ผมย้อนอดีตมาเปลี่ยนชะตายุค 80 (นิยายแปล) - ตอนที่ 657 ยอมพวกคุณเลย

ตอนที่ 657 ยอมพวกคุณเลย

“ผมล่ะยอมพวกคุณเลย ! ”

เมื่อเจียงเสี่ยวไป๋ได้ยินแบบนั้นก็พูดไม่ออกไปชั่วขณะ “รองนายกเทศมนตรีถัง ถ้าคุณอยากไปรื้อตัวที่สำนักงานของผม คุณก็ไปเถอะ ถึงอย่างไรวันนี้ผมก็ไม่สามารถนำโต๊ะหลุมไฟตัวใหม่มาให้คุณอยู่ดี”

เขาเหลือบมองนายกเทศมนตรีจางด้วยความโกรธ ก่อนที่จะพูดต่อ “ต่อให้คุณเอาโต๊ะหลุมไฟที่สำนักงานในโรงงานเครื่องปรุงรสไป มันก็ไม่ส่งผลอะไรกับภรรยาของผม เพราะที่ร้านนวดเท้าของผมยังมีอีกตัว เดี๋ยวผมจะให้เธอย้ายไปทำงานที่นั่นแทนก็ได้”

หลังจากที่ได้ยินแบบนี้ ถังจิงเทียนก็ถึงกับทำตัวไม่ถูก

เขาเดาว่าที่เจียงเสี่ยวไป๋พูดมาน่าจะเป็นเรื่องจริง

เขาไม่สามารถยืนกรานไปรื้อโต๊ะหลุมไฟที่สำนักงานโรงงานเครื่องปรุงรสได้จริง ๆ !

“วันนี้ยังไม่ได้ แล้วคุณจะมีของพร้อมตอนไหน ? ”

ถังจิงเทียนไม่มีทางเลือก นอกจากหาเรื่องเปลี่ยนวัน

เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวว่า “พรุ่งนี้ ผมจะให้รถวิ่งไปส่งที่สำนักงานของคุณหนึ่งตัว”

“ฮ่าฮ่า ขอบคุณมาก ! ” ถังจิงเทียนเห็นเมื่อได้ยินแบบนั้นก็หัวเราะออกมาด้วยท่าทางมีความสุข

นี่มันอะไรกัน ?

นายกเทศมนตรีจางเหลือบมองไปที่ถังจิงเทียนด้วยความโกรธเล็กน้อย แต่ก็ต้องยอมแพ้ !

เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเจียงเสี่ยวไป๋จะหาโต๊ะหลุมไฟตัวใหม่สักตัวไม่ได้

แต่ไม่ว่าอย่างไร ถังจิงเทียนเองก็ได้เห็นด้วยไปแล้ว ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถพูดอะไรได้อีก

ต้องบอกว่านายกเทศมนตรีจางนั้นรู้จักเจียงเสี่ยวไป๋ดี

อันที่จริง โต๊ะหลุมไฟได้ถูกส่งจากถู่เฉิงมายังชิงโจวแล้วในบ่ายวันนี้ แต่เจียงเสี่ยวไป๋นำมันไปจัดแสดงในงานนิทรรศการที่เกสต์เฮาส์ชิงเจียง

ที่เขาไม่พูดออกมา เพราะมันทำให้รองนายกเทศมนตรีถังได้มันมาง่ายดายเกินไป

และอาจนำมาซึ่งปัญหาจุกจิกได้ในภายหลัง

แต่ถ้าถังจิงเทียนยืนกรานว่าจะเอาให้ได้ เขาก็จะพูดว่าเขาจะไม่คิดต้นทุน แต่ให้รองนายกเทศมนตรีถังไปขนมาจากถู่เฉิงเอง

แน่นอนว่ายิ่งทำให้เรื่องมันยากลำบากเท่าไร ก็จะยิ่งทำให้รองนายกเทศมนตรีถังรู้สึกเกรงใจมากขึ้นเท่านั้น

หากทุกอย่างทำได้ง่าย คนก็จะมีแต่ความสุข ไม่จดจำบุญคุณ

เจียงเสี่ยวไป๋เขาได้ชีวิตมาแล้วสองชาติ แน่นอนว่าเขารู้ถึงความจริงข้อนี้ดี

เมื่อเห็นว่าเจียงเสี่ยวไป๋และถังจิงเทียนได้ตกลงกันเรียบร้อยแล้ว นายกเทศมนตรีจางจึงเปลี่ยนเรื่องกลับมาคุยเรื่องล็อตเตอรี่แทน

เมื่อพูดถึงเรื่องธุรกิจ เจียงเสี่ยวไป๋ก็จริงจังขึ้นมาในทันทีและเริ่มอธิบายแผนความตั้งใจของเขาโดยละเอียด

และในหลายอย่างที่เขาพูดมานั้น มันก็ไม่ได้มีเขียนไว้ในโฆษณา

หลังจากฟังสิ่งนี้ นายกเทศมนตรีจางและถังจิงเทียนก็ตระหนักได้ว่าแม้ภายนอกมันจะดูเหมือนกิจกรรมซื้อสลากสุ่มจับรางวัลธรรมดา แต่เบื้องหลังของมันมีวิธีการที่ซับซ้อนมาก

ทันใดนั้น นายกเทศมนตรีจางก็พูดขึ้นมาว่า “แสดงว่าถ้าคุณขายล็อตเตอรี่นี้ต่อไปเรื่อย ๆ มันก็สามารถต่อยอดเป็นธุรกิจใหญ่ได้ใช่ไหม ? ”

เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวต่อว่า “ใช่ กิจกรรมนี้มันสามารถทำเป็นธุรกิจระยะยาวต่อได้”

นายกเทศมนตรีจางกล่าวว่า “แล้วถ้าได้รับการสนับสนุนจากรัฐบาลเทศบาลชิงโจวของเราด้วย คุณจะทำโครงการนี้ระยะยาวไหม ? ”

เมื่อได้ยินแบบนั้น เจียงเสี่ยไป๋ก็เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนที่จะมองไปที่นายกเทศมนตรีจางด้วยความประหลาดใจ เขาไม่รู้เลยว่านายกเทศมนตรีจางจะสนใจธุรกิจนี้มากขนาดนี้

แต่ไม่ว่าจะอย่างไร เขาก็เลือกที่จะโบกมือปฎิเสธออกมา

นายกเทศมนตรีจางรู้สึกสงสัยเล็กน้อยเมื่อเห็นท่าทีแบบนั้น “ทำไม ? คุณไม่อยากทำธุรกิจนี้ระยะยาวเหรอ ? ”

เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวต่อว่า “ไม่ใช่แบบนั้น แต่ถึงแม้ว่าเราจะทำมันต่อในระยะยาว มันก็ทำกำไรได้ไม่เยอะหรอก เพราะเมืองชิงโจวมันก็มีแค่นี้ มันเล็กเกินไป ! ”

ฮะ ?

นายกเทศมนตรีจางและรองนายกเทศมนตรีถังต่างก็ตกตะลึง มีแปดอำเภอที่อยู่ภายใต้เขตการปกครองของเมืองชิงโจว และในเมืองนี้มีประชากรอยู่ห้าถึงหกล้านคน มันเล็กตรงไหน ?

เป้าหมายของเจียงเสี่ยวไป๋มันขนาดไหนกัน ?

เจียงเสี่ยวไป๋คิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูดว่า “เอาแบบนี้แล้วกัน รอให้ลุงรองมาถึงแล้ว หากเขาสนใจในกิจกรรมนี้ ผมจะแนะนำให้เขาทำทั่วทั้งมณฑลจีนตอนกลาง”

“แน่นอนว่าต้องปรับเปลี่ยนวิธีเล่นให้ใหม่ยิ่งขึ้น”

แน่นอนว่าวิธีเล่นที่เจียงเสี่ยวไป๋พูดถึงคือการเล่นหวยบำเหน็จในโลกยุคหลัง

ไม่ว่าจะเป็นล็อตเตอรี่สวัสดิการหรือล็อตเตอรี่กีฬา มันสามารถเล่นได้ทั่วทั้งประเทศ ไม่ได้มีเล่นแค่ในเมืองใดเมืองหนึ่งเท่านั้น

ต่อให้เป็นในมณฑลจีนตอนกลางก็ยังถือว่าเล็กไปอยู่ดี

เพียงแต่ตอนนี้เขามีอิทธิพลแค่ในระดับมณฑลจีนตอนกลางเท่านั้น

และนี่ก็เนื่องมาจากเพราะหลินต้ากั๋วเป็นลุงรองของเขาด้วย

ถ้าหากไม่มีเขา เขาก็คงไม่กล้าคิดไปถึงระดับมณฑลจีนตอนกลางด้วยซ้ำ

“เฮ้อ…ความสามารถยังมีไม่พอ ! ”

เจียงเสี่ยวไป๋ถอนหายใจออกมา เขาหวังว่าโครงการนี้จะได้รับความนิยมและได้รับการส่งเสริมทั่วประเทศผ่านการดำเนินงานในมณฑลจีนตอนกลาง

แต่ในตอนนี้เขาก็คงจะยังไม่สามารถทำธุรกิจพิเศษนี้ได้อย่างแน่นอน

ถ้าหากว่าให้รัฐบาลเป็นผู้นำ พวกเขาก็คงจะได้รับส่วนแบ่งเพียงแค่ส่วนเดียว ในขณะเงินที่ส่วนใหญ่จะต้องตกเป็นของรัฐทั้งหมด

ถ้าเป็นแบบนั้น เขาก็คงไม่อยากที่จะทำมัน

แต่เจียงเสี่ยวไป๋เองก็ไม่ได้สนใจเรื่องนั้นมากเท่าไหร่

ประชาชนควรจะพอใจ เป็นเรื่องดีที่ได้ส่วนแบ่งในโครงการแบบนี้ เพราะถ้าหากว่าเราโลภมากเกินไปก็อาจจะต้องทุกข์ใจได้

นายกเทศมนตรีจางและถังจิงเทียนรู้สึกสดชื่นทันทีหลังจากที่ได้ยินคำพูดของเจียงเสี่ยวไป๋

“เสี่ยวเจียง ถ้าเกิดว่าคุณโน้มน้าวลุงรองของคุณได้ เมืองชิงโจวจะต้องได้ส่วนแบ่งด้วยนะ ! ” นายกเทศมนตรีจางกล่าวอย่างเคร่งขรึม

เจียงเสี่ยวไป๋พยักหน้า “แน่นอนอยู่แล้ว เมืองชิงโจวเองก็จะมีส่วนแบ่งด้วยเหมือนกัน”

นายกเทศมนตรีจางและถังจิงเทียนต่างก็ดีใจกันมาก

มีความมั่นใจนี้แล้ว เรื่องต่อจากนี้ก็จัดการได้ง่ายแล้ว

รวมไปถึงการประชุมที่ใกล้จะถึงนี้ ภายใต้การผลักดันอย่างแข็งขันของนายกเทศมนตรีจางและรองนายกเทศมนตรีถัง พวกเขาจะให้การสนับสนุนอย่างเต็มที่กับกิจกรรมล็อตเตอรี่นี้

แม้แต่เจียงเสี่ยวไป๋เองก็ยังต้องทึ่งต่อประสิทธิภาพในการทำสิ่งต่าง ๆ ของพวกเขา

หลังจากการประชุมสิ้นสุดลง มีหลายคนในที่ประชุมที่รวมไปถึงเจิ้งปิงอี้ ผู้อำนวยการสำนักงานความมั่นคงสาธารณะ เหลียงเจียลี่ หัวหน้ากองพลตำรวจติดอาวุธ โจวเต๋อฝู ผู้อำนวยการกลุ่มผู้บริโภค หลี่ไคเซียน ผู้อำนวยการโรงพยาบาลประชาชน จูกั๋วฟู่ ผู้อำนวยการธนาคารเพื่อการเกษตรและเจี่ยงชิงชิง ผู้อำนวยการธนาคารเพื่อการก่อสร้าง พวกเขาต่างเข้ามาห้อมล้อมเจียงเสี่ยวไป๋

“เถ้าแก่เจียง ฉันขอไฟแช็กแบบใช้แล้วทิ้งด้วยได้ไหม ? ” จูกั๋วฝูกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม

เพราะว่าในระหว่างการประชุม นายกเทศมนตรีจางและรองนายกเทศมนตรีถังก็ได้หยิบเอาไฟแช็กแบบใช้แล้วทิ้งมาจุดบุหรี่ เมื่อได้เห็นแบบนั้น เขาก็รู้ได้ในทันทีว่าเจียงเสี่ยวไป๋เป็นคนทำมันขึ้นมา

โจวเต๋อฝูพูดขึ้นว่า “ไม่ว่าจะเป็นใครที่ได้เห็นต่างก็อยากได้กันทั้งนั้น ! ”

หลี่ไคเซียนกล่าวต่ออีกว่า “มันออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ? ตอนที่คุณไปโรงพยาบาลเมื่อไม่กี่วันก่อน ฉันยังไม่เห็นมันเลย”

เจิ้งปิงอี้ไม่ได้พูดอะไรต่อ ก่อนที่จะมองไปที่เจียงเสี่ยวไป๋แล้วยิ้มออกมา

ในบรรดาคนเหล่านี้ เจียงเสี่ยวไป๋ไม่เคยคุยกันกับเหลียงเจียเลี่ย หัวหน้ากองพลตำรวจติดอาวุธ แต่กับคนอื่นก็พอจะคุ้นเคยอยู่บ้าง ถึงแม้ว่าพวกเขาจะไม่ใช่สนิทกันก็ตาม

เขาจะกล้าปฏิเสธได้อย่างไร ในเมื่อทุกคนแบมือรอไว้แล้ว ?

เขาต้องหยิบไฟแช็กแบบใช้แล้วทิ้งหกอันออกจากกระเป๋าของเขา ก่อนที่จะยื่นให้คนทั้งหกคนที่อยู่ตรงนั้น รวมถึงเจี่ยงชิงชิงเองก็ด้วย

เจี่ยงชิงชิงเธอยื่นไฟแช็กกลับมาพร้อมกับเม้มริมฝีปากของเธอ “เถ้าแก่เจียง ฉันไม่สูบบุหรี่ ให้ไปก็เท่านั้น แต่โต๊ะหลุมไฟของคุณน่าสนใจมาก วันนี้ช่วยส่งให้ที่ออฟฟิศของฉันสักตัวได้ไหม ? ”

จูกัวฝูพูดขึ้นมาในทันที “ผมขอด้วยเหมือนกัน”

แต่โจวเต๋อฝูก็ยังคงพูดในสิ่งเดียวกัน “ใครก็ตามที่เห็นต่างก็อยากได้กันทั้งนั้น ! ”

เจียงเสี่ยวไป๋มองดูพวกเขาอย่างพูดไม่ออก แต่ละคนดูเหมือนกำลังโจมตีคนรวยกันทั้งนั้น ก่อนที่จะอดไม่ได้และพูดออกมาว่า “ผมล่ะยอมพวกคุณเลย ขนาดของรองนายกเทศมนตรีถังยังส่งให้ได้ในวันพรุ่งนี้ แต่ถ้าหากคุณว่าต้องการมันในวันนี้ ก็ให้ไปเอาที่ถู่เฉิงเองได้เลยครับ ! ”