ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - ตอนที่ 656 คำที่คุ้นเคย เจียงเสี่ยวไป๋วางสายโทรศัพท์ ก่อนที่จะเดินกลับไปที่โต๊ะ เขานั่งลงแล้วหันไปพูดกับเมิ่งเสี่ยวเป่ยว่า “นายกเทศมนตรีจางเขาให้ฉันไปหาที่ห้องทำงานของเขา ดูแล้วน่าจะมีเรื่องด่วน งั้นฉันฝากให้คุณหลินดูแลต่อด้วยนะ หากต้องการอะไรเพิ่มเติม คุณก็ช่วยจัดหาให้เขาที” เมิ่งเสี่ยวเป่ยพยักหน้า “ไม่ต้องห่วงผู้ช่วยเจียง ฉันเตรียมทั้งหมดนั้นไว้แล้ว” เมื่อเจียงเสี่ยวไป๋ได้ยินแบบนั้นก็อธิบายเพิ่มเติมอีกสองสามคำให้หลินเจียจวินฟัง ก่อนที่จะเดินออกไป ก่อนออกเดินทาง เขาก็ไม่ลืมที่จะหยิบ ‘หนังสือพิมพ์ชิงโจว’ ฉบับของวันนี้จากเมิ่งเสี่ยวเป่ยออกไปพลางอ่านโฆษณาในนั้นด้วย เขาคาดว่านายกเทศมนตรีจางคงเรียกเขาไปหาก็เพราะโฆษณาในวันนี้ ไม่ว่าจะใช่หรือไม่ เขาก็มีเรื่องที่จะคุยกับนายกเทศมนตรีจางอยู่แล้ว ดังนั้นเขาจึงไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก เมื่อผ่านไปได้สิบนาที เขาก็มาถึงเทศบาลเมือง ทันทีที่เขาเดินไปที่ห้องทำงานของเฉินเซียนจิ้น เขาก็เห็นเจิ้งปิงอี้ ผู้อำนวยการสำนักงานความมั่นคงสาธารณะนั่งอยู่ด้านใน เขาจึงกล่าวคำทักทายออกมา “สวัสดี ผู้อำนวยการเจิ้ง ! ” โดยปกติแล้วเจิ้งปิงอี้ก็ไม่ได้มีการติดต่ออะไรกับเจียงเสี่ยวไป๋มากนัก เขาเคยพบกันอยู่สองสามครั้ง เขายิ้มออกมาก่อนที่จะพูดว่า “เถ้าแก่เจียง ไม่เจอกันนานเลย ! ” เจียงเสี่ยวไป๋ยิ้มและพูดว่า “นั่นก็เพราะว่าผู้อำนวยการเจิ้งงานยุ่งยังไงล่ะครับ” เจิ้งปิงอี้หัวเราะ “ไม่ว่าผมจะยุ่งแค่ไหน ผมก็ไม่ได้งานยุ่งเท่าคุณนะเถ้าแก่เจียง ผมดูแลแค่สำนักงานรักษาความปลอดภัยสาธารณะเท่านั้น แต่ได้ยินมาว่าตอนนี้คุณมีอุตสาหกรรมตั้ง 30 แห่ง ขนาดตอนพวกเราก่อตั้งโรงเรียนสอนขับรถ ได้ยินมาว่าคุณยังไม่ไปร่วมงานด้วยซ้ำ” เมื่อพูดถึงโรงเรียนสอนขับรถ เจิ้งปิงอี้ก็รู้สึกขอบคุณเจียงเสี่ยวไป๋ออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจ เมื่อก่อนเรื่องเงินทุนของสำนักงานความมั่นคงสาธารณะนั้นเข้มงวดมาก ทว่าตั้งแต่ก่อตั้งโรงเรียนสอนขับรถร่วมกับเจียงเสี่ยวไป๋แล้ว สำนักงานความมั่นคงสาธารณะก็มีรายได้ที่มั่นคงมากขึ้น และปัญหาเงินทุนที่ตึงเครียดมาตลอดก็ได้บรรเทาลงไปอย่างมาก เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวว่า “ถึงผมจะดูยุ่งขนาดไหน แต่ผมก็เป็นแค่ธุรกิจของผม ผมมักจะยุ่งอยู่กับงานของตัวเองเสมอ แต่กับผู้อำนวยการเจิ้งนั้นแตกต่างออกไป เพราะคุณยุ่งอยู่กับการให้บริการประชาชน ไม่สามารถนำมาเปรียบเทียบกันได้” เจิ้งปิงอี้รู้สึกสบายใจที่ได้ยินสิ่งนี้ “งั้นเราหาเวลามาดื่มด้วยกันอีกดีไหม ! ” เจียงเสี่ยวไป๋เห็นด้วย “ได้เลย งั้นผมจะเป็นเจ้าภาพเอง เมื่อถึงเวลานั้นผมจะไปรับคุณเอง ! ” “ได้ งั้นผมจะรอ ! ” เจิ้งปิงอี้กล่าว หลังจากที่ทั้งสองทักทายกันเสร็จแล้ว เจียงเสี่ยวไป๋ก็ได้พูดต่อ “เลขาเฉิน นายกเทศมนตรีจางเขามีแขกอยู่หรือเปล่า ? ” เฉินเซียนจิ้นกล่าวว่า “ไม่มีแล้ว เขากำลังรอคุณอยู่” “อ้อ” เจียงเสี่ยวไป๋รีบพยักหน้าและหันไปพูดกับเจิ้งปิงอี้ว่า “ผู้อำนวยการเจิ้ง ผมขอตัวก่อนนะ” เจิ้งปิงอี้กล่าวว่า “รีบเข้าไปเถอะ นายกเทศมนตรีจางก็บอกผมเหมือนกันว่าคุณจะมา” หลังจากได้ยินสิ่งนี้ เจียงเสี่ยวไป๋ก็รู้อยู่ในใจแล้วว่านายกเทศมนตรีจางเรียกเขามาเพราะเรื่องล็อตเตอรี่แน่นอน เขายิ้มและพูดว่า “บางทีเรื่องที่เขาจะคุยกับผมก็อาจเกี่ยวกับคุณด้วยก็ได้นะ ผู้อำนวยการเจิ้ง” เมื่อพูดเช่นนั้นเสร็จ เขาก็เดินตามเฉินเซียนจิ้นไปยังห้องทำงานของนายกเทศมนตรีจางทันที เจิ้งปิงอี้ยังคงสับสนเล็กน้อยและพึมพำว่า “แล้วเรื่องของคุณมันเกี่ยวข้องกับผมอย่างไร ? ” ในขณะที่เฉินเซียนจิ้นกำลังจะเดินจากไป เขาก็พูดว่า “เถ้าแก่เจียง ตอนนี้รองนายกเทศมนตรีถังเขาก็อยู่ในห้องทำงานของนายกเทศมนตรีจางด้วยนะ” ยิ่งได้ยินแบบนี้ เจียงเสี่ยวไป๋ก็มั่นใจยิ่งขึ้นในทันที เขากล่าวขอบคุณ ก่อนที่เฉินเซียนจิ้นจะผลักประตูเปิดออกแล้วเดินเข้าไป “นายกเทศมนตรีจาง เถ้าแก่เจียงมาถึงแล้ว” เจียงเสี่ยวไป๋เดินเข้าไปในห้องและได้เห็นว่าในตอนนี้นายกเทศมนตรีจางและรองนายกเทศมนตรีถังกำลังนั่งอยู่ข้างโต๊ะหลุมไฟ พร้อมกับก้นบุหรี่ที่อยู่เต็มที่เขี่ยบุหรี่ ภายในห้องมีกลิ่นบุหรี่คละคลุ้ง เห็นได้ชัดว่าทั้งสองคนนี้คุยกันมาก่อนหน้านี้นานแล้ว…. “นายกเทศมนตรีจาง ! ” “รองนายกเทศมนตรีถัง ! ” เจียเสี่ยวไป่กล่าวทักทายอย่างสุภาพ “มานั่งสิ ! ” นายกเทศมนตรีจางโบกมืออย่างไม่เป็นทางการ ก่อนที่รองนายกเทศมนตรีถังเองก็จะพยักหน้าตอบรับเจียงเสี่ยวไป๋ด้วย หลังจากที่เจียงเสี่ยวไป๋นั่งลง เฉินเซียนจิ้นก็ชงชามาให้เขา ก่อนที่จะเอาที่เขี่ยบุหรี่ไปเปลี่ยนให้และเดินออกไป “ทั้งสองท่านมีเรื่องอะไรที่จะคุยกับผม ? ” เจียงเสี่ยวไป๋ถามอย่างรู้เท่าทัน นายกเทศมนตรีจางหยิบหนังสือพิมพ์ชิงโจวประจำวันนี้ออกมา ก่อนที่จะชี้ไปที่โฆษณาในนั้นแล้วพูดว่า “นี่คือสิ่งที่คุณบอกฉันเกี่ยวกับการหาเงิน 5 ล้านใช่ไหม ? ” เจียงเสี่ยวไป๋พยักหน้า “ใช่ครับ ! ” นายกเทศมนตรีจางมองเขาอย่างครุ่นคิด ก่อนที่จะพูดว่า “ฉันเรียกคุณมาเพื่อที่จะคุยเรื่องอื่น เกี่ยวกับปัญหาด้านความปลอดภัยที่คุณพูดถึงก่อนหน้านี้ ฉันได้แจ้งให้ผู้นำด้านความมั่นคงสาธารณะ ตำรวจติดอาวุธ เจ้าหน้าที่ดับเพลิง โรงพยาบาล แม้แต่ธนาคารเพื่อการเกษตรเองก็เหมือนกัน และธนาคารเพื่อการก่อสร้างของจีนให้มาเจอกันเพื่อที่จะประชุมกันแล้ว” เมื่อได้ยินแบบนั้น เจียงเสี่ยวไป๋ก็ตกใจเล็กน้อย เขาไม่ได้คาดหวังว่าการเตรียมการของนายกเทศมนตรีจางจะมีรายละเอียดมากจนดึงธนาคารเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย แถมนอกจากนี้เขาเองก็มีแผนที่จะไปที่ธนาคารเกษตรแห่งประเทศจีนและธนาคารเพื่อการก่อสร้างแห่งประเทศจีนเร็ว ๆ นี้ด้วยเหมือนกัน ท้ายที่สุดแล้ว รางวัลในวันนั้นก็ล้วนเป็นเงินสดมูลค่า 650,000 หยวน แน่นอนว่าเขาจะต้องแจ้งให้ธนาคารทราบล่วงหน้า ไม่เช่นนั้นธนาคารก็อาจจะไม่มีเงินสดมากขนาดนั้นมาให้เขาเบิกได้ ซึ่งในตอนนี้ เขาก็ไม่ต้องไปที่ธนาคารแล้ว “ผู้นำก็คือผู้นำ คุณพิจารณาทุกอย่างอย่างรอบคอบแล้ว ขอบคุณมาก ! ” เจียงเสี่ยวไป๋ยิ้มและก้มหัวขอบคุณให้กับทั้งนายกเทศมนตรีจางและรองนายกเทศมนตรีถัง นายกเทศมนตรีจางหยิบบุหรี่ขึ้นมา ก่อนที่จะหยิบไฟแช็กแบบใช้แล้วทิ้งออกมาจุด ถังจิงเทียนรู้มานานแล้วว่านายกเทศมนตรีจางมีไฟแช็กแบบใช้แล้วทิ้ง และเขาก็รู้ด้วยว่าเจียงเสี่ยวไป๋เป็นคนที่มอบมันให้กับเขา เมื่อเห็นแบบนั้น เขาก็เอาบุหรี่ขึ้นมา ก่อนที่จะพูดออกมาอย่างสบายใจว่า “อ่า นายกเทศมนตรีจาง ของดีแบบนี้นี่มันจุดบุหรี่ได้สะดวกมาก ! ” เจียงเสี่ยวไป๋อดไม่ได้ที่จะมุ่ยหน้าลงเมื่อได้ยินสิ่งนี้ หากลูกสาวของเขาอยู่ที่นี่ เธอก็คงจะพูดออกมาเหมือนกันว่าเขานั้นแสแสร้งมาก ! ที่เขี่ยบุหรี่เต็มไปด้วยก้นบุหรี่จนเขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่ารองนายกเทศมนตรีถังไม่เคยใช้ไฟแช็กแบบใช้แล้วทิ้งของนายกเทศมนตรีจาง เห็นได้ชัดว่าเขาตั้งใจที่จะพูดแบบนี้ต่อหน้าเขา เพื่อที่อยากจะให้เขามอบมันให้ด้วยเหมือนกัน เขาหยิบไฟแช็กแบบใช้แล้วทิ้งออกมาอย่างไม่เต็มใจ ก่อนที่จะยื่นให้ถังจิงเทียนแล้วพูดว่า “รองนายกเทศมนตรีถัง ถ้าคุณอยากได้ก็พูดออกมาตามตรงเลยก็ได้ ไม่เห็นจะต้องอ้อมค้อมเลย ? ” ถังจิงเทียนหยิบไฟแช็กแบบใช้แล้วทิ้งด้วยรอยยิ้ม ก่อนที่จะจุดไฟออกมา “กริ๊ก” จุดบุหรี่ของเขาพร้อมกับมองไปที่เจียงเสี่ยวไป๋แล้วพูดว่า “คุณต้องการที่จะพูดอะไรกัน” ขณะที่เขาพูดอยู่นั้น มือข้างหนึ่งของเขาก็แตะโต๊ะหลุมไฟเบา ๆ จึงทำให้เกิดเสียงดังขึ้นมา “ปัง ปัง ปัง” เป็นจังหวะ เจียงเสี่ยวไป๋ยิ้มออกมาอย่างขมขื่น เมื่อรู้ว่าที่จริงแล้วสิ่งที่รองนายกเทศมนตรีถังจิงเทียนพูดถึงนั้นไม่ใช่ไฟแช็กแบบใช้แล้วทิ้ง แต่เป็นโต๊ะหลุมไฟต่างหาก “รองนายกเทศมนตรีถัง โต๊ะหลุมไฟจะถูกส่งถึงคุณภายในไม่กี่วัน ที่มันนานก็เพราะว่ามันไม่ได้ถูกผลิตในชิงโจว แต่ต้องเดินทางมาจากถู่เฉิง” เจียงเสี่ยวไป๋พูดได้เพียงเท่านั้น ถังจิงเทียนยิ้ม “ไม่เป็นไร ฉันจะขอให้เจิงเสี่ยวเหว่ยไปที่โรงงานเครื่องปรุงรสทีหลัง ที่นั่นยังมีอีกตัวไม่ใช่หรือ ? ” “ต่อให้เป็นของที่ใช้แล้ว ฉันก็ไม่มีปัญหา ! ” เจียงเสี่ยวไป๋อ้าปากค้าง แล้วมองนายกเทศมนตรีจางด้วยความโกรธ คำเหล่านี้เหมือนเขาเคยได้ยินมาก่อน แน่นอนว่าเป็นนายกเทศมนตรีจางที่พูดแบบนี้กับรองนายกเทศมนตรีถัง !