ผมย้อนอดีตมาเปลี่ยนชะตายุค 80 (นิยายแปล) - ตอนที่ 76 :สิทธิพิเศษ

ตอนที่ 76 :สิทธิพิเศษ

 

เมื่อคืนคงจะมีฝนตกปรอย ๆ

 

เมื่อพวกเขาตื่นขึ้นในตอนเช้า พื้นดินชื้นเล็กน้อย มีหยาดน้ำค้างเกาะตามใบไม้และกิ่งก้านของต้นไม้ สายลมยามเช้าพัดโชยมา ทำให้อากาศสดชื่นมาก

 

หลินเจียอินอารมณ์ดี เธอสวมเสื้อผ้าชุดใหม่ที่เจียงเสี่ยวไป๋ซื้อให้เธอครั้งล่าสุด

 

เจียงชานก็เช่นกัน หนูน้อยแต่งตัวด้วยเสื้อผ้า กางเกง และรองเท้าใหม่ทั้งหมด

 

“ป่าป๊า หม่าม๊า เข้าเมืองกันเถอะ ! ”

 

“นั่งมอเตอร์ไซค์ของป่าป๊าเข้าเมืองกัน ! ”

 

หนูน้อยตื่นเต้นมาก ตั้งแต่เมื่อวานที่เธอตะโกนว่าอยากนั่งมอเตอร์ไซค์ของป่าป๊าเข้าเมือง เช้านี้ไม่ต้องให้หม่าม๊าปลุก เธอก็ตั้งใจตื่นแต่เช้าด้วยตัวเองแล้ว

 

“ไปกันเถอะ เราจะเดินไปที่ถนนลูกรังแล้วค่อยขึ้นมอเตอร์ไซค์”

 

เจียงชานกระตือรือร้นที่จะกระโดดขึ้นรถ แต่หลินเจียงอินคว้ามือเล็ก ๆ ของเธอแล้วเอ่ยขัดขึ้นมาก่อน

 

“ทำไมเราต้องเดินไปที่ถนนก่อนจึงจะขึ้นนั่งได้ล่ะคะ ? ”

 

หนูน้อยเอียงคอมองอย่างไม่เข้าใจ หนูน้อยจึงมุ่ยปากถาม

 

“เพราะมอเตอร์ไซค์มีไว้วิ่งบนถนน ส่วนทางเดินในหมู่บ้านของเรามีทั้งขั้นบันไดและทางลาดชัน ทำให้มอเตอร์ไซค์พลิกคว่ำได้ง่าย” เจียงเสี่ยวไป๋อธิบายอย่างใจเย็น

 

“อ้อ ! ”

 

หนูน้อยตกลงอย่างไม่เต็มใจ พร้อมถอนหายใจและกระพริบถามตาโต “ทำไมเราไม่สร้างถนนจากลานบ้านของเราจนไปถึงถนนลูกรังล่ะคะ ? ”

 

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ เจียงเสี่ยวไป๋พลันนึกถึงความเปลี่ยนแปลงในอนาคต เพราะในอนาคต ทุกหมู่บ้านแม้แต่ในพื้นที่ชนบทจะมีถนนคอนกรีตทอดยาวไปถึงหน้าประตูบ้านของทุกครัวเรือน

 

ต่างจากตอนนี้ที่หมู่บ้านส่วนใหญ่ไม่มีแม้แต่ถนนลูกรังเชื่อมถึงกัน

 

“ชานชาน อีกไม่นานเมื่อเราสร้างบ้านใหม่ พ่อจะสร้างถนนไปยังลานบ้านของเรา”

 

เจียงเสี่ยวไป๋พูดขึ้นพร้อมลูบผมของเธอ

 

“ว้าว เยี่ยมไปเลยค่ะ ! ”

 

“เมื่อถนนเชื่อมมาถึงลานบ้านของเรา หนูจะสามารถนั่งบนรถได้ทันทีที่ก้าวออกจากบ้าน”

 

จากนั้น หนูน้อยก็เดินตามหม่าม๊าของเธออย่างมีความสุข และออกจากลานบ้านตรงไปยังถนนลูกรัง

 

เจียงเสี่ยวไป๋เข็นมอเตอร์ไซค์เดินตามหลังพวกเธอไป

 

ครอบครัวสามคนของพวกเขาดูมีความสุขมาก

 

เมื่อผ่านบริเวณบ้านของหลิวซือกั๋วนั้น จูเยี่ยนผิงกำลังต้อนควายออกจากคอกไปเล็มหญ้า

 

“จะเชิดหน้าชูตาได้นานเท่าไรกันเชียว ! ”

 

“รอลูกพี่เฉินจัดการกับแกก่อนเถอะ ! ”

 

จูเยี่ยนผิงอิจฉาหลินเจียอินมาก โดยเฉพาะเมื่อได้เห็นหญิงสาวสวมเสื้อผ้าชุดใหม่ ช่างบาดตาบาดใจเธอเสียจริง

 

“เอวคอด สะโพกผาย แต่กลับไม่มีลูกชาย คลอดลูกสาวออกมาผลาญเงินชัด ๆ ”

 

“ยังกล้าทำหน้าเชิดได้อีกนะ ไม่อายบ้างหรือไง ! ”

 

จูเยี่ยนผิงสบถและบ่นพึมพำ จากนั้นเหวี่ยงปลายเชือกในมือของเธอตบหลังควายอย่างแรงสองครั้ง

 

“มอว ! มอว ! ”

 

ควายตัวใหญ่สะบัดคอส่งเสียงร้องด้วยความเจ็บ แล้ววิ่งเหยาะ ๆ ออกไป

 

เมื่อพวกเขามาถึงถนนลูกรัง เช่นเดียวกับตอนขี่จักรยาน เจียงเสี่ยวไป๋วางเจียงชานไว้ข้างหน้าเขา ขณะที่หลินเจียอินนั่งที่เบาะหลัง

 

อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าจะนั่งข้างหน้าหรือข้างหลังล้วนสบายกว่านั่งจักรยานมาก

 

ด้านหน้าของจักรยานมีคานที่แคบและแข็ง แต่ด้านหน้าของมอเตอร์ไซค์นั้นกว้างกว่าเก้าอี้ตัวเล็ก หนูน้อยนั่งอยู่บนนั้นรู้สึกสบายอย่างเหลือเชื่อ

 

ก่อนหน้านี้ หลินเจียอินต้องนั่งคร่อมอานจักรยาน ตอนนี้พอนั่งบนมอเตอร์ไซค์ทำให้เธอรู้สึกสบายขึ้นมาก เธอมีที่พักเท้า สองมือของเธอยังได้จับเอวของเจียงเสี่ยวไป๋

 

เจียงเสี่ยวไป๋รู้สึกมีความสุขเกินบรรยาย

 

ใครจะคิดว่าการขี่มอเตอร์ไซค์กับภรรยาจะได้รับสิทธิพิเศษเหล่านี้

 

ช่างยอดเยี่ยมมาก

 

“บื้น…บื้น บื้น…”

 

มอเตอร์ไซค์ส่งเสียงคำราม ปล่อยควันสีดำเป็นทาง ขณะเคลื่อนที่ด้วยความเร็วออกไปราวกับลมกระโชก

 

“ดีจังเลย นั่งมอเตอร์ไซค์สบายจังเลย”

 

หนูน้อยตบมืออยู่ข้างหน้าด้วยความตื่นเต้น

 

ใช่ เจียงเสี่ยวไป๋เองก็รู้สึกว่ามันยอดเยี่ยมจริง ๆ

 

ภรรยาของเขานั่งข้างหลังและเอามือโอบเอวของเขา หน้าอกนุ่มนิ่มของเธอพิงหลังของเขาเช่นกัน

 

ตอนนี้เขาเพิ่งเข้าใจว่าทำไมคนหนุ่มสาวรุ่นหลังถึงชอบพาแฟนขี่มอเตอร์ไซค์

 

ความเยาว์วัยเป็นสิ่งที่วิเศษจริง ๆ

 

ดี !

 

ทันใดนั้น เขาก็รู้สึกเสียดายที่ซื้อมอเตอร์ไซค์พ่วงข้างคันเก่าจากสำนักความมั่นคงสาธารณะ

 

เพราะมอเตอร์ไซค์พ่วงข้างมีพ่วงข้างให้ภรรยาและลูกสาวของเขาได้นั่ง ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถสัมผัสพวกเธอแบบนี้ได้

 

เขาจะกลายเป็นเพียงคนขับรถ

 

ตอนนี้เขาอยากจะตบหน้าตัวเองเสียเหลือเกิน

 

ไม่ใช่เพราะเขารู้สึกเสียใจที่ซื้อมอเตอร์ไซค์พ่วงข้างคันนี้ และไม่ใช่เพราะความคิดที่ไม่เหมาะสมของเขา

 

แต่เป็นเพราะในฐานะผู้ชายและสามี เขาไม่ควรถูกครอบงำโดยผลประโยชน์เล็กน้อยได้ เขาควรมุ่งมั่นที่จะประสบความสำเร็จ เพื่ออนาคตที่ดีกว่า… นั่นคือสิ่งที่ลูกผู้ชายตัวจริงควรทำ

 

แม้ว่าเจียวเสี่ยวไป๋จะควบคุมความเร็วของมอเตอร์ไซค์ให้ไม่เร็วมาก แต่การเดินทางที่ยอดเยี่ยมนี้ก็สิ้นสุดลงภายในเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง

 

“พี่สะใภ้ ในที่สุดพี่ก็มา”

 

“เวลาที่พี่ไม่อยู่ ฉันรู้สึกเหมือนสูญเสียแกนหลักไปเลย”

 

เฝิงเยี่ยนหงทักทายหลินเจียอินด้วยรอยยิ้ม

 

หลังจากพูดอย่างนั้น เธอก็หันไปหยอกล้อเจียงชาน “ชานชาน ไม่ได้เจอกันมาสองสามวันแล้ว หนูคิดถึงน้องชายของหนูหรือเปล่า ? ”

 

“สวัสดีค่ะ แล้วน้องเสี่ยวกังอยู่ที่ไหนคะ ? ”

 

หนูน้อยทักทายอย่างสุภาพ จากนั้นเปลี่ยนมาถามถึงหวังกังอย่างรวดเร็ว โดยไม่สนใจอะไรมาก

 

เฝิงเยี่ยนหงรู้สึกเศร้าเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าเธอไม่ได้มีความสำคัญในหัวใจของเด็กหญิงตัวน้อยเลย

 

อย่างน้อยก็ไม่สำคัญเท่ากับลูกชายของเธอเอง

 

ใช่ ฉันต้องปฏิบัติต่อเธอให้ดีกว่านี้เสียแล้ว บางทีอาจจะมีพื้นที่ในใจของเธอบ้าง

 

“ผู้จัดการหลิน อรุณสวัสดิ์”

 

ถานเสี่ยวฟางยิ้มและทักทายหลินเจียอิน

 

“ผู้… จัดการหลิน อรุณสวัสดิ์”

 

เจี่ยงชุ่ยหยูเป็นอาสะใภ้สามของหลินเจียอิน ดังนั้นตามลำดับญาติ ผู้น้อยควรทักทายผู้อาวุโสก่อน นั่นเป็นสาเหตุที่คำพูดของเธอค่อนข้างติดขัด เพราะเธอยังไม่ชิน

 

“อรุณสวัสดิ์”

 

หลินเจียอินตอบด้วยใบหน้าแดงเรื่อเล็กน้อย

 

เธอไม่คุ้นเคยเช่นกัน

 

เธอไม่สามารถอดกลั้นได้ เธอมองไปที่เจียงเสี่ยวไป๋และคิดว่าทั้งหมดเป็นเพราะเขา เขาบอกว่าพนักงานควรทักทายผู้จัดการเมื่อเห็นเธอ

 

เจียงเสี่ยวไป๋เกาจมูกอย่างงุ่มง่าม พยายามหลีกเลี่ยงสถานการณ์อย่างรวดเร็ว

 

อย่างไรก็ตาม หวังผิงไม่ปล่อยให้เขาหลุดจากเบ็ด “มากับฉันเลย ฉันจะมอบบัญชีของเมื่อวานให้นาย”

 

เจียงเสี่ยวไป่ถลึงตามองเขา ทำไมไม่ดูตาม้าตาเรือเลย เขาจึงพูดว่า “ผู้จัดการหลินอยู่ตรงนี้แล้ว นายควรจะมอบบัญชีให้กับเธอ”

 

หวังผิงเกาหัว “พวกนายเป็นผัวเมียกันไม่ใช่หรือ การให้เงินกับใครมันต่างกันตรงไหน ? ”

 

แต่เดี๋ยวก่อน ดูเหมือนว่าในการประชุมครั้งล่าสุด เจียงเสี่ยวไป๋เคยพูดว่าร้านเป็นความรับผิดชอบของหลินเจียอิน ซึ่งเธอเป็นผู้จัดการ

 

”ผู้จัดการหลิน เมื่อวานยอดขายรวม 1,727.7 หยวน”

 

หวังผิงพูดขึ้นพร้อมกับยื่นถุงเงินให้หลินเจียอิน

 

เธอไม่ได้มาที่ร้านสองสามวัน ยอดขายพุ่งอีกแล้ว

 

หลินเจียอินมีความสุขมาก และนับเงินอีกครั้งเพื่อความถูกต้อง จากนั้นเธอก็พูดว่า “นายต้องเหนื่อยเลย”

 

หวังผิงโบกมือปัดและกลับไปทำงาน

 

“เมียจ๋า ผมจะพาคุณไปธนาคาร”

 

เจียงเสี่ยวไป๋สตาร์ทมอเตอร์ไซค์แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม

 

หลินเจียหยินมองเขาอย่างตำหนิ “คุณบอกเองไม่ใช่หรือว่าทุกคนในร้านต้องเรียกฉันว่าผู้จัดการ ทำไมคุณไม่ปฏิบัติตามกฎ ? ”

 

เธอส่งเสียงไม่พอใจและพูดว่า “เฮอะ งั้นหักเงินเดือนคุณ 5 หยวน”

 

เจียงเสี่ยวไป๋ตอบอย่างเมินเฉยว่า “คุณเป็นผู้จัดการของคนอื่น แต่เป็นเมียรักของผม หากคุณต้องการหักเงินเดือนผมก็เอาเลย เพราะเงินเดือนของผมต้องมอบให้คุณอยู่แล้ว แบบนี้ไม่ถือว่าคุณหักเงินเดือนของตัวเองหรือไง ? ”

 

หลินเจียอินตกตะลึงไปชั่วขณะ

 

ใช่ เงินเดือนของเจียงเสี่ยวไป๋ก็เหมือนเป็นเงินของเธอไม่ใช่หรือ ?

 

ดังนั้นเธอจะหักเงินเดือนของเขาได้อย่างไร !

 

“เจ้าเล่ห์ ไร้ยางอาย น่าโมโห… คุณนี่มันร้ายนักนะ ! ”

 

หลินเจียอินพูดอย่างโมโห ในขณะที่หยิกเอวของเจียงเสี่ยวไป๋อย่างแรง

 

หากไม่หยิกเขา เธอคงไม่อาจคลายความหงุดหงิดลงได้