ผมย้อนอดีตมาเปลี่ยนชะตายุค 80 (นิยายแปล) - ตอนที่ 715 วางแพลนไปเทียนจิง

ตอนที่ 715 วางแพลนไปเทียนจิง

ดวงตาที่ขุ่นมัวของหลินฉางเกิงสั่นไหว เขามองไปที่เจียงเสี่ยวไป๋ด้วยความขอบคุณ

เมื่อสื่อสารกับผู้คน คุณไม่จำเป็นต้องใช้คำพูดที่สวยหรู แค่คุณทำให้ผู้อื่นรู้สึกได้ว่าคุณใส่ใจเขาจริง ๆ จากรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ เหล่านี้ก็เพียงพอแล้ว

“ที่จริงแล้วกระดูกแก่ ๆ อย่างฉันยังแข็งแรงดีอยู่ ! ” หลินฉางเกิงพูดด้วยรอยยิ้ม “ตั๋วเครื่องบินราคาสูง เป็นอะไรที่สิ้นเปลืองมาก ! ”

เจียงเสี่ยวไป๋ยิ้ม “เหล่าหลิน แค่คุณฟังที่ผมพูดก็พอครับ ! ”

“ตกลง ฉันจะฟังนาย ! ” หลินฉางเกิงพูดด้วยรอยยิ้ม

เจียงเสี่ยวไป๋หัวเราะเบา ๆ “ครับ ผมบอกในสิ่งที่ควรจะบอกคุณไปแล้ว แล้วทางเทียนจิงได้ส่งคำตอบมาให้คุณหรือยัง ? ”

หลินฉางเกิงพยักหน้า “ฉันเพิ่งได้รับจดหมายเมื่อวานนี้ เพื่อนเก่าของฉันตกลงที่จะขายเรือนสี่ประสานให้นาย แต่มันอยู่ที่เทียนจิง ซึ่งราคาของมันก็ไม่ต่ำเลย”

เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวว่า “ราคาไม่ใช่ปัญหาครับ แล้วผมต้องทำอย่างไรบ้าง ? ”

หลินฉางเกิงยิ้ม “ใช่ นายไม่ได้ขาดแคลนเงิน ถ้านายต้องการซื้อ ก็ต้องไปที่เทียนจิงโดยเร็วที่สุด เพราะเขาจะไปต่างประเทศแล้ว”

เจียงเสี่ยวไป๋คิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นผมก็จะรีบเตรียมการ เราจะออกเดินทางวันมะรืนนี้ อันดับแรกต้องไปที่เจียงเฉิงก่อน แล้วผมจะขึ้นเครื่องไปที่เทียนจิง”

หลินฉางเกิงกล่าวว่า “ถ้านายไปเจียงเฉิง ก็พาฉันไปกับนายด้วยเลย”

เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวว่า “เหล่าหลิน คุณไม่จำเป็นต้องรีบร้อนขนาดนั้นก็ได้ รอหลังวันปีใหม่ก็ไม่สายครับ……”

หลินฉางเกิงโบกมือขัดจังหวะเขา “เมื่อแก่ตัว พวกเขาก็กังวลกับทุกสิ่งทุกอย่าง ยิ่งหนังสือตีพิมพ์ออกมาเร็วเท่าไหร่ ฉันก็ยิ่งรู้สึกสบายใจมากขึ้นเท่านั้น”

เมื่อเจียงเสี่ยวไป๋ได้ยินที่เขาพูด ก็ยากที่จะโน้มน้าวเขาได้ อย่างไรเสียการขับรถไปเองแล้วพักผ่อนตามทางก็ยังดีกว่านั่งรถบัสทางไกล เขาจึงตกลง

“โอเค ผมจะมาแวะรับคุณ”

หลินฉางเกิงพยักหน้า “งั้นรอสักครู่ ฉันจะเขียนที่อยู่ของเพื่อนในเทียนจิงให้นาย”

ขณะที่เขาพูด เขาก็หยิบปากกาและกระดาษออกมาจากตู้ แล้วรีบเขียนมัน ก่อนจะส่งให้เจียงเสี่ยวไป๋

“สวีโฉ่วเย่ บ้านเลขที่ 178 ถนนหวงเฉิงเกิน”

เจียงเสี่ยวไป๋หยิบมันขึ้นมาและอ่านมันช้า ๆ

หลินฉางเกิงกล่าวว่า “เพื่อนคนนี้เป็นเพื่อนร่วมชั้นและเป็นเพื่อนที่ดีของฉัน ตอนที่ฉันเรียนที่เทียนจิง อย่างไรก็ตาม ต่อมาเขาได้ไปศึกษาต่อที่ต่างประเทศ จนกระทั่งถึงช่วงยุคปฏิวัติ เขาถึงได้ถูกเรียกตัวกลับมา”

เจียงเสี่ยวไป๋พยักหน้า ในช่วงห้าปีที่ผ่านมา นักวิทยาศาสตร์ผู้รักชาติและผู้เชี่ยวชาญในสาขาต่าง ๆ จำนวนมากเลือกที่จะกลับมาประเทศของตนเองเพื่อรับใช้บ้านเกิด อย่างเหล่าเฉียน วีรบุรุษผู้ชำนาญในการทำระเบิดก็กลับมายังประเทศในเวลานั้น

เจียงเสี่ยวไป๋เคารพคนกลุ่มนี้จากก้นบึ้งของหัวใจ

หลังจากคุยกับหลินฉางเกิงได้สักพัก เขาก็พูดว่า “ไปกันเถอะ ผมได้ทำข้าวอบหม้อดินไว้ที่สปาแล้ว ไปกินข้าวด้วยกันแล้วนวดเท้าต่อ พอกินเสร็จผมจะพาคุณมาส่งเอง”

หลินฉางเกิงพูดว่า “ช่างเถอะ ฉันทำเป็นแล้ว ฉันทำข้าวอบหม้อดินบนโต๊ะหลุมไฟมาสองสามครั้งแล้วล่ะ ฉันไม่อยากรบกวนนาย”

เจียงเสี่ยวไป๋ยิ้มและพูดว่า “ดูที่คุณพูดสิ ผมเตรียมอาหารให้แล้ว อย่าสุภาพกับผมแล้วไปด้วยกันเถอะนะครับ”

หลินฉางเกิงปฏิเสธไม่ได้ ดังนั้นเขาจึงต้องตามไป

หลังอาหารเย็น เจียงเสี่ยวไป๋ก็ได้ให้หลินฉางเกิงไปนวดเท้าต่อ เขาไม่ได้ไปด้วย แต่ชงชาให้หลินเจียอินและเจียงชานอยู่ข้างนอก

“เมียจ๋า ผมจะไปที่เทียนจิงในอีกสองวันนะ”

หลินเจียอินตกตะลึง “คุณจะไปทำอะไรที่เทียนจิง ? ”

เจียงเสี่ยวไป๋พูดคุยเกี่ยวกับแผนการของเขาที่จะซื้อเรือนสี่ประสานในเทียนจิง

หลินเจียอินจึงกล่าวว่า “ถ้าคุณต้องการซื้อก็ซื้อเถอะ ! ”

เจียงเสี่ยวไป๋ยิ้มและพูดว่า “ผมไปเทียนจิงในครั้งนี้ไม่ใช่แค่ไปซื้อบ้านเท่านั้น แต่ยังไปดูตลาด เพื่อหาช่องทางว่าจะขายผักนอกฤดูในเทียนจิงได้อย่างไร”

ทุกวันนี้ผักเรือนกระจกของเจียงวานหลายชนิดพร้อมเก็บเต็มที่แล้ว ซึ่งมันก็ถึงเวลาที่จะต้องหาตลาดได้แล้ว

หลินเจียอินถามว่า “แล้วคุณมีวิธีอย่างไรบ้าง ? ”

เจียงเสี่ยวไป๋ส่ายหัว “ผมยังไม่เคยไปที่เทียนจิงเลย รอไปถึงที่นั่นแล้วค่อยหาตลาด คิดว่าคงจะไม่มีปัญหาอะไร”

“อ้อ ! ” หลินเจียอินพยักหน้า “ฉันเชื่อว่าคุณจะสามารถหาตลาดได้”

เจียงเสี่ยวไป๋ยิ้ม ภรรยาของเขาเชื่อมั่นในตัวเขามากขึ้นเรื่อย ๆ แต่ก็เป็นเรื่องน่าเสียดายที่เธอตั้งท้องลูกและไม่สามารถพาเธอไปที่เทียนจิงกับเขาได้

เจียงชานพูดว่า “ป่าป๊าคะ พาหนูไปที่เทียนจิงด้วยได้ไหม ? ”

เจียงเสี่ยวไป๋แตะหัวเล็ก ๆ ของลูกสาว “ถ้าอยากไปก็ไปได้”

“ว้าว หนูสามารถไปเทียนจิงเพื่อไปดูการเชิญธงชาติขึ้นสู่ยอดเสาที่เทียนเหมินอัน และกำแพงเมืองจีนได้ด้วย ! ” จู่ ๆ เด็กน้อยก็ตะโกนด้วยความตื่นเต้น

เมื่อเห็นลูกสาวของเธอตื่นเต้นแบบนี้ หลินเจียอินก็รู้สึกอิจฉาและพูดว่า “คุณกำลังจะไปเทียนจิงเพื่อหาแหล่งขายผักนอกฤดู พาชานชานไปด้วยแบบนี้จะสะดวกเหรอ ? ”

เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวว่า “ไม่มีอะไรไม่สะดวก”

หลินเจียอินพยักหน้า “แล้วคุณจะไปอย่างไร ขับรถหรือขึ้นรถไป ? ”

เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวว่า “ขับรถไปเจียงเฉิงก่อน แล้วจะขึ้นเครื่องบินไปเทียนจิง ! ”

เมื่อเจียงชานได้ยินว่าเธอกำลังจะไปเทียนจิงโดยเครื่องบิน เธอก็กระโดดขึ้นด้วยความตื่นเต้น “ป่าป๊า เราจะขึ้นเครื่องบินไปจริงเหรอคะ ? ”

เจียงเสี่ยวไป๋ยิ้ม “จริงสิ ! ”

ดวงตากลมโตของเจียงชานหรี่ลงพร้อมกับหัวเราะออกมา “หนูยังไม่เคยได้ขึ้นเครื่องบินเลย หนูอยากรู้จริง ๆ ว่ามันจะรู้สึกอย่างไรเวลาที่บินอยู่บนท้องฟ้า”

เจียงเสี่ยวไป๋ยิ้มและพูดว่า “เครื่องบินบิน หนูไม่ได้บินด้วยตัวเอง หนูจะรู้สึกเหมือนบินได้อย่างไร มันก็ไม่ต่างกับการนั่งอยู่ในรถนั่นแหละ”

เด็กน้อยพูดว่า “แต่หนูนั่งอยู่บนฟ้านะคะ ! ”

“ดูพูดเข้าสิ ! ” หลินเจียอินอดไม่ได้ที่จะกลอกตาใส่เจียงชาน เธอไม่เคยนั่งเครื่องบินมาก่อน และคิดว่าเธอจะต้องนั่งเครื่องบินสักครั้งหลังจากที่คลอดลูกแล้ว

“มันต้องสวย มันต้องสวยมากแน่ ๆ ! ” เจียงชานยิ้มอย่างภาคภูมิใจ

เจียงเสี่ยวไป๋อดไม่ได้ที่จะยิ้มในขณะที่เขามองดูภรรยาและลูกสาวของเขาหยอกล้อกัน นี่คือชีวิตที่เขาปรารถนา !

หลังจากดูอยู่สักพัก เขาก็ลุกขึ้นแล้วเดินไปที่บาร์เพื่อโทรหาหลินเจียจวิน

ประมาณเจ็ดหรือแปดนาทีต่อมา การโทรทางไกลก็ถูกเชื่อมต่อ

เมื่อได้ยินว่าคนที่มารับโทรศัพท์คือหลินเจียจวิน เจียงเสี่ยวไป๋ก็พูดออกไปทันที “พี่จวิน ผมเอง เจียงเสี่ยวไป๋ ! ”

“อ่า ฉันไม่ได้โทรหานายนี่ ? ทำไม มีอะไรหรือเปล่า ? ” หลินเจียจวินถามด้วยความประหลาดใจ

เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวว่า “ผมจะออกเดินทางวันมะรืนนี้ และคงไปถึงเจียงเฉิงในอีกวัน”

หลินเจียจวินรู้สึกขบขัน “เฮ้ ทำไมนายถึงเปลี่ยนใจล่ะ ? ตอนแรกฉันชวนนาย ทำไมนายถึงมาเปลี่ยนใจเอาตอนนี้ ? มีเรื่องอะไรทำให้นายเปลี่ยนใจเหรอ ? ”

เจียงเสี่ยวไป๋ยิ้ม “ชายหนุ่มผู้น่าสงสาร ผมจะไปพักที่เจียงเฉิงหนึ่งคืน พี่ช่วยจองตั๋วเครื่องบินไปเทียนจิงให้ผมสองใบได้ไหม ? ”

หลินเจียจวินตกตะลึง “นายกำลังจะไปเทียนจิงหรือ ? ไปกับใคร ? ”

“ผมกับชานชาน ! ”

“อ่า ? นายจะไปกับชานชานเหรอ ? ทำไมนายถึงรีบไปเทียนจิงขนาดนี้ ? ”

“พี่จะถามทำไมเยอะแยะ ? แค่ซื้อตั๋วให้ผมก็พอแล้ว”

“เอาล่ะ โอเค ฉันจะซื้อตั๋วให้นาย นับวันนายก็ยิ่งขี้หงุดหงิดนะ ตอนนี้ถึงขั้นไม่ยอมให้ฉันถามแล้ว” หลินเจียจวินพูดอย่างไม่พอใจ

เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวว่า “อย่างไรก็ตาม ผมไปเจียงเฉิงในครั้งนี้ เหล่าหลินจะไปกับผมด้วย รบกวนพี่ช่วยเป็นธุระให้เขาเรื่องสำนักพิมพ์ทีนะครับ””

หลินเจียจวินกล่าวว่า “นายนี่ชอบโยนปัญหามาให้ฉันจริง ๆ ตอนแรกนายบอกว่าเขาจะมาหลังวันปีใหม่ ฉันก็นัดกับประธานเจียไว้แล้ว แต่ตอนนี้นายกลับมาเร็วกว่ากำหนด ลืมซะเถอะ ฉันจะคุยกับประธานเจียให้ก็แล้วกัน”

เจียงเสี่ยวไป๋ไม่คิดว่าหลินเจียจวินจะนัดหมายกับประธานเจียเร็วขนาดนี้ จึงพูดขอโทษออกมา “เพราะผมทำให้พี่เดือดร้อน ไว้ตอนเราพบกัน ผมจะเลี้ยงอาหารอร่อยพี่เอง”

เมื่อเขาพูดแบบนี้ออกมา หลินเจียจวินก็มีความสุขทันที “เอาล่ะ พูดแล้วก็อย่าคืนคำแล้วกัน”