หลินเจียหงพูดอย่างเขินอายเล็กน้อย “ภรรยาของคุณตั้งท้อง คุณมาขอบคุณฉันเรื่องอะไร ? ”

หวังผิงยิ้มและพูดว่า “ขอบคุณพี่เจียหงที่ทำให้ผมทราบล่วงหน้า”

หลินเจียหงชอบการถูกเรียกว่าพี่สาวมาก แม้ว่านี่จะเป็นครั้งแรกที่เธอได้พบกับหวังผิง แต่เธอก็รู้สึกมีความสุขมากเมื่อได้ยินเขาเรียกพี่สาว และรู้สึกว่าเขาสุภาพมาก

เธอหัวเราะอย่างมีชีวิตชีวาและพูดว่า “อย่าแค่ขอบคุณฉันด้วยวาจา ถ้าต้องการขอบคุณฉันก็แสดงความจริงใจออกมาบ้าง”

หวังผิงตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง เขาเกาหัว และทันใดนั้นก็มีความคิดบางอย่างจึงพูดว่า “เอาล่ะ ผมจะเลี้ยงขอบคุณพี่เจียหงด้วยการนวดเท้า ! ”

ฮะ ?

คราวนี้ถึงคราวของหลินเจียหงที่ต้องตกตะลึง เธอหน้าแดงและตกตะลึงเล็กน้อย ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงไม่น่าเชื่อถือเหมือนกับเจียงเสี่ยวไป๋ จะเลี้ยงขอบคุณทั้งที เลี้ยงด้วยการนวดเท้าเนี่ยนะ ?

หลังจากได้ยินสิ่งนี้ หลินเจียจวินก็หัวเราะและพูดว่า “เยี่ยมมาก เยี่ยมมาก ! เมื่อกี้เสี่ยวไป๋บอกว่าเขาจะพาเราไปนวดเท้า เสี่ยวหง ไปกันเถอะ ! ”

หลินเจียอินและเฝิงเยี่ยนหงต่างก็มองไปที่เจียงเสี่ยวไป๋ พวกเธอทั้งคู่รู้ว่าเจียงเสี่ยวไป๋มีร้านนวดเท้า แต่ช่วงนี้เจียงเสี่ยวไป๋ไม่เคยพูดถึงมันเลย และพวกเธอไม่รู้ว่าสถานการณ์ปัจจุบันของร้านนวดเท้าเป็นอย่างไรบ้าง

เจียงเสี่ยวไป๋กลัวการจ้องมองของหลินเจียอิน ดังนั้นเขาจึงรีบพูดว่า “เมียจ๋า คุณและผมจะไปกินข้าวกับพี่หงเซี่ย ผมจึงคิดว่าจะให้พี่เจียจวินและพี่เจียหงไปนวดเท้ารอ พวกเขาจะได้ไปผ่อนคลาย”

หลินเจียอินกล่าวว่า “ร้านนวดเท้าของคุณพร้อมเปิดบริการให้บริการแล้วเหรอ ? ”

เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวว่า “น่าจะพร้อมแล้ว เพราะผมไม่ได้ไปที่นั่นมานานแล้ว”

หลินเจียอินคิดแล้วมันก็ใช่ เจียงเสี่ยวไป๋เดินทางไปทำธุรกิจในช่วงเวลาที่ผ่านมา และไม่มีโอกาสได้ไปที่ร้านนวดเท้าเลย เธอจึงพูดว่า “คุณไม่รู้ว่าพร้อมให้บริการแล้วหรือยัง แล้วจะพาพี่เจียจวินและพี่เจียหงไปได้อย่างไร ? ”

เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวว่า “เฉินอี้เฟยได้จัดเตรียมสิ่งอำนวยความสะดวกไว้นานแล้ว และหลี่อิงจวิ้นก็ทำการฝึกสอนพนักงานอย่างต่อเนื่อง ตอนนี้ผ่านมาระยะหนึ่งแล้ว ดังนั้นจึงไม่น่ามีปัญหาอะไร และนี่ก็เป็นโอกาสที่ดีสำหรับพี่เจียจวินและพี่เจียหงที่จะช่วยผมทดลองงานพนักงาน”

จู่ ๆ หลินเจียจวินก็ไม่อยากไป หลังจากฟังคำพูดของเจียงเสี่ยวไป๋แล้ว เพราะดูเหมือนให้เขาไปเป็นหนูทดลองอย่างไรก็ไม่รู้

แต่ใครจะไปรู้ว่าเจียงเสี่ยวไป๋จะรู้ดีอยู่แก่ใจว่าตอนนี้ร้านนวดพร้อมให้บริการมาก

เพียงแต่เขาไม่สามารถพูดแบบนั้นต่อหน้าหลินเจียอินได้

เมื่อหลินเจียอินได้ยินสิ่งที่เจียงเสี่ยวไป๋พูด เธอก็ไม่ได้คิดมากและพูดว่า “เอาล่ะ ไปส่งพี่พี่เจียจวินและพี่เจียหงก่อนเถอะ”

หวังผิงได้ยินสิ่งนี้จึงพูดว่า “งั้นให้เสี่ยวไป๋พาพี่เจียหงไป”

เพราะเขายังกลัวคำถามของเฝิงเยี่ยนหงด้วย

ถึงอย่างไรเขาก็เคยเป็นคู่ซ้อมนวดมาแล้ว

ทุกวันเป็นข้ออ้างในการรับและส่งหลี่อิงจวิ้น แต่แท้จริงแล้วหลี่อิงจวิ้นไม่ได้ไปร้านนวดเท้าทุกวัน ปกติแล้วเขาจะไปที่นั่นทุกสองหรือสามวันเท่านั้น

อย่างไรก็ตาม เมื่อพูดถึงเรื่องนี้แล้ว หวังผิงก็ค่อนข้างสบายใจในฐานะคู่ซ้อม ตั้งแต่ครั้งล่าสุดที่เจียงเสี่ยวไป๋มาเยือน ก็ดูเหมือนว่าทักษะของพนักงานเหล่านั้นจะพัฒนาขึ้นอย่างมาก

อืม เหมือนอยู่ในสวรรค์เลย

ยิ่งกว่านั้น ทุกวันนี้พนักงานนวดก็เปลี่ยนมาสวมชุดเครื่องแบบทำงานกันหมด โอ้ เสื้อผ้าเนื้อนุ่มเหล่านั้นขับให้สัดส่วนรูปร่างสัดส่วนของพวกเธอดูโดดเด่นขึ้น ดูน่าภิรมณ์ใจ

ตอนนี้พวกเขาแบ่งคนออกเป็นสองกลุ่ม โดยหวังผิงพาภรรยาและลูกชายกลับบ้าน ในขณะที่เจียงเสี่ยวไปพาภรรยา ลูกสาว หลินเจียจวิน และหลินเจียหงไปส่งที่ร้านนวดเท้าเหมียววาน

หลังจากนั้นประมาณ 15 นาที เจียงเสี่ยวไป๋ก็จอดรถจี๊ปบริเวณบ่อน้ำเล็ก ๆ ด้านนอกบ้านสไตล์ยุคเก่า

ทันทีที่พวกเขาลงจากรถ สภาพแวดล้อมที่นี่ก็ดึงดูดพวกเขาทันที บ้านพักประดับด้วยลานเก่าแก่โอบล้อมด้วยสวนไผ่ มีบ่อน้ำเล็ก ๆ อยู่ใกล้ทางเดินไม้ที่ทอดยาวไปยังศาลาชมวิว ช่างเป็นทิวทัศน์ที่สวยงามและเงียบสงบมาก

หลินเจียอินก็มาที่นี่เป็นครั้งแรกเช่นกัน เธออดไม่ได้ที่จะพูดว่า “บรรยากาศที่นี่ดีมาก ไม่แปลกใจเลยที่คุณอยากจะซื้อมัน”

เจียงเสี่ยวไป๋หัวเราะเบา ๆ “เมียจ๋า คุณคิดว่าผมทำถูกต้องแล้วใช่ไหม ? ”

หลินเจียอินเหลือบมองเขา สามีของเธอถูกเยินยอไม่ได้เลยจริง ๆ ไม่อย่างนั้นเดี๋ยวเขาก็ยิ้มหน้าบานอีก

เมื่อเห็นว่าภรรยาไม่พูด เจียงเสี่ยวไป๋ก็ไม่กล้าพูดติดตลกต่อ เขาพาหลินเจียจวินและหลินเจียหงเข้าไปในบ้าน

ที่ทางเข้ามีผนังกั้นและมีลานเล็ก ๆ อาคารทั้งสองด้านใช้เป็นโรงน้ำชา

“อ้าว ที่นี่มีโรงน้ำชาด้วยเหรอ ? ”

ทันทีที่หลินเจียจวินเห็นโรงน้ำชา ก็นึกถึงช่วงเวลาที่เขาและเจียงเสี่ยวไป๋ดื่มชาที่เจียงเฉิง จึงอดไม่ได้ที่จะพูดออกมา

เจียงเสี่ยวไป๋พยักหน้า “สถานที่แห่งนี้จะถูกใช้เป็นส่วนต้อนรับลูกค้าในอนาคต ไม่ว่าจะเป็นการจิบชา สนทนาทางธุรกิจ การนวดเท้า การนวดผ่อนคลาย และการพักผ่อนหย่อนใจ”

ขณะที่พวกเขากำลังคุยกัน จางหงหยูก็เดินออกมาจากลานภายใน เธอมีส่วนสูงประมาณ 168 เซนติเมตร สวมชุดทำงานสั่งตัดพิเศษที่เจียงเสี่ยวไป๋สั่งมา รวมไปถึงรองเท้าส้นสูง เธอดูสง่างามและมีเสน่ห์ หญิงสาวแย้มยิ้มอย่างอบอุ่น ทำให้ดวงตาของหลินเจียจวินเป็นประกายขึ้นมา

“สวัสดีค่ะคุณเจียง ! ” จางหงหยูกล่าวสวัสดีก่อน

เจียงเสี่ยวไป๋พยักหน้าและชี้ไปที่หลินเจียอิน ก่อนจะแนะนำ “นี่คือภรรยาของผม เรียกเธอว่าประธานหลินก็ได้ ! ”

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ จางหงหยูก็แสดงความเคารพทันทีและพูดว่า “สวัสดีค่ะประธานหลิน ! ”

หลินเจียอินพยักหน้าและเธอก็อดไม่ได้ที่จะตะลึงไปครู่หนึ่ง เธอเคยเห็นพนักงานกลุ่มนี้ตอนที่รับสมัครพวกเธอ ในเวลานั้นเธอเพียงแต่รู้สึกว่าสาว ๆ เหล่านี้หน้าตาสะสวยทุกคน แต่พวกเธอยังไม่ได้ดูสวยขนาดนี้ แล้วทำไมตอนนี้ถึงรู้สึกแตกต่างออกไป

หลังจากแนะนำหลินเจียอินแล้ว เจียงเสี่ยวไป๋ก็ชี้ไปทางหลินเจียจวินและหลินเจียหง แล้วพูดกับจางหงหยู “นี่คือแขกสองคนที่มาในวันนี้ คุณและหยวนหยวนช่วยบริการพวกเขาที เริ่มจากล้างเท้าก่อน”

จางหงหยูพยักหน้าและโค้งคำนับเล็กน้อยต่อหลินเจียจวินและหลินเจียหงทันที แล้วพูดเป็นภาษาจีนกลาง “ยินดีต้อนรับแขกผู้มีเกียรติทั้งสองของเรา โปรดตามดิฉันมาทางนี้ค่ะ”

หลินเจียจวินและหลินเจียหงเหลือบมองเจียงเสี่ยวไป๋ และรู้สึกสับสนเล็กน้อย

เจียงเสี่ยวไป๋ยิ้มและพูดว่า “พวกพี่แค่ตามเธอไป และทำตามการเตรียมการของเธอ”

หลินเจียจวินไม่สนใจ หญิงสาวดูดี ทั้งยังดูพูดคุยเก่ง ทำให้เขาอารมณ์ดี

หลินเจียหงคิดกับตัวเองว่า: ฉันอยากรู้นักว่าพวกเธอล้างเท้าอย่างไร ดูเหมือนว่าจะค่อนข้างเป็นทางการ

ทั้งสองเดินตามจางหงหยูไปที่ลานด้านใน

เมื่อเห็นว่าหลินเจียจวินและหลินเจียหงจากไปแล้ว หลินเจียอินก็พูดว่า “แค่นี่เหรอ ? คุณไม่ตามพวกเขาไปเหรอ ? ”

เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวว่า “ไม่จำเป็น การนวดเท้าครั้งหนึ่งใช้เวลา 90 นาที เราจะไปรับพี่หงเซี่ยและเสี่ยวเจิ้งมาทานอาหารเย็น และหลังจากทานอาหารแล้ว เราจะกลับมารับพวกเขา เวลาน่าจะพอดี”

หลินเจียอินกล่าวว่า “แต่ถ้าเรากลับมาช้าล่ะ ? ”

เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวว่า “ก็ไม่เป็นไร หลังจากที่พวกเขานวดเท้าแล้ว พวกเขาสามารถนอนพัก หรือดื่มชารอเราได้”

เจียงชานตะโกนจากด้านข้าง “ป่าป๊า หนูก็อยากดื่มชาเหมือนกัน”