ผมย้อนอดีตมาเปลี่ยนชะตายุค 80 (นิยายแปล) - ตอนที่ 75 :ข่าวดีสองเรื่อง - novel-lucky

ตอนที่ 75 :ข่าวดีสองเรื่อง

ตั้งแต่เที่ยงวันจนถึงบ่าย เจียงเสี่ยวไป๋และหลี่กวงหรงกำลังยุ่งอยู่ที่ลานเล็กในบ้านตระกูลหลี่ หลี่กวงหรงรู้สึกทึ่งกับความคิดสร้างสรรค์และวิธีการปรับแต่งรถของเจียงเสี่ยวไป๋ ซึ่งทำให้เขาประทับใจมาก

“น้องชาย ความคิดของคุณน่าทึ่งมากจริง ๆ ” หลี่กวงหรงกล่าวด้วยความชื่นชมอย่างแท้จริง

เจียงเสี่ยวไป๋ยิ้มบาง เพราะสิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นประสบการณ์ที่สั่งสมมาจากโลกอนาคต เขาแค่หยิบเอาความรู้เล็ก ๆ น้อย ๆ จากผู้อื่นมารวมกันก็เท่านั้น

เมื่อเห็นว่าหลี่กวงหรงมีความกระตือรือร้นที่จะเรียนรู้ เจียงเสี่ยวไป๋ไม่รีรอและอธิบายหลักการทำงานและประสิทธิภาพของส่วนต่าง ๆ อย่างละเอียด นอกจากนี้เขายังรวมสิ่งนี้เข้ากับแนวคิดและเทคนิคการแต่งรถบางอย่างจากอนาคต ทำให้หลี่กวงหรงได้เรียนรู้หลายสิ่งหลายอย่างจากเขา

เมื่อท้องฟ้ามืดลง เจียงเสี่ยวไป๋มองไปที่มอเตอร์ไซค์พ่วงข้างที่ถอดประกอบ โดยตระหนักว่าวันนี้คงเป็นไปไม่ได้ที่จะขี่มันกลับ เขาจึงพูดว่า “พี่หลี่ ผมต้องกลับบ้านแล้ว ขอยืมจักรยานของพี่หน่อยได้ไหม พรุ่งนี้ผมจะเอามาคืน”

เมื่อคุ้นเคยกันมากขึ้น พวกเขาก็เลิกเรียกกันและกันว่า “สหาย” และเริ่มใช้คำเรียก “พี่” และ “น้อง” แทนแล้ว

หลี่กวงหรงกล่าวว่า “ยืมจักรยานอะไรกัน น้องเจียงขี่มอเตอร์ไซค์กลับได้เลย”

ขณะที่เขาพูด หลี่กวงหรงก็เดินไปเข็นมอเตอร์ไซค์ที่เขาประกอบขึ้นเอง และมอบกุญแจให้เจียงเสี่ยวไป๋

“ขอบคุณ”

เจียงเสี่ยวไป๋ไม่เกรงใจเช่นกัน เขาขอบคุณและรับกุญแจมา จากนั้นก็ขี่มอเตอร์ไซค์ออกไป

ฉากนี้ทำให้หลี่กวงเหลียนตกตะลึงตาค้าง

“พี่ห้า พี่ดูแลมอเตอร์ไซค์ของพี่ดีกว่าภรรยาของพี่เสียอีก ไม่ยอมให้ใครแตะต้องมัน ทำไมพี่ถึงให้พี่เจียงยืมไปอย่างง่ายดายล่ะ ? ”

หลี่กวงหรงกลอกตามองเธอ “เธอช่างรู้ดีจริง ๆ เลยนะ”

หลังจากพูดจบ เขาก็ไม่สนใจเธอและเข้าไปในบ้านเพื่อประกอบชิ้นส่วนต่าง ๆ ต่อ

เขาได้เรียนรู้ทักษะมาใหม่ และจำเป็นต้องนำไปใช้จริง

เจียงเสี่ยวไป๋ขี่มอเตอร์ไซค์เร่งความเร็วไปตลอดทาง

โดยปกติการปั่นจักรยานจะใช้ชั่วโมงกว่า แต่การขี่มอเตอร์ไซค์ใช้เวลาเพียง 20 นาทีก็มาถึงเจียงวานแล้ว

อย่างไรก็ตาม ความยากได้เกิดขึ้นแล้ว

ถนนลูกรังที่ปูใหม่นี้ขยายไปถึงพื้นที่ราบตรงทางเข้าหมู่บ้านเจียงวานเท่านั้น ในขณะที่ครัวเรือนส่วนใหญ่ในเจียงวานอาศัยอยู่ตามเนินเขาหลายลูก เชื่อมต่อกันด้วยทางเดินหินขึ้นเนินหรือทางเดินผ่านทุ่งนา

ทางหินขึ้นเขาไม่ใช่ทางลาดชันทั้งหมด หลายแห่งยังมีขั้นบันไดด้วย

จากสภาพถนนแบบนี้ คนส่วนใหญ่คงได้แต่จอดมอเตอร์ไซค์ไว้ที่ถนนใหญ่

เจียงเสี่ยวไป๋คิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ขี่มอเตอร์ไซค์ไปตามเส้นทาง เมื่อพบกับขั้นบันได เขายกแฮนด์บาร์ขึ้นและเร่งเครื่อง บังคับมอเตอร์ไซค์ขึ้นทางลาดชันและเข้าโค้ง จนในที่สุดเขาก็ขี่มันเข้าไปในลานบ้านของเขาเอง

“โอ้ สวรรค์ เจียงเสี่ยวไป๋ขี่มอเตอร์ไซค์กลับจริง ๆ ”

“เขาเอามอเตอร์ไซค์มาจากไหน ? ”

“เขาต้องใช้เงินจากการขายผัดมันฝรั่งซื้อมาอย่างแน่นอน”

“อย่าพูดเลย เขากล้าหาญมาก เขาไม่กลัวรถจะพลิกคว่ำหรือไง”

“ก็จริง ฉันไม่กล้าขี่เจ้ามอเตอร์ไซค์แบบนี้บนถนนด้วยซ้ำ แต่เขาขี่ขึ้นมาบนทางหิน”

“ฉันรู้ เด็กคนนั้นเก่งมากจริง ๆ ”

“แต่ดูเหมือนไม่ใช่มอเตอร์ไซค์คันใหม่นะ”

“จะเก่าหรือใหม่ การมีมอเตอร์ไซค์สักคันก็น่าภูมิใจแล้ว”

“อืม… ฉันอยากได้มอเตอร์ไซค์เหมือนกัน”

“ลืมไปได้เลย นายยังปั่นจักรยานไม่เป็นด้วยซ้ำ”

“ใครบ้างที่ไม่รู้จักวิธีปั่นจักรยาน ฉันแค่ไม่มีเงินมากพอต่างหาก”

“……”

การกระทำของเจียงเสี่ยวไป๋สร้างความประหลาดใจและความกังวลแก่ชาวบ้านที่พบเห็น ทำให้เกิดการพูดคุยอย่างครึกครื้น

“คุณขี่มอเตอร์ไซค์กลับมาหรือ ? ”

เมื่อได้ยินเสียงดัง หลินเจียอินก็ออกมาและเห็นเจียงเสี่ยวไป๋กำลังจอดรถมอเตอร์ไซค์จึงถามด้วยความประหลาดใจ

“หลี่กวงหรงให้ผมยืมมา”

เจียงเสี่ยวไป๋ตอบอย่างตรงไปตรงมา

“หลี่กวงหรง ? ”

หลินเจียอินหยุดชะงักไปชั่วครู่ แล้วถามว่า “ใช่คนที่ปะยางรถจักยานให้เราครั้งก่อนโดยไม่คิดเงินหรือเปล่า ? ”

เจียงเสี่ยวไป๋พยักหน้า “ใช่ แต่ผมจ่ายเงินส่วนนี้ให้เขาแล้ว และซื้ออะไหล่มอเตอร์ไซค์จากเขา เราคุยถูกคอกัน เขาเลยให้ผมยืมมอเตอร์ไซค์”

หลินเจียอินรู้สึกงงเล็กน้อย ไม่เข้าใจว่าหลี่กวงหรงที่เป็นช่างซ่อมจักรยานมาขายอะไหล่มอเตอร์ไซค์ได้อย่างไร และยังมีความสัมพันธ์ที่ดีกับเจียงเสี่ยวไป๋ถึงขนาดให้เขายืมรถมอเตอร์ไซค์ด้วย

แม้ว่าจะเป็นรถมอเตอร์ไซค์รุ่นเก่าก็ตาม

แต่มันก็ค่อนข้างมีค่า

หลินเจียอินได้ถามด้วยความสงสัยว่า “แล้วทำไมคุณถึงซื้ออะไหล่มอเตอร์ไซค์ ? ”

ก่อนที่เธอจะได้คำตอบ ดูเหมือนเธอจะนึกอะไรบางอย่างออกและถามโพล่งทันที “คุณคง……ไม่ได้ซื้อมอเตอร์ไซค์มาใช่ไหม ? ”

เจียงเสี่ยวไป๋ไม่ตอบโดยตรง เขาเพียงยิ้มและพูดว่า “ผมมีข่าวดีสองเรื่อง คุณอยากฟังเรื่องไหนก่อน ? ”

จู่ ๆ หลินเจียอินก็รู้สึกวิงเวียนเล็กน้อย เป็นไปได้มากว่าเจียงเสี่ยวไป๋ได้ซื้อมอเตอร์ไซค์ไปแล้ว

มอเตอร์ไซค์คันหนึ่งราคาตั้งกี่พันหยวน เธอไม่ได้เข้าไปในเมืองสามวัน เขาใช้เงินมากมายขนาดนี้ได้ยังไง

แบบนี้เรียกว่าข่าวดีงั้นหรือ ?

เห็นได้ชัดว่ามันเป็นข่าวร้าย

พวกผู้ชายต้องจัดการให้รัดกุมจริง ๆ

ไม่อย่างนั้น พวกเขาจะใช้เงินทั้งหมดที่มี

เธอมองเจียงเสี่ยวไป่เขม็ง เมื่อเห็นเขายังคงยิ้มอยู่ หลินเจียอินก็รู้สึกหงุดหงิด “มีข่าวดีจริง ๆ หรือ งั้นพูดมาสิว่าใช้เงินซื้อมอเตอร์ไซค์ไปเท่าไหร่ ? ”

เจียงเสี่ยวไป๋หัวเราะเบา ๆ ดูเหมือนว่าตอนนี้ภรรยาของเขาจะกังวลเรื่องเงินมากไปนะ

“เมียจ๋า ผมซื้อมอเตอร์ไซค์มือสองคันหนึ่งในราคา 100 หยวนเท่านั้นเอง”

หลินเจียอินตกตะลึงและอุทานว่า “คุณซื้อมาในราคา 100 หยวนจริง ๆ หรือ ! ”

การมีมอเตอร์ไซค์ทำให้การเดินทางเข้าเมืองเพื่อทำธุรกิจในแต่ละวันสะดวกขึ้นมาก

และแม้ว่าจะเป็นของเก่า มันก็คุ้มค่ากับเงิน 100 หยวนอย่างแน่นอน

ในพริบตา ความไม่พอใจของเธอได้ละลายหายไปเหมือนเกล็ดหิมะภายใต้ดวงอาทิตย์ ใบหน้าสวยของเธอมีรอยยิ้มสวยประดับไว้แทน

อืม ดูเหมือนก่อนหน้านี้เธอจะเข้าใจเขาผิดไปเอง

ตอนนี้เขาต้องดูแลครอบครัว จึงไม่ใช้เงินสุรุ่ยสุร่ายอีกต่อไป

เจียงเสี่ยวไป๋อธิบายว่า “เพราะผมซื้อมอเตอร์ไซค์มือสอง ผมจำเป็นต้องเปลี่ยนอะไหล่บางชิ้นเพื่อให้แน่ใจว่ามันจะไม่พังระหว่างทางที่ขี่ไป นั่นคือเหตุผลที่ผมไปหาหลี่กวงหรง”

หลินเจียอินพยักหน้าเห็นด้วย นั่นเป็นสิ่งที่จำเป็นจริง ๆ

อย่างไรก็ตาม การซ่อมมอเตอร์ไซค์เก่าก็คงไม่ใช้เงินมากนัก

“แล้วราคาประมาณเท่าไร ? ” หลินเจียอินถาม

“น่าจะประมาณ……สองสามพันหยวน”

เจียงเสี่ยวไป๋พูดเสียงแผ่ว

“อะไรนะ ? ”

“สองสามพันหยวน ! ”

“เจียงเสี่ยวไป๋ คุณซื้อมอเตอร์ไซค์ในราคาเพียง 100 หยวน แต่ตอนนี้คุณกำลังบอกฉันว่าค่าซ่อมราคาหลายพันหยวนอย่างนั้นหรือ ! ? ”

หลินเจียอินแทบจะทรุดตัวลงไปกับพื้น

เจียงเสี่ยวไป๋รู้สึกประหม่า สำหรับเขาแล้ว การทำให้ภรรยาโกรธเป็นสิ่งที่น่ากลัวที่สุดในโลก

“เมียจ๋า อย่าโกรธเลย ผมยังมีข่าวดีอีกเรื่องหนึ่งจะบอกคุณ”

“ข่าวดี ? ลืมข่าวดีของคุณเสียเถอะ ฉันไม่อยากได้ยินข่าวดีของคุณแล้ว” หลินเจียอินพูดเสียงดัง