ผมย้อนอดีตมาเปลี่ยนชะตายุค 80 (นิยายแปล) - ตอนที่ 636 การจัดซื้อแบบรวมศูนย์

ตอนที่ 636 การจัดซื้อแบบรวมศูนย์

“ความคิดอะไร ? ” นายกเทศมนตรีจางถามอย่างเมินเฉย

เจียงเสี่ยวไป๋ตอบว่า “คุณได้สัมผัสถึงประโยชน์ของโต๊ะหลุมไฟนี้แล้ว ลองนึกภาพว่าในฤดูหนาว คุณสามารถทำงานบนโต๊ะหลุมไฟได้”

นายกเทศมนตรีจางพยักหน้า นั่นเป็นความคิดของเขาเช่นกัน

เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวต่อ “หากไม่มีโต๊ะหลุมไฟนี้ คุณจะต้องเดี๋ยวทำงาน เดี๋ยวก็มานั่งผิงเตาอั้งโล่ แบบนั้นจะส่งผลต่อประสิทธิภาพการทำงานของคุณ”

นายกเทศมนตรีจางฟังแล้วจึงถามอย่างเคร่งขรึมว่า “คุณกำลังพยายามจะพูดอะไรกันแน่ ? ”

เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวว่า “ผมขอแนะนำให้ทุกหน่วยงานใช้โต๊ะหลุมไฟดังกล่าวในสำนักงานของตนเพื่อปรับปรุงประสิทธิภาพการทำงาน”

นายกเทศมนตรีจางเหลือบมองที่เจียงเสี่ยวไป๋ แล้วพูดว่า “คุณต้องการขายสิ่งเหล่านี้จำนวนมากให้กับหน่วยงานของรัฐสินะ ! ”

เจียงเสี่ยวไป๋ยอมรับทันที “ใช่ นั่นคือสิ่งที่ผมคิด ! ”

นายกเทศมนตรีจางกล่าวว่า “คุณคิดในแง่ดีทีเดียว ทั้งเมืองมีกี่หน่วยงาน ? หลายร้อยหน่วยงาน และมีห้องสำนักงานกี่ห้อง ? ”

“รวมทั่วทั้งเมืองนี้มีหลายพันไปจนถึงหลายหมื่นห้องเลยนะ ! ”

“ถ้าพวกเขาทั้งหมดใช้โต๊ะหลุมไฟของคุณ เมืองนี้จะต้องใช้จ่ายเงินหลายแสนในปีนี้ ฉันไม่มีเงินมากขนาดนั้น ! ”

เจียงเสี่ยวไป๋ยิ้ม “ท่านผู้นำ คุณคำนวณพลาดแล้ว”

นายกเทศมนตรีจางมองดูเจียงเสี่ยวไป๋ด้วยความประหลาดใจ เขาจะคำนวณเรื่องง่าย ๆ แบบนี้ผิดได้อย่างไร ?

เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวว่า “ท่านผู้นำ คุณคำนวณเฉพาะค่าใช้จ่ายของปีนี้เท่านั้น ! ”

“ใช่ ปีนี้เราใช้เงินไปหลายแสน แต่ในอีกสิบปีล่ะ แล้วอีกสิบกว่าปีล่ะ ? ”

“หลังจากผ่านไปสามหรือสี่ปี เงินที่ประหยัดได้จากถ่านหินก็ลดลงไม่ใช่หรือ ? ”

“หรือว่าเงินค่าถ่านหินที่ใช้ในสำนักงานไม่ได้จ่ายโดยเทศบาล ? ”

“ดังนั้น ถ้าคุณซื้อโต๊ะหลุมไฟของผม มันจะช่วยลดภาระทางการเงินของเมืองชิงโจวได้จริง อีกทั้งด้วยอายุการใช้งานของมัน ต่อให้ใช้ไปนับสิบปี แต่คุณก็จะประหยัดเงินค่าถ่านหินได้นับล้าน”

นายกเทศมนตรีจางตกตะลึง เขาปฏิเสธความจริงข้อนี้ไม่ได้จริง ๆ

แต่ความคิดที่จะใช้จ่ายหลายแสนในคราวเดียวเพื่อซื้อโต๊ะหลุมไฟทำให้เขารู้สึกหนักใจเล็กน้อย

นี่เป็นค่าใช้จ่ายใหม่ทั้งหมด

และจำนวนเงินก็มหาศาล

เจียงเสี่ยวไป๋แนะนำว่า “นายกเทศมนตรีจาง หากคุณรู้สึกว่าสถานการณ์ทางการเงินตึงตัว คุณสามารถจัดตั้งสำนักงานจัดซื้อจัดจ้างของเทศบาลได้ ในอนาคตจะมีฝ่ายที่ชำนาญในการจัดซื้อจัดจ้างรายการต่าง ๆ แบบรวมศูนย์ เพื่อเป็นการวางระบบค่าใช้จ่ายสาธารณะทั่วทั้งเมือง”

นายกเทศมนตรีจางหรี่ตาลง ตอนนี้แต่ละหน่วยซื้อของด้วยตัวเอง โดยซื้อในปริมาณน้อย แต่ราคาสูง ดังนั้นจึงหลีกเลี่ยงปัญหาบางอย่างได้ยากเช่นกัน

หากการจัดซื้อจัดจ้างสามารถรวมศูนย์ได้ แบบนั้นถือเป็นความก้าวหน้าครั้งใหญ่อย่างแน่นอน

เจียงเสี่ยวไป๋เห็นการแสดงออกของนายกเทศมนตรีจาง เขาก็รู้ว่าข้อเสนอนี้ได้ผล

เพราะถึงอย่างไรมันก็สมเหตุสมผลเช่นกัน

เพราะจะเป็นอย่างนี้ต่อไปในอนาคต เทศบาลมีสำนักงานจัดซื้อจัดจ้างโดยเฉพาะ

สิ่งที่เขาเสนอต่อนายกเทศมนตรีจางเป็นเพียงแผนการที่เป็นไปได้สำหรับเทศบาลในอนาคต ในการปรับปรุงการจัดการให้เหมาะสม และจะเป็นที่ยอมรับอย่างแน่นอน

เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวต่อว่า “หากเทศบาลปรับใช้การจัดซื้อจัดจ้างแบบรวมศูนย์ผ่านสำนักงานจัดซื้อจัดจ้างของเทศบาล ผมลดราคาโต๊ะหลุมไฟได้ ให้เหลือราคาตัวละ 26 หยวน นอกจากนี้เทศบาลสามารถแบ่งจ่ายเพียงครึ่งหนึ่งของจำนวนเงินทั้งหมดในปีนี้ ยอดที่เหลือค่อยชำระในปีหน้า”

“จริงเหรอ ? ” นายกเทศมนตรีจางถามอย่างตื่นเต้น

“จริงครับ ! ” เจียงเสี่ยวไป๋พยักหน้า “งานของนายกเทศมนตรีจาง ผมจะสนับสนุนอย่างแน่นอน ! ”

“เอาล่ะ ผมจะกลับไปจัดการประชุมเดี๋ยวนี้ ! ” นายกเทศมนตรีจางตัดสินใจและขอให้เจียงเสี่ยวไป๋ไปส่งเขากลับไปที่สำนักงานโดยไม่ชักช้า

เจียงเสี่ยวไป๋พยักหน้ารับ

หลังจากพบนายกเทศมนตรีจางแล้ว เขาก็กลับไปที่สำนักงานของโรงงานเครื่องปรุงรสอีกครั้ง

“ผู้ช่วยเจียง คุณสุดยอดมาก ! คุณขายสินค้าได้หลายแสนในครั้งเดียว” เฉินซินพูดพร้อมกับประกายวิบวับในดวงตาของเธอ เมื่อเธอเห็นเจียงเสี่ยวไป๋กลับมา

เจียงเสี่ยวไป๋ยิ้ม “เรื่องแค่นี้ก็ทำให้เธอตื่นเต้นแล้วหรือ ? ”

“ในอีกไม่กี่วัน มาดูกันว่าฉันจะทำเงิน 5 ล้านจากอากาศได้อย่างไร ? ”

เฉินซินพูดด้วยความไม่เชื่อ “ผู้ช่วยเจียง คุณหาเงิน 5 ล้านได้อย่างไร ? แล้วคุณจะขายผลิตภัณฑ์อะไรบ้าง ? ”

เจียงเสี่ยวไป๋ยิ้มและพูดว่า “ขายความหวัง !”

เฉินซินระเบิดเสียงหัวเราะ “คุณจะขายความหวังงั้นหรือ ? นั่นเป็นความคิดเพ้อฝัน มันจะไปมีประโยชน์อะไร ? ”

“คุณไม่เชื่อเหรอ ? ” เจียงเสี่ยวไป๋ถาม

เฉินซินไม่เพียงแต่ไม่เชื่อ แต่แม้แต่หลินเจียอินและเฝิงเยี่ยนหงก็ส่ายหัวเช่นกัน การขายความหวังเพื่อเงินเป็นสิ่งที่พวกเธอไม่อาจหยั่งรู้ได้

“ป่าป๊า แต่หนูเชื่อป่าป๊านะ ! ”

มีเพียงเจียงชานเท่านั้นที่พูดด้วยรอยยิ้ม

เจียงเสี่ยวไป๋หัวเราะอย่างมีความสุข และชมเชยว่า “หนูมีสายตาเฉียบคม รอดูว่าพ่อจะขายความหวังให้ได้ 5 ล้านได้อย่างไร”

“เยี่ยมมาก ! ถ้าป่าป๊าทำสำเร็จจะต้องเลี้ยงเต้าหู้เหม็นหนูนะ ! ” เด็กน้อยพูดอย่างมีความสุข

“ได้เลย ถ้าพ่อทำสำเร็จ พ่อจะเลี้ยงเต้าหู้เหม็น”

คำขอของลูกสาวเขาเรียบง่ายเกินไป เขาต้องทำให้เธอสมความปรารถนาให้ได้ !

“ที่รัก ผมจะไปที่สำนักข่าวนะ ! ”

เจียงเสี่ยวไป๋บอกหลินเจียอินและออกไป

หลังจากนั้นไม่นาน เราก็มาถึงสำนักข่าวชิงโจว

อย่างไรก็ตาม เขาไม่ได้ไปแผนกโฆษณา แต่มุ่งหน้าไปที่โรงพิมพ์

“น้องชาย ฉันไม่ได้เจอคุณมาสักพักแล้ว ทำไมวันนี้คุณถึงว่างมาที่นี่ได้ ! ”

เมื่อเซี่ยงเฉียนจิ้นเห็นเจียงเสี่ยวไป๋กำลังมา เขาก็รีบยืนขึ้น เพื่อพบเขาและพูดด้วยรอยยิ้ม

เจียงเสี่ยวไป๋พูดอย่างสบาย ๆ ว่า “ไม่มีอะไรเกิดขึ้นโดยไม่มีเหตุผล ในเมื่อผมมาหาคุณแล้ว แสดงว่าผมจะต้องขอความช่วยเหลือจากคุณอย่างแน่นอน”

เซี่ยงเฉียนจิ้นหัวเราะร่าทันที “เรื่องของคุณก็เป็นเรื่องของฉัน ไม่ว่ามันจะเป็นอะไรก็ตาม ฉันจะช่วยคุณอย่างแน่นอน”

“ถ้าอย่างนั้น ผมต้องขอบคุณพี่เซี่ยงก่อน ! ” เจียงเสี่ยวไป๋พูดขณะที่เขาหยิบบุหรี่ออกมาและยื่นให้กับเซี่ยงเฉียนจิ้น

เซี่ยงเฉียนจิ้นยังหยิบบุหรี่ออกมา ไม่ยอมรับบุหรี่ของเจียงเสี่ยวไป๋ โดยเขาให้เหตุผลว่า “คุณนี่นะ คุณอยู่ในถิ่นของฉัน แต่ยังให้บุหรี่ฉันอีก มันมีแบบนี้ที่ไหนกัน ! ”

เจียงเสี่ยวไป๋ไม่ปฏิเสธ เขาเก็บบุหรี่ของเขาและยอมรับบุหรี่ที่เซี่ยงเฉียนจิ้นยื่นให้

เซี่ยงเฉียนจิ้นหยิบไม้ขีดออกมาเตรียมเปิดกล่อง แต่เจียงเสี่ยวไป๋กลับนำไฟแช็กแบบใช้แล้วทิ้งออกมาจุด แล้วพูดว่า “นี่ ใช้ไฟของผม ! ”

เซี่ยงเฉียนจิ้นตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง กระทั่งเจียงเสี่ยวไป๋จุดบุหรี่ให้เขาเสร็จ เขาถึงได้รู้ตัว

เจียงเสี่ยวไป๋จุดบุหรี่ของตัวเองแล้วยื่นไฟแช็กแบบใช้แล้วทิ้งให้เซี่ยงเฉียนจิ้น แล้วพูดว่า “คุณลองดูสิ”

เซี่ยงเฉียนจิ้นหยิบมันขึ้นมา ทดสอบไฟแช็กซ้ำแล้วซ้ำอีก และกล่าวชมว่า “นี่เป็นผลิตภัณฑ์ใหม่อีกอย่างที่คุณคิดขึ้นมาหรือเปล่า ? ”

เจียงเสี่ยวไป๋พยักหน้า “ใช่ ไฟแช็กแบบใช้แล้วทิ้ง น่าจะออกสู่ตลาดก่อนตรุษจีน นี่คือตัวอย่าง และผมให้คุณอันหนึ่ง”

เซี่ยงเฉียนจิ้นหัวเราะเสียงดัง “น่าสนใจมาก”

เขาเก็บไฟแช็กแบบใช้แล้วทิ้งลงในกระเป๋าของเขาราวกับเป็นสมบัติ จากนั้นจึงชงชาให้เจียงเสี่ยวไป๋

หลังจากนั่งลงอีกครั้ง เซี่ยงเฉียนจิ้นก็พูดว่า “เอาล่ะ บอกฉันที คราวนี้คุณจะพิมพ์อะไรและปริมาณเท่าใด ? ”

เจียงเสี่ยวไป๋ยิ้มและพูดว่า “คราวนี้ปริมาณค่อนข้างมากและเวลาก็มีจำกัด พี่เซี่ยง คุณไม่เพียงแต่ต้องช่วยในการพิมพ์เท่านั้น แต่ยังต้องรักษาความลับด้วย อย่าปล่อยให้มันรั่วไหลออกมา”

“มันเป็นความลับขนาดนั้นเลยเหรอ ? ” เซี่ยงเฉียนจิ้นถามด้วยความประหลาดใจ

เจียงเสี่ยวไป๋พยักหน้า