ผมย้อนอดีตมาเปลี่ยนชะตายุค 80 (นิยายแปล) - ตอนที่ 669 รางวัลที่หนึ่งออกแล้ว

ตอนที่ 669 รางวัลที่หนึ่งออกแล้ว

สายการบินที่หลินต้ากั๋วนั่งมาลงจอดที่สนามบินชิงโจวในเวลา 11.00 น.

เครื่องบินแล่นลงมาจอดบนรันเวย์ จากนั้นรถมินิบัส 2 คันก็ขับตรงไปยังเครื่องบินผ่านช่องทางพิเศษ

ฉีเย่ผิง จางอี้เต๋อ ถังจิงเทียน และคนอื่นลงจากรถและยืนอยู่ข้างลิฟต์ตรงจุดที่ประตูเครื่องบินกำลังเปิดออก เพื่อรอพวกเขาลงมาจากเครื่อง

เจียงเสี่ยวไป๋เอามือลูบจมูก นี่เป็นครั้งแรกที่เขามาต้อนรับคนที่สนามบิน

ไม่แม้แต่ชาติที่แล้ว เขาก็ไม่เคยได้รับสิทธิพิเศษแบบนี้เลย

เจียงเสี่ยวไป๋ไปยืนอยู่ข้าง ๆ จางอี้เต๋อแล้วพูดติดตลกขึ้นมาว่า “ถ้าครั้งต่อไปผมลงเครื่อง คุณจะให้คนเอารถมารับผมกลับแบบนี้ไหมนะ ? ”

นายกเทศมนตรีจางยิ้ม “ไม่มีปัญหา โทรหาฉันแล้วบอกเวลาเที่ยวบินของคุณมา ฉันจะได้ส่งคนมารับ ! ”

เจียงเสี่ยวไป๋รู้สึกยินดี เขาแค่พูดเล่น ไม่คาดคิดว่านายกเทศมนตรีจางจะรับปากจริง ๆ

อย่างไรก็ตาม เขาพูดอย่างรวดเร็วว่า “ผมเข้าใจแล้ว แต่ผมขอใช้เส้นทางที่ปลอดภัยดีกว่า”

นายกเทศมนตรีจางมุ่ยปากและไม่พูดอะไรอีก

ไม่นานหลังจากนั้น ประตูเครื่องบินก็เปิดออก และพนักงานต้อนรับบนเครื่องบินก็เดินออกจากประตู ตามมาด้วยร่างของหลินต้ากั๋ว เจิงเหลียงหยู กั๋วเทียนเยว่ กานเหว่ยหง เมิ่งเหว่ย และคนอื่น

หลินต้ากั๋วก้าวลงจากเครื่องบิน ซึ่งทันทีที่เท้าของเขาลงถึงพื้น ฉีเย่ผิงก็ทักทายเขา “เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ท่านผู้นำมา ยินดีต้อนรับสู่เมืองชิงโจว ! ”

หลินต้ากั๋วเอื้อมมือไปจับมือกับเขาแล้วพูดด้วยท่าทางใจเย็น “ฉันเดินทางโดยเครื่องบิน ใช้เวลาเพียงไม่กี่ชั่วโมงก็ถึง พวกคุณต่างหากที่เตรียมการต้อนรับมานานแล้ว”

ฉีเย่ผิงพูดทันทีว่า “ทางเรายินดีครับ ! ”

จางอี้เต๋อและถังจิงเทียนก็ก้าวไปข้างหน้าและทักทายหลินต้ากั๋วเช่นกัน

หลินต้ากั๋วมองไปที่เจียงเสี่ยวไป๋แล้วยิ้ม “นายก็อยู่ที่นี่ด้วยเหรอ ! ”

“ลุงรอง ! ” เจียงเสี่ยวไป๋ไม่มีคำพูดอะไรอื่น นอกจากกล่าวทักทาย

หลินต้ากั๋วพยักหน้า “ขอแสดงความยินดีในที่สุดเจียงเจียกรุ๊ปก็ก่อตั้งขึ้นแล้ว ฉันหวังว่าจะได้เห็นการแสดงสุดพิเศษของเจียงเจียกรุ๊ปในวันครบรอบปีหน้าอีกทีนะ”

เจียงเสี่ยวไป๋ยิ้มและพูดว่า “ผมจะไม่ทำให้ลุงรองต้องผิดหวังครับ”

หลินต้ากั๋วหัวเราะและเดินไปที่รถมินิบัสคันแรก

สนามบินเงียบสงบ ลมหนาวพัดมา แต่พอเข้าไปในรถก็ทำให้อุ่นมากขึ้น

ฉีเย่ผิง จางอี้เต๋อ และคนอื่นทักทายเจิงเหลียงหยู กั๋วเทียนเยว่ และคนอื่น ๆ ก่อนที่จะขึ้นรถมินิบัสไปทีละคน

แน่นอนว่าเจิงเหลียงหยูและคนอื่นก็เข้ามาพูดกับเจียงเสี่ยวไป๋ด้วย ซึ่งไม่มีอะไรมากไปกว่าการกล่าวแสดงความยินดี

หลังจากรถมาถึงเทศบาลเมืองแล้ว ก็จอดที่หน้าทางเข้าอาคารสำนักงาน

เมื่อเห็นว่าทุกคนลงจากรถมินิบัสแล้ว เจียงเสี่ยวไป๋ก็พูดกับหลินต้ากั๋วว่า “ลุงรอง ผมมาส่งลุงแค่นี้นะครับ งานเปิดตัวเจียงเจียกรุ๊ปจะจัดขึ้นที่เกสต์เฮาส์ชิงเจียง ผมต้องกลับไปเตรียมตัวก่อน”

หลินต้ากั๋วพยักหน้า “ลำบากนายแล้ว เราเป็นลุงหลานกัน ที่จริงแล้วไม่จำเป็นต้องมาต้อนรับก็ได้”

เจียงเสี่ยวไป๋ยิ้ม “การมีมารยาทที่เหมาะสมเป็นเรื่องดี”

หลินต้ากั๋วกล่าวว่า “เอาล่ะ ไปทำธุระของนายก่อนเถอะ ! ”

เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวลาคนอื่น จากนั้นก็เดินไปรับกุญแจรถ แล้วตรงไปที่เกสต์เฮาส์ชิงเจียงกับเมิ่งเสี่ยวเป่ย

นายกเทศมนตรีจางมองตามรถของเจียงเสี่ยวไป๋ที่ขับออกไปและอดไม่ได้ที่จะกระตุกมุมปากของเขา เขาคิดอยู่นานก่อนที่จะคิดกลอุบายเช่นนี้ออก เขาต้องการใช้หลินต้ากั๋วหลอกให้เจียงเสี่ยวไป๋มาที่นี่ แต่ใครจะคิดว่าผู้ชายคนนี้จะแอบหนีไปเร็วยิ่งกว่ากระต่ายเสียอีก

“กลับไปเตรียมตัว ! ”

“เชื่อกับผีน่ะสิ ! ”

เรื่องแบบนี้มันควรจะเตรียมกันมานานแล้ว

เขาแก้ตัวน้ำขุ่น ๆ แต่ลุงรองกลับเชื่อในสิ่งที่หลานเขยบอกจริง ๆ

นายกเทศมนตรีจางส่ายหัว แล้วเดินตามทุกคนไปที่ห้องประชุม

เมื่อเจียงเสี่ยวไป๋และเมิ่งเสี่ยวเป่ยกลับมาที่เกสต์เฮาส์ชิงเจียง พวกเขาเห็นว่าลานจอดรถเต็มไปด้วยผู้คนมากมาย แม้แต่คนก็ยังเบียดเสียดกัน ไม่ต้องพูดถึงรถจี๊ปที่จะขับเข้าไปจอดเลย

“คนเยอะมาก ! ” เมิ่งเสี่ยวเป่ยเตรียมใจไว้แล้ว แต่เมื่อเธอเห็นผู้คนมากมายขนาดนี้ เธอก็อดไม่ได้ที่จะตกใจกับสถานการณ์ตรงหน้า

เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวว่า “หาที่จอดรถก่อนเถอะ ! ”

หลังจากมองไปรอบ ๆ เขาก็ขับรถจี๊ปไปข้างหน้าประมาณ 500 เมตร ก่อนจะเจอที่ว่างให้จอดริมถนน

ในยุคนี้คนที่ขับยานยนต์มีน้อย จึงไม่ค่อยมีใครให้ความสนใจเรื่องที่จอดรถ สามารถจอดได้ทุกที่

เจียงเสี่ยวไป๋ส่ายหัว แล้วเดินกลับพร้อมกับเมิ่งเสี่ยวเป่ย

“ฉันได้ยินมาว่าผลล็อตเตอรี่ออกแล้ว และมีคนถูกรางวัลใหญ่ 3,000 หยวน ! ”

“จริงเหรอ ? พวกเขาได้รับเงินรางวัลหรือเปล่า ? ”

“แน่นอน พวกเขามอบให้ทันที เงินปึกใหญ่จำนวนสามปึกเลยนะ ! ”

“ไม่รู้ว่าใครเป็นผู้โชคดีคนนั้น ถูกรางวัลที่หนึ่งเหมือนได้ประหยัดเวลาทำงานหนักไปได้เจ็ดหรือแปดปีเลยนะ”

“มันเป็นโชคดีของเขา ฉันไม่อิจฉาพวกเขาหรอก ! ”

“โชคดีจริง แต่ยังไม่สุด เพราะเขาไม่ถูกรางวัลพิเศษ”

“คุณไม่รู้เรื่องนี้ใช่ไหม ผู้โชคดีคนนั้นยังเอาเงินทั้งปึกที่ได้ไปซื้อล็อตเตอรี่ลุ้นต่ออีก”

“ให้ตายเถอะ ถ้าเอาเงินทั้งปึกมาซื้อล็อตเตอรี่ ก็ต้องซื้อได้ประมาณ 5,000 ใบเลยไม่ใช่เหรอ ? ”

“เยอะขนาดนั้นเชียว ! ”

“ใช่ ถ้าเขาซื้อล็อตเตอรี่มาตั้ง 5,000 ใบขนาดนั้น ฉันเชื่อว่าเขาต้องได้รางวัลใหญ่เพิ่มอีกแน่”

“งั้นเราจะมัวช้าอยู่ทำไม รีบไปซื้อกันเถอะ ! ”

“ใช่ รีบไปดีกว่า ถ้ามัวช้าอย่างนี้ รางวัลใหญ่อาจจะถูกคนอื่นเอาไปจนหมด”

“ฉันว่าจะซื้อ 4 หยวน หวังว่าจะมีสักใบที่เป็นรางวัลพิเศษ”

“คุณจะซื้อ 4 หยวนงั้นเหรอ ฉันว่าจะซื้อสัก 20 หยวน ! ”

“ไป ไป ไป ! ”

“……”

ระหว่างทาง เจียงเสี่ยวไป๋และเมิ่งเสี่ยวเป่ยได้ยินผู้คนบนท้องถนนพูดคุยกัน

เมิ่งเสี่ยวเป่ยกล่าวว่า “มีคนถูกรางวัลใหญ่ไปแล้วเหรอ เร็วมาก ! ”

เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวด้วยรอยยิ้ม “หลังจากประกาศรางวัลใหญ่ออกมาครั้งหนึ่ง ผู้คนก็จะกระตือรือร้นในการซื้อล็อตเตอรี่มากขึ้น”

เมิ่งเสี่ยวเป่ยพยักหน้า “ฉันไม่รู้จริง ๆ ว่าคนเหล่านี้จะตื่นตัวและกระตือรือร้นกันขนาดไหนหากมีการประกาศว่ามีคนถูกรางวัลพิเศษ”

เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวว่า “ก็น่าจะเป็นเร็ว ๆ นี้ ! ”

เขาบอกให้หลินเจียจวินเริ่มประกาศรางวัลพิเศษตอนเที่ยง

ในช่วงต้นทศวรรษ 1980 ผู้คนไม่เคยเล่นล็อตเตอรี่มาก่อน ซึ่งวิธีการเล่นล็อตเตอรี่ของเจียงเสี่ยวไป๋นั้นก็ง่ายมาก บริเวณที่ขายล็อตเตอรี่จะมีโต๊ะ 30 โต๊ะวางกล่องล็อตเตอรี่ไว้บนโต๊ะแต่ละตัว กล่องล็อตเตอรี่แต่ละกล่องจะมีจำนวนล็อตเตอรี่ 10,000 ใบ ผู้ที่ซื้อสลากล็อตเตอรี่สามารถจับสลากได้ 1 ใบต่อครั้ง หากจับได้รางวัลใหญ่ รางวัลนั้นก็จะเป็นของคุณ

แน่นอนว่าในบรรดาล็อตเตอรี่ 10,000 ใบในกล่องล็อตเตอรี่นั้น รางวัลใหญ่จะถูกใส่ลงไปเฉลี่ย ๆ กัน

ซึ่งตอนนี้รางวัลพิเศษและรางวัลที่หนึ่งก็อยู่ในมือของหลินเจียจวิน เขาควบคุมจังหวะการแจกรางวัลใหญ่ เมื่อถึงเวลา เขาจะใส่ล็อตเตอรี่รางวัลพิเศษหรือรางวัลที่หนึ่งลงในกล่องใดกล่องหนึ่ง

แม้แต่เมิ่งเสี่ยวเป่ยและหลินเจียอินก็ไม่รู้เรื่องนี้

มีเพียงเจียงเสี่ยวไป๋และหลินเจียจวินเท่านั้นที่รู้